Ársrit Hins íslenzka kvenfélags - 01.01.1897, Síða 59

6i
ekki um annað hugsað þennan liðlanga dag
en þig og heimili okkar. Þetta verða mín fagn-
aðarríkustu jól. — fagnaðarríkari en öll önnur.“
Hún leit á hann, andlitsfallið var svipmik-
ið og hreinlegt. Fjúkhnoðrarnir, sem farnir
voru að þiðna á hári hans og skeggi, glitruðu
eins og daggardropar í sólskini; hún tók aðeins
eptir þeirri birtu, sem ljómaði frá augum hans,
og færði henni heim sanninn um það, að sú
gamla þrá til hafsins var slokknuð, og í hennar
stað var meðvitundin komin um hennar innilegu
ást, — hans eina þrá.