Alþýðublaðið - 19.08.1960, Blaðsíða 15

brosi til mín, svo fór hann.
Ég hljóp inn og leit á Alice.
Svo lokaði ég dyrunum og
læsti.
„Nú?“ spurði ég.
Alice leit á mig eins og
Tubby hafði gert áðan. „Ég
veit að bú ert að deyja úr for-
vitni“, sagði hún, „en ég get
ekki sagt bér neitt, Sylvia.
Það er satt, ég get það ekki.
Það er eiginlega ekkert að
segja. Ég hlýði aðeins skipun-
um og Tubby gerir það sama“.
Ég setti hendur á mjaðmir
og gekk til hennar. „Ég skal
garga ef ég fæ ekki að vita
hvað þetta á að þýða! HVER
er þessi maður Alice Hobart?“
Hún var farin að klæða sig
úr kjólnum. „Hann heitir Ted
Fleming11, sagði hún og lét
sem hún sæi mig ekki. „Það
veit ég að er satt. En það er
Ííka allt og sumt sem ég veit.
Ég býst við að hann segi þér
það seinna“.
„Mér? Segi mér eitthvað?“
„Já“. Alice leit á mig. „Það
má ég segja þér, Sylvia. Það
ert þú, sem hann vill hitta,
en ekki ég eða Tubby. Ég
held að hann hafi komið
hingað til landsins gagngert
til að hitta þig“.
„Mig? Ég er ekki neitt neitt.
Ég skil þetta ekki. Alice<!.
_Hún gekk óróleg um gólf.
„Ég ekki heldur. Biddu herra
Fleming um að segja þér það.
Hvað á ég að fara í? Og þú?
Fötin þín eru á Hótel Borg!11
„Rétt! ég Hafði alveg gleymt
því. Ég gat ekki farið á ball
í þessum kjól '■— vinnukjóln-
um mínum Ég leit á Alice.
„Hvað á ég að gera?“
„Hjálpaðu mér og svo skul-
um við fara niður á Borg, það
er ekki langt þangað. Þar get-
urðu skipt um föt og ég skal
setja miða á dyrnar, svo þeir
sæki okkur þangað“.
Hún gaut augunum til mín
um leið og hún fór inn á bað.
„Finnst þér herra Fleming
ekki fallegur maður?“
Þar var ég henni hjartan-
lega sammála. „En ég er hálf
hrædd við hann“, sagði ég.
„Það er eins og hann ráði al-
veg hvað 'maður gerirl:.
Alice snérist snöggt á hæl.
„Ég vona að við verðum vin-
konur, Sylvia. Og til að byrja
með skal ég gefa þér gott ráð.
Vertu ekki ástfangin af Ted
Fleming og ég vona að þetta
ráð komi ekki um seinan!“
Ég fékk áfall. „Við hvað
áttu? Ég hef bara séð hann
einu sinni... ég á við, ég
ætla ekki ..“
„Ég veit hvað þú ætlar að
segja“, Alice fór inn á baðið.
„En það var ég sem sá fram-
an í þig þegar þú sást hann,
en ekki þú!“
3.
Kamp Gíbraltar lá nálægt
Reykjavík. Vegurinn, sem lá
þangað hefði ekki verið talinn
göngufær heima í Indiana
hvað bá bílfær. Og það var
lcalt. Ég var vitanlega í kápu
og yfir henni var ég í úlpu og
skinnbrydd hettan eyðilagði
lagninguna mína eins og
venjulega. En þrátt fyrir allar
þessar dúðir skalf ég af kulda
þegar við komum á áfanga-
staðinn.
Tubby ók bílnum og Alice
sat við hlið hans. Ted Flem-
ing sat hjá mér í aftursætinu
í jeppanum, sem átti að heita
einangraður fyrir kuldanum.
En hann var það svo sannar-
lega ekki, því ískaldur vind-
urinn hvein gegnum rifur og
sprungur eins og villt dýr.
Þegar við vorum hálfnuð
tók Ted Fleming utan um
mig. Ég ætlaði að slíta mig af
honum en svo sá ég svipinn
á andliti hans og þrýsti mér
að honum í staðinn.
„Okkur hlýnar betur svona“,
sagði hann og orðin og svipur
hans hefðu ekki verið öðru-
ið mig um að þegja og sagt að
seinna fengi ég skýringuna.
Já, við komum til Kamp
Gibraltar og fórum inn í Liðs-
foringjaklúbbinn. Þar var
heitt og gott að vera, lítil
hljómsveit lék mjálmandi
slagara, Þegar við Alice vor-
um búnar að draga af okkur
vosklæðin, reyndum við að
flikka upp á snyrtinguna.
„Hingað til — ekkert“,
sagði ég. „Hann starir bara á
mig. Það fer í taugarnar á
mér“,
„Hugsaðu ekki um það“,
ráðlagði hún mér. „Reyndu
að vera róleg. Hann veit hvað
hann er að gera“.
„Það vildi ég að ég vissi
líka — hvað hann er að gera,
á ég við“.
„Ég þarf að biðja Tubby af-
sökunar“, sagði hún. „Hann
er ’alls ekki jafn slæmur og
til að vita það. En ef það er ..
það sem ég held ... þá mundu.
hvað ég sagði áðan“.
,,Hvað?“
„Það sem ég sagði um
skyldurækni“, sagði Alice hálf
móðguð. „Mundu að þú ert
ekki í „þjónustunni“ til að
skemmta þér“.
Það var ekki hægt að fá
hana til að segja meira. Við
fórum inn og sáum Ted og
Tubby, sem sátu við borð ná-
lægt hljómsveitinni. Skömmu
seinna bauð Ted mér upp.
Hann dansaði stórkostlega
vel, en hann var kurteis og
kuldalegur og ópersónulegur.
Hendur hans um mitti mitt
líktust stálhlekkjum og ég
fann hvernig vöðvarnir stinnt
ust undir jakkanum. Við döns
uðum einn hring um gólfið og
svo fór hann með mig út í
dimmt horn.
rusi þó ég hefði verið mið-
stöðvarofn og hann haldið ut-
an um hann. Ég kunni nú eig-
inlega hálf vel við það því það
sýndi að hann var heiðursmað
ur, en samt fannst mér það
hálf leitt. Hann hafði aldrei
komið fram við mig eins og ég
væri kona. Ég efast ekki um
að hann hafði áhuga fyrir
mér — en ekki sem aðlaðandi
ungri stúlku þó einkennilegt
sé! Nei, þá var Tubby skárri!
Hann var eins og kelinn hvolp
ur, sem nýr sér að fótum hús-
bónda síns, þar sem hann sat
við hliðina á Alice. Og hún
var. öll önnur, kannske var
það ekki Tubby heldur Ted
Fleming, sem hafði kveikt í
henni. Já, á köflum hagaði
hún sér eins og ung stúlþa,
hún söng meira að segja
gamla slagara með Tubby. -
Ég sá að Ted — og héðan í
frá hef ég hugsað mér að kallá
hann Ted — leit á mig þvi,
sem kallað er rannsakandi
augnaráði. Hann starði á mig
— frá hlið, framan í mig, aft-
an á mig, það var engu líkara
en hann væri að leita að ein-
hverju. Ég var að deyja úr
forvitni og mig langaði svo til
að spvrja hvers vegna hann
hefði komið alla leið frá Was-
hington til að hitta mig. Ég
skildi það alls ekki og ég hálf-
partinn efaðist um að það
væri rétt. En Alice hafði beð-
ég hélt.að hann væri. Hann er
klossaður en ég held að hann
sé sannkallaður heiðursmaður
inn við- beinið. Ég held mér
hafi skjátlast um hann“.
Hún var næstum því falleg
núna. Hún var í níðþröngum
fallegumdíjól og kuldinn hafði
komið roða í kinnar hennar.
Og bað bezta var að hún hafði
skilið hornspangargleraugun
eftir heima í fyrsta skipti
síðan ég -kynntist henni leit
hún út eins1 °g ung stúlka, en
ekki eins og hálfpipruð skóla-
kennslukona. Þegar ég sagði
henni það, rbðnaði hún- „Það
er breytingin“, viðurkenndi
hún. „Ég hef ekki farið á ball
síðan ég kom’til íslands, og ég
hefði heldur ,ekki farið hing-
að, ef mér þefði ekki verið
skipað að gera það!“
Og þá vorum við komnar
aftur að Ted Fleming —. ,Ég
vona að hann segi mér leynd-
armálið bráðum“, flissaði ég,
„annars geggjast ég. Held-
urðu að ég hafi gert eitthvað
af mér? Á ég að rannsaka mig
og skoða og setja mig fyrir
herrétt? Heldurðu að ég verði
,skotin?“
Mér til mikillar undrunar
fannst Alice þétta alls ekki
fyndið. Hún brosti ekki einu
sinni. Hún starði aðeins alvar-
lega á mig og sagði svo: „Ég
held að það komi eitthvað fyr-
ir þig“, sagði hún. „Ég veit
ekki hvað og mig langar ekld
★
Helen
Sayle
Nú kemur það, hugsaði ég.
Kannske segir hann mér það
núna.
En mér skjátlaðist.
Hann spurði mig aðeins
hvernig ég kynni við mig á
íslandi. Rödd hans var svo
kæruleysisleg að hann hefði
alveg eins getað verið að
sPyrja mig hvort mér þætti
betra kakaó eða súkkulaði.
Ég sagði honum að ég vissi
eiginlega ekki ^ hvernig ég
kynni við mig. Ég hefði ekki
verið nægilega lengi til að
mynda mér skoðun um það.
Hann hlustaði kurteislega á
mig, kinkaði kolli og hélt á-
fram að dansa eins og engill.
Þegar ég hafði ekki meira
að segja, sagði hann; „Mér
skilst að bér séuð í dulmáls-
deildinni?“
„Já, ég vinn við „Skrímsl-
ið“ “. Þessi spurning hans
kom mér á óvart. Hann hlaut
að vita allt um mig, ef hann
hafði komið frá Washington
gagngert til að hitta mig.
Þegar ég minntist á
„Skrímslið11 brosti hann
breitt. Ég hafði aldrei fyrr séð
hann brosa svona og brosið
gerbreytti brúnu, hæðnislegu
andliti hans. Ég fann að ég
3
kunni mjög — já, allt of vejL
við hann. ’j
„Já,“ h'ló hann. „Skrímsliðj
já! Ég hef líka átt við það. Er
það enn sama gamla skrímsl-
ið, ef ekki er allt eins og vera
á?“
Það er bezt að ég segi ykk-
ur eitthvað um „Skrímslið’*.
Það er alltaf kallað þetta. Satt
að segja er ekki mikið annað
sem ég get sagt, því „Skrímsl-
ið“ er hernaðarleyndarmál
númer eitt! Það er dulmálsvél
annað hvort til að finna upp
nýja dulmálslykla eða til að
leysa þá og ef eitthvað hern-
aðarstórveldi sem væri óvin-
veitt kæmist að leyndardómn-
um um „Skrímslið“ þá stæði
landið okkar illa. Það eru að-
eins örfáir sem þekkja það
leyndarmál og vitanlega er ég
ekki ein af þeim. Ég kann að
vinna við það og stjórncj.
„Skrímslinu“ en það er líki
allt og sumt. Það er eins og ao
aka bíl. Ég kann á bíl, en ég
hef ekki minnstu hugmynd
um hvað skeður innan í hon-
um þegar hann fer af stað.
Við töluðum og dönsuðum.
Það var eins og Ted langaði
ekkert til að fara aftur til
hinna. Og það átti vel við mig,
því ég skemmti mér vel. Eg
hafði aldrei dansað við mann,
sem dansaði betur en hann.
Þegar hljómsveitin tók sér
hvíld leit hann á mig. Hann
var mjög alvarlegur á svip.
„Ég ætla að spyrja yður spurn
ingar, ungfrú Thomsom, Svar
ið já eða nei. Ekkert annað,
aðeins JÁ eða NEI!“
Hjartað í mér sleppti úr
nokkrum slögum. Það var ein-
hver hljómur í rödd hans og
einhver glampi í augum hans,
þégar hann sagði þetta og ég
skildi að þetta var alvarlegt,
En ég brosti og mér tókst aSi
vera róleg: „Já, herra Flem-
ing?“
Hann leit umhverfis sig,
Við vorum ein á gólfinu, því
allir hinir höfðu gengið tií
sætis síns þegar hljómsveitin.
hætti að spila. Það kom ekki
til mála að neinn heyrði til
okkar.
„Eruð þér fús til að taka að
yður hættulegt verk íyrir
land yðar? Mjög HÆTTU-
LEGT verk ... og mjög þýð-
ingarmikið fyrir Bandarík-
in?“
Dökk augu hans störðu inn
í mín. Ég náði varla andanum.
Mig langaði ógrynnin öll til
að spyrja um eitthvað, en
hann hafði sagt: „Já eða nei“.
„Já“, sagði ég, „Já!“
Honum létti greinilega.
Hann kinkaði kolli. „Gott.
Hlustið þér þá á mig. Það skeð
ur ekkert nokkra næstu daga.
Þér skulið halda áfram ná-
kvæmlega eins og áður en
þetta skeði. En þér megið ekki
minnast á þetta við neinn! Og
það þýðir alls ekki neinn! Eft-
ir fáeina daga skal ég koma
til yðar og segja yður hvað
þér eigið að gera. Skiljið þér
þetta, ungfrú Thomsom?“
Alþýðublaðið — 19. ágúst 1960