Kvennablaðið - 23.01.1913, Blaðsíða 2

2
KVENNABLAÐIÐ
oss og vér hefðum vonað og óskað. Vita-
skuld er ekki útséð um það enn, hvort
stjórnarskráin verður tekin til breytingar
á næsta þingi eða ekki. En vissu höf-
um vér enga um það.
Vér konur höfum ekkert atkvæði um
gang þessa máls. En ýmsir menn segja,
að þess þurfi ekki með. Karlmenn geti
aldrei neitað konum um það, sem þær
biðji um. Það séu óbeinu áhrifin frá
oss, sem æfinlega nægi til að koma fram
málum vorum.
Og eitt er vist. Ef vér viljum í
raun og veru vinna fyrir eitthvert mál, þá
getum vér afarmikið gert.
í Bandaríkjunum hafa konur síðast-
liðið sumar sannað þetta. í 6 ríkjum átti
að bera undir alþjóðaratkvæði kjósenda
þá stjórnarskrárbreytingu, að konur fengju
sömu pólitísk réttindi og karlmenn. Til
þess að hafa áhrif á kjósendurna (karl-
mennina) í þessum ríkjum, gerðu konur
alt sem unt var. Frá öllum Bandaríkjun-
um kom hjálp, peningar streymdu í kosn-
ingarfélagssjóð kvenna. Frægustu mælsku-
konur komu hvaðanæfa úr hinum ríkjun-
um, fundir og fyrirlestrar voru haldnir i
þessum rikjum daglega i hverri borg og
og bygð, konur heimsóttu hvern kjósanda,
fátækar verkakonur tóku vissan hluta af
vikulaunum sínum og sendu í þennan
kosningarsjóð, margar eyddu sínum fáu
fritímum til að vinna að þessu máli, heim-
sækja kjósendur við vinnu þeirra, bæði i
verksmiðjum og úti á ökrum og engjum.
Sumar sögðu upp vinnu sinni um lengri
eða skemmri tíma, til þess einungis að
vinna að þessu máli á allan hátt.
íslenzkar konur vilja fá kosningarrétt.
Það eigum vér að sýna þinginu og
sanna. Enginn má geta efast um það.
Vér getum og eigum að senda alþingi á-
skorun, sem hver einasta kona, sem kom-
in er til vits og ára, undirritar, um að
breyta stjórnarskrá landsins á þinginu i
sumar þannig, að íslenzkar konur fái full-
komin stjórnarfarsleg réttindi með sömu
skilyrðum og karlmenn. Fyrir þessa á-
skorun verðum vér allar að vinna, sýna
áhuga á því að fá sem allraflestar undir-
skriftir. Telja það sæmd vora, að sýna
að þetta sé vilji hinnar íslenzku kven-
þjóðar, því annar hluti þjóðarinnar erum
vér, þótt aldrei séum vér kvaddar að neinum
málum. Látum það sannast á oss, sem
hin fyrsta franska kvenréttindakona, O-
lympe de Gauges, sagði 1789 í útskýringu
sinni um hvað réttindi kvenna væru:
»Hvaða hindranir, sem reistar eru upp
frammi fyrir ijður, þá er það i yðar valdi
að yfirvinna þœr allar. Pér þurfið að eins
að vilja það<<.
Foreldraskyldur.
Allir játa það fúslega, að foreldrarnir hafi
margskonar skyldur að uppfylla við börn sin,
og pví fer betur, að fleiri eru þeir foreldrarnir,
sem finst sú skyldan sjálfsögð og ljúf, að bera
umhyggju fyrir velferð barna sinna.
Mismunurinn kemur fram í því, hvernig
afleiðingarnar af uppeldinu eru: Hvort upp-
eldið gerir barnið að góðum og sjálfstæðum
borgara þjóðfélagsins. Eða með öðrum orðum:
Hvort það gerir barnið fært um að vinna fyrir
sér með heiðarlegri, sjálfstæðri atvinnu.
Um uppeldi drengjanna er í því tilliti lítið
að segja eða setja út á. Pað hefir frá elztu
tfnium legið foreldrunum mjög á hjarta að búa
þá undir einhverja lífvænlega atvinnu. Frá
barnæsku hafa þeir verið aldir upp með það
vissa takmark fyrir augum, að geta með tim-
anum staðið á sínum eigin fótum með sjálf-
stæðri atvinnu, sem nægði til þess að sjá fyrir
konu og börnum.
Með þessu takmarki fyrir augun), hafa allir
skynsamir foreldrar veitt hæfileikum sona sinna
eftirtekt, og eftir þeim hefir uppeldinu verið
háttað. Hvort þessi eða hinn drengurinn ætti
að taka við jörðinni eftir foreldrana, verða sjó-
maður, