Morgunblaðið - 12.03.1999, Blaðsíða 46

.46 FÖSTUDAGUR 12. MARZ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HALLDÓR AXEL
HALLDÓRSSON
+ Halldór Axel
Halldórsson
fæddist. í Reykjavík
6. júní 1954. Hann
lést á Landspítalan-
um 2. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Halldór
Þorsteinsson, f. 26.
ágúst 1926, búsett-
ur í Baltimore, og
Helga Henrý Har-
aldsdóttir, f. 17.
ágúst 1936, d. 4.
feb. 1981, sem bú-
sett var í Mosfells-
sveit. Systkini Hall-
dórs samfeðra: Guðmundur,
Þorsteinn og Elsa. Systkini
sammæðra: Gunnar, Erna, Har-
aldur, Helena og Harpa.
Halldór ólst upp í Brekku í
Sogamýri hjá Þorsteini afa sín-
um og Elínu ömmu sinni til 14
ára aldurs og lauk gagnfræða-
skólaprófí frá Brúarlandi í Mos-
fellssveit. Hann starfaði hjá
Álafossi þar til hann fluttist til
Svíþjóðar árið 1972. Axel stund-
aði nám í fataiðnaði við Borás
Textilinstitute árin 1973 til
„ > 1974 og starfaði eftir það sem
verkstjóri í fataiðnaði í Svíþjóð
til 1977. Hann starfaði sem
flutningabflstjóri í Svíþjóð til
ársins 1982, en þá fluttist hann
til íslands. Hann hóf störf hjá
Heildverslun R. Guðmundsson-
ar. Árið 1987 hóf hann störf hjá
Miklagarði og varð
fljótlega verslunar-
matvöru-
verslun þess fyrir-
tækis. Hann starf-
aði hjá Kf. Árnes-
inga í Hveragerði
frá ágúst 1991 til
ágpíst 1993. Þá
réðst hann sem
verslunarstjóri hjá
Kf. Langnesinga á
Þórshöfn og í febr-
úar 1996 varð hann
verslunarsjóri hjá
Lóninu ehf. á sama
stað, þar sem hann
starfaði til dauðadags. Halldór
hóf sambúð árið 1990 með Sig-
ríði Árnadóttur, f. í Reykjavík
5.3. 1955. Foreldrar hennar eru
hjónin Árni Jón Konráðsson, f.
16.9. 1926, í Grindavík, sjómað-
ur, og Helga Helgadóttir f. á
Skóljörn á Álftanesi 16. janúar
1932. Þau eru búsett í Reykja-
vík. Dætur Sigríðar eru: Ánna
María Gísladóttir, f. 29. júlí
1974, og Ragnhildur Gísladótt-
ir, f. 21. janúar 1981. Halldór á
eina dóttur, Sigrúnu Maríu, f.
20. janúar 1971. Móðir: Sigur-
veig Gísladóttir. Bamabörn
Halldórs: Aníta Ósk, f. 1.1.
1989, og Anton Freyr, f. 9.2.
1992.
Halldór verður jarðsunginn
frá Áskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Ég ætla að segja ykkur frá lítilli
stúlku sem bjó hér rétt utan við
höfuðborgina ásamt foreldrum sín-
um og tveimur systkinum. Kvöld
t nokkurt situr litla stúlkan og fylgist
með móður sinni leggja kapal, en
það var ekki óalgengt þar á bæ.
Skyndilega heyrist þeim vera bank-
að, en eru þó ekki vissar, þannig að
sú stutta býðst til að athuga hvort
t
Ástkær faðir okkar,
SIGURÐUR SIGURMUNDSSON,
bóndi og fræðimaður,
frá Hvítárholti,
lést föstudaginn 5. mars.
Jarðarförin fer fram frá Skálholtskirkju laugar-
daginn 13. mars kl. 14.00.
Rútuferó veróur frá BSÍ á laugardaginn kl.
12.30.
Sigurður Sigurðsson,
Anna Soffía Sigurðardóttir,
Kristján Sigurðsson,
Guðbjörg Sigurðardóttir,
Sigríður Halla Sigurðardóttir,
Kolbeinn Þór Sigurðsson,
Guðmundur Geir Sigurðsson,
Hildur Sigurðardóttir.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
HELGA SOFFÍA FRIÐBJÖRNSDÓTTIR,
Dalbraut 27,
lést á sjúkrahúsi Reykjavíkur fimmtudaginn 10. mars sl.
Svala Eiríksdóttir, Eyjólfur Bergsson,
Brynhildur Jónsdóttir, Gunnar S. Björnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Elskuleg frænka okkar,
KRISTÍN SIGURHJARTARDÓTTIR
frá Skeiði,
Dalbæ, Dalvík,
sem lést á heimili sínu laugardaginn 6. mars,
verður jarðsungin frá Dalvíkurkirkju laugardaginn
13. mars kl. 11.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þuríður Sigurvinsdóttir,
Jóhanna Jóhannesardóttir.
