Lögberg - 10.01.1918, Page 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
10. JANÚAR 1918
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
“Og hvar er svo faSir þinn ?” sagði hún, áður
en hún gaf sér tíma til að taka kveðju Jönu, og
harkan í rödd hennar sagði Jönu, að henni mislík-
aði eitthvað.
“Pabbi er famnn til Chesney Oaks, frænka”,
svaraði Jana, bíðandi þolinmóð eftir kveðj ukossin-
um. “Hann fór Héðan í morgun”.
“Já, það sagði vinnukonan þín mér rétt núna”,
svaraði lafði Oakbum. “Og eg hefði gaman af að
vita hvað það á að þýða, að flækjast um landið án
ákveðins áforms? Hvað kom honum til að þjóta
strax af stað aftur, leyfi eg mér að spyrja?”
“Pabbi kom að eins heim til þess, að segja
mér frá áformum sínum og hvað eg ættí að gera”,
sagði Jana í afsakandi róm, sem venjan frá æsku
hafði gert að eðli hennar. “Hann var hér að eins
tvær nætur og einn dag”.
Greifaekkjan gekk beint að hægindastól í*
samkomusalnum, dró hann að ofninum og settist
á hann, kysti Lucy, sem kom hlaupandi til hennar,
tók af sér hattinn og rétti Jönu hann, svo hún
gæti lagt hann afsíðis. Hún var mjög gremjuleg
að útliti.
“Eg kom til Great Wennock í gærkveldi á leið
minni til Ohesney Oaks, nam þar staðar og svaf
þar í nótt. pað fyrsta sem eg gerði í morgun, var
að láta símrita til Chesney Oaks til þess að fá að
vita hvort jarlinn væri þar — hann faðir þinn.
Fyrir stundu síðan fékk eg svarið: “Jarlinn er í
Cedar Lodge, South Wennock’, og eg bað strax
um póstvagn; nú, þegar eg kem hingað, þá gríp eg
í tómt, hann er farinn”.
“Mér þykir þetta mjög leitt, frænka”, sagði
Jana. “Ef þú hefðir komið í gær, frænka, þá hefð-
ir þú fundið hann hér”.
“pað er alveg nauðsynlegt að eg fái að tala
við hann, Jana. pað þarf að gera umbreytingar
á Chesney Oaks, og eg vil hafa heimild til að taka
þátt í þeirri ráðagerð. Thoms! Hvar er Thoms ?”
Hún þaut á fætur úr sæti sínu og opnaði stof u-
dyrnar, og þá kom þjónn hennar í ljóe. Hvað hefir
þú gert við vagninn?” spurði hún.
“Hann er kyr úti fyrir, lafði”.
“Gott. Láttu hann bíða. Og nú, Jana, ef þú
hefir eina köku og glas af víni að gefa mér, skal
e& þig'&ia það; því eg ætla að fara til Chesney'Oks
eins fljótt og eg get. Ein sneið af smurðu brauði
er nógu góð, ef þú hefir enga köku”.
Jana útvegaði henni hressinguna undir eins.
V ið urðum svo hrygg, frænka Oakburn, þegar við
fréttum dauða jarlsins”, sagði hún, “eins og við
urðum það við að heyra um dauða ungu greifainn-
unnar. Hana þektum við ekki; en lávarð Oakburn
„__ __>>
“Hættu, Jana” — þessi orð voru töluð með
svo einkennilega lágum róm, alveg gagnstætt því
er hún áður hafði sagt. “Hann var sonarsonur
uiinn, eg elskaði hann vegna hins framliðna föður
hans; en hann er farinn og eg vil ógjaman tala
um hann oftar. Hann er farinn, hann er farinn”.
Jana rauf ekki þögnina, en lafði Oakbum var
ekki sú pei*sóna, sem eyddi tímanum til gagns-
lausra geðshræringa. Hún neytti kökunnar sinn-
ar með hraða, drakk vínið og kallaði á Lucy til að
taka við glasinu og láta það á borðið.
