Morgunblaðið - 12.11.1998, Blaðsíða 54

54 FIMMTUDAGUR 12. NÓVEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Arnfríður Jóns-
dóttir (Arna)
fæddist á Dalvík 15.
ágúst 1921. Hún
Iést á Landspítalan-
um 3. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Jón Arngrímsson,
útgerðarmaður og
fískmatsmaður á
Dalvík, f. 4.7.1893 á
Grund í Svarfaðar-
dalshreppi í Eyja-
t firði, d. 15.12. 1967
á Dalvík, og Sigur-
björg Ágústsdóttir,
húsfreyja á Dalvík, f. 21.8. 1898
á Sauðanesi í Svarfaðardals-
hreppi, d. 1.10. 1970 á Dalvík.
Þau eignuðust átta börn og var
Arnfríður þriðja elst.
Arnfríður giftist 9.10. 1942
Björgvini Friðrikssyni klæð-
skerameistara, f. í Fremri-
Breiðdal í Flateyrarhreppi í V-
ísafjarðarsýslu 3. júní 1920, d.
9. júlí 1978. Þau hófu búskap á
Akureyri og bjuggu þar til árs-
ins 1955, en þá fluttust þau til
Reykjavíkur og bjuggu þar til
æviloka. Börn Arnfríðar og
Björgvins eru: 1) Arnar, f. 11.4.
1943. Börn hans eru Björgvin, f.
3.11. 1963, Kristbjörg, f. 18.6.
1965, Sigrún, f. 4.8. 1966. Arnar
Elsku mamma mín.
Nú ert þú búin að fá hvfldina. Ég
veit að þú barðist og vildir vera leng-
ur með okkur, vernda okkur og
passa eins og þú ávallt gerðir, en
þessi sjúkdómur var illviðráðanlegur
í þínu tilfelli og fór hratt. Vegna
þessara staðreynda má ég ekki vera
. >. eigingjöm, og ég þakka Guði að þú
þurftir ekki að þjást meira. Eins og
ég talaði til þín, og ég veit að þú
heyrðir til mín, þínar síðustu stundir
með okkur sem vomm hjá þér, þá
fengum við allir þínir ástvinir að
kveðja þig svo vel, og orðin sem þú
gast sagt við allan hópinn þinn, börn,
bamaböm, systur þínar og frænku
em svo góð minning fyrir okkur öll.
Þú varst mér og drengjunum mínum
meira en bara móðir og amma. Þú
varst okkur allt, uppvaxtarár sín
áttu Gústi og Diddi sitt annað heimili
hjá þér og pabba þar til hann féll frá
fyrir tuttugu áram, en þá hélst þú
áfram, enda fannst þér alltaf að þú
ættir jafn mikið í þeim og við for-
Aj eldramir. Og þó sérstaklega þegar
ég var orðin ein með þá, þá tókst þú
þátt í öllu með okkur.
Við vöndumst því börnin þín að
þú varst sívinnandi, samt kom það
ekki niður á heimilinu, þú sinntir
okkur eins og besta móðii'. Við höfð-
um föður okkar meira heima vegna
veikinda hans. Þú varst matráðs-
kona á Fæðingarheimili Reykjavík-
ur í meira en tuttugu ár og barst
fram kaffí og aðrar veitingar í Iðnó í
þrjátíu ár. Þú eignaðist á þessum
báðum stöðum marga og góða vini
sem þú varst alltaf tilbúin að breiða
út faðm þinn fyrir í gleði og ekki
síður í erfíðleikum. Þótt þú bærir
ekki tilfinningar þínar á torg var
_ hjarta þitt stórt. Eftir að þú hættir
að vinna vegna aldurs gastu ekki
setið aðgerðalaus. Fyrst hugsaðir
þú um heimilið fyrir Gústa bróður
og Dóru þegar þau voru að vinna og
sást um að taka á móti ömmustelp-
unum þínum þegar þær komu úr
skólanum. Á þessu ári sem er að
líða hefur hefur þú passað dætur
hennar Kristínar vinkonu minnar
og þótti þeim öllum mjög vænt um
þig, enda voru þær fljótar að kalla
þig ömmu.
Þegar ég veiktist fyrir tíu áram
varst þú kletturinn íyrir mig og
strákana mína og í hvert sinn sem
ég þurfti að leggjast inn á spítala
varstu ávallt mætt við rúmið hjá
mér og tókst nánast stjórnina í þín-
ar hendur. Þú varst ekki róleg
nema heyra í mér á hverju kvöldi til
að vera viss um að allt væri í lagi.