þarna sé einhver á ferð eður ei.
Þegar hún opnar útidyrahurðina
stendur þar hávaxinn grannur mað-
ur með undarlegt yfirvaraskegg.
Maðurinn brosir út að eyrum og
spyr stúlkuna hvort móðir hennar
sé heima. Hún hleypur til móður
sinnar og tilkynnir að það sé ein-
hver ókunnugur maður að spyrja
eftir henni. Móðirin fer fram í holið,
en þangað er ókunnugi maðurinn
allt í einu kominn. Þegar móðir
hennar sér ókunnuga manninn, æp-
ir hún upp yfir sig af gleði og hún
og ókunnugi maðmánn fallast í
faðma. Litla stúlkan stendur og
hoi’fir upp á fuliorðna fólkið, móður
sína og ókunna manninn, með undr-
unar- og reiðisvip. Hvað er þessi
maður að kyssa mömmu mína?
hugsar hún með sér og skilur ekk-
ert í þessu hátterni móður sinnar.
Standa þarna og kyssa ókunnugan
manninn og pabbi í vinnunni. En
sem betur fer færi hann nú að
koma heim. Eftir skamma stund
líta þau, móðh' stúlkunnar og
ókunnugi maðurinn, brosandi og
glöð á barnið, sem stendur þarna
og bara starir á þau. Og móðir litlu
stúlkunnar segir við hana: „Elsku
Helena mín, þetta er hann Halldór
bróðir þinn, kominn frá Svíþjóð."
Andlit litlu stúlkunar snarbreyttist
úr undrun og reiði í ofsagleði. Hún
hoppar í fangið á ókunnuga mann-
inum sem nú er ekki lengur ókunn-
ugur, heldur Halldór stóri bróðir
sem hún hefur heyrt svo mikið tal-
að um. Hann sem hafði gefið henni
tuskudúkkuna Línu sem henni þótti
svo vænt um. Lína var nú dregin
fram í sviðsljósið, til að sýna að hún
væri nú ennþá til. Það sem eftir lifir
kvölds situr sú litla í fangi þessa
stóra bróður, sem henni fannst hún
hafa heimt úr helju, því það var ör-
ugglega ekkert gaman að eiga
heima í þessari Svíþjóð! Þegar
litla stúlkan sofnaði þetta kvöld var
það með bros á vör og Linu dúkku í
fanginu og með vissu um að nú
fengi hún fljótlega að sjá stóra
bróður aftur. Því hann var kominn
heim.
Upp frá þessu leit þessi litla
stúlka ávallt upp til stóra bróður.
Svo mikils virði varð hann henni, að
þegar hún óx úr grasi og eignaðist
son, kom ekki til greina annað en
að skíra soninn í höfuðið á stóra
bróður. Þið sem þetta lesið ættuð
að vera búin að átta ykkur á að litla
stúlkan hér á undan er undirrituð.
Þetta er mín fyrsta minning af
Halldóri bróður, sem við kveðjum
nú með söknuð í hjarta. Elsku
bróðir og nafni, megi minning þín
lifa um ókomna framtíð.
Þín systir og frændi,
Helena og Halldór Örn.
Elsku bróðir. Nú ert þú farinn
eftir baráttu við erfiðan sjúkdóm.
Nú tekur betri tími við hjá þér og
er himnaríki einum engli ríkara. I
sorg okkar rifjast upp þær sam-
verustundir sem við áttum og mun
minning þín lifa í hjörtum okkar.
Elsku Sigga, pabbi, Maja; Anna
María, Ragnhildur, Aníta Osk og
Anton Freyr, við biðjum góðan Guð
að veita ykkur styrk á þessari erf-
iðu stund.
Guðmundur, Þorsteinn,
Elsa og fjölskyldur.
Elskulegur frændi minn Halldór
Axel Halldórsson er Iátinn langt
fyrir aldur fram. Það er erfitt að
þurfa að kveðja og ennþá erfiðara
að vera fjarstödd á erlendri grund
á slíkri stundu. I minningunni situr
síðasta augnablikið þar sem Hall-
dór kvaddi okkur frændsystkinin
eftir ánægjulega samverustund að-
eins nokkrum dögum áður en and-
lát hans bar að. Þá grunaði okkur
ekki að stundin væri svo skammt
undan sem raun varð. Sú minning
og minningin um góðan dreng verð-
ur greypt í þau verk sem ég vinn að
um þessar mundir.
