Fjallkonan - 07.01.1885, Blaðsíða 4

4
FJALLKONAN.
í Langholti í Borgarfjarðarsýslu. Brann baðstofan
áðr enn eldrinn yrði slöktr, enn munum varð
bjargað. Húsbóndi hætti sér ofmjög inn í reyk-
inn til að bjarga, enn misti af því sjónina og er
blindr síðan.
FRÁ ÝMSUM LÖNDUM.
Mannætnr í Síberíu. þegar það fór að kvis-
ast í sumar er leið, að Greely norðrfaramaðr og
félagar hans hefði fyrir hungrssakir neyðzt til að
leggja sér til munns dauða félaga sína, skýrði
pólskr maðr í Fíladelfíu frá því, að hann hefði
lifað á mannakjöti, er hann var í útlegð í Síberíu.
f>essi maðr er nefndr Suffczynski, og er
fæddr í Póllandi 1838. Hann tók þátt í uppreist
Pólverja 1862, og var handtekinn ásamt 800
manna, er hann hafði í liði sínu. Var honum síð-
an og öllu liði hans varpað í dýflizu í Varsjá.
þar var hann i átta mánuði og hart haldinn; var
hann, svo sem Rússa er siðr til, iðuiega hýddr
með svipum, svo að honum lá við öngviti. Haust-
ið 1863 var hann dæmdr í æfilanga útlegð ásamt
mörgum hundruðum uppreistarmanna. Af því
hann var mjög vanheill sakir illrar meðferðar i
varðhaldinu, beiddist hann, að hann mætti hafa
með sér til reiðar tvo hesta sína, enn umboðsmenn
stjórnarinnar gerðu eigi annað enn hlæja að
því, og sögðu honum, að allar hans eigur hefði
verið gerðar upptækar.
Hann átti systur, og réði hún það af, að
fylgja bróður sínum í útlegðina. Henni varð ekki
meínað, að verða samferða, enn aldrei fékk hún
að taka bróður sinn upp í vagn sinn, og þegar
hún gekk til bróður síns og var að hughreysta
hann, er hann var hart leikinn og hlekkjum
bundinn, þá hrundu hermennirnir henni frá hon-
um. Á leiðinni höfðu útlagarnir bæði ilt og lítið
fæði, og mundu flestir þeirra hafa dáið úr hungri,
ef þeir eigi hefðu fengið mat í ýmsum þorpum
á leiðinni. Eftir tvö ár og tíu daga kom hóprinn
til Irkutsk. Var þá systur Suffczynskis skipað
að fara heim aftr til Póllands og var ákveðið
hverja leið hún skyldi fara. Suffezynski var settr
í annan útlagaflokk og með honum fór hann þús-
und mílna langan veg til Austr-Síberíu. þ>ar var
hann tekinn til vinnu í kolanámu, fenginn páll og
reka í hendr og færðr í flutningakláp 800 feta
djúpt í jörð niðr. f>ar var hann síðan í 14 ár og
sá aldrei dagsljós.
í námunum var hungr og vesöld. Að jafn-
aðartali lifðu útlagar þar ekki lengr enn tvö ár.
Ef eitthvað þótti vanta á, að þeir hefðu leyst af
hendi ákvæðisverk sín, vóru þeir látnir sæta hörð-
ustu refsingu. Eigi höfðu þeir annað til matar
enn hafrabrauð og fúlt námuvatn. Hungrið þrengdi
svo að þeim, að þeir skáru holdið af volgum lik-
um félaga sinna og átu eða söfnuðu handa sér.
Gæzlumönnunum var kunnugt um þetta, og létu
þeir það við gangast og horfðu á það eins og
ekkert væri um að vera, og þegar mestr mann-
dauði var í námunum, drógu gæzlumennirnir af
skamtinum og sögðu við fangana, að þeir gætu
sparað sér brauðið; þeir hefðu nóg af kjöti.
Suffczynski átti til frænda að telja í Ame-
ríku. þ>að var Pulaski hershöfðingi, er gat sér
mikinn orðstír f frelsisstríði Ameríku-manna, og
þing Bandamanna gaf honum allstórt landnám að
að launum, þar sem nú er höfuðbærinn í Ohio.
í>á er hann dó, vóru eignir hans 24 þús. dollara
virði, og var fé það sett á vöxtu í rikissjóði. Árið
1876 skoraði fjárstjórn Bandamanna á erfingja
Pulaskis að vitja arfs síns. Systir Suffczynskis
fór þá til Washington. Hún hugði þá bróður sinn
löngu dauðan, enn hún hitti í Washington rúss-
neskan mann, er lét sér hugað um bróður henn-
ar og skrifaði kunningja sínum í Pétrsborg fyrir-
spurn um hann. Hann varð þess þá vís, að Suff-
czynski var enn á lffi, og fékk nú því til vegar
komið hjá stjórninni í Pétrsborg, að Suffczynski
var laus látinn og gefnar upp sakir. Var hann
nú fluttr til Varsjár og var full tvö ár á leiðinni,
og þaðan til New-York á kostnað rússnesku stjórn-
arinnar. Tóku þau systkin síðan við arfi sínum
og lifa nú góðu lífi.
Lögreglustjórniii í Pétrslborg boðaði í haust
öllum veitingamönnum þá skipun, að taka skyldi
burt úr veitingastofunum allar myndir af keisara
og hýski hans, fyrir þá sök, að þar sem svo
margir og misjafnir menn koma, er myndunum
eigi sýnd hæfileg virðing, er margr gengr út og
inn án þess að skeyta um að taka ofan.
Sjálfsmorð. Á heimili einu í Leipzig réð
alt fólkið sér bana í haust. |>að var kaupmaðr,
og kona hans og börn. Hjónin höfðu hengt sig,
enn tveir synir þeirra (10—12 vetra gamlir) lágu
dauðir í rúmum sínum og vóru skornar sundr á
þeim æðar, og svo höfðu þeir tekið inn eitr. Af
bréfum, er fundust f húsinu, varð ráðið, að bjarg-
arskortr hefði verið orsökin.
Irúlofunarliringr. f>að var einu sinni piltr
sem varð „bráðskotinn“ í stúlku eins og gerist.
Hann kom sér ekki að þvi, að tala við hana eða
biðja hennar, og vissi ekki hvað hann ætti að
taka til bragðs. þ>á datt honum ráð í hug. Hann
fór til gullsmiðs og keypti sér allrafallegasta
trúlofunarhring, vafði hann í silkipappír og sendi
hann stúlkunni og miða með, sem skrifað var á:
„Er hann mátulegr?“ Með næsta pósti sendi hún
honum miða og var skrifað á hann : „Hringrinn
er mér alveg mátulegr“.
Maðr úr sveit segir við Hallvarð hringjara
i kaupstaðnum : „Hvernig líðr yðr núna, Hallvarðr
minn? |>ér eruð alt af eins ern, þó fólkið sé að
hrynja niðr í mislingunum tugum saman“.
Hallvarðr: „Ojæja, það er alt af sama baslið fyrir
mér; þó ég eignist stöku sinnum skilding, þá er þetta
svo ósköp misjafnt; í fyrra var aldrei opnuð gröf
að kalla, enn ég hefi dálítinn reyting þetta árið,
ef nokkurt framhald yrði nú á því“.
Ritstjóri og ábyrgðarmaðr: Valdimar Ásmundarson.
Eigandi og útgefandi: Gunnlaugr Stefánsson.
Reylcjavík: prentuð í ísafoldarprentsmiðju.