Lögberg - 18.09.1913, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 18. September 1913.
Fátæki ráðsmaðurinn.
Saga eftir
OCTAVE FEULLET.
Eftír a8 eg- haföi snætt með góöri lyst matinn,
sem Lousion haföi fært mér, og ritað þessar línur,
heyrði eg þunglamafegt fótatak og stilt gengiö upp
riðið úti fyrir. Mér heyrðist ekki betur en eg þekkja
rödd Laubépins er talaði býsna hátt niðri. Rétt á
eftir var drepið á dyr hjá mér, og i því að Lousion
hvarf fram í myrkrið, kom hinn vöxtulegi líkami lög-
mannsins í ljós í dyragáttinni.
Hann leit sem snöggvast á matarleifarnar á
bakkanum og gekk því næst til min með útbreiddan
faðminn, og úr svip hans skein bæði feimni og ásökun.
— f hamingju bænum herra markís, þér hafið
þó ekki? . .
Hann lauk ekki við setninguna, en tók að skálma
fram og aftur um gólfið. Alt i einu nam hann stað-
ar og mælti:
.. — Þarna hafið þér ekki íarið rétt að ungi mað-
ur! Þér hafið sært vin yðar og komið gömlum manni
til að blygðast sín.
Hann var hrærður mjög; eg var líka hrærður,
horfði á hann en vissi ekki hvað eg átti aö segja. Þlá
greip hann mig alt i einu í fang sér, þrysti mér að
brjósti sinu sv-o fast að eg ætlaði varla að ná andanum
og hvíslaði lágt:
— Aumingja vinur minn!
Svo varð stundarþögn og við settumst báðir
niður.
— Eruð þér enn sömu skoðunar eins og þegar
eg skildi við yður, herra Maxíme? spurði Laubépin.
mér þótti það nýung.
— Já, ungi maður, hún er af kreóla-ættum og
hnigin að aldri, syaraði Laubépin þurlega. Maður
hennar var frá Bretagne, en um öll slík aukaatriði
getið þér fengið að vita síðar .... Svo sjáumst við
á morgun, Maxíme, og verið þér nú ókvíðinn .... Æ,
eg hafði rétt að segja gleymt aö segja yður, að á
fimtudaginn áður en eg fór, gerði eg dálítið, sem þér
höfðuð hag af. Sumir .skuldheimtumanna föður yð-
ar báru fram kröfur, sem mér þóttu nokkuð okur-
kendar, og með því að neyta réttar okkar samkvæmt
lögum, tókst mér að fá þá til að færa skuldakröfurn-
ar niður um helming, og gat neytt þá til að gefa mér
kvittun fyrir skuldinni. Þjessvegna verður afgangur-
inn, sem þér fáið, eitthvað um tuttugu þúsund franka.
Ef þér leggið við það, það sem þér getið lagt upp af
launum yðar árlega, getið þér á tíu árum verið búinn
að draga saman svo mikið fé, að þér getið gefið
Helenu systur yöar álitlegan heimanmund. . . .
Komið þér svo í fyrramálið og borðið morgun-
verð hjá Laubépin gamla, þá skulum við ljúka því
sem nú er eftir . . . Verið þér sælir, Maxíme-, og
sofið þér vel i nótt.
— Guð blessi yður, herra Laubépin.
V.
f Laroque 1. Maí.
í gær fór eg frá París. Laubépin tók sér burt-
för mína nærri, því að eg elska hann og virði eins og
hann væri faðir minn.
Eg varð einnig að kveðja Helenu. Til að gera
henni það skiljanlegt, að eg þyrfti að takast starf á
hendur, varð eg að segja henni, að nokkru leyti,
hvernig mál væri vaxið, og að eg væri í peningavand-
ræðum í svipinn.
Aumingja barnið skildi sjálfsgat, að eitthvað al-
Á leiðinni þangað, sem skjótt sóttist, man eg ó-
ljóst eftir, að eg fór fram hjá lundum og rjóðrum,
en því nær sem dró Laroque-höllinni, því meir fýlt-
ist brjóst mitt ömurlegum kvíða, svo að eg gat ekki
notið náttúrufegurðarinnar til hlítar.
Innan skamms átti eg að komast í kunningsskap
við fjölskyldu, sem eg hafði aldrei séð, og þar átti
eg að verða þjónn — en slíku var eg næsta óvanur.
Strax þegar Laubépin bauð mér þessa ráðs-
mannsstöðu, höfðu allar hvatir minar og yfirráð van-
ans innra með mér, gert uppreisn gegn þeirri undir-
gefni, sem slíkri stöðu fylgdi. En mér fanst ógern-
ingur að neita henni, því að þá hlaut eg að hryggja
hinn gamla vin minn, er hafði gert sér svo mikla fyrir-
höfn, til að útvega mér starfann. En svo var og á
það að líta, að eg gat ekki, fyrst í stað, gert mér von
ura að ná í neina aðra stöðu, sem óháðari væri, og
þau hlunnindi veitti, er þarna buðust mér strax, og
orðið gátu til þess, að trygð yrði framtið systur
minnar.
Eg hafði þvi unnið bug á óhug mínum, en það
hafði ekki verið auðgert og nú vaknaði hann að nýju,
er eg var í þann. veginn að taka við stöðunni. Hvað
eftir annað varð eg að segja við sjálfan mig, að það
hlyti fyrir hvern mann að koma, að verða að leggja
eitthvað í sölurnar fyrir einhvern, *og eg endurtók
einnig með sjálfum mér, að hvað lítilfjörleg og til-
komulítil, sem staða mín væri, þá þyrfti maður aldrei
að láta ganga á persónulegan heiður sinn.
Þessu næst fastréð eg, hversu eg skyldi hegða
mér gagnvart Laroque-fjölskyldunni; eg ætlaði mér
að sýna staka samvizkusemi viðvíkjandi hagsmunum
hennar, en fólkinu sjálfu hina mestu virðing, án þess
þó að minka mig um ef eða auðvirða mig.
Þö duldist mér ekki, að þessi síðari hluti ráða-
gerðar minnar var erfiðastur viðfangs, og mundi að
mjög miklu leyti vera kominn undir innræti þess
Hafið þér hugrekki til að takast á hendur, hvaða varlegra b°ggi undir> en egJjét uppi) þvfa8~aú^u fólks’ sem eg heföi saman við aS sælda’ °g þÓ
smávægilega stöðu sem er, ef hún er heiðarleg, ef þér hennar> stór og undrandi) fyitust tárunl) og hún flaug.1 Uubépin væri kunnugt um, að eg bar einmitt kvíð-
með því móti getið trygt framtíð yðar og um leið |grátandi upp um haisinn á mér. ; boga fyrir þessu, hafði hann venð tregur til að veita
hlíft systur yðar við þeim hættum og skorti sem Loksins komst eg af stað. Eg fór með lestinni mer nokkrar verulegar upplýsingar i þessu efni.
fátækt fylgja? til Rennes og var þar um nóttina. , En rett íJ,ví að eg var aö fara af staS hafgi hann
— Eg er reiðubúinn til þess, herra Laubépin; f morgun fór eg með póstvagninum og eftir fimm í*0 afhent mér ritaða skýrslu, sem hann baö mig að
eg tel það skyldu mína. eða sex klukkustunda keyrslu, kom eg ti! smábæjar í !hrenna l:ægar eS hef^> haft hennar full not.
— Ef svo er kæri vinur, þá skulið þér nú hlýða Morbihan, en þaðan var ekki nema kippkorn til i tók nú blaS þetta úr vásabók minni> °S tók
á þær fréttir, sem eg hefi að færa yður. Eg er ný- | Laroque-hallarinnar. a® iesa Þa dularfullu frásögu, sem eg endurrita liéi
kominn frá Bretagne. Þar á heima auðug fjölskylda, Strax þegar eg kom út fyrir Rennes, fór eg að or^retta-
sem Laroque heitir, og hefir hún um mörg ár sýnt virga fyrir mér héraðið, því að sú sveit er orðlögð
mér þann heiður, að hafa mig fyrir ráðunaut sinn. j fyrir fegurð, en ekki gat eg þó orðið þess var. Til-
Nú sem stendur er f jölskyldan að eins einn karlmaður i breytingarlausar, grænar, mishæðalausar sléttur, blöstu
og tvær konur, sem fyrir aldurs sakir og lundarlags
síns, eru ófærar til að annast sjálfar um fjárhag sinn.