Þú hafðir alla tíð mat fyrir okkur öll
. á sunnudögum. Þú vildir halda
kvæntist 11.9. 1966
Ásu Jóhannsdóttur,
f.24.6. 1943 (skildu).
Börn þeirra eru
Arnar Jóhann, f.
4.1. 1967, og Jón, f.
5.9. 1970. 2) Jón El-
var, f. 11.6. 1948,
kvæntur Kolbrúnu
Steinsdóttur, f.
23.7. 1956. Börn
þeirra eru Trausti
Elvar, f. 13.5. 1977,
Davíð Arnar, f.
18.12. 1982, Arn-
fríður Ósk, f. 8.3.
1993. 3) Guðbjörg,
f. 12.9. 1951, giftist Guðmundi
Erni Sigurþórssyni (skildu).
Börn þeirra eru Ágúst Örn, f.
4.10. 1971, Sigurþór Örn, f.
27.3. 1973. 4) Ágúst, f. 22.3.
1954, kvæntur Guðríði Dóru
Halldórsdóttur, f. 9.9. 1954.
Börn þeirra eru Helga, f. 1.7.
1975, Arna Björg, f. 27.4. 1982,
og Halldóra f. 8.4. 1984. Barna-
barnabörn Arnfríðar eru ellefu.
Arnfríður var mestan hluta
starfsævi sinnar matráðskona á
Fæðingarheimili Reykjavíkur
og samhliða því vann hún við
framreiðslustörf í Iðnó í 30 ár.
títför Arnfríðar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
hópnum þínum saman. Eins var um
jólin, ég og drengirnir mínir þekkj-
um ekki aðfangadag og aðfanga-
dagskvöld nema á þínu heimiii í
möndlugraut, gæs og heimalöguð-
um ís og svo allur hópurinn þinn á
jóladag í hangikjöti og laufabrauði.
Þessi jól verða okkur erfíð en við
megum vita það að þú verður hjá
okkur. Ég veit að nærvera þín verð-
ur líka sterk í laufabrauðsgerðinni
sem þú ávallt stýrðir. Mamma mín,
stundirnar mínar með þér í sumar
frá því að þú veiktist og þar til yfir
lauk verða mér ávallt dýrmætai',
loksins gat ég stutt þig og hjálpað.
Við áttum margar ljúfar stundir
tvær saman og þú varst að rifja upp
gömlu árin og fara yfir gamlar ljós-
myndir, þetta var þér mikils virði.
Ég vil sérstaklega þakka systrum
þínum, Habbý og Köllu, fyrir mik-
inn og góðan stuðning við þig og
ekki síður mig, og starfsfólki á deild
11G á Landspítalanum, ekki síst
Auði, sem dekraði við þig og þú
fékkst miklar mætur á.
Mamma mín, ég kveð þig nú með
miklum söknuði en ég veit að nú líð-
ur þér vel í faðmi pabba, sem þú
sagðir að væri kominn til þín, uppá-
klæddur og fínn. Megi ljósið ávallt
lýsa yfír ykkur.
Þín dóttir
Guðbjörg.
Til ömmu minnar.
„Lífíð er aðeins fordyrið að veisl-
unni“ las ég einhvers staðar. Ég sé
þig fyrir mér á smáum ballskóm,
með þykkt dökkt hárið uppsett
ganga loksins eftir hetjulega bar-
áttu inn í veisluna, stoltið uppmálað.
Ég stend langt fyrir utan, heyri tón-
listina óma og reyni að kalla á þig,
ég á eftir að segja þér svo margt, þú
átt eftir að upplifa svo margt með
mér en hver hefði vitað að kveðju-
stundin þar sem þú lást í rúminu
mínu í Grasarimanum væri okkar
síðasta? Af hverju finnst manni að
alltaf sé nægur tími? Af hverju
hugsar ung manneskja að allt sé ei-
líft?
Ég kveikti á kerti, kertinu þínu
og skuggar þess varpa öllum þeim
minningum sem ég á um þig á ber-
an vegginn. Skrýtið hvað eitt kerti
getur varpað stekum skuggum.
Skrýtið hvað maður tekur lífið sem
sjálfsögðum hlut, eitthvað sem mað-
ur, lítil manneskja, telur sig hafa
stjórn á. Ég horfi á kertið og
stærsti skugginn sem það varpar
sýnir mig sem litla stúlku sem hám-
ar í sig kókópöffs og drekkur iitla
kók úr gleri. Skuggarnir sýna líka
laufabrauðsbakstur rétt fyrir jól,
þar sem þú stendur við pottana og
stefldr handa okkur krökkunum af-
rifur. Það voru engin jól án laufa-
brauðanna þinna.
