Skírnir - 01.08.1913, Síða 1

t
Guðrún OsYífursdóttir og W. Morris.
Erindi fyrir alþýðufræðslu Stúdentafél., flutt 6. apríl 1913
af
André Courmont.
Þegar við erum hrifin af einhverju fögru og einkenni-
legu, sem við lesum, langar okkur oft að eignast það á
einhvern hátt persónulega, að taka virkilegan þátt í feg-
urðinni. Þeirri löngun reynum við stundum að fullnægja
með þvi að lesa upp beztu kaflana fyrir vini okkar, og
þá er hún með öllu meinlaus. Sé um gömul og útlend
rit að ræða, þá er hún einkum sterk, og sá, sem næstum
einn sinna landa skilur ýms rit af þeirri tegund vel, finn-
ur sárt til hennar; honum er sú löngun hættulegur ráð-
gjafi. Ekki allfá eru dæmi þess, að hún hafi fengið hann
til að reyna að endurskapa þau rit, og mjög er það vafa-
samt fyrirtæki.
öll hafið þið heyrt William Morris nefndan; þið vitið,
ef til vill, hvílíkur allsherjar maður hann var í listum:
lagði stund á málaralist og byggingar, áður en hann gaf
sig við skáldskapnum. Skáld var hann helzt þaðan af, en
ekki eingöngu. Hann stofnaði, með hjálp margra vina sinna,
húsaskrauts-verzlun; fyrir hana var hann sjálfur teiknari;
stækkaði hún fljótt, olli gjörsamlegri breytingu á ytra út-
liti enskra heimila, og þrífst enn. Síðasta helminginn æfi
sinnar var Morris þar að auki stríðandi lögjafnaðarmaður.
Hann dó 1896, eitt af höfuðskáldum Englands. Þið sjáið,
að hann hefir verið einn af þeim mönnum, sem leita alls
fagurs: um þrítugt fann hann fornbókmentir ykkar. Eiríkur
13