Laroque-fjölskyldan á allmiklar landeignir, sem
ráðsmaður nokkur hefir litið eftir, er eg hefi gerst
við augum, endalausir eplatrjálundar, meðfram enda-
lausum engiteigum, og gil með grasi grónum höllum,
ér drógu úr útsýni til beggja handa. Á stöky, stöð-
um voru heillandi fagrir blettir, en þar drógu verka-
svo djarfur að skipa á bekk með óreiðuseggjum. menn á skyrtunni úr fegurð náttúrunnar.
Daginn eftir að við sáumst síðast, Maxíme, fékk eg ; Þetta Bretagne, sem mest hefir verið hrósað og
bréf um lát þessa manns. Eg fór þá þegar til lofað í ljóði, fanst mér litlaust og ófagurt í saman-
Laroque-hallarinnar og sótti um stöðuna, sem þar j burði við Normandí!
hafði losnað, yður til handa. Eg benti á lögfræðis-
hæfileika yðar, en hélt þó sérstaklega fram mann-
kostum yðar.
Þireyttur af vonbrigðum og eplatrjám hafði eg,
undir það síðasta, alveg hætt við að hyggja að lands-
lagi, en hafði fallið í væran blund, og hrökk upp við
um ætt yðar. Þiar í höllinni veit fólk ekki annað en
að þér heitið Maxíme Ódiot. Yður verður ætluð
íbúð í sumarskála, út af fyrir yður, og þangað verður
yður færður matur, þegar þér eigi kjósið að sitja til
borðs með fjölskyldunni. Laun yðar eru fastákveð-
in, og verða sex þúsund frankar á ári. Hvernig lízt
yður á?
— Mér lízt ágætlega á þetta, og er hrærður yfir
þeim margvíslegu merkjum fornar vináttu, sem eg
verð var hjá yður, og áhuga yðar við að verða við
óskum mínum. Það eina, sem eg ber kvíðboga fyrir
er það, að eg reynist ekki nægilega Kagsýnn umsýslu-
maður.
— Ýður er óhætt að vera öldungis óhræddur,
hvað það snertir, vinur minn. Eg hafði sjálfur
uggað um þetta, og ekki látið hjá líða að minnast á
það við rétta hlutaðeigendur.
Mér fórust orð á þessa leið við mína góðu vin-
konu, frú Laroque: Þ£r þurfið ráðsmann með frú
Samkvæint ósk yðar hefi eg ekki gert uppskátt ag mér fanst vagninn hallast meir en hann hefði
átt að gera. í sömu andránni stönzuðu hestarnir og
vagnhjólin urguðust hátt og hranalega við hemlana.
Roskin kona, sem sat hjá mér, greip í handlegg-
inn á mér — en slíkar handatiltektir eru venjulega
vottur um, að sameiginlegur háski sé á ferðum.
Eg stakk höfði út um vagngluggann. Við vor-.
um að aka niður snarbratta brekku og háar hlíðar til
beggja handa. Við ultum og runnum áfram unz við
vorum komin ofan í þrönga og dimma dæld, en eftir
henni seitlaði straumlítil lækjarspræna, gegn um hátt
og þétt sefgras. Meðfram læknum stóðu nokkur álm-
tré, gömul og kræklótt, og stofnarnir allir mosa-
vaxnir.
Þijóðvegurinn lá yfir lækinn um mjóa brú úr
steinlímdu grjóti; síðan lá hann upp aftur hinum
megin og þaðan yfir afar hrjóstruga óyrkta heiði; og
þar sem henni lauk tóku við háir hólar, er báru við
himin.
