Kvennablaðið - 24.08.1907, Blaðsíða 4

60
KVENNABLAÐIB.
miðnætursskeiðið! PaT sukku ofan í tímanna
djúp, pessar blómum krýndu klukkustundir,
lirífandi af glóandi vinum, af ljúffengustu krás-
um, dýrðlegum hljóðfæraslætti og söng, og
tjörugum myndasýningum og sjónleikum. —
Þær hurfu allar niður, frá sér numdar af töfr-
andi dansi. Hvar fundust svo hál gólf, svo
hæversldr riddarar og svo fagrar konur!
0, fyrri tíma konur! Þér kunnuð vel að
Ijóma við gestaboð og dans. Hver sem nálg-
aðist yður, fann ungdómsfjörið, andríkið og
snildina streyma gegnum sig. Það var tilvinn-
andi, að strá gulli sínu á pau vaxljós, sem lýsa
átti yfir íegurðarljóma yðar, og á vinið,
sem fæddi gleðina í hjörtum vðar. Það var
tilvinnandi að dansa skósólana sina í mél og
nudda máttlausan handlegginn, sem strauk
fiðluboganum yflr hljóðfærið!
O, fvrri tíma konur! I’að voruð þér, sem
áttuð lykilinn að dyrum Paradísar!
Ilinn ljúfi skari j'ðar fyllir salina á Eikabæ.
Þar er hin unga greifafrú, Dohna, eldijörug,
kát og sólgin í dans og leiki eins og vænta má
af tvítugsaldri liennar. Par eru liinar fögru
dætur lögmannsins í Munkarúðum, og glað-
lyndu meyjarnar frá Bergi, par er Anna Stjern-
liök margfall fagrari en meðan bún var með
hinn blíða punglyndissvip, sem hún fekk eftir
nóttina, pegar úlfarnir eltu hana, og par eru
miklu ileiri, sem reyndar eru ekki gleymdar enn
pá, eu munu bráðlega gleymast, og par var líka
hin fagra Marianna Sinclair.
Ilún, liin orðlagða, fagra mær, sem hafði
ljómað við hirð konungsins, og lýst í greifa-
sölunum, drotningin í fegurðarríkinu, sem hafði
ferðast um alt landið, og hvervetna verið hylt,
sem kveikti ástareld, hvar sem bún sást; hún
hafði látið svo lítið, að gera gildi Riddaranna
pann hciður, að koma þangað.
Um pær mundir báru mörg göfug nöfn
vermfenskra manna og kvenna, frægð Verm-
lands út um heiminn. Margt liöfðu hin glað-
væru landsins börn að raupa af. En þegar
pau nefndu hin frægustu nöfn landsins, pá
gleymdu pau aldrei að nefna Mariönnu Sin-
clair.
Frásögurnar um sigurl'erðir hennar fylti
landið.
Par var talað um greifakrónur, sem hefðu
sviíið yíir liöfði hennar, um miljónir, sem
lagðar hefðu verið við fætur hennar, og um
Ijómann af ríddarasverðum og skjaldakrönsum,
sem hefðu lokkað hana,
Og'hún var ekki einungis fögur, heldur
var hún líka gáfuð og lærð. Hinir heztu menn
þeirra tíma höfðu unun af, að tala við hana.
Hún vár ekki sjálf skáld. En margar hugsjónir
liennar, sem hún hafði stráð í sálir skáldvina
sinna lifðu áfram í ljóðum og söngvum.
Hún var sjaldan til lengdar i vermlenska
hjarnarlandinu. Hún eyddi æfi sinni í stöðugu
ferðalagi. Faðir hennar, hinn auðugi Melcliior
Sinclair, sat með konu sinni stöðugt heima í
Bjarnarey, en lét Mariönnu ferðast milli hinna
göfugu vina sinna í stórborgunum, og stór-
herrasætunum. Hann hafði ánægju af að
segja frá, hvað rniklu fé liún eyddi, og bæði
gömlu hjónin lifðu farsæl og ánægð í ljóman-
um, sem geislaði frá hinni dýrlegu tilveru
dóttur peirra.
Hún liíði af skemtunum og tilbeiðslu.
Loftið í kringum hana var kærleikur. Ast var
liennar ljós og lampi, ást var hennar daglega
brauð.
Margoft hafði hún sjálf elskað, margoft,
en aldrei hafði sá gamaneldur logað svo lengi,
að við hann mætti smíða pá lilekki, sem héldu
alla æfi.
»Eg bið eftir honum, hinum öfluga storm-
vindiff, var liún vön að segja um ástina. —
»IIingað til hefir hann ekki klifrast yfir klungur
og klettaurðir, eða synt yfir vötn og dýki til
mín. Hann hefir komið hljótt og rólcga án
augnaæðis eða brjálsemi hjartans. Eg vonast
efttr hinum volduga kærleika, sem leiðir mig
ósjálfrátt. Svo sterka ást vil eg finna i sálu
minni, að eg titri fyrir henni og óttist hana.
Nú pekki eg ekki aðra ást en pá, sem skyn-
scmi min hlær að«,
Nálægð hennar lileypti eldi i samræðurnar
og andagift i vínið. Hennar eldheita sál blés
lífi i fiðlubogana, og dansinn sveif með ljúfara
ósjálfræði en áður, yfir pær þiljur, sem hún
snerti með fæti sinum. Hún ijómaði í mynda-
sýningum, og innblés gamanleikaskáldunum
fyndni og snild. Fögru varirnar hennar . . . .
Peg, það var ekki lienni að kenna! Hún
ineinti pað aldrei! Pað var svölunum, tungl-
skininu, riddarabúningnum og söngnum að
kenna. Aumingja ungmennin voru saklaus!
(Framh.)
—--------------
Athugasemd.
Nú pegar farið verður að halda uppboð á
ruðunum eftir konung og fylgdarlið hans, pá