Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 25.08.1901, Blaðsíða 5

XV 85,—36.
Þjóðviljinn.
141
B. gr. (15. gr. stj.skr.).
Alþingi skiptist í tvær deildir, efri
þingdeild og neðri þingdeild. í effi
deildinni sitja 14 þingmenn, i neðri deild-
inni 26. Þó má breyta tölum þessum
með lögum.
6. gr. (17. gr. stj.skr.).
Kosningarrétt til alþingis hafa:
a, allir bændur, sem hafa grasnyt og
gjalda nokkuð til allra stétta; þó skulu
þeir, er með sérstakri ákvörðun kynnu
að vera undanskildir einhverju þegn-
skyldugjaldi, eigi fyrir það missa kosn-
ingarrétt sinn.
b, allir karlmenn i kaupstöðum og hrepp-
um, sem ekki eru öðrum háðir, sem
hjú, ef þeir gjalda að minnsta kosti
4 kr. á ári, sem aukaútsvar;
o, embættismenn, hvort heldur þeir hafa
konunglegt veitingarbréf, eða eru skip-
aðir af yfirvaldi því, er konungurhef-
ur veitt heimild til þess;
d, þeir, sem tekið hafa lærdómspróf við
háskólann, eða við prestaskólann eða
læknaskólann í Reykjavík, eða eitt-
hvert annað þess háttar opinbert próf,
sem nú er, eða kann að verða sett, þó
ekki sé þeir í embættum, ef þeir eru
ekki öðrum háðir, sem hjú.
Enginn getur átt kosningarrétt, nema
kann sé orðinn fullra 25 ára að aldri,
iþegar kosningin fer fram, hafi óflekkað
mannorð, hafi verið heimilisfastur i kjör-
dæminu eitt ár, sé fjár síns ráðandi, og
ihonum só ekki lagt af sveit, eða, hafi
ihanngþegið sveitarstyrk, að hann þá hafi
endurgoldið hann, eða honum verið gef-
inn hann upp.
Með lögum má afnema auka-útsvars-
greiðsluna eptir stafl. b., sem skilyrði fyr-
ir kosningarrótti.
7. gr. (19. gr. stj.skr.).
Hið reglulega alþingi skal koma sam-
an fyrsta virkan dag í júlímánuði ann-
aðhvort ár, hafi konungur ekki tiltekið
annan samkomudag sama ár. Breyta má
þessu með lögum.
8. gr. (1. liður 25. gr. stj.skr.).
Pyrir hvert reglulegt alþingi, undir
eins og það er saman komið, skal leggja
frumvarp til tjárlaga fyrir ísland, fyrir
tveggja ára fjárhagstímabilið, sem i hönd
fer. Með tekjunum skal telja tillag það,
sem samkvæmt lögum um hina stjórn-
arlegu stöðu íslands í ríkinu 2. jan. 1871,
5. gr., sbr. 6. gr., er greitt úr hinum al-
menna ríkissjóði til hinna sórstaklegu
gjalda Íslands, þó þannig, að greiða
skuli fyrir fram af tillagi þessu útgjöld-
in til hinnar æðstu innlendu stjórnar ís-
lands, eins og þau verða ákveðin af kon-
unginum.
9. gr. (28. gr. stj.skr.).
Þegar lagafrumvarp er samþykkt í
annari hvorri þingdeildinni, skal það lagt
fyrir hina þingdeildina í því formi, sem
það er samþykkt. Yerði þar breytingar
á gjörðar, gengur það aptur til fyrri
þingdeildarinnar. Verði hér aptur gerð-
ar breytingar, fer frumvarpið að nýju til
hinnar deildarinnar. Grangi þá enn eigi
saman, ganga báðar deildirnar saman í
eina málstofu, og leiðir þingið þá málið
til lykta, eptir eina umræðu. Þegar al-
þingi þannig myndar eina málstofu, þarf
til þess, að gerð verði fullnaðarályktun á
máli, að meir en helmingur þingmanna
úr hvorri deildinni um sig só á fundi,
og eigi þátt í atkvæðagreiðslunni; ræður
þá atkvæðafjöldi úrslitum um hin ein-
stöku málsatriði, en til þess að lagafrum-
varp, að undanskildum frumvörpum til
fjárlaga og fjáraukalaga, verði samþykkt
í heild sinni, þarf aptur á móti að minnsta
kosti, að tveir þriðjungar atkvæða þeirra,
sem greidd eru, sóu með frumvarpinu.
10. gr. (34. gr. stj.skr.).