í grend við brúna stóð skamt frá veginum kofi,
mín góð, er geti stjórnað' landeignum yðar! Eg þekki afar-hrörlegur. Ungur maður þrekinn stóð úti við
slikan mann. Það er langt frá því, að hann sé jafn-
slunginn fjármálamaður eins og fyrirrennari hans,
hann er öldungis ókunnur afgjöldum og viðskiftum
landsdrotna og leiguliða; hann skortir og reynslu og
æfingu i þessum efnum, en hann hefir aftur á móti
þá kosti til að bera, sem fyrirrennara hans skorti al-
gerlega, og hann gat ekki numið í sinni sextíu ára
ráðsmannstíð — en það er réttvisi og samvizkusemi.
kofann og klauf eldivið. Hár hans, ljóst og mikið,
var bundið með svörtu bandi bak við eyrun. Þ(egar
hann leit upp hnykti mér við að sjá hið einkennilega
ættarmót, sem andlitsfall hans bar vott um, og glamp-
ann sem skein úr augum hans, bláum og hvössum.
Hann heilsaði mér og ávarpaði mig á hljómfögru
máli, sem eg ekki skildi.
Við gluggann sat kona og spann; höfuðbúnaður
T’.g hefi verið samtiða honum á reynslustundum | hennar og klæðasnið, var líkast klæðasniði gamalla
hefðarkvenna, sem höggnar eru í forna legsteina.
" Kofabúarnir þarna líktust á engan hátt bænda-
fólki; hinsvegar var yfir þeim alvöru, unaðs og vel-
hans, og eg þori að ábyrgjast hann! Veitið þér hon-
um ráðsmannsstöðuna, frú mín góð, og þá gerið þér
bæði honum og sjálfri yður greiða.
Þ(ér getið verið vissir um það, að frá Laroque i líðunarblær, er að eins verður vart við hjá velment-
skemti sér vel við að hlusta á, hvernig eg færi að
mæla með fólki; en þegar öllu var á botninn hvolft,
virtist aðferð min ekki hafa verið svo mjög óskyn-
samleg, úr því að eg kom þvi fram, sem eg mæltist til.
Gamli maðurinn, ljúfur og viðmótsþýður, bauð
mér svo að láta mér í té ýmsar nauðsynlegar upplýs-
ingar, viðvíkjandi því, hvers kyns störf það væru,
sem eg skyldi tajjast á hendur, og hann gaf mér enn-
fremur allar upplýsingar, sem eg þurfti á að halda,
að því er Laroque-.fjölskylduna snerti, en þeim upp-
lýsingum hafði hann safnað og ritað á blað mér til
hægri vika.
— Og hvenær á eg að fara?
— Því fyr því betra, vinur minn, f'hann var nú
hættur að kalla mig markísj, því að aumingja fólkið
þarna kann jafnvel ekki að skrifa kvittun. Mín ágæta
vinkona, frú Laroque er atkvæðakona að ýmsu leyti,
en í fjármálum er hún svo ónýt og óhagsýn, að ekki
tekur tali. Hún er annars af kreóla-ættum.
— Er hún af kreóla-ættum ? spurði eg, því að
uðu fólki. Það var einhver draumkendur þunglynd-
isblær yfir þeim, eins og að þeim fyndist þeir ekki
eiga heima í landinu þar sem þeir áttu aðsetur.
Eg hafði farið út úr vagninum, til að ganga upp
brekkuna, sem var brött. Innan skamms tók heiðin
við og breiddist í allar áttir, svo langt sem auga eygði.
Alt var vaxið gisnu lyngi, sem þakti svarta jarð-
veginn. Hingað og þangað mátti sjá læki sem þorn-
að höfðu upp, gil, húsatóptir, sem lagzt höfðu í eyði,
og stöku kletta, sem gnæfðu í loft upp, en hvergi var
neitt tré að líta.
Þíegar eg var kominn alveg upp á brekkubrúnina
sá eg til hægri handar, fast út við sjóndeildarhring, lijallinn sjálfur var eins og garður út af fyrir sig, og
einhverja dökkbláa gára. Sólin sveipaði hið fjarlæga lágu aftur niður af honum litil steinrið, á ýmsum
hérað geislum sinum, og nú sá eg alt í einu dýrðar- stöðum.
