Sunnanfari - 01.01.1912, Blaðsíða 3

nndir dökkbláum hvelfingarbosum,
sem lystust af marglitum maurildarlogum
Þá nótt var glatt þarna suöur í sjó —
já, svakaleg fagnaöarlæti!
Þau heyrðust austur í Öræfasand
og upp fyrir Meyjasæti.
Þar hoppuðu gestir og heimilismenn
og hlógu, svo glumdi við, stundum,
og flagðanna skikkjur þar flöxuðust um
meðal faldanna’ á Ægis sprundum.
í kátínu sýndi þar hver sína list.
— úr kepninni var ekki dregið.
Og loftandar dönsuðu djarfast og bezt,
en drygst gátu bergtröllin hlegið.
Og þar var faðmast og þar var kyst
Og þar var slegist — í illu og góðu.
Og svo fór velsæmið út um alt,
þá allrahæst leikarnir stóðu.
Þá reis upp Ægir, var úfr/nn mjög,
því ei honum féll þessi gáski,
og sólskinið mátti ekki sjá þetta alt,
það s/ndist þeim aldraða háslti.
Hann hastaði’ á 1/ðinn. — En, herra minn trúr,
það heyrðist ei baun hvað hann sagði !
Svo byrjaði’ hann aftur og ygldi sig meir
og alvöru í röddina lagði.
Þar s/ndist þá alt líkast sjóðandi hver,
er sendist úr gígnum með dunurn og skvettum
því öldurnar hentust í háa loft
með hvers konar fettum og brettum.
Og loftandar svifu um súlnanna göng
með særoksins úðask/,
og höllin og alt, sem þar inni var, söng
og ómaði af hóflausum gny.
Þá reistu sig hárin á höfðinu á Ægi
og hnefana stælti’ hann í meira lagi,
og þegar hann grenjaði: Höllin hrynji!
var hrikaleg röddin sem þruma dynji.
Með skelfingu slepti þá höndu hendi —
þá hristist og dunaði bjargaþróin
og súlurnar brustu og bogarnir hrukku
og brakandi þekjan féll niður í sjóinn.
Þá fl/ðu vættir og flögð og álfar
og Finnar — og Ægisdæturnar sjálfar.
Og dagurinn rann yfir höllinni hrynjandi,
hríslandi geislum með riðandi dröngum,
og loftandar hófu sig heim á leið
á hvikandi regnbogaspöngum.
III.
Sem hrikaleg rúst lá nú höllin í sænum,
og hátíðarvegsemdin öll var þrotin;
en horfin frægð barst um hafið með blænum,
og hátt gnæfðu enn þá súlubrotin.
Þá komu þar við á vegferð sinni
þær V a 1 a og G r ó a, sem ferðast og spá;
og Yala var harðleg og hvasseyg sem nóttin,
en hin var glaðleg sem morgunsins brá.
Þær hugfangnar settust að hafbörðum dröngum,
og hófu sín fræði í söngum.
V a I a:
Hér lestu nú, systir, hins léttúðga dóm
og 1/tur hinn guðlega aga.
G r ó a :
Já -— sæguðinn stynur og iðrast þess orðs
um alla, veraldardaga.
Vala:
Hér breyttist hver skínandi gullæð í grjót,
nú gnæfa hér klettarnir svörtu.
Gróa:
En yfir þeim svörðurinn gróa mun grænn
og glitra af dögginni björtu.
Vala:
Og hér verður eilíft og ömurlegt vein
þá öldurnar sogast með dröngum.
G r ó a :
Nei — hér verður 1 í f i ð með eilífan óm
og ótal bjargfuglasöngum.
V a 1 a :
Og þegar frá útlöndum afbragðsmenn
á íslandi nema sér lönd,
þá mun hér ófrjálsa óbótamenn
að eyjanna bera strönd
G r óa:
En hér skulu eftir það ágætismenn
í eyjunum jafnan búa;
og ætíð að þjóðrækni, drengskap og dug
skulu dökku klettarnir hlúa.