Lögberg - 03.07.1958, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 3. JÚLÍ 1958
7
gott, að ekkert óhapp skyldi
koma fyrir, en — það var nú
samt sem áður leiðinlegt að
verða ekkert var við þessa
stórkostlegu sprengingu! Síð-
an hefir fólkið reynt að bæta
þetta upp, með því að safna
steinabrotum úr klettinum og
selja þá ferðamönnum sem
minjagripi. Og það vildi nú
svo vel til að fjöldi ferða-
manna var hjá þeim, hafði
komið þangað til þess að
horfa á hinn stórkostlega at-
burð, en ekki fengið að sjá
neitt né heyra. Það var þó bót
í máli að geta komið heim
með stein úr óhappaklettinum,
sem sprengdur var!
í Vancouver-borg, sem var
tíu sinnum lengra frá sprengi-
staðnum, urðu vonbrigðin
auðvitað enn meiri.
Skömmu eftir að sprenging-
in var um garð gengin, gerði
gríðarlega mikla skúr. Menn
gátu þess til, að þetta væri
sjávarvatnið, sem sprenging-
in hefði þyrlað í loft upp, og
félli nú til jarðar aftur.
Þannig fór þá um þessa
mestu sprengingu, sem gerð
hefir verið á jörðinni, þegar
undanteknar eru kjarna-
sprengingar. Hún varð ekki
jafn mikilfengleg og menn
höfðu búizt við. En hún hafði
tekizt vel. Kollarnir tveir, sem
verið höfðu á klettinum, möl-
uðust sundur við sprenging-
una, og nú er kletturinn svo
lágur og djúpt á honum, að
hann verður ekki skipum að
grandi. En fyrirtækið var
nokkuð dýrt, það kostaði
3,200,000 dollara.—Lesb. Mbl.
HALLDÓRA GRÍMSON,
2314 Elliott Avenue, Seattle, Washington:
Sprengingin mikla
Norðan við miðja Vancouver
ey er fjöldi eyja milli hennar
og meginlandsins og eru
þröng og straumhörð sund
milli þeirra. Ein af stærstu
eyjunum þarna heitir Quadra-
ey og sundið á milli hennar og
aðaleyjarinnar er k a 11 a ð
Þrengslin. Þar í sundinu var
klettur, sem nefndur var
Ripple Rock. Síðan 1875 höfðu
20 skip farizt á þessum kletti
og 114 menn drukknað.
Nú er þetta mjög fjölfarin
leið, svo talið er að um 2000
skip sigli um Þrengslin á
hverju ári. En með auknum
siglingum jókst stöðugt hætt-
an af þessum kletti, sem alltaf
var á kafi í sjó og sást því
ekki-
Árið 1931 kom fram tillaga
um að sprengja klettinn, svo
að þarna yrði örugg skipaleið.
Iðnrekendur á Vancouver-ey
mótmæltu þessu þegar í stað.
Þeir vildu að sundin milli
eyjarinnar og meginlandsins
væri brúuð og þá væri ágætt
að hafa þennan klett til að
tylla brúnni á hann. Þessum
mótmælum var þó ekki sinnt,
og á árunum 1943—1945 voru
gerðar tvær tilraunir að
sprengja klettinn. Þangað
voru sendir prammar og kafar
ar, sem boruðu holur í klett-
inn og settu í þær dynamit.
En báðar tilraunirnar mistók-
ust, en höfðu kostað rúmlega
1 milljón dollara.
Skammt frá klettinum var
lítil ey, sem heitir Maude.
Verkfræðingar komu nú fram
með þá tillögu, að grafa skyldi
holu niður í þá ey, nokkuð
niður fyrir sjávarbotn, og
göng úr henni út undir klett-
inn (2,300 fet) og koma þar
fyrir meira sprengiefni en
nokkru sinni hefði verið notað
við slík sprengingu.
Verkið var svo hafið 1955.
Voru grafin göng niður fyrir
sjávarbotn og þaðan út undir
kletinn. Síðan voru grafin
tvö göng upp í hann og efst
í þeim komið fyrir 1375 lestum
af þrúðtundri (nitramex 2H)
og göngin síðan fyllt af sand-
pokum, svo að sprengingin
færi ekki sem skot eftir þeim.
Ákveðið var að sprengja
klettinn að morgni 5. apríl s.l.
Voru þá gerðar margar varúð-
arráðstafanir til þess að koma
í veg fyrir slys, því að menn
vissu ekki hve öflug spreng-
ingin mundi verða, né heldur
hvernig hún mundi haga sér.
Öllum var var bannað að vera
nær sprengistaðnum en 5 km.,
nema hvað blaðamenn fengu
að vera í prömmum skammt
frá sprengistaðnum, og urðu
þó allir að undirrita áður yfir-
lýsingu um, að þeir gerðu
þetta á eigin ábyrgð, og ættu
enga kröfu á ríkið þó illa færi.
Úr tveimur næstu þorpum,
Bloedel og Duncan Bay, voru
allir íbúar fluttir, og sterkur
lögregluvörður var haldinn á
öllum vegum þar í nánd, en
flugvélum bannað að koma
þar nærri.
hjó Vancouver-ey
Lítiði eitt norðar með sund-
inu er bær, sem heitir Camp-
bell River. Þar var mikill við-
búnaður. Þar eru 3500 íbúar
og höfðu þeir glugga á hús-
um sínum opna til vonar og
vara, ef mikill yrði loftþrýst-
ingur af sprengingunni. Tíu
sjúkrabílar voru þar á götun-
um og margar hjúkrunarkon-
ur viðbúnar að hjálpa ef slys
bæri að höndum.
1 Vancouver, sem er stór
borg á meginlandinu um 150
km. frá sprengistaðnum, var
og mikil eftirvænting hvernig
sprengingin mundi ganga. Þar
sást varla maður á ferð á göt-
um úti, og var það óvanalegt í
góðu veðri á laugardagsmorg-
un. En fólkið kaus að vera
heima hjá sér, eða þá í búðun-
um, og hlusta á útvarp og
sjónvarp frá sprengingunni.
Annars var búist við því að
drunur frá sprengingunni
mundu heyrast þangað.
Um morguninn var þykkt
loft og lágskýjað, og vegna
þess voru verkfræðingarnir
að hugsa um að hætta við
sprenginguna. Þeir óttuðust að
skýin mundu stöðva loftþrýst-
inginn og af því gæti orðið ó-
fyrirsjáanlegar afleiðingar. En
svo tók að létta og klukkan
9V2 var komið svo bjart veður
að þeir afréðu að fresta ekki
verkinu. — Rafmagnsleiðsla
hafði verið lögð út í Maude-
ey og með rafmagnsstraumi
skyldi kveikt í þrúðtundrinu.
Svo var stutt á hnapp. Sam-
stundis heyrðust þungar drun-
ur, og svo kom gos upp úr
sjónum, voldugt og æðisgeng-
ið og náði fljótt 800—1000 feta
hæð. Það var sjór og mylsna
úr klettinum og nokkrir stórir
steinar inn á milli. Efst var
sem grænleitt ský, er náði
þvert yfir sundið. Rákettum
var skotið upp í loftið og voru
þær látnar mæla loftþrýsting-
inn, sem varð af gosinu. En
þetta stóð ekki nema örstutta
stund. Gossúlan féll jafn
skyndilega og hún hafði risið,
en súr eimur fyllti loftið allt
um kring. Flóðöldur risu og
bárust þvert yfir sundið til
beggja landa, en þær foru ekki
nema 8 feta háar og ollu ekki
neinu tjóni. Prammarnir, sem
blaðamenn voru í, skoppuðu
upp og niður og pokkrum smá
steinum rigndi yfir þá, en
ekkert slys varð af því. Jarð-
skjálftamælum hafði verið
komið fyrir víðsvegar, en svo
undarlega brá við, að þeir
höfðu varla hreyfzt.
Það er ef til vill ekki rétt að
segja, að fólkið í Campbell
River hefði orðið fyrir von-
brigðum. Sennilega væri rétt-
ara að segja að það hefði slopp-
ið vel, því að það heyrði ekki
sprenginguna og sá ekki gosið.
Þegar það vissi að allt hlaut
að vera um garð gengið, lok-
uðu menn gluggum sínum,
hjúkrunarkonurnar fóru heim
og sjúkravagnarnir hurfu af
götunum. Það var sannarlega
Mismunandi
Menn hafa mjög ólíkar og
mismunandi skoðanir og hug-
myndir.
Það er álitin mikil blessun
að hafa nóg af því, sem maður
þarf að nota. Sumir halda því
fram, að margt illt stafi af
skorti, og aðrir halda að auður
gefi mikla ánægju og öryggi.
Og það er víst alveg satt, að
á margan hátt hefur mikill
auður og skraut stór áhrif.
Sumir menn eru ekki og
verða aldrei ríkir ,en þeir hafa
bara nóg af því, sem þeir
þurfa að nota, en eru þó vel
ánægðir með það, er þeir hafa.
Ríkir heldrimenn hafa sinn
félagsskap og nota auðæfin á
margs konar hátt til að fá
óskir sínar uppfylltar.
Ungur, ríkur maður nokkur
var í veizlu hjá vini sínum.
Og þar mætti hann ungri
mjög fallegri stúlku. Ríki
maðurinn varð ástfanginn í
meyjunni, og hann bað henn-
ar, til að verða konan sín; en
hún neitaði honum af því hún
var trúlofuð. En ríki maður-
inn vildi giftast henni og vildi
endilega að hún kæmi heim
með sér. Hann áleit, að þegar
hún hefði alla hluti eins og
henni þóknaðist, og hún færi
að nota auðæfin og hið mikla
skraut, sem hann ætlaði nátt-
úrlega að gefa henni, þá hefði
það áhrif á hana, og hún yrði
snortin af hinum dýrmætu
gæðum auðsins, og kynni þá
að meta þau, og þá mundi hún
að sjálfsögðu vilja giftast sér.
Það varð úr að hún fór með
honum.
Þegar stúlkan kom í hús
ríka mannsins, þá fannst henni
fátt um glaðværðina, glamrið
og skrautið, og var ekki hrifin
af skrautinu, sem ríki maður-
inn gaf henni. Hún hafði allt
annan skilning en hann á
gildi elskunnar. Hún vissi, að
hann gat ekki gefið henni
sanna gleði og ánægju, og hún
varð ekki ástfangin í ríka
manninum. Hún fór heim og
giftist elskhuga sínum.
hugmyndir
Stúlkan kærði sig ekki um
þau auðæfi, sem gáfu henni
ekki sanna gleði. Hún var trú
unnusta sínum, og hún kaus
heldur það sem gefur varan-
legt gildi heldur en það sem
aðeins varir stuttan tíma. —
Margir verða þó ákaflega
gagnteknir og hrifnir af auðn-
um, og gefa mjög mikið fyrir
hann, því að auðæfin lokka,
töfra og veita þeim mikla á-
nægju, sem honum eyða- —
Þegar hugarfarið er rétt og
hófsemin er notuð á öllum
sviðum, þá eru allsnægtir og
öll lífsþægindi mikil blessun.
Skynsemistrúarmaðurinn
trúir því, að mðaurinn sé af-
leiðing af framvexti, sem er í
heiminum, og að veraldlegur
og andlegur þroski hefur kom-
ið gegnum aldirnar frá Guði í
náttúrunni og frá mannfélags-
heildinni. Og Guðstrúarmað-
urinn trúir því, að Guð sé á
himnum, og að Guð hafi skap-
að manninn, og að maðurinn
hafi anda og sál, sem gerir
manninn að persónu, og Guð
gefur manninum á öllum tím-
um skilning og skynsemi til
þess að nota þekkingu sína.
Skynsemistrúin segir líka,
að allir hafi skilning og skyn-
semi frá sjálfum sér, og að
allir taki hið illa og góða
mann frá manni. Maðurinn er
nú frjáls og á framfaraskeiði,
og hans hærra hugsjónalíf og
hans vísindalega þekking á að
útrýma því illa úr mannkyn-
inu; og þegar maðurinn deyr,
þá fer sálin mað líkamanum í
gröfina, en andinn fer inn í
alheiminn.
Guðstrúin segir, að Guð sé
lífið, og Guð gefi mannkyninu
skammta af eilífa orðinu, sem
gefur manninum skilning og
skynsemi til þess að nota
þekkinguna. Maðurinn fæðist
af syndugum foreldrum, sem
gefa honum orð, og hann lærir
fljótt að nota margs konar
hugsanir og hvatir, sem hann
tekur í minnið. Þegar líkam-
inn deyr, þá fer sálin upp, og
sálin hefur verkin og afleið-
inguna.
Náttúran hefur engin orð og
enga hugsun, og hefur því
hvorki illt né gott að gefa
manninum. Vísindaleg þekk-
ing bætir á efnislegan hátt
kjör heildarinnar, en heildin
verður ekki betri þótt hún
hafi vísindalega þekkingu, því
að mennirnir misbrúka þekk-
inguna á margs konar hátt.
Plató kennir að fýsnir og
viljinn sé hluti af sálinni, og
að hún deyi með líkamanum.
Og sumir hafa nú þá hug-
mynd að sálin deyi með lík-
amanum, en andinn fari til
Guðs.
Andi og sál eru eitt, því að
Guðs kraftur, sem er í sálinni
dregur andann. Fýsnir fara í
minnið, og minnið er í sálinni,
og viljinn er hæfileiki í sál-
inni, og maðurinn er andi og
sál, o gskilur við líkamann.
Maðurinn fullnægir sínum
fýsnum og vilja á þann hátt
að sálin spillist, og það verður
að taka hana í burtu, svo að
maðurinn geti eignast eilíft
líf, og ný sál verður að fæðast.
Guð sagði: Þín sál verður af
þér heimtuð.
Þegar maðurinn deyr, þá
verður líkaminn að dufti, og
sálin lifir, sem hefur líf sitt í
Jesú Kristi, og hún hefur
mynd hins jarðneska líkama.
„Hræðist eigi þá, sem líkam-
ann deyða, en geta eigi deytt
sálina.“ Maðurinn verður til
þess að fá eilíft líf að fá sæði
frá anda, vatni og blóði Jesú
Krists. Og frá hans sæði fær
maðurinn nýjan anda og sál,
og það er að endurfæðast-
Menn hafa mjög mismun-
andi hugmyndir og skilja á
ýmislegan hátt efnið, og nota
sína dómgreind og þekkingu
eftir því hvað þeir samþykkja
og trúa.
Að elska hið góða hefur
jafnan verið upphaf hamingj-
unnar.
Hugsunin um dauðann gleð-
ur oss vegna þess að hún lætur
oss gleyma að lifa.
Subscription Blank
COLUMBIA PRESS LTD.
303 Kennedy Street, Winnipeg 2
I enclose $ for subscr.ption to the
Icelandic weekly, Lögberg.
NAME .....................................
ADDRESS
City 2ione
---—..........................................j