VI.
LAROQUE -HÖLLIN.
Skýrsla um fólkið, sem á heima í ofangreindri höll.
1. Herra Laroque ("Lúðvík ÁgústJ, áttatíu ára
gamall, forkólfur ættarinnar nú, og sá, er aflaði henni
auðsins. Gamall sjógarpur og vikingur á dögum
keisarastjórnarinnar fyrri; virðist svo sem hann hafi
auðgast á sjóferðum sínum með miður löglegu móti,
öðrum þræði. Hefir lengi átt heima í frönskum ný-
lendum. Ættaður frá Bretagne; þar hefir hann átt
aðsetur um þrjátíu ár ásamt með einkasyni sínum,
sem nú er látinn, en hét Perrie-Antoine-Laroque og
var kvæntur.
2. Frú Laroque ("Jósefínu-Klöru) tengdadóttur
áðurnefnds; hún er af kreóla-ættum, á fimtugsaldri,
afar óhlutdeilin, ofurlitið rómantísk og sérvitur, en
bezta manneskja.
3. Ungfrú Laroque ("Margrét-Lovísa), sonar-
dóttir og eini erfingi beggja hinna fyrnefndu, tvítug,
samrunnið í henni eðli kreóla-konu og Bretagne-konu,
afar-skapmikil, en yndislegasta yngisstúlka.
4. Frú Aubey, ekkja Aubeys víxilbrakúns, er
andaðist í Belgíu; þrímenningur að frændsemi, fær
að vera í gustuka skyni; næsta skapill kona.
5. Ungfrú Hélouin ('Karólína-Gabríella), tutt-
ugu og sex ára, fyrrum kenslukona, nú Iaxmær; vel
mentuð, en um skapferil hennar er ekkert hægt að
segja.
Brendu blaðið!
Jafnvel þó skjal þetta væri svona gætilega skrif-
að, hafði eg þó meira en lítið gagn af því; eftir að eg
hafði lesið það, var eg miklu ókvíðnari um það, sem
eg átti fyrir höndum. Það var ekki annað hægt að
sjá, en að Laubépin væri þarna að lýsa tveimur góð-
um manneskjum í Laroque-höllinni, sem sariiúðar
mátti af vænta, og var varla hægt að gera frekari
kröfur, þar sem í fjölskyldunni voru ekki nema fimm
manns. .
Eftir tveggja stunda akstur, nam vagninn stað-
ar frammi fyrir grindhliði nokkru, þar sem litlir
sumarskálar stóðu, sinn til hvorrar handar, og bjó
dyravörður í öðrum. Hjá honum skildi eg eftir
mestallan farangur minn, en gekk sjálfur heim til
hallarinnar með göngustaf í annari hendi, en litla
tösku í Linni.
Eftir að hafa gengið æðispöl eftir löngum trjá-
göngum, risavaxinna kastaníumeiða, kom eg að víð-
áttumiklum garði, hringmynduðum, er virtist ná yfir
að lystigarði lengst burtu.
Til beggja handa sá eg runna og trjálunda, sem
stóðu í blóma, og í litalr tjarnir grilti hingað og þang-
að, milli lundanna, en við bakka þeirra lágu hvít-
málaðir bátar, í trjáviðar-geymsluhúsum.
Beint framundan mér var höllin, tilkomumikið
stórhýsi með ítölsku byggingarsniði að nokkru leyti,
en það snið bygginga tíðkaðist mjög á fyrstu stjórn-
arárum Lúðviks XIII. Framan við höllina var grasi
vaxinn hjalli, en niður frá henni lá tvísett steinrið;
háir píanó hljómar.
Þ|að var svo að sjá, sem það væri f jörugt heim-
ili sem eg sótti til, gagnólikt því gamla höfðingjasetri,
sem eg hafði hugsað mér.
En eg hafði ekki tóm til langra hugleiðinga þá
i svipinn, en eg gekk hröðum fetum upp riðið, og sá
þá alt í einu sjón, sem mér hefði þótt mjög dýrðleg,
ef öðru vísi hefði staðið á.
