Heimskringla - 01.04.1942, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 1. APRÍL 1942
“Það skal eg segja yður. Þegar eg vakn-
aði í morgun gat eg ekki skilið hvernig eg
hafði komist í 'rúmið í gærkvel'di. Svo skild-
ist mér að einhver hefði verið svo vingjarn-
legur að hjálpa mér. Var það maðurinn
yðar?”
“Já, það var hann, Mr. Wilding. Hann
gekk upp tij að bjóða yður góða nótt og fann
yður þá liggjandi þvers yfir rúmið. Hann
varð hræddur óg kallaði á mig að koma og
sjá yður. Eg gat brátt huggað hann með
því að þér væruð ekki dauður — auminginn
hafði ekki hugsað sér að þreifa eftir hvert að
hjartað í yður barðist. Og svo kom hann
yður í rúmið. Eg hefi aldrei sagt að þér
hefðuð verið drukkinn, Mr. Wilding.”
“Eg var hræddur um að þér hélduð að eg
væri svona mikill drykkjurútur, en ef satt
skal segja þá drakk eg sára lítið í gær. En
mér þykir vænt um að fá þetta te.”
“Baðherbergið er þarna fram í ganginum
til hægri. Hvort viljið þér heitt eða kalt
vatn?”
“Kalt, þakka yður fyrir. Og þér getið
búist við mér eftir háifan tima til að borða
morgunverðinn. En vel á minst. Eg vona
að þeir Ebury og Gardiner hafi ekkert vitað
um þetta, sem skeði í gærkveldi?”
“Shippam mundi aldrei nefna þetta á
nafn við neinn, herrn minn!” svaraði hún
mjög tigulega. “En annars kom hvorugur
þeirra í ljós, þótt Shippam gerði meiri hávaða
en þörf gerðist þegar hann fann yður svona.”
“Eg var veikur, Mrs. Shippam; eg fæ
þessi köst við og við.”
“Hamingjan göða! Og þér sem eruð
svona hraustlegur í útliti. Eg sagði einmitt
við ihann Shippam í gær: Þessi þarna er nú
hraustleika maður. Eg þori að ábyrgjast aQ
hann getur slegið frá sér.”
“Það get eg líka!” tautaði Wilding.
“Hvað sögðuð þér, herra minn?”
“Eg var víst bara að tala við sjálfan mig,
Mrs. Shippam. Sögðuð þér að baðherbergið
væri hægra megin í ganginum?”
“Hamingjan hjálpi mér, en hvað eg get
vaðið!” sagði þessi góða kona og skildi bend-
inguna og flýtti sér út.
Á meðan hann drakk teið, sem hresti
hann mjög, hugsaði hann með sér hve gott
það hefði verið, að hann hefði ekki sagt veit-
ingakonunni, að hann hefið fengið svefnlyf.
Það hefði skelft hana og alt húsið hefði end-
urhljómað fréttina. Hann ætlaði sér sem sé,
að líta nákvæmlega eftir þessum tveimur
mönnum, Ebury og Gardiner; það mátti því
eigi vekja grun þeirra fyrir neinn mun.
Svo datt Ihonum eitt í hug og hann stökk
út úr rúminu. Þeir voru kanske báðir farnir
út í veður og vind. Þá . . . .
I annað sinnið var barið að dyrum. Hurð-
in opnaðist strax og inn kom hið brosandi
andJit Gardiners.
“Hvernig líður yður?” spurði hann og
tunglsandlitið hans ljómaði alt af velvildar-
brosi. “Baðherbergið er til reiðu handa yður.
Við Ebury erum búnir að þvo okkur.”
“Þakka yður fyrir Gardiner, nú kem eg
strax.” Það gátu fleiri en þeir leikið hlutverk
sitt.
Kalt vatnið hresti hann. Þessi óþolandi
slláttur í höfðinu hætti og hann gekk að
morgunverðarborðinu vel hress og búin undir
stærstu atrennu. Hann hafði tapað fyrstu lot-
unni, en var ákveðinn í að tapa ekki hinni
næstu.
En erfiðleikarnir fólust í því, að hann
vildi ekki vekja grun þessara manna fyr en
hann vissi hvað þeir voru að hafast að. En
þeir hlutu að vera þess vísir, að fyr eða síðar
mundi hann sakna skjaianna. En fyrst um
sinn ætlaði hann að láta sem ekkert væri og
gjalda lausung við lýgi.