Ég rýni áfram í skuggana og sé
þig taka á móti stórfjölskyldunni á
jóladag með rjúkandi heitu
súkkulaði og jólakortin íylla íbúðina.
Svo minnka skuggarnir, ég verð
eldri, tek allt sem sjálfsagðan hlut,
kaupi mér sjálf kók í gleri og þykist
eiga heiminn. Fer utan, eignast
kærasta og hætti að borða
kókópöffs. Alltaf ertu samt þama,
elsku amma mín, fæturnir jafn smáir
og styrkurinn sterkaii sem aldrei
fyiT. Og íyrh' mér alltaf nægm- tími,
þú ert eilíf. Kertið logar enn, sannar
allt það sem þú hefur upplifað, allt
sem mér fínnst vera fjarlægt , fyrir
mér, litlu stúlkunni, býrðu enn í
Grýtubakkanum, kaupir Andi'és blöð
og sussar á okkur æskuna og gefur
okkm- hundraðkalla í fylgdarskyni.
En einhvern tímann varstu ung,
uppfull af draumum eins og ég og
hélst að allt væri eilíft og kertin sem
þú kveiktir á voru full af loforðum
um framtíð og uppfyllingu drauma
þinna. Þú hélst þínu striki, varst
stolt og barst höfuðið hátt. Á háum
hælum, glæsileg og ábyrgðarfuil.
Svoleiðis vil ég muna þig, þú styrkt-
ir mig í mínum draumum og minni
dirfsku og þú sagðir mér að gefa
ekkert eftir og vera trú minni sann-
færingu.
Elsku amma, ég hef kvatt þig svo
oft á leiðinni í mín ferðalög, faðmað
þig fast, borðað með þér kleinur í
fylgdarskyni og alltaf séð þig aftur.
Én nú varpar kertið þitt skuggum
veislunnar þinnar þar sem þú dansar
þinn fýrsta dans við afa eftir langan
tíma og við sitjum eftir og minnumst
þín eins og sterkum skugga af okkai-
kertum sem loga enn.
Þín Helga.
Hinn 3. nóvember lést amma mín
og Iangamma Jóhanns míns úr
krabbameini. Sonur minn varð fjög-
urra ára hinn 2. nóvember og hún
sagði að hún ætlaði að lifa þann dag.
Þegar hún átti heima á Grýtubakka
og við mamma og bróðir minn á
Hjaltabakka var Grýtubakki mitt
annað heimili. Ég kom alltaf þangað
eftir skóla og þar beið mín heitur
matur og flatkökur með smjöri og
sykri, nýbakaðar kleinur sem var
mitt uppáhald, og ekki má gleyma
föstum liðum á mánudögum, að
kaupa ný dönsk Andrésar andar-
blöð úti í bókabúð. Á þessum tíma
þegar maður var veikur heima, fót-
brotinn eða handleggsbrotinn, kom
hún alltaf í heimsókn og gaf mér
malt og eitthvert leikfang og svo
auðvitað nýbakaðar kleinur.
Svo vora það aðfangadagar sem
era svo eftirminnilegir, sérstaklega á
Grýtubakkanum, þá komum við
mamma og bróðir minn þangað oft-
ast um fjögurleytið og lögðum á borð
mávastellið, sem var eingöngu notað
á þeim dögum, og svo kom amma úr
vinnu (sem var Fæðingarheimilið)
um sexleytið með appelsín-kassa í
annarri hendinni og malt í hinni. Svo
flýtti hún sér í sloppinn og þá var
hún tilbúin. Þannig leið henni alltaf
best. Þá var sest við borðið og byi'jað
á forréttinum, sem var rjómagrjóna-
grautur með möndlu í (sá sem fékk
hana vann marsipangrís og ég fékk
oftast konfektkassa í sárabætur), og
svo var það aðalrétturinn, sem var
fastur liður að hafa gæs. Eftir mat-
inn var komið að tilgangi jólanna,
pökkunum eða jólabókaflóðinu henn-
ar ömmu.
Svo var það ömmudagur (sem var
sunnudagur). Þá komu öll börnin,
barnabörn og barnabarnabörn í
heimsókn og borðuðu góðan mat og
svo náttúrlega nýbakaðar kleinur.
Þar léku þau amma og Jóhann sér í
dótakassanum sem ég lék mér að
með henni þegar ég var á hans
aldri.
Elsku Arnfríður amma og
langamma, við söknum þín og varð-
veitum minningar okkar um þig í
hjarta okkar.
Þitt dóttursonarbarn og dóttur-
sonarbarnabarn.