Ráðgjafinn fyrir Island á sarokvæmt
embættisstöðu sinni sæti á alþingi, og á
hann rótt á að taka þátt í umræðunum
eins opt og hann vill, en gæta verður
hann þingskapa. í forfóllum ráðgjafa
má hann veita öðrum manni umboð, til
að mæta á alþingi fyrir sína hönd, en að
öðrum kosti mætir landshöfðingi fyrir
hönd ráðgjafa. Atkvæðisrótt hefur ráð-
gjafinn, eða sá, sem kemur í hans stað,
þvi að eins, að þeir sóu jafn framt al-
þingismenn.
11. gr. (36. gr stj.skr.).
Hvorug þingdeildin má gera ályktun
um neitt, nema meir en helmingur þing-
manna só á fundi og greiði þar atkvæði.
12. gr. (2. ákv. um stundarsakir).
Þangað til lög þau, er getið er um i
2. gr. (3. gr. stj.skr.), koma út, skal hæzti-
réttur ríkisins dæma mál þau, er alþingi
I höfðar á hendur ráðgjafanum' fyrir ís-
204
Um þetta var hún að hugsa, gagntekin af gremju
við heiminn, og við sjálfa sig, unz hún loks sofnaði, eins
og hræddur fuglsungi, sem er orðinn gagndrepa af
regninu. —
En nú víkur sögu vorri aptur til Heidenstein’s.
Á meðan því fór fram í húsi Heinberg’s yfirdómara,
ísem að ofan er getið, var hann á reiki í hinum hluta
borgarinnar, langt frá húsi yfirdómarans.
En þó að hann væri langt burtu, þá var þó hugur
,hans ef til vill enn lengra burtu.
Leið hans iá um íllan og skuggalegan veg.
Allan daginn hafði verið afar-mikill kuldi, en var
æú orðið jhlýrra, enda hafði vindurinn snúizt til suð-
vesturs.
Snjórinn og isinn bráðnaði óðum af húsþökunum,
•og rann i lækjum ofan húsrennurnar.
Heidenstein hatði sveipað að sór utanhafnarkáp-
■unni, og þrýst hattinum ofan á andlit.
Það gat verið óþægilegt, ef einhver hefði þekkt
hann, og spurt hann, hvort hann færi.
Inni í borginni dreifðu götuljóskerin ofur-lítilli ljós-
glætu kringum sig; en er hann sneri nú inn í götu þá,
er lá út að kirkjugarðinum, þá hvarf ljósglætan með
öllu, og hann sá ekkert, nema náttmyrkrið kringum sig.
BEf Schomburg hefði nú eigi verið vel geymdur,
þá hefði það eflaust átt vel við liann, að vera á ferli í
kvöld“, hugsaði Heidenstein með sjálfum sér, um leið
•og hann fálmaði sig áfram í myrkrinu.
En allt i einu nam Heidenstein ósjálfrátt staðar.
í kjarrinu, fram með veginum, heyrðist honum
197
áður en þeir fóru út úr dómssalnum, því að hugur hans
var allur hjá stúlkunni, sem hann áður hafði sóð bugaða
af örvæntingu, en sem hann bjóst nú við, að sjá svo
glaða og ánægða.
Það greip hann mesta óþolinmæðislöngun eptir því
að sjá hana aptur, og þegar hann var orðinn einn, flýtti
hann sér því þegar inn í herbergið, sem hún hafði geng-
ið inn í, er hún gekk út úr dómssalnum.
En er hann opnaði hurðina, sá hann gamla, and-
styggilega kerlingu, og fólleitan mann, í upphnepptum
frakka, er hurfu þar út um aðrar dyr.
María Liicke var því ein þar inni.
Hún studdist upp við gluggann, og þrýsti kinninni
á rúðuna, svo að frostrósirnar á rúðunni þiðnuðu, er hit-
ann lagði af andliti hennar og andardrætti.
En í hendinni hólt hún á vasaklút sínum, votum
og saman böggluðum.
Hún hafði grátið — það leyndi sór ekki.
Heidenstein brá kynlega við sjón þessa, og nam
staðar fyrir framan hana.
En er hann kom inn í herbergið, sneri hún sér við,
og greip höndum fyrir andlit sér.
Það var engu likara, en hún væri hrædd við hann.
„María“, mælti hann þá bliðlega og alvarlega.
Hrökk hún þá við, er hun heyrði nafn sitt, tók
höndurnar frá andlitinu, og sneri sór að honum.
Sá hann þá, að augu hennar voru rauð, og gráti
þrungin.
Yarpaði hún sér þá fyrir fætur honum, og kyssti
höndur hans mjög ofsalega.