Skírnir - 01.01.1867, Qupperneq 94

94
FRJETTIR.
PýzknUnd.
Vínarfundinn og á dögura Metternichs korast Austurríki í fyrir-
rúmiS á þýzkalandi og bar mikinn ægishjálm yfir öllum þýzkum
ríkjum. Um leiS og 20 milljónir Slafa, 12 milljónir þjóSveija,
5—6 milljónir Magyara og 2—3 milljónir ítala lutu keisaravaldi
HabsborgarniSja í Vínarborg, hjeldu þeir öndvegi á ríkjaþingi
þjóSverja, bandaþinginu í FrakkafurSu. Hjer var þeim visaS til
sætis á enn óæíra bekk, er eigi mundu kunna því um aldir, en
höfSu sýnt, hvaS þeir þorSu aS bjóSa Austurríki, ef til árangurs
þótti gefa. NiSjar þess manns, er vann Slesíu frá Austurríki,
höfSu ekkert numiS betur en sögu forfeSra sinna, en hún kenndi
þeim aS sæta færi, sparast til sem fæstra ráSa og beita allri orku
sinni til aS draga sem mest úr höndum Austurríkis og bola þaS
frá ráSum á þýzkalandi. Hjer var viS ramman reip aS draga,
þar sem miSríkja og smáríkjahöfSingjar drógust jafnan til fylgis
viS Austurríki, litu til keisarans í Vínarborg, sem goSin til Seifs
á Olj'mpi, og væntu sjer þaSan „bands og lausnar“ allra aSal-
mála. Á árunum 1848—49, er þegnum og höfSingjum bar svo
mart á milli, komst Austurríki aS raun um, hverja breytingu þjóS-
ernismenn á þýzkalandi kusu á högum sambandsins, er þeir buSu
Prússakonungi keisaratign. FriSrik Vilbjálmur var of hugdeigur
til aS þiggja boSiB og láta skríSa til skarar meB Austurríki, en
leitaBi þó nokkurra ráBa um forstöBu norSurríkjanna á þýzka-
landi. Hann varS aS leggja þau ráB (í Olmuz 1850), er Austur-
ríki gerSi sem bráBasta bug aB atförum meS hervaldi og sýndi honum
i tvo beimana. Allt fyrir þetta var endurskipun sambandsins
orSin sá töluliSur á málalista þýzkalands, er engum gekk úr
minni, og vöktu nú ýmsir máls á henni, t. d. miBríkin á Wiirz-
borgarfnndunum, en einkanlega Prússar, og stóBu þeir mjög ein-
mana i því máli, því uppástunga þeirra setti mesta geig í miS-
ríkin og smáríkin og var Austurríki til andstyggSar. Hjer gerSi
hvorki aS reka eSa ganga, og seinast rjeSst til Austurríkiskeisari
og stefndi til sín öllum höiBingjum á fund i FralskafurSu (1863),
en Prússakonungur (Vilhjálmur fyrsti) ónýtti alla þessa fyrirhöfn,
er hann þvcrneitaBi aS koma á fundinn — og var þó svo mikiB
viS haft, aS Saxakonungur var sendur (í annaS sinn) meS boSs-
brjefiB. Nú leiB sumariS og allt lá niSri til þess atfarir skyldu