Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 24.11.1908, Blaðsíða 4

212
ÞjÓÐVLIjiNN.
XXII., 53
Otto Monsted®
claiiska sinjörlíki
er bezt,
og voru vlgðir: Guðbrandur Björnsson, sem prest-
ur að Yiðvík i Sltagafirði, og cand. theol, Ear-
aldnr Níelsson, sem prestur boldsveikraspitalans.
„Sterling“ lagði at stað til útlanda 18. þ. m.
— Meðal þeirra er tóku sér far til útlanda voru:
Guðbr, Jónsson, skialavarðar Þorkelssonar, ung-
Irú Þóra Guðjóhnsen frá G-örðum, frú Reincke,
nuddlæknir, danskur verzlunarmaður, Bergemann
að nafní, úrsmiður Magnús Hjaltested, gullnemi
Sveinbjörn Guðjóhnsen frá Alaska o. fl.
14. þ. m. andaðist hér í kaupstaðnum Þor- \
steinn Sigurðsson, skósmiður á Klapparstíg, tæp- |
lega þrítugur.
„Laura kom norðan og vestan um land frá j
útlöndum 22. þ. m:, og mun vera áformað, að
hún leggi af stað héðan til útlanda 25. þ. m.
Tombólu hélt fríkirkjusöfnuðurinn í Bárubúð
22. þ. m., og skorti þar eigi aðsóknina fremur
en vant er hér við lík tækifæri.
Kyrirlestur um dularfull fyrirbrigði flutti hr.
Einar HjörleiJsson hér í kaupstaðnum 22. þ. m.
Hr. Jónas Guð'augsson flutti fyrirlestur hér í
kaupskaðnum um Gísla skáld Brynjólfsson 22. þ.
m — Erú hans las upp kvæði eptir B. Bj'órn-
son og H. Ibsen.
IfSST" Angfýsirumm. u>m birtpet, eiga í
„Þjóðv.“, má rl«alega skila á skrifstofu
blaðsins í Vonarstræti nr. 12 Reykjavík.
Nevtið
hins heimsfræga
Sérhverjum, sem óskar að ná hárri,
og bamingjusamri elli, er ráðið til þess,
að neyta daglega þessa heimsfræga melt-
ingar-heilsubitters.
Ma galvrampi.
Undirritsður, sem í 8 ór hefi þjáðst
af magakvefi, og af magakrampa, hefir
fengið fulla heilsu, eptir að hafa neytt
úr 6 flöskum.
Jörr/en Mikkelsen, bóndi,
Ikan.
Taugaveimn n.
Jeg, sem þjáðst hefi mörg ár af ó-
læknandi taugaveiklun, og þar af leiðandi
svefnleysi, og máttleysi, hefi fengið tals-
verðan bata, síðan eg fór að neyta Kína-
lífs-elexíreins, og neyti eg því að stað-
aldri þessa ágæta heilsubitters.
Thora E. Westbirk.
Kongsgötu 39. Kaupmannahöfn.
23273
Eptir það, er eg hafði lengi þjáðst af
brjóstbólgu, og árangurslaust leitað lækn-
ishjálpar, reyndi jeg Kína-lifs-elexír Valdi-
mars Petersens, og hefi, moð því að neyta
þessa ágæta heilsubitters stöðugt, fengið
aptur heilsuna.
Hans Hemminffsen
Skarerup pr. Vordinghorg
Grsetið yðar gegn eptirlíkingum.
Athugið nákvæmlega, að á einkenn-
ismiðanum sé hið lögvarða vörumerkimitt:
Kínverji, með gAs i hendi, ásamt merk-
inu VV í grænu lakkú á flöskustútDum.
„Þjóðviljansu hér í bæn-
um, sem skipta um bú-
staði, eru beðnir að láta
vita af þvi á afgreiðslu blaðsins i Vonar-
stræti 12 (beint á móti Bárunni).
Prentsmiðja Þjóðviljans.
30
um, og sat gegnt liðsforingjanum, var gamall sjórnaður,
veðurbarinD, og orðinn hrukkóttur í andliti.