“Hver eru áform föður þíns, Jana? Hvað
hugsar hann sér að gera við Chesney Oaks, Hann
er ekki nógu ríkur til að geta búið þar”.
/ ‘Eg held að hann ætli sér að leigja öðrum það,
frænka”.
‘Leigja öðrum það? Leigja Chesney Oaks?
Pað skal hann aldrei gera”.
Hvað annað getur hanp gert? Eins og þú
segir sjálf, frænka, þá er hann ekki nógu ríkur til
að búa þar, og það er ekki hyggilegt að láta það
standa autt og eyðileggjast fýrir tímann, af því
enginn býr þar”.
Lafði Oakbum lyfti upp hendinni.(“Að hugsa
sér að hann skuli vera orðinn erfingi! Sjómaður-
inn Frank! Eg hefi aldrei á æfi minni haldið að
það gæti komið fyrir”.
“Gg eg segi það satt, að okkur datt það aldrei
í hug, frænka”, svaraði Jana.
“Kvað ætlið þið að taka ykkur fyrir? pið
v iljiö væntanlega ekki vera hér mikið lengur?”
“Við förum héðan að viku liðinni til pabba í
Chesney Oaks. paðan held eg að við förum til
London og setjumst þar að”.
‘pað er hyggilegasta áformið”, sagði lafði
lakbuni og kinkaði kolli. “London er bezti stað-
urinn, ef þið getið ekki búið í Chesney Oaks. En
^ rank skal aldrei leigja það öðrum. Hvað ætlið
þið að gera við húsmunina?” bætti hún við og leit
a lelegu stólana og borðið. “peir em ekki viðeig-
andi fyrir ykkur nú”.
Við höfum ráð á húsinu nokkum tíma enn
þa ; það var leigt til þriggja ára. Pabbi segist
vu.ia leigja það með húsmununum.
“Hvað er með Lauru ?”
Jönu varð allbilt við þessa spurningu og leit
1,1 jarðar. pað var enn verra að tala við lafði
Oakbum um Lauru heldur en við föðurinn.
“pað var mjög sorglegt • tilfelli fyrir okkur
svaraði hún.
“Var hún brjáluð?”
“Hún var mjög grunnhyggin”, svarnði Jana.
“Grunnhyggin ?” endurtók gamla konan æst.
Pú kallar slíka breytni að eins grunnhygni.
Hvar hefir þú lært hegðun og lifnaðarháttu, lafði
Jana?”
Jana svaraði engu.
“Hvers konar maður er hann, þessi Carlton ?
Eins konar ófreskja?”
“Að útliti til ekki”, svaraði Jana, og hefði
umtalsefnið ekki verið eins alvarlegt, hefði hún ef-
laust brosað. “Mér geðjaðist ekki að honum; og
þótti þessi ógæfusama tilviljun hefði ekki átt sér
stað, hefði eg alls ekki getað liðið hann. pau
komu til baka í gærkveldi og voru aftur gift í
morgun, eftir því sem eg hefi heyrt”, bætti hún
við um leið og hún lækkaði röddina. “Eg er hrædd
um að Laura muni iðrast eftir þetta”.
“pað er vonandi að hún geri það”, sagði
greifaekkjan með þeirri rödd, sem lávarði Oakbum
mundi hafa líkað vel. “Eg sá nýlega þessa ungu
lafði mína”.
“Sást þú hana, frænka?”
“Já, það gerði eg”, sagði lafði Oakbum, “og
hún sá mig. Hún stóð við glugga í húsi, sem eg
ók fram hjá, líklega Carltons. Taktu eftir því,
sem eg segji, Jana, hún mun iðrast þessa; þessi
stroku hjónabönd verða aldrei gæfurík. Hvar er
Clarice ?”
pessi spuming kom eins skyndilega og sú um
Lauru. Jana leit upp og roðnaði af geðshræringu.
“Hún er að líkindum þar sem hún áður var,
lafði Oakbum”.
“Og hvar er það? pú getur sagt mér frá
allri hegðan hennar, síðan hún yfirgaf heimilið”.
pað var raunar niðurlægjandi af gömlu kon-
unni að leyfa þetta, þegar þess er gætt, að síðan
Clarice yfirgaf heimili sitt, hafði hún aldrei leyft
Jönu að minnast á hana í neinu af bréfum sínum.
“pað er ekki mikið, sem eg get sagt þér um
hana, frænka”, sagði Jana. “pú veizt að hún lét
okkur með fáum orðum vita, að hún hefði fengið
kennarastöðu í nánd við Hydepark--------”
Og að hún hefði tekið sér falskt nafn” greip
gamla konan fram í beizkjulega. /‘Já, eg veit. það.
Haltu áfram”.
“Að hún hefði breytt nafni sinu”, sagði Jana,
sem sárnaði að heyra þessum viðburði lýst blátt
áfram. “En hún. bað um að bréfin sín bæru
utanáskriftina ‘ungfrú Chesney’; þess vegna finst
mér að hún muni ekki hafa alveg slept sínu rétta
nafni”.
“Hver myndi vilja skrifa henni, leyfi eg mér
að spyrja?”
“pað gerði eg”, sagði Jana. “Mér fanst það
réttara, að við skyldum ekki öll yfirgefa hana —”
Yfirgefa hana!” greip gamla konan fram í
aftur. “Mér finst það hafa verið hún, sem yfir-
gaf okkur”. \
“Nú, jæja — já, það var auðvitað hún; en þú
skilur eflaust hvað eg á við, frænka. Eg skriíaði
henni stöku sinnum, og fékk aftur bréf frá henni.
pað bannaði pabbi aldrei”.
“Og hvað sagði hún í bréfum sínum ?”
“Ekki mjög mikið; þau voru oftast stutt. Eg
held hún hafi aðallega skrifað þau til þess, að láta
mig vita að hún væri lifandi og að sér liði vel. Hún
sagðj_ mér ekkert sérstakt um fjölskylduna sem
hún vann hjá; en hún sagði mér að sér liðl eins vel
þar, eins og hún byggist við að geta fengið það,
hvar sem hún væri annarsstaðar. En eg hefi ekki
heyrt neitt frá henni, síðan í byrjun þessa árs, og
það gerir mig órólega. Tvö síðustu bréfin mín hafa
ekki framleitt neitt svar, og það voru þó bréf
sem kröfðust þess”.
“Hún kemur heim”, sagði gamla konan, “þú
skalt fá að sjá að hún kemur heim”.
“Eg vildi að eg mætti trúa því”, sváraði Jana.
“En þegar eg hugsa um hinn sjálfvirðingarríka
og sjálfstæða hugsunarhátt hennar, læðist sú
sannfæring inn hjá mér, að hún muni ekki stíga
fyrsta sporið. Hún býst við að þabbi stígi það”.
“Hún skyldi þá fá að bíða mín vegna, ef eg
væri faðir hennar”, sagði greifaekkjan hörkulega,
um leið og hún stóð upp og lét á sig hattinn sinn”.
“Ef hún hefir ekki meiri hugsun um hvað
sæmir sig fyrir jarlinn af Oakburn og hana sjálfa,
sem lafði Oakbum, en að þramma út í heiminn til
að veita bömum tilsögn, þá skyldi eg lofa henni
að eiga sig, þangað til hún áttar sig betur á því,
sem er viðeigandi”.
næstum því sömu orðin, sem jarlinn hafði talað
nokkrum stundum áður. Og hin gamla greifa-
inna af Oakbum endurtók þau, þegar hún kvaddi
frænku sína, og þaut af stað jafn skyndilega og
hún var komin.
IV. KAPÍTULI.
Ungfrú Lethwait.
Jarlinn af Oakburn og lafði Chesney sátu í
skrautlegu viðtalsherbergi í Portland Place. petta
var um miðju júnímánaðar og árstími London
skemtananna stóð sem hæst. Allan maímánuð
hafði lávarður Oakburn og dætur hans verið í
Chesney Oaks; hann hafði nú leigt þetta hús með
húsmunum til þriggja mánaða. Chesney Oaks
var auglýst til leigu; hver sá, sem vildi borga leig-
una fyrir það, gat fengið það, og greifaekkjan
varð næstum óð af reiði, þegar hún las auglýsing-
una í fyrsta skifti, fór og heimsótti jarlinn og lét
gremjuorð sín rigna yfir hann, um leið og hún
spurði hann, hvort hann hefði í huga að svívirða
fjölskyldu sína. Jarlinn svaraði henni, að hann
væri fyllilega fær um það, og svo hélt rifrildið á-
fram í nokkrar mínútur; hvorugt þeirra vildi
undan láta. En jarlinn hafði réttinn sín megin;
ef efni hans voru ekki nægileg til að geta búið í
Chesney Oaks, þá var betra að hann leigði það,
en að láta það verða að rústum af því að enginn
byggi þar.
Chesney Oaks var því auglýst til leigu, og
gamla lafði Oakburn sagði frænda sínum, að hann
verðskuldaði að eyru hans væri vermd, að hún
skyldi aldrei fyrirgefa honum þetta, og að því
búnu fór hún heim aftur til heimilis síns í Kens-
ington Gardens. Og jarlinn óskaði þess af ein-
lægni, að hún gæti aldrei losnað þaðan aftur til að
koma og kvelja sig.
pað vr sannarlega enginn fátækari jarl til í
hinu brezka ríki heldur en hinn nýi jarl af Oak-
buni; en fyrir honum og Jönu var þessi fátækt
sem auður og alls nægtir. Hreinar tekjur hans
voru liðug þrjú þúsund pund um árið; og að því
er leiguna snerti, sem hann bjóst við að fá fyrir
Chesney Oaks, þá mundi hún endast til að halda
staðnum í bærilegu ásigkomulagi. Engar stórar
jai’ðeignir heyrðu til Chesney Oaks. Byggingin
var góð, og garðamir, sem voru í kring um hana
voru sérlega snotrir ; en slíkt veitir litlar tekjur
Húsmunimir í Chesney Oaks voru sérstök eign
hins framliðna jarls og gengu því til ömmu hans,
gömlu greifaekkjunnar. Hefði jarlinn, sem nú
var, geðjast henni, það er að segja, hefði hann ekki
móðgað hana með því að auglýsa staðinn til leigu,
hefði hún væntanlega gefið honum þá; því hún
var gjafmild þegar henni þóknaðist það; en þegar
hún vissi að leigja átti staðinn, skipaði hún i reiði
sinni að flytja húsmunina út, og var það undir eins
gert. “Eg vil ekki skilja þar eftir eina tréflís né
smástein”, sagði hún við lávarð Oakbum, þegar
þau voru að rífast, eins og áður er getið. “Eg vil
ekki nota neitt, sem þér kynni að detta í hug að
skilja þar eftir”, svaraði jarlinn æstur, “og því
fyr sem hlutimir fara, því betra”. Húsið var í
aðdáanlega góðu ásigkomulagi; ungi jarlinn hafði
endurbætt það og prýtt fyrir liðugu ári síðan.
þegar hann gifti sig. Húsmunina misti því lávarð-
ur Oakbum, sem hann máske með lipurri kænsku
er honum var ómögulegt að beita, hefði getað
haldið; greifaekkjan skifti þeim á meðal dætra
sinna, sem voru of velmegandi til þess, að skeyta
hið minsta um þá.
Fjórtán dögum eftir að Chesney Oaks var
auglýst til sölu, gerði hinn fyrsti leigjandi vart
við sig. pað var Sir James Marden, hann var ný-
kominn aftur til Evrópu eftir langa dvöl í Aust-
urlöndum, og hafði beðið bróður sinn, ofursta
Marden, að leigja viðeigandi bústað handa sér.
pað var eðlilegt að ofurstinn vildi útvega bróður
sínum bústað í nánd við sitt eigið heimili; hann
átti heima í Pembury, og Chesney Oaks leit út
fyrir að vera hinn rétti og hentugasti staður. Og
samningamir um það gegnu prýðilega vel.
Jarlinn sat nú og talaði um þetta við Jönu.
Hann var alls ekki ósanngjarn að eiga við sem
eiganda. Hann var að upplagi gjafmildur og gat
ekki skorið við nögl sér hvorki pence, shillings né
pund, sem svo mörgum öðram var auðvelt. Alt
sem hann gerði, í hvaða viðskiftum sem hann átti
var gert blátt áfram og eins hreinskilislega og
menn geta hugsað sér. par sem flestir mundu
hafa kosið að fá sér milligöngumann til að ráða
fram úr þessu, þá kom jarlinum slíkt ekki til hug-
ar. Hann skrifaði sjálfur auglýsinguna og lét
undir hana nafn sitt og áritun, svo að menn gætu
snúið sér til hans. Einu sinni eða tvisvar hafði
hann og ofursti Morden talast við, ofurstinn var
í borginni meðLf jölskyldu sína þessa daga, og dag-
inn fyrir þenna morgun, sem jarlinn og dóttir hans
sátu saman og töluðu um Chesney Oaks, hafði frú
' Marden heimsótt Jönu í fyrsta skifti, og þær höfðu
við þenna sinn fyrsta samfund kunnað mjög vel
hvor við aðra. Jana sagði föðu? sínum, að hún
hefði lofað frú Marden að fara með henni á söng-
samkomu fyrri hluta þessa dags.
Jana var í sorgarbúningi; fallegum svörtum
kjól úr þunnum dúk með breiðar, bylgjulagaðar
fellingar. Hún var kyrlát og tilgerðarlaus eins
og hún var vön að vera, en svipurinn á andliti
hennar var rólegur, sem bar vott um hugarfrið.
Hið núverandi líf þeirra var sönn hvíldarhöfn
fyrir luna kvíðaríku og þreyttu Jönu, sem heimil-
isvandræðin sökum fátæktarinnar höfðu ollað
henni, og hugmyndirnar, sem Jana Chesney hafði
gert sér, sýndust nú vera meira en fullkomnaðar;
hugmyndir, sem hún hafði gert sér vegna föður
síns en ekki fyrir sjálfa sig, og þær höfðu ræst á
þann hátt og svo stórkostlega, að Jönu hafði al-
drei grunað slíkt. Hann gat nú verið rólegur það
sem eftir var af æfinni, og það var ekkert annað
sem hún gat óskað sér. Jana ásetti sér að sneyða
sig hjáfélagslífinu, nema þegar hann var í klúbbn-
um sínum eða í þinginu; áður kölluðu heimilis-
skyldurnar og uppeldi Lucy hana jafnaðarlega frá
hlið föður síns, en nú skyldi það verða öðruvísi.
Ekkert félagslegt aðdráttarafl, engar skemtanir
eða hið glaðlynda fólk annarstaðar skyldi tæla
Jönu frá honum; hún ætlaði á ókomna tímanum
að vera föður sínum til skemtunar, reyna að gera
honum stundimar þægilegar, sjá um, að öllu væri
vel komið fyrir á heimili hans. Aldrei hefir ef
til vill nokkur faðir verið heitar elskaður en þessi
var af Jönu Chesney, og sem ráðskona á hans nú
skrautlega heimili, og ráðandi yfir sínum eigin
tíma, sem hún ætlaði að verja til gagns og skemt-
unar, virtist henni að hún hefði fullkomnað hug-
sjónir sínar.
pó að Jana talaði við föður sinn um Chesney
Oaks og Sir James væntanlegu ábúð þess, hugsaði
hún jafnframt um annað. Hún var að hugsa um
að fá kenslukonu handa Lucy; það er að segja,
hún var að spyrja sig fyrir um slíka, og daginn
áður hafði frú Marden minst á stúlku, sem væri
að leita að nýju plássi. pað leit út fyrir að vera
persóna sem Jana áleit að væri vel hæf.
“Ertu alveg viss um það pabbi, að þú sért
ekki lengur mótfallinn því, að taka kenslukonu í
húsið?” sagði Jana við hann, þegar samtalið þagn-
aði um stund. Jarlinn hafði nefnilega sagt, þegar
Jana í fyrsta skifti bar þessa uppástungu upp fyr-
ir honum, að hann vildi enga ókunna stúlku hafa
í húsinu, sem kynni að amast við venjum hans, og
og hann hafði með ánægju slakað til í þessu efni,
þegar Jana fullvissaði hann um, að til þess skyldi
enginn kvennkennari fá leyfi.
“Hefi eg ekki sagt það?” svaraði jarlinn
gramur; hann hafði enn ekki gleymt að vera bráð-
lyndur og önugur. “Hvers vegna spyr þú um
þetta?”
, “Af því frú Marden sagði mér frá kvenn-
kennara í gær, sem væri við það að yfirgefa stöð-
una, sem hún væri í. Eftir lýsingunni fanst mér,
að hún myndi einmitt vera sú persóna, sem eg
þyrfti með handa Lucy. Ef þú ert ekki mótfall-
inn pabbi, þá vil eg spyrja mig betur fyrir um
hana”.
“Lucy hefði eins gott af að ganga í skóla”,
sagði jarlinn.
“ó, pabbi, nei!” sagði Jana í hryggum róm.
“Eg vil nauðug að hún sé svift yfiramsjón minni.
pú veizt að eg hefi verið henni sem móðir síðan
mamma dó. Eg held líka að þíf mundir sjálfur
síður vilja skilja við hana”.
“Látum það þá vera eins og þú vilt”, sagði
jarlinn í sáttgjarnari róm. “Ef þú heldur að þessi
persóna sé hæf til að vera kennari Lucy, láttu hana
þá skrifa undir skilmálana”.
i ■ .... .................
MA VERA að þér hafi aldrei komið til hugar að þaö
að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og þekk-
ingu í þeim efnum. En svo er nú samt.
pað er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtur en
EDDYS
EFNAFRÆÐISLEGA SJALFSLÖKKVANDI
“HLJóÐLAUSAR 500”
Eddyspýturnar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er
sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir
hverri einustu eldspýtu verið difið ofan í efnafræðisblöndu,
sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er.
Gáið að orðunum “Efnafræðislega sjálfslökkvandi,
hljóðlausar 500” á eldspýtnastokknum.
Œfiminning.
Tobías Finnbogason
andaðist að heimili sínu nálægt
Mervin P. O. Sask. hinn 27. júK*
síðastl., eins og getið var um hér
í blaðinu fyrir nokru síðan, og
var jarðsunginn af norskum
presti 29. s. m., að viðstöddu
mesta fjölmenni. Banamein hans
var krabbamein í hálsinum.
Tobías sál. var ættaður af
Vestfjörðum á íslandi, fæddur í
Barðastrandasýslu árið 1861, og
því réttra 56 ára er hann dó.
Foreldrar hans voru Finnbogi
Oddson og Guðfinna Sumarliða-
dóttir, en eigi er mér kunnugt um
heimilisfang þeirra, enda misti
Tobías föður sinn mjög ungur,
og fluttist hann þá nordur í
Húnavatnssýslu, og ólst þar upp
þar til hann var 17 ára gamall,
að hann leitaði suður að Faxaflóa
til sjóróðra á vetram, og varð
þar brátt formaður. Fluttist
hann síðar alfarinn á Suðurland,
og árið 1888 kvæntis hann eftir-
lifandi konu sinni, ungfrú Stef-
aníu Kristjánsdóttir frá Vattar-
nesi, við Reyðarfjörð. Bjuggu
þau hjón fyrstu 2 eða 3 árin í
Garðinum í Gullbringusýslu, en
fluttust þaðan til Eskifjarðar og
bjuggu þar síðan, þar til sumar-
ið 1900, að þau fluttust til þessa
lands, og settust þá að í Nýja fs-
landi, en fluttu þaðan til Selkirk,
Man. árið eftir, og áttu þar heima
unz þau fluttu á heimilisréttar-
land nálægt Mervin P. O. Sask.
árið 1910, og bjuggu þar síðan.
pau hjón eignuðust 4 böm og
eru 3 af þeim á lífi: Elizabet,
gift Chester Newton, nú í Can-
adahernum, Kristján Eiríkur og
Carí Herbert, báðir ókvæntir
heima hjá móður sinni; en einn
dreng mistu þau ungann, heima
á fslandi. Af systkinum Tobí-
asar sáluga voru: Guðrún heima
á íslandi og Sumarliði, dáinn fyr-
ir nokkru. Sigríður, gift kona í
North Dakota og hinn alkunni
sæmdarmaður Finnbogi Finn-
bogason að Hnausa P. O. Man.
Fyrir nálega tveim áram
kendi Tobías sál. sjúkleika þess
er leiddi hann til bana, en gat þó
að mestu gengið að heimilisverk-
um þar til síðastliðið vor. Leit-
aði hann þá fyrst tvívegis beztu
læknanna í Saskatoon, og síðar
til sérfræðings í Rochester,
Minnesota, er stundaði hann um
tíma; en er það reyndist árang-
urslaust, komst hann heim, og
iifði eftir það rétta viku. Á þess-
ari síðustu ferð hans fylgdjst
Elizabet dóttir hans með honum
og stundaði hann með frábærri
alúð og nákvæmni.
Tobías sál. var atgjörvis og
atorku maður hinn mesti; en á
sjónum og við fiskiveiðar nndi
hann sér bezt, enda var það aðal-
atvinna hans, mestan hluta æf-
innar. Byrjaði hann sjóróðra
heima, ungur, og innan við tvít-
ugt var hann orðin formaður, og
það var hann jafnan síðan, bæði
heima og hér á Winnipeg vatni,
enda var hann aflamaður mesti.
Ekki mun hann hafa notið mik-
illar mentunar í æsku, en eftir
að hann komst til manns, aflaði
hann sér almennrar þekkingar
í betra lagi, enda var hann af-
bragðs gáfum gæddur. Hann
var gleðimaður hinn mesti og
hafði góðan smekk fyrir söng
og alt sem fagurt er; sérlega fé-
lagslyndur, og átti jafnan góðan
þátt í félagsmálum, hvar sem
hann var. Hehna á fslandi var
hann um langt skeið einn af öt-
rlustu starfsmönnum Good templ
ara reglunnar. Hann var l}jálp-
fús og hjarta góður og hinn
tryggasti vinur. Hóglyndur og
höfðingi að eðlisfari, og ástríkari
eiginmann og betri föður getur
hvergi.
Nú er ferillinn farinn til graf-
ar. — Farmaðurinn lentur, og
ástvinir hans og kunningjar —
við, sem eþktum hann bezt, finn-
um tómleikann því meir við frá-
fall þessa íslenzka ýturmennis,
sem hann hafði jafnan reynst
sjálfum sér og sinni köllun trúr,
þvi hjá honum átti heima, það
sem Grímnr kvað:
“Táp og f jör og frískir menn
finnast hér á landi enn:
þéttir á velli og þéttir í lund.
þolgóðir á raunastund”.
B. L.
Guðlögur Magnússon
bóndi að Nesi í Ámesbygð í
Nýja fslandi látinn.
Hann lézt þar af hjartabilun
á jóladagsmorguninn hinn 25.
des. 1917. En rúmum 4 dögum
áður lézt bróðir hans Jóhannes
Magnússon á Nesi. Höfðu þeir
búið þar, siðan þeir fyrst námu
land þar, í hinni fyrstu land-
námstíð íslendinga og var línan
inn á milli landanna og húsanna.
Báðir voru þeir með hinum
fyrstu og bjuggu þarna alla tíð,
hver við annars hlið, nema þann
tíma,. sem Guðlögur brá búi og
bjó á Gimli um nokkur ár, en tók
svo upp búskap aftur.
Guðlögur sálu^i var fæddur
21. nóv. 1848 á 'Fellsströnd við
Breiðafjörð, og þar voru þeir
bræður þangað til þeir fluttust
hingað, með hinum fyrstu land-
námsmönnum, og tóku sér bú-
stað þama á háu bökkunum í
miðri Ámesbygðinni í þéttum,
risavöxnum skógi. Var hér
víðsýnt til skipaferða um vatnið
en kafþéttur skógurinn að baki
og land hart og grýtt og eirfitt
að vinna og mun það hafa orðið
banamein Guðlögs, að hann of-
tók sig á skóginum, þó að karl-
menni væri.
Guðlögur sál: var hár maður
vexti og karlmannlegur, hægur
og stiltur í allri framgöngu, lá
við þunglyndi. sem mun hafa af
veikindum stafað. En æfinlega
var hann glaður og skemtinn við
gesti sína. Hann var bókfróður
maður og lesinn vel og lýsir séra
Jón Bjarnason honum þannig, að
hann væri “valinkunnur fræði-
maður”. En séra Jón Bjamason
var lærðastur og mentaðastur
allra fslendinga, sem hingað hafa
komið. pegar póstur kom í Nes
var Guðlögur þar jafnan póst-
stjóri.
Lengi bjó hann hér með ráðs-
konu, en 12. apríl 1898 kvæntist
hann eftirlifandi ekkju sinni,
Henríettu dóttur Clausens 4
Keflavík, en ekkju eftir Svein
r riðriksson á Mountain, N. D.
Guðlögur sál. var bæði virtur
og elskaður af sveitungum sín-
um. Hann var gestrisinn, nver
sem að garði kom, vinfastur var
hann og áreiðanlegur í öllu, og
vildi ekki vamm sitt vita. Var
það unun að koma til hans, þvi
að æfinlega kom hann brosandi
móti manni, og hvarf þá þung-
lyndið fyrir geislum vináttunnar
og gleðinnar. Man eg þó að oft
kvartaði hann um höfuðverk.
Konan, sem nú er ekkja hans
lýsti upp hinn efri hluta arti
hans, og Iétti honum seinustu
sporin, og það man eg, að enn þá
bjartara var yfir Guðlögi eftir
að hann giftist henni, en áður.
Jæja, far þú vel vinur, og haf
þökk fýrir alla þína viðkynningu,
fyrir gestrisnina, fyrir gleðibros-
in, fyrir vinatrygðina og stað-
festuna. Á nýju landi í nýjum
og fegri heimi tekur þú nú laun
baráttu þinnar, allra þinna svita-
dropa og þungu andvarpa þegar
rfitt gekk. par vona eg að hitta
þig aftur og líta brosið glatt og
hlýtt á augum þér og vörum.
Með þakklæti fyrir alt gott og
elskulegt kveð eg þig nú að sinni
Lifðu heill.
M. J. Skaptason.