Útsýnið frá litla glugganum í borðstof-
unni var svo friðsamlegt og lýsti svo mikilli
sveitasælu, að Barry fanst, þar sem hann sat
að borðum ásamt þeim Ebury og Gardiner,
að viðburðir kveldsins Éy5ur væru illur draum-
ur. Hefði hann ekki tekið eftir því að Ebury
leit við og við á hann rannsakandi, mundi
hann hafa trúað að svo væri. En nú vissi
hann að maður þessi hafði skjölin hans. Það
var því fremur örðugt að halda sér í skefjum
og ráðast ekki á náungann.
• # *
Annar maður á öðrum stað var ólíkur
Barry, er át morgunverðinn sinn með góðri
list. Maður þessi var mjög háttstandandi og
sat að borðum í skrautlegri borðstofu í mjög
vel kunnu húsi nálægt þinghúsinu. Hann
horfði á hina lokkandi rétti á borðinu rauna-
mæddur á svip. Svo hristi hann frá sér disk-
inurn án þess að hafa tæplega snert við
matnum og í þeirri svipan kom þjónninn með
boðskap til hans.
Augnabliki siðar gekk hann inn í annað
herbergi og hitti þar fyrir mann, sem þótt
hann væri venjulega rólegur á svip, var nú
eins og allur í uppnámi.
“Þér eruð Mr. Samuel Coventry?” spurði
innanrí'kisráðherrann.
• “Já, það er nafn mitt, herra,” svaraði lög-
maðurinn all auðmjúkur.
“Eg mundi ekki hafa beðið yður að koma
hingað svona snemma dags, Mr. Coventry,
hefði ekki svona mikið legið við. Eg þurfti
endilega að fá að tala við yður. Þér gátuð
ekki fengið unga manninn til að láta undan
— heitir hann ekki Wilding?”
“Barry Wilding.”
“Svo þér gátuð ekki fengið þennan unga
mann til að selja húsið sitt?”
“Mér þykir það mjög leiðinlegt, að mér
hepnaðist það ekki, herra minn.”
Lögmaðurinn furðaði sig á því að sjá
svitadropana, sem komu fram á enni ráð-
herrans, þrátt fyrir það sem að svona var
snemt dagsins og engin eldur í eldstæðinu.
“Mér er sagt að þér séuð mjög þagmælsk-
ur og áreiðanlegur maður, Mr. Coventry. Þér
megið ekki fyrir no*kkra muni láta neinn vita
af því að þér hafið komið hingað. Ef þörf
gerist þá neitið þér því statt og stöðugt, að
þér hafið komið hingað. Þar sem svo vill til
að nú eru engin stórmál á ferðinni, þá eru
sennilega engir blaðamenn né myndatöku
menn í Downing strætinu, en hvað sem því
líður óska eg að þér neitið að gefa nokkra
frétt um fundi okkar. Það er einungis og
eingöngu vegna almennings heillarinnar, sem
eg bið yður um þetta, Mr. Coventry.”
Furðusvipurinn á lögmanninum jókst er
hann heyrði þetta, en hann hneigði sig til
samþykkis.
“Eg skal ekkert um þetta segja, herra
minn,” svaraði hann.
“Ef þörf gerist verður að hækka tilboðið
í hús þessa þrátláta, unga manns,” bætti inn-
anríkisráðherrann við. En hvernig stóð á
því að hann hafnaði eins hagkvæmu boði,
og þér gerðuð honum?”
“Eins og þér sögðuð, herra minn, þá er
Mr. Wilding þrálátur maður, og eg er hrædd-
ur um að hann óttist að einhver sé að svíkja
hann. Það finst mér að minsta kosti. Og
það er enginn vafi á því að hann á húsið.”
Ráðherrann smelti fingrunum af óþolin'-
mæði.
“Þeir hafa gert hvert axarskaftið á fætur
öðru,” tautaði hann, “en dugi ekki fortöluur
þá verður að grípa til annara ráða,” bætti
hann við.
Þetta gerði lögmanninn ennþá meira for-
viða og þegar hann fór út úr húsinu, var hann
alveg í vandræðum. Samúel Coventry var í
vandræðum og það var auðmýkjandi fyrir
hann að hann þekti ekki nema sum atriðin í
þvi leyndasta málefúi, sem hann hafði nokkru
sinni haft afskifti af, en um æfina hafði hann
þó margt undarlegt reynt.