Á miðri sléttu hjallans stigu hlægjandi í glaða
sólskininu, sex ungar stúlkur dans, eftir hljóðfalli
píanósins, en það voru æfðar hendur sem léku vals-
inn, og hljómfagrir tónar hans streymdu unaðsrikir
út Um opinn glugga. Eg fékk tæpast tóm til að sjá
blómlegar kinnar dansmeyjanna, hatta og hárlokka,
sem liðuðust þeim ofan um herðar, þvi að ungmeyja
skarinn rak upp hátt óp þegar hann sá mig, og svo
varð þögn. Þær höfðu hætt dansinum, skipað sér í
röð, og biðu nú með alvörusvip eftir því, að gestur-
inn ókunni færi fram hjá.
En ókunni maðurinn gat ekki leynt því að hann
var í vandræðum og stóð kyr.
Þó að eg um tíma hefði ekki talið mig í heims-
manna-röð, hefði eg þó í þetta skifti viljað alt til
vinna, að geta losnað við tösku mina, en eg varð að
taka því, sem að höndum bar.
í því að eg gekk með hattinn í hendinni yfir að
tvísetta steinriðinu, er lá upp að fordyri hallarinnar,
hætti músikin alt í einu.
Eg sá gríðarmikinn Nýfundnalandshund koma
út í opna gluggann og leggja sitt fagra ljónshöfuð
á loðnar lappirnar á gluggakistunni. Rétt á eftir kom
í ljós við hliðina á hundinum, hávaxin ung stúlka al-
varleg á svip. Hún var nokkuð hörundsdökk og
hafði óvanalega fagurt, þykt, gljásvart hár. Mér
fanst augun býsna stór, og hún starði hálf-kæru-
leysislega á það, sem var að gerast i garðinum úti
fyrir.
— Hvað gengur á? spurði hún rólega.
Eg hneigði mig kurteislega fyrir henni, um leið
og eg bölvaði töskunni minni á ný, sem auðsjáanlega
var ungu stúlkunum mesta hlátursefni; síðan hraðaði
eg mér upp steinriðið.
I fordyrinu hitti eg gráhærðan þjón við aldur,
er spurði mig að heiti.
Síðan var mér strax fylgt inn í stóra dagstofu,
þar sem voru húsgögn búin gulu silki, þar inni þekti
eg ungu stúlkuna, sem eg hafði séð í glugganum.
Hún var frábærlega fríð sinum.
Dr.R. L. HUR5T,
Member of Royal Coll. of Surgeons
Eng., útskrifaður af Royal College oi
Physicians, London. Sérfræðingur í
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (á móti Eaton’sJ. Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
íslenzkir lögfræOingar,
Skrifstofa:— Room 811 McArthur
Buildinp, Portage Avenue
Áritun : P. o. Box 1656.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
..°g - *
BJORN PALSSON X
YFIRDÓMSLÖGMENN ♦
f Annast Iögfræðisstörf á Islandi fyrir t
j- Vestur-Islendinga. Otvega jarðir og T
nús. Spyrjið Lögberg um okkur. Ý
Reykjavik, - lceland f
P. O. Box A 41
Dr. B. J.BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Telepiione garry jjíío
Office-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 620 McDermot Ave.
TEI.EPHOSE GARRY 3S1
Winnipeg, Man.
Guðbrandur Narfason dáinn 15.
Marz og kona hans Anna Eir-
íksdóttir dáin 13. Júní.
Fjörbrjótur lífsins fyr en varði
fengsamur tók þau góðu hjón;
blómlegum þeirra bar að garði,
búinn til þess að vinna tjón.
Hvað var þar eftir hans á slóð ?
Harmþrungin börn og táraflóð.
Þið glöð í hjarta unnuð eiða
ung, þegar mættust vegum á,
og sóruð hvors annars hönd að leiða
í heiminum þa.r sem gatan lá.
Þá samúð bezta’ eg sá á braut,
sem tekin var í gleði og þraut.