Hann velti sífellt munntóbakinu í munni sér, og
einblíndi á liðsforingjann, hrissti höfuðið öðru hvoru efa-
blandinn, og lét heyra í sér eins konar ýrskur, svo að
Bobertson kornst loks að þeirri niðurstöðu, að maðurinn
hefði fengið sér of mikið neðan í því, og varð bann því
hálf-smeykur, er hann hugsaði til þess, hvernig gengí, að
koinast milli skerjauna.
Grrunur hans óx um allan helmÍDg, er hann sá gamla
sjómanninn yppta húfunni, og heyrði hann segja:
„Misvirðið eigi, liðsforingi, þótt eg spyrji yður að
heiti “.
„Hvað kerrmr yður það við?u mælti Kobertson, kulda-
lega. „Lítið þér eptir bátnum, svo að hann rekist ekki
á grunnu.
„Fyrirgefið, berrau. mælti sjómaðurinn, og styggðist
við. „Báturinn er í góðum höndum! Og að því er spum-
ingu rnína snortir, getur verið, að hún hafi eigi verið
samkvæm virðingu þeirri, er mór ber að sýna yður —
það játa jeg. — En jeg gat ekki setið á mér að spyrja;
jeg varð að gera það, og skal jeg, með yðar leyfi, segja
yður, hvers vegDa, svo að þér ætlið eigi, að það hafi
verið af forvitDÍ hjá mér, gömlum sjómannÍDum“.
Meðan er hann sagði þet.ta, leit hann bænar-augum
n Robertson, svo að bann iðraði þess, hve óvingjarnlega
hann hafði tekið tilmælum hans.
segið fyrir aila muni, hvað þór berið fyrir brjósti'1,.
mælti hann.
„Síðan eg sá yður fyrst, liðsforingi, hefir mér virzt
og þekkja andlitssvipinn“, tók hásetinn til máls; „mér
31
virtist eg kannast við hann, og því hefi eg sjálfsagt litið
á yður hundrað sinnum fyrri hlut.a dags, og spurt sjálfi-
an mig, hvar eg hefi séð yður áður, en gat ekki komið
því fyrir mig. — En þegar við eygðum klettinn hórna,
var, sem mér birti fyrir augum“.
„Og þá?“ spurði Robertson, er hásetinn þagði.
„Svo steDdur á þessuu, mælti hásetinn, „áð á yngri
árum, áður en eg kom á „Mosquitou, og meðan eg var í
siglingum fyrir kaupmenn í Boston, átti jeg kunningja,
ágætan pilt — ötulasta dreng, er á skipsfjöl hefir stígið,
og eru nú líklega tuttugu og átta ár síðan. Yið vorum
saman á skipinu „Minnesotau, sem var bezt skipa þeirra,
sem telauf fiuttu til Boston. — Ferðin, fram og aptur,
til og frá Boston, hafði tekið fimmtán mánuði. — Sam-
komulag okkar var, sem milli bræðra, og því höfðum við
heitið hvor öðrum, að halda áfram að vera vinir, unz vér
flyttum í andaheiminn. En haun var fæddur í ræningja-
bælinu, sem vér sjáum bérna — og þaðvar nú eini gall
ion á honum og svo kvæntist hann,og gleymdi kunn-
ingja sínumu.
„Síðaru, mælti hásetinn enn fremur „réðist hann þó
sem háseti, á skipið „Mary Janeu frá Baltimore; en það
skip fórst í ofsa-roki; — að minnsta kosti fréttist aldrei
neitt um skip, nó skipshöfn; en mér féll þetta þunglega,
því að mér þótti mjög vænt um hann, og eignast aldrei.
jafn góðan vin, eins og hann reyndist mér. — Misvirðið1
nú eigi, liðsforingi, þótt jeg spyrði um uafn yðar, því að
þér eruð bonum eins rmuðalíkur, eins og þér væruð skil-
getÍDn bróðir haus; — en hann var nú reyndar að eins
háseti. — Fyrirgefið mór spurniuguna; en hún gloppaðist
óvart út úr móru.