“Eg treysti þagmælsku yðar og gætni,
Mr. Coventry,” suðaði í eyrum lögmannsins
þegar hann kom út á götuna.
8. Kapítuli.
“Já, nú ætla eg að fara af stað í aiminni-
legt ferðalag,” §agði Wilding og stóð upp frá
borðinu. Hann hugsaði um hvaða áhrif þessi
frétt mundi hafa á hina mennina.
Þeim virtist vera alveg sama.
“Það er góð hugmynd,’ svaraði Gardiner
um leið og hann tók upp vindlaveskið sitt.
“Eg veit ekki hvort þér eruð kunnugir hér,
en sé svo ekki, þá ræð eg yður að gangá
stíginn yfir Craig’s End og fylgja honum
þangað til þér komið að gömlu rennunni,
sem þeir drógu grjótið eftir úr námunni. Þar
finst mér fegurst hér um slóðir og hefi eg
hugsað mér að lýsa því í næstu bókinni
minni..”
“Þér hafið sjálfsagt málað margar mynd-
ir frá þessu umhverfi Ebury?” spurði Wild-
ing.
“Hm — já — margar,” svaraði listamað-
urinn hiklaust.
“Bansettur lygarinn!” hugsaði Wilding
með sér. Hingað til hafði hann ekki séð nein
merki þess að hann hefði málað neitt. “Jæja
verið þið sælir á meðan,” sagði hann og fór
leiðar sinnar.
Þegar hann var kominn í hvarf frá veit-
ingahúsinu lagði hann leið sína til Durdles
hússins. Hann hafði tvær ástæður fyrir
þessu. önnur var sú að sjá hvert þeir eltu
hann og hin var sú að reyna að 'koma auga á
Phyllis Kenwit.
Hann gekk hægt og litaðist oft um. En
Ebury og Gardiner ætluðu sér auðsæilega
ekki að elta hann í dag. Hann hugsaði um
þetta er hann sá stúlku koma gangandi eftir
stíg, sem lá í gegnum skóg, er hann hugsaði
að lægi heim að Durdles húsinu.
Það var Píhyllis Kenwit.
Hann flýtti sér til hennar en hún hörfaði
undan. Þessi leyndardómsfulla aðferð henn-
ar var ennþá við lýði.
“Ó, Mr. Wilding, hvað eruð þér að gera
hérna?” spurði hún. Hún var föl og rödd
hennar lýsti því hve óróleg hún var.
“Eg — eg er að ganga mér til skemtun-
ar,” svaraði hann og fanst svarið heimsku-
legt.
“Að ganga yður til skemtunar? Eigið
þér þá heima hérna í nágrenninu?”
“Já,” svaraði hann.
“Hversvegna gerið þér það. Hefi eg
ekki sagt yður að það er hættulegt fyrir
yður að vera hér. Sannarlega------”
Hann mátti til að tak fram í fyrir henni.
“Ef þér vilduð gera svo vel og veita mér
viðtal eins og í tíu mínútur, Miss Kenwit,”
sagði hann og fylgdi henni að þrepum sem
lágu yfir girðingu eina þar hjá þeim.
“Eg get ekki skilið hvað þér eigið við
með því, að þetta sé hætta fyrir mig,” sagði
hann.
“Já, en það er satt,” svaraði hún með
ákafa.
“Úr hvaða átt?”
“Það get eg ekki sagt yður — æ, eg bið
yður að spyrja mig einskis frekara, því að eg
get ekki svarað yður.”
Wilding horfði á hana bænaraugum.
“Yður hlýtur að vera það ljóst að eg
elska yður,” svaraði hann. “Því getið þér þá
ekki treyst mér?”
Hún beit á vörina.
“Nei — eg get það ekki. Eg hefi lofað að
þegja — og hér er alt of mikið í hættunni.”
“Fyrir föður yðar?”
“Já, en ekki einungis fyrir hann . . . æ,
gerið svo vel og spryjið mig einskis framar.”
“Eg spyr yður að þessu vegna þess að eg
elska yður. Viljið þér ekki segja mér að eg
sækist ekki eftir því, sem er ófáanlegt, að
tunglið sé ekki of langt í burtu til að ná því?”
Hún krepti hnefana.
“Eg verð að vera hjá föður mínum. Hann
treystir mér,” svaraði hún.
“Ástin mín — eg ætla að kalla yður það
— er það gott fyrir yður að vera hjá honum?”