Þið lögðuð upp með ljúfum vilja,
í lífi og dauða fylgdust að;
þeir eru fleiri’ er fá að skilja,
þá ferðin við enda nemur stað;
en dauðinn gat ei með dör í hönd
dregið sundur þau handabönd.
Strax þegar leiðin lagðist saman
lífinu að gjöra fögur skil,
þið stóðuð ætíð fyrir framan,
sem framkvæmd og verkin náðu til;
þá var til starfa vakin þrá
vorbjörtum morgni lífsins á.
Hvað á um það að hugsa og segja,
til hvers er lífið þeim, sem á
með fullum hug að hætta’ og deyja
hálfnuðu dagsins verki frá?
Þótt vegferðin ykkar stæði stutt,
steinunum var úr götu rutt.
Þið áttuð vini’ í öllum áttum,
engan, sem kulda rétti svör;
framkoma slík í flestum háttum
fáheyrð er bæði’ og líka rör:
ylur sá fanst um alla sveit
ykkar frá hjartans vermireit.
Þau eru farin, félags árin;
hún fæst ei aftur þessi gjöf;
það eru bara þögul tárin,
þakklætis-fórn á vina-gröf.
Sál ykkar átti sól og vor,
í samhrygð og gleði tekin spor.
Hvað er betra en hvíld og næði,
hverjum, sem þreytan ama bjó?
Þið voruð líka búin bæði
að berjast og sigra. Það er nóg.
Ábreiðan ykkar mjúk er mold,
en minningin lifir kær á fold.
O. G.
Dr. O. BJ0RN80N
Office: Cor, Sherbrooke & William
l'KL.KI*IIOXKi GARRY
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimiii: 81 O Alverstone St
Tei.ephonei garry T03
Winnipeg, Man.
Vér legg-jum sérstalca áherzlu á að
selja meööl eftir forskriptum lækna.
Hin beztu meSöl, sem hægt er a8 t&,
eru notuS eingöngu. pegar þér komiö
með forskriptina til vor, megið þé»
vera viss um að fá rétt það sem lækn-
irinn tekur tll.
COLCIjEHGH & co.
Notre Daine Ave. og Sherbrooke St.
Phone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaleyfisbréf seld.
fagra og áhrifamiklu sjón: eg sá loksins Bretagne!
í smábænum, sem var eitthvað tvær mílur frá
höllinni, varð eg að leigja mér vagn, til að aka til
ákvörðunarstaðar míns.
Mér kom hálft í hvoru á óvart, hvað heillandi og
skrautlegt þetta höfðingjasetur var, og ekki rénaði
sú tilfinning þægar eg nálgaðist hjallann, og heyrði
margar fjörugar raddir og unglegar, en yfir þær tóku
Lögbettjs-sögur
FÁST GEFINS MED ÞV(
AÐ GERAST KAUPAfilDI AD
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXl
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J Vargent Ave.
Telephone -Sherbr. 940.
( 10-12 f. m.
Office tfmar ■< 3-6 e m
( 7-8 e'. m.
— Heimili 467 Toronto Street -
WINNIPEG
telephone Sherbr. 432.
Dr. R. M. Best
Kveqna og barna læknir
Skrifstofa: Union Ðank,
horni Sherbrooke og Sargent
Tímar: 3—5 og 7—8.
Heimili: 603 Sherbrooke Street
TaU. Garry 4861
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
J Dr, Raymond Brown,
Sérfræðingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
Talsími 7262
Cor. Donald & Portage Ave.
Heima kl. io— 12 og 3—5
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selnr líkkistur og annast
am útiarir. Allur útbún-
aSur sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvaröa og legsteina
Tals CS- ai-x-.y 2152
8. A. 8IOUBP8QN Tals. Sherbr, 2786
S. A. SIGURÐSS0N & C0.
BYCCIflCAIVlEftN og FASTEICNI\SALAR
Skrifstofa:
208 Carlton Blk.
Talsími M 4463
Winnipeg
J. J. BILDFELL
FASTEIGnASALI
Room 520 Union Bank - TEL. 2685
Selur hús og lóGir og annast
alt þar aölútandi. Peningalán