Sigurþór Örn Guðmundsson og
Jöhann Arnar Sigurþórsson.
Elsku amma mín. Við áttum svo
margar góðar stundir saman. Ég
man að það voru jól á Grýtubakk-
anum, ég fimm ára gamall og fékk
fyrstu skíðin mín. Það var lítill
snjór úti, þú hafðir gefíð mér úlpu,
húfu og vettlinga og þú hvattir mig
til að fara út og prófa skíðin. Við
bræðurnir fórum af stað, ég á skíð-
unum og hann á snjóþotu og vorum
við úti fram á kvöld. Ég man það
svo vel þegar þú fórst með mig í
flugvél til Akureyrar, ég hljóp um
alla vél, meðan þú reyndir að
stoppa mig en án árangurs. I vél-
inni voru strákar í keppnisferða-
lagi, létu þeir mig fá bolta og fékk
hann að fljúga um alla vél, síðan
hef ég hent bolta og alltaf fylgdist
þú með leikjunum minum.
Nú fara jólin að koma, en um jól-
in vorum við alltaf hjá þér í gæs og
öðru góðgæti, og mun það ávallt
lifa í minningu minni, þar til við
hittumst á ný. Svo voru það sunnu-
dagarnir þegar við hittumst, fjöl-
skyldan og ættingjarnir, það voru
einu stundirnar sem við hittumst
öll. Það á enginn eftir að feta í fót-
spor þín með það. Þú varst svo
ákveðin með allt, hreinskilin og góð
við okkur.
Þú varst ávallt vakin og sofin yfir
mér frá fæðingu. Fyrsta árið
bjuggu foreldrar mínir heima hjá
þér og afa. Þegar þú komst úr Iðnó
á kvöldin varstu vön að ná í mig og
lauma að mér nammimola, svona
varst þú alltaf, þar til þú þurftir að
láta undan þessum hræðilega sjúk-
dómi. Þegar við bræðurnir sátum
við dánarbeð þinn og héldum í sinn í
hvora hönd þína leið mér vel, því að
ég fann að þjáningum þínum var að
ljúka. Allt sem ég man um þig voru
yndislegar stundir og vfl ég, amma
mín, þakka þér fyrir þær. Að lokum
vil ég minnast þín með sálmi sem
mér finnst eiga vel við þessa
kveðjustund:
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Pú Iifðir góðum Guði,
í Guði sofnar þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgr. Pétursson.)
Pinn dóttursonur,
Ágúst Örn.
Með nokkrum orðum langar mig
að minnast Örnu systur pinnar,
sem ég mat afar mikils. Ég ætla
ekki að rekja ættir hennar eða ævi-
feril, það gerir vonandi einhver ann-
ar. Hún var og verður alveg sérstök
í mínum huga, nánast engum sem
ég þekki lík. Hún kom ekki aftan að
fólki, eins og sagt er. Fór sem sagt
ekki í neitt manngreinarálit, heldur
talaði sama tungumálið við alla,
sagði aðeins það sem henni fannst,
við hvern sem í hlut átti hverju
sinni. En ég veit að það líkaði ekki
öllum og urðu sumir sárir og jafnvel
reiðir. Mér líkaði þetta vel. Þetta
m.a. gerði hana að því, sem hún var,
er og verður í huga mínum.
Hún var í lifanda lífi dugnaðar-
forkur og vann mikið utan heimilis.
Sporin hennar og handtökin eru
orðin mörg t.d. í Iðnó, Breiðfirð-
ingabúð og Fæðingarheimili
Reykjavíkur. Ég heyrði hana aldrei
kvarta eða barma sér, þó oft hefði
hún ástæðu til. Ef eitthvað vai' að,
eða eitthvað miður gott kom fyrir,
sagði hún alltaf: „Þetta gæti verið
verra,“ eða: „Það gæti hafa farið
verr.“ Ég hef oft óskað þess að ég
og bara allir gætu hugsað svona.
Vertu svo sæl að sinni, Arna mín,
og þakka þér samveruna hér á
Hótel Jörð.
Arnari, Jóni, Guggu og Gústa,
mökum þeirra, börnum og barna-
börnum, votta ég samúð mína.
Hrafnhildur Jónsdóttir.