Hún hörfaði frá honum.
“Auðvitað, en hversvegna spyrjið þér að
því?”
Hann leit á hana áfjáður.
“Hversvegna spyr eg að því? Vegna þess
að eg held að þér séuð í klónum á glæpa-
manna hóp. Þessvegna spyr eg. ímyndið
þér yður að eg geti látið þetta dankast svona
áfram og allatíð? Þetta eru eintómar felur
og leyndarmakk og nú er eg orðinn leiður á
þessu. Eg elska yður, og bið yður nú að
treysta mér.”
“Og eg hefi sagt yður að eg get ekki sagt
yður alt eins og það er,” svaraði hún blíðlega.
“Þér segist elska mig — viljið þér þá sanna
mér orð yðar með því að gera eitt fyrir mig?”
“Já, auðvitað. Eg skyldi fara út á heims-
enda fyrir yður.”
Nú brosti hún í fyrsta sinni siðan þau
hittust þarna.
“Það sem eg vil að þér gerið fyrir mig er
ofur einfalt og óbrotið — þér skuluð halda
yður frá húsinu yðar, Ihverfa héðan úr ná-
grenninu þangað til faðir minn hefir flutt út
úr húsinu. En vel á minst. Þér hafið ennþá
ekki sagt mér hvað hann á að gjalda yður í
leigu?”
Wilding bandaði hendinni óþolinmóður.
Hann langaði helst til að slá henni utanundir.
“Við skulum ekki ræða um það,” svaraði
hann, “en eg hefi sagt yður það, að eg get
ekki lofað að gera það, sem þér biðjið mig
um að gera. Þér hafið ennþá ekki sannfært
mig um að þér séuð ekki í klónum á einhverj-
um skálkum, og þess vegna ætla eg mér að
vaka yfir yður.”
Unga stúlkan varð eins og steinrunnin í
andlitinu.
“Það er tilgangslaust — og hættulegt,”
sagði hún.
“Fyrir mig?”
“Já, fyrir yður.”
Wilding fór að hlægja. Hefði hann ekki
hlegið mundi hann hafa bölvað. .
“Það hefi eg heyrt áður,” svaraði hann,
“en ekki skuluð þér hugsa að það sé svo auð-
velt að hræða mig.”
Hann sá að hún titraði og reyndi hann
þá að taka um hendur hennar, en hún hörfaði
undan.
“Æ, getið þér ekki tekið þetta ailvar-
lega”, spurði hún í bænarrómi. “Hræðileg
ógæfa getur hent yður, ef þér reynið að
skifta yður af þessu.”
“Skifta mér um hvað?” spurði hann, en
Phyllis Kenwit var farin leiðar sinnar. Hann
hrópaði á hana, en hún leit ekki við.
* * *
Wilding skreið áfram. Hann fann að
hendur hans snertu vota og leiruga jörð;
stundum smaug köld og sleip skepna gegn
um greipar hans. Hann var rennandi blaut-
ur á hnjánum.
En hann hafði samt ekki eitt augnablik
mist sjónar af hinum tveimur mönnum, sem
voru á undan honum. Þeir höfðu farið úr
gistihúsinu “Svanurinn” stuttu eftir klukkan
ellefu um kvöldið, og óþægindin, sem hann
hafði af þessum eltingaleik fanst honum gleð-
in borgaði og eftirvæntingin, sem því fylgdi
að sjá hvað þeir væru að fara, því að leið
þeirra lá til Durdles hússins.
Þeir nálguðust nú múrinn á bak við hús-
1 ið. Er þeir Ebury og Gardiner höfðu klifrað
yfir hann, beið hann stundarkorn og fylgdist
siðan á eftir þeim. Þegar þess var gætt að
ofan á múrnum var gaddavir og glerbrot sett
í sements steypuna, þá var það engin hægð-
arleikur ,að komast yfir, og Wilding hló með
sjálfum sér, þegar hann hugsaði tii þess
hvernig hinum feita Gardiner mundi hafa
gengið það.
Myrkrið var biksvart. Garðurinn var
eins og frumskógur, allur gróinn runnum og
blómum. . Aftur varð hann að skríða, til þess
að ekki heyrðist til hans. Mennirnir sem
hann var að elta máttu umfram alla muni
ekki heyra til hans. Hann langaði mjög mikið
til að vita því að þeir höfðu farið til Durdles
hússins og hvað þeir ætluðu sér þar. Ætluðu
þeir að finna Phyllis Kenwit? Eða áttu þeir
erindi við föður hennar? Mundi hann fá að
sjá blóðhefnd framkvæmda innan félagsskap-
ar þessa þorpara lýðs? Þessum spurningum
vildi hann fá svarað.
