Þjóðólfur - 22.05.1918, Blaðsíða 3

ÞJÓÐÓLFUR
35
Ensk reiðhjól,
sem bera lang’t af öðrum, sterk, lótt, þægileg-, ásjáleg, selur
Kix-kjusti-eeti 13. VÍÖSkÍftafélagÍd. Sími 701.
Simskeyti frá Zahle, forsætisráð-
herra Dana, til forsætis-
ráðherra fslands.
Eg !eyfi niér að skýra yður
frá, að ég hef birt eftirfarandi
skýrslu:
»Sökum margs konar orðróms í
nokkrum hluta blaðanna um sam-
band vort við ísland, þá lít ég svo
á, að það sé rétt, að skýra frá
því, sem í raun og veru er að fara
fram.
Þegar Jón Magnússon, íslenzk-
ur ráðherra, var hér síðastl. haust,
kom hann fram með kröfu um
verzlunarfána.
í ríkisráðinu 22. nóv. var tillaga
hans ekki samþykt af Hans Hátign
konunginum, en ræða hans, sem
þá var birt, var á þessa leið:
Danmörk muni æskja að skipa
fulltrúa til slíkra áamningaumleit-
ana.
Núverandi stjórn hefur aldrei
stigið nokkurt skref í sambands-
málum Danmerkur og íslands, án
þess að ráðgast við alla flokka
riktsþingsins, og hingað til hefur
hún altaf fengið samþykki þeirra«.
»Politiken« segir í sambandi við
þessa skýrslu:
»Skýrsla Zahle forsætisráðherra
sýnir ljóslega, að samnirigaumleit-
anir þær, sem nú á að koma í
kring, eiga upptökin hjá Dönum í
ríkisráðiau 22. nóv. — Nú má
vænta þess, að hægt verði að forð-
ast allar nýjar deilur og danska
þjóðin geti nú tekið upp samn-
ingaumleitanir með eindrægni og
stillingu*.
Umhugsunarvert nýmæli.
6. gr. Landsstjórninni er heimilt að
setja verkafólki, er ferðast með skipum,
lægri fargjaldstaxta en hinn vanalega.
Fargjald fólks, sem ráðstafað er sam-
kvæmt 2. gr., greiðir landssjóður að
öllu leyti.
6. gr. Hver sá, sem ráðstafað er sam-
kvæmt 2. gr., skal skoðaður af lækni
og hafa frá honum vottorð um að vera
ekki haldinn af næmum sjúkdómi.
7. gr. Með brot gegn lögum þessum
skal farið sem almenn lögreglumál.
8. gr. Lög þessi öðlast þegar gildi og
gilda til 1. desember 1919.
Prjóialtstir
°g
(hvor tegund fjTrir sig) í
Vöruhúsinu.
Tófuskinn
kaupir hæsta verði
„Ég get ekki fallizt á tillögu
þá, sem ráðherra íslands hefur
borið fram; en ég vil bæta því
við, að þegar íslenzkar og dansk-
ar skoðanir ekki samrýmast,
munu almennar samningaumleit-
anir í einhverju formi, heldur en
að takn eitt einstakt mál út úr,
leiða til þess góða samkomu-
tags, sem ætíð verður að vera
grundvöllur sambandsins milli
beggja landanna“.
Þessi hugmynd um almennar
samningaumleitanir hefur verið tek-
in til íhugunar á íslandi og það
var skýrt frá þvf, að allir flokkar
þar féllust á það. Þar eð bú'zt er
við því, að núverandi alþingi verði
bráðlega lokið og þingmennirnir
þá dreifist um alt ísland, er það
æskilegt, að alþingi berist skjót-
íega vitneskja um afstöðu vora í
þessu máli. I þessu sambandi hef
ég beðið foringja allra stjórnmála
flokkanna, að kveðja saman flokk-
ana og leggja fyrir þá þá spurn-
ingu, hvort þeir telji það viðeig-
andi, sem stungið var upp á í
ríkisráði 22. nóv., sem uppástungu
til íslendinga, að hefja nú samn
ingaumleitanir um alt samband ís-
lands og Danmerkur.
Ef ákvörðun um þetta skyldi
verða gerð, verður alþingi skýrt
frá þessu og er þá búizt við því,
að það sé undir það búið, að
korna saman vegna væntanlegra
samningaumleitana. Þegar ríkis-
þingið hefst 28. maf, þá |skal
ákvörðun tekin um það, hvernig
Bjargráðanefnd efri deildar flyt-
ur svohljóðandi lagafrumvarp um
fólksráðningarskrifstofu í Reykja-
vík, Og um vald landsstjórnarinn-
ar til að ráðstafa atvinnulausu
fólki.