ARNFRIÐUR
JÓNSDÓTTIR
Elsku Arna. Hvernig gastu gert
mér þetta, að fara án þess að við
ættum saman þó ekki væri nema
eina kvöldstund, til að rifja upp
góðar minningar og til þess að ég
gæti þakkað þér öll elskulegheitin
við mig, við Söndru, við vini mína
og við móður mína, sem þú fagnað-
ir ávallt þegar hún kom í heimsókn
á Fæðingarheimilið eins og hún
væri hluti af þér. Þegar ekki náðist
til mín, til að láta mig vita um veik-
indi þín, þá sagðir þú á þinn sér-
staka hátt: „O, hún er áreiðanlega
að flækjast í útlöndum.“ Fyrir þig
skiptu útlönd litlu máli. Þinn stað-
ur var Dalvík og Norðurlandið. En
þú áttir kollgátuna. Tveim dögum
eftir heimkomuna hringdi systir
þín og tilkynnti mér lát þitt.
Það var hræðilegt augnablik að
halda á símtólinu í hendi sér og
horfast í augu við þá staðreynd að
ég átti aldrei eftir að sitja og rabba
við þig eða fá þig í heimsókn með
uppáhaldskökurnar frá Fæðingar-
heimilistímanum.
Arnfríður Jónsdóttir starfaði í
mörg ár við Fæðingarheimili
Reykjavíkur sem matráðskona.
Arna, eins og við kölluðum hana,
var einstaklega glæsileg kona. Hún
var einnig kvenskörungur sem sóp-
aði af og hún var hamhleypa til
verka, og verk sín vann hún með
þessum sömu séreinkennum. Hún
dró aldrei af, sparaði sjálfa sig í
engu. Hún átti ekki aðeins fallegt
útlit heldur og fallegt og hlýtt
hjarta, sem fann til og þjáðist með
þeim sem bágt áttu, þeim sýndi
hún ómælda hlýju og ást. Vinir
mínir nutu þessarar hlýju. Vinátta
hennar var bjarg sem bifaðist ekki.
Barnið mitt naut þessa einnig.
Löngum sat hún á eldhúsborðinu
hjá Örnu og þær rökræddu lífsins
gang og borðuðu saman í þykjustu
og í alvöru kökudeig á bökunardög-
um. Síðan var kökum og kleinum
pakkað inn í bréf, því Arna sagði
Söndru að hún yrði búðarkona og
þess vegna þyrfti hún að læra að
pakka inn. Hvort sem sá spádómur
rætist eða ekki voru þetta dýrðar-
stundir fyrir litla, fallega barnssál.
Löngu eftir að við hættum að vera í
mat hjá Örnu, pantaði Sandra
ákveðinn rétt úr kokkabókum
hennar, minnst einu sinni í mánuði.
Þannig held ég að það hafí verið
með okkur öll, sem störfuðum með
Örnu. Við söknuðum kjarngóða
matarins hennar, sem var svo
rammíslenskur og aldrei skildi hún
grænmetisglundrið mitt, sem hún
taldi, að gæti orðið mér að fjör-
tjóni. Við hlógum oft að þessu sam-
an, sem og því, hvað hún reyndi að
kenna mér að drekka hnausþykka
kaffið sitt. Sumir lærðu það og
halda enn þeim sið, ég lærði það
aldrei.
Já, minningarnar hrannast upp
og einnig þakklætið. Það sama veit
ég að gerist hjá sameiginlegum
starfsfélögum okkar. Fyrir hönd
okkar allra þakka ég samfylgd
mætrar konu og bið börnum henn-
ar, barnabörnum, fjölskyldu og
vinum öllum, að þeir á erfiðri
stundu finni alltumvefjandi kær-
Ieiksnærveru guðdómsins.
Hulda Jensdóttir.
Arnfríður Jónsdóttir, sú elsku-
lega kona, er farin yfir móðuna
miklu. Ég veit að heimkoma henn-
ar verður björt og fögur. Ég þakka
Guði fyrir að hafa kynnst henni.
Arna á sérstakan sess í hjarta
mer. Á erfiðum stundum í lífi mínu
sýndi hún mér kærleik, sem ekki
er hægt að lýsa sem skyldi. Þegar
mér leið sem verst, tók hún mig í
stóran og hlýjan faðm sinn. Stóru,
brúnu augun hennar flutu þá oft í
tárum og sögðu mér miklu meira
en orð. Ég fann að hún stóð með
mér og skildi, jafnvel betur en ég
sjálf. Allt þetta verður aldrei full-
þakkað. Ég vildi ég hefði getað
sagt henni allt þetta áður en hún
kvaddi og einnig það að erfiðleikar
mínir hafa nú snúist upp í blessun,
einmitt vegna þrautseigju ástvina
minna og vina en Arna hún var ein
af þeim. Guð styrki börn hennar
og aðra aðstandendur á stund
sorgar.
Marín Sjöfn Geirsdóttir.