Ég man ekki eftir mér öðruvísi
en Halldór frændi minn væri hluti
af þeim veruleika. Hann var sonur
föðurbróður míns, Halldórs Þor-
steinssonar, en ólst að mestu upp
hjá ömmu okkar og afa, Elínu
Helgadóttur og Þorsteini Einars-
syni á Brekku við Sogamýri. Sam-
gangur var mikill milli heimila for-
eldra minna og hans. Oft var Hall-
dór í heimsókn hjá okkur eða við á
Brekku eða á Ytri-Hól í Vestur-
Landeyjum, sem var sumardvalar-
staður afa okkar og ömmu og um
leið Halldórs.
Við vorum nánast jafngömul,
hann árinu eldri, og því oft borið
saman hvernig okkur gengi og hvað
við hefðum fyrir stafni. Ég dáðist
undir niðri að þessum frænda mín-
um sem talaði oft eins og fullorðinn
maður og gat verið með bera fæt-
urna í ullarsokkum. Halldór hafði
sínar skoðanir strax sem barn og
var reyndar alltaf eins og fullorðinn
maður í tali, að hluta til áhrif þess
að alast upp hjá afa okkar og
ömmu. Hans líf var öðruvísi en okk-
ar hinna og var í mínum huga
sveipað hálfgerðum ævintýrablæ.
Ævintýrablæ þess að alast upp á
sveitabæ sem var innan borgar-
markanna. Hann tilheyrði heimi
sem var að hverfa en var samt hluti
af okkar heimi.
Alla tíð bar Halldór þess merki
að hafa fengið sérstakt og gott upp-
eldi. Hann var með endemum
vinnufús og duglegur sem fullorð-
inn maður, ættrækinn og líkt og
tákn fyrri tíma og samtímans.
Hann var sjálfstæður og fór eigin
leiðir. Hann fór snemma að vinna
fyrir sér og dvaldist um tíma er-
lendis við vinnu. Hann var aldrei
upp á neinn kominn, stoltur og
framsýnn. Tilfinningin af Halldóri
var af manni sem barst aldrei á en
bjó yfir miklu meira en hann vildi
láta á bera. Undanfarin ár vann
hann við verslunarstörf og sem
kaupfélagsstjóri m.a. í Hveragerði
og að síðustu á Þórshöfn. Áhuga-
málin voru mörg. Hann hafði
brennandi áhuga á tölvum og sá
fyrir sér að við þetta gæti hann
starfað fyrst heilsan hafði gefið sig
og líkamlegt vinnuálag yrði ekki hið
sama og áður.
Þegar veikindin dundu yfir kom
enn á ný í ljós hinn mikli innri
styrkur og jafnaðargeð Halldórs
sem minnti á hvernig forfeður okk-
ar tókust á við vandamálin. Af
æðruleysi og án þess að gefast upp.
Hann var raunsær á veikindi sín og
leitaði leiða til að leysa líf sitt, vildi
vera sem minnst upp á aðra kom-
inn. Nokkrum vikum fyrir andlát
hans fórum við með honum í smá-
ferð um bæinn. Áhugi hans fyrir líf-
inu og hvað hann ætlaði að gera
þegar hann væri búinn að ná sér
betur einkenndi þessa litlu ferð
okkar og umhyggja hans fyrir kon-
unni sinni þar sem hann spáði í
hvað hann ætti að kaupa handa
henni Sigríði, sem var á leiðinni í
bæinn til að vera hjá honum.
Ekki er hægt að minnast Hall-
dórs án þess að fara nokkrum orð-
um um Sigríði Árnadóttur, sambýl-
iskonu hans til margra ára, sem
hefur staðið eins og klettur, tákn
styrks og hlýju, við hlið manns síns.
Sigrar mannfólksins eru margir og
mismetnir eftir því hvar og hvernig
þeir koma fram. Hvernig maðurinn
tekst á við örlög sín er ef til vill
besti vitnisburður um hvaða innri
mann hann hefur að geyma. Bæði
Sigríður og Halldór ættu skilið
medalíu lífsins hvað þetta varðar.
En fátækleg orð geta aldrei tekið
burtu sársaukann og sorgina sem
eftir situr þegar lífið er tekið frá
fólki á besta aldri. Lífið verður ekki
samt og áður þegar stórt skarð er
höggvið í fjölskyldu. Skörð hafa
verið höggvin í fjölskyldu okkar
með stuttu millibili sem hafa verið
erfið. En ef til vill sýnir það enn
einu sinni og sannar að lífíð má
aldrei taka sem sjálfsagðan hlut.
Þau eru mörg verkin sem þarf að
vinna og varðveita meðan heilsa og
líf leyfir. Því gerði Halldór sér
grein fyrir og var umræðuefni okk-
ar á okkar síðasta fundi. Við sem
eftir lifum getum gert okkar besta
til að framkvæma og sameinast um
þau mál sem eru þessari fjölskyldu
hjartfólgin. Þeim málefnum hefði
Halldór viljað leggja lið og í minn-
ingu hans og allra þeirra sem ný-
lega hafa horfið burtu úr fjölskyldu
okkar vona ég að okkur auðnist að
sinna þeim málefnum af alhug.
Ég er fjarstödd þegar vinur minn
og frændi Halldór Axel er borinn til
grafar en ég er ekki fjarstödd í
anda. Ég sendi Sigríði og fjölskyldu
mínar innilegustu samúðarkveðjur
og bið um handleiðslu Guðs á þess-
um erfiðu tímum.
Valgerður Hauksdóttir.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír deyr aldregi,
hveim er góðan getur.
(Hávamál)
Fyrstu kynni okkar systra af
Halldóri, stóra stráknum hans
Dolla, voru á jólaballi á Hótel Loft-
leiðum. Þessar stundir voru eftir-
minnilegar og rifjuðum við þær oft
upp þegar við hittumst. Hann ólst
upp hjá ömmu sinni og afa, á
Brekku við Sogaveg, í nágrenni við
okkur og lagði stundum leið sína
heim til okkar. Þá var hann ekki síst
að hitta móður okkar sem var hon-
um góð. Halldór, Gummi bróðir
hans og Rósa stóra systir voru
fermingarsystkin og man ég, litli
bróðir, fyrst eftir honum þar.
Fljótlega eftir skyldunám fór
Halldór í stutta námsferð til Sví-
þjóðar en ílengdist þar við störf í
nokkur ár. Eftir heimkomu þaðan
lágu leiðir okkar saman á ný er
hann hóf störf við fyrirtæki tengd
okkur systkinum. Halldór var mjög
duglegur og vandvirkur við allt sem
hann tók sér fyrir hendur og því eft-
irsóttur starfskraftur sem hlífði sér
hvergi. Með fjölskyldu okkar stund-
aði hann keilu í nokkur ár og setti
m.a. eitt af fyrstu Islandsmetunum í
íþróttinni.
Við vottum fjölskyldu hans sam-
úð okkar og kveðjum Halldór með
þeirri bæn sem við kunnum feg-
ursta:
„Guð, gef þú dánum ró, hinum
líkn sem lifa.“
Rósa, Þóra og Ingimundur.
Látinn er langt fyrir aldur fram
Halldór Axel Halldórsson á Þórs-
höfn, eða Dóri í Lóninu, eins og
hann var gjarnan kallaður. Mig
langar með örfáum orðum að minn-
ast hans, en manni verður orðafátt
á stundum sem þessum. Við sem
þekktum Halldór vissum að hverju
stefndi, en hann hafði barist við
ólæknandi sjúkdóm um nokkui't
skeið. Að fráfall hans bæri svo
skyndilega að sem raun bar vitni
óraði þó engan fyrir. Ég kom til
hans á sjúkrahúsið um kvöldmatar-
leytið hinn 1. mars. Við ræddum um
heima og geima á léttu nótunum
eins og okkar var vandi er við hitt-
umst. Nóttina eftir lést hann. Svona
er lífið, en mikið er erfitt að sætta
sig við það á stundum.
Ég kynntist Halldóri haustið
1995 er ég fluttist til Þórshafnar og
hóf störf sem aðalbókari sveitarfé-
lagsins. Þótt ekki sé langt um liðið
síðan man ég ekki hvemig ég
kynntist Halldóri, en mér finnst ég
hafi alltaf þekkt hann. Leiðir okkar
lágu í raun mjög mikið saman, enda
samfélagið smátt að vöxtum og
menn bjuggu í mikilli nálægð hver
við annan.
Fljótlega eftir að ég fluttist til
Þórshafnar hóf ég að venja komur
mínar í Heilsuræktina, sem þar er á
staðnum. Þar var hópur góðra
manna, sem hljóp út fyrir bæjar-
mörkin og fór síðan í tækin og guf-
una á eftir. Þarna var Halldór mjög
framarlega í flokki, enda var hann í
stjóm Heilsuræktarinnar. Hann
eyddi ófáum frístundum sínum í að
dytta að húsnæði Heilsuræktarinn-
ar og tækjabúnaði hennar og að
sjálfsögðu allt í sjálfboðavinnu. I
gufunni var margt skrafað að lokn-
um átökum í tækjunum og oft sagð-
ar stórfenglegar sögur. Ég hefi
gi-un um að Halldór hafi verið far-
inn að kenna lasleika á þeim tíma
sem við vorum hvað harðastir í
Heilsuræktinni. Hann mátti bara
ekkert orðið vera að þessu, þar sem
mikið var að gera við hans skyldu-