1. gr. Landsstjórnmni heimilast að
setja fólksráðningaskrifstofu í Reykja-
vík, eftir samráði við Búnaðarfélag ís-
lands og Fiskiveiðafélag Islands, til
fyrirgreiðslu vinnuviðskiftum i landinu.
Laun forstöðumanns ákveður lands-
stjórnin.
2. gr. Enn fremur heimilast lands-
stjórninni vald til að ráðstafa vinnu-
færu, en atvinnulausu og bjargarvana
fólki, sem ekki verður ráðið á fólks-
ráðningaskrifstofunni eða með frjálsum
samningum á annan hátt. Þetta má þó
því að eins ske, að stórfeld bjargar-
vandræði verði, eða vofi yfir, og að eins
að fengnu samþykki stjórnarvalda þeirra
sveita eða bæja, sem fólkinu er ráð-
stafað til.
3. gr. Hver sá, sem verkafólks er
vant, getur snúið sér til hlutaðeigandi
sveitarstjórnar eða bæjarstjórnar, og
þær síðan til fólksráðningaskrifstofunn-
ar, með fyrirspurnir og boð í verka-
fólk. Samningur, sem sveitarstjórn eða
bæjarstjórn gerir samkvæmt framkomn-
um tilmælum við fólksráðningaskrif-
stofuna, er bindandi fyrir hlutaðeigandi
einstaklinga.
4. gr. Þegar mjög ískyggilega lítur
nt á einhverjum stað með hjargræði
fólks, skal hlutaðeigandi bæjarstjórn
eða sveitarstjórn gera landsstjórninni
aðvart, með ítarlegri skýrslu, um hve
margt sé þar af vinnufæru, en atvinnu-
lausu fólki, og hve mikill hluti þess
bjargarvana, svo og um aldur þess og
vinnudug. Skýrslu þessa liefir lands-
stjórnin síðan til leiðbeiningar við ráð-
stafanir þær, sem hún telur nauðsyn-
legar.
Yiðskiftaíélágið
Kirkjustræti 12. Simi 7 01.
101
Þögull gekk hann áfram með Sigríði. Hún þorði ekki að
tala til hans, en þögn hennar var honum einmitt Ijósasti vott-
urinn um, hvað hún hugsaði um framferði hans, og að hún átti
erfitt með að hughreysta hann og finna honum málsbót, í sjálfs
sín hjarta fann hann enga huggun.
Þegar þau komu heim undir bæinn gekk Ingiríður á móti
þeim.
Þorleifur leiddi hana inn í herbergi þeirra hjóna og Sigríður fór
þangað með þeim. Þar sagði hann þ'eim frá ástríðu simii og öllu
framfeiði. Hann hafði aldrei mælt öðrum bót, heldur verið þeim
strangur dómari. Nú bar hann sakargiftir á sjálfan sig og dæmdi
sig ekki vægilega; aðrir hefðu hvort sem var ekki þorað að gera
það.
Ingiríður átti bágt með að skilja, hvers vegna Þorleifur tók
sér þetta svo nærri. Hún skildi ekki, hvernig nokkur maður gat
látið bugast, þótt hann hefði syndgað eitthvað í hjarta sínu, en
Sigríði var það full-ljóst, að fyrir manu með skapférli Þorleifs
var þetta óbærileg hrösun. Hefði Þorleifur á unga aldri eignast
konu eins og Sigríði, mundi hann ekki hafa ratað í neinar freist-
ingar og raunir og þurft að iðrast á gamals aldri.
Eu Ingiríður varð nú að vera eius og hún var af guði gerð
Hún hafði altaf verið manni sinum og syni góð og umhyggju-
söm, og látið þeim það í té, sem hún megnaði. Meira varð ekki
af henni heimtað.
Þegar nótt var komin, fóru þau Hans og Jjfíra burtu af bæn-
um. Þau héldu sjálf, að enginn hefði orðib þess var, en Sigríður
var á vaðbergi og henni létti heldur en ekki í skapi, þegar hún
leit út um gluggann og sá til ferða þeirra.
„Nú geturðu látið son okkar koma heim aftur“, sagði Þor-