Kirkjublaðið - 01.11.1891, Blaðsíða 11

75
veriö og enn er gjört til þéss að kristindóras uppfræð-
ingin g'eti borið varanlega og blessunarríka ávexti, miklu
varanlegri og almennari, en enn heíirsýnt sig, — Jeg er
skólamanninum samdóma um, að »eitthvað þarf að gjöra«,
og kann honum þakkir fyrir, að hafa vakið máls á þessu
nauðsynjamáli. Það er heldur ekki nema sjálfsagt, að
spurt sje:
Hverju svara prestarnir?
»Hvaðan á breyting að koma« ? Því ekki frá skól-
um og umgangskennurum, eins og skólamaðurinn hyggur?
Ef að skólar ogumgangskennarar, sem ætlað er að kenni
kristindóm, levsa ekki ætlunarverk sitt fullnægjandi af
hendi, þá þarf breyting á því að verða. Fyrsta krafa
til allra barnakennara er, að þeir sjeu vel færií um að
útlista barnalærdóminn, sjeu guðhræddir menn, elski börn-
in, láti sjer umfram allt annt um, að gjöra kristindóminn
að lifandi ogvaranlegu ljósi í hinum ungu sálum. — En,
eins og vjer vitum, eru barnaskólar enn ekki neraa til-
tölulega fáir, helzt í sjóplássum og kaupstöðum, og um-
gangskennarar eru ekki nærri þvi alstaðar. Víðast til
sveita eru það foreldrar og húsbændur, sem eru hinir
fyrstu kennendur barnanna, og meðan svo stendur, sem
lengi mun verða, að heimilin eru skólar barnanna, þá er
það aðalatriði í kristindómsuppfræðingunni, að börnin eigi
guðhrædda foreldra og gott heimili, og flestir prestar munu
kannast við, að þegar barnið er svo lánsamt að njóta
þessara gæða, þá hefir það hin blessunarríkustu áhrif á
allan hugsunarhátt barnanna, og sannast það hjer sem
optar, að »lengi býr að fyrstu gjörð*. Opt má þekkja
heimilin af börnunum og börnin af heimilunum, og hversu
erfitt er ekki að vekja virðingu og eisku til guðs orðs hjá
því barni, sem allt fram undir fermingaraldur hefur van-
izt við flest það, sem spiliir guðrækilegum áhrifum og
lotningu fyrir trúarbrögðunum? Þegar því erspurt: Hvað
á að gjöra? Þá verður svarið: Það á að flytja gleði-
boðskapinn inn á hvert einasta heimili, inn í hjörtu föður
og móður, til allra meðlima heimilanna, og það á að standa
opið fyrir hugskotssjónum allra, bæði þeirra er nær og
fjær börnunum standa, að þeir eru, hver á sinn hátt, fræð