Skírnir - 01.01.1905, Síða 37

Færeyjar.
37
Og þegar svo raunanna þungbúnu él,
svo þrálát og bitur, á norðurheims hvel
sinn skuggafeld breiddu, svo bláan sem Hel
og bjartkrýndu löndunum heimurinn gleymdi —
varð hamranna andlit svo harðlegt og blátt,
þá hvestu þær burstirnar, reistu þær hátt
og störðu til norðurs — því úr þeirri átt
kom öndvegisfrægðin, sem minningin geymdi.
Og nú, þegar aftur sést skýjanna skil
og skuggar á Islandi sviftast til,
og ljómarnir svífa’ yfir sæbláan hyl
af sonanna lífi og feðranna gröi'um, —
þá glotta þau, steinljónin, hnarreist og há,
þá hríslar sig geislinn um klettanna brá;
því heiður síns ættarblóðs aftur þau sjá,
sem endurrís þarna norður í höfum.
Eg ann þér, þú snarbratta eyjanna strönd —-
því einmitt slík eru norðursins lönd,
sem fegurst og stærst gerði himinsins hönd
til að hrinda’ af sér byljum og ölduföllum.
Því norræn, það eitu. Og það er hjá þér,
er þráandi Island eg sunnan að fer,
að fyrir mín augu á bárunum ber
sem brot úr landsins míns jötunfjöllum.
Nú færist eg nær. — Og eg kenni þann klið,
sem kveður og bergmálar strendurnar við,
er bylgjast sem ský gegnum bjarganna hlið
og beltast með dröngunum hvítfuglaskar inn.
I fjörðunum möstur í fjöilin ber —
en fögur bygð kring um hafnirnar er
sem móðurleg ijallsbrekkan faðmar að sér
svo fátæk, en tigin — og veðurbarin.