Hann læddist gætilega áfram með hend-
urnar réttar fram fyrir sig og skyndilega
fann hann fyrir mann, en hvort það var Ebury
eða Gardiner vissi hann ekki. Hann réðist á
móti honum og þeir áttust við í myrkrinu án
þess að láta neitt til sín heyra.
Það var vægðarlaus barátta þar í nið-
dimmunni. Hvorugur þeirra sagði neitt —
mótstöðumaðurinn af góðum og gildum á-
stæðum og Wilding vegna þess að hann vildi
ekki vekja eftirtekt hins mannsins. Hann
hélt að mótstöðumaður sinn væri Ebury.
Hann var hár og magur og ótrúlega liðugur.
Tvisvar hafði þessi maður komið Wild-
ing undir sig, sett hnén ofan á kvið hans, og
náð með hinum járnsterku fingrum utan um
háls hans, og í bæði skiftin hafði Wilding
tekist að varpa honum af sér. Að síðustu fékk
hann yfirtökin, níddi mótstöðumann sinn
niður í vota jörðina og sló hvað eftir annað
með kreftum hnefanum í andlit hans. Hann
dró ekki af höggunum og eftir að hafa stunið
tvisvar sinnum, misti maðurinn meðvitund-
ina. í þeirri andrá heyrðist afskaplegur há-
vaði frá hinni hlið hússins. Tveir skuggar
sáust þjóta út að garðmúrnum og á eftir
þeim hlupu tveir urrandi hundar, og glamp-
aði á hvítar tennur þeirra í myrkrinu.
“Blóðhundarnir,” sagði Barry við sjálfan
sig og hnipraði sig niður við hlið mannsins,
sem hann hafði slegið í rot. Ef hundarnir
komu i áttina til ihans mundi ihann sjálfur
vera í hættu.
Hann hafði risið á fætur í efa um hvað
gera skyldi, er skær ljósgeisli skein á andlit
hans og einhver sagði: “Eg er vopnaður,
komdu fram og réttu upp hendurnar. Hund-
arnir koma brátt hingað og finnið þér upp á
nokkurri heimsku þá . . . !”
“Eg er Wilding,” svaraði Barry er hann
gerði eins og honum var boðið. “Þér þurfið
ekki að skjóta læknir.”
Honum fanst réttast að gefast upp, því
að á þann hátt hugsaði hann sér að hann
fengi að komast inn í húsið. Og kæmist hann
inn ætlaði hann að lofa því að nota tímann
vel.
“Wilding!” endurtók læknirinn. “Hvað
eruð þér að gera hérna? Enda þótt þér séuð
eigandi hússins er þetta allundarleg iheim-
sókn.” Rómurinn var hörkulegur og mjög
óvingjarnlegur. y
Wilding reyndi að gera málróm sinn
mjúkan og aðlaðandi.
“Já, það veit eg vel af því að þér vitið
ekki, læknir, hvað eg hefi mér til málsbóta.
Eg á heima sem stendur í gistihúsinu “Svan-
urinn” í Hillsdown, og eg var á iheimleið þeg-
ar eg sé menn nokkra klifra yfir múrinn inn
í garðinn yðar. Eg klifraði á eftir þeim og
náði einum þeirra. Hérna er hann. Hann
laut niður og dró meðvitundarlausa manninn
fram úr myrkinu, en um leið hrópaði hann
upp af undrun.
“Það virðist sem þér þekkið manninn,
Mr. Wilding,” sagði Kenwit.
Wilding varð að finna viðeigandi svar.
“Nei, eg þekki hann ekki, læknir. Mér
fanst samt að eg kannaðist við andlitið, en
ekki veit eg hver hann er.” Að þetta var
maðurinn, sem hann hafði hitt í Norfolk-
strætinu fanst honum best að leyna.
Læknirinn virtist vera á tveim áttum, en
svo tók hann ákvörðun. “Þér verðið að hjálpa
mér til að bera manninn inn, Mr. Wilding, og
svo sendi eg eftir lögreglunni. Eg vil ekki
hafa það að menn brjótist svona inn á land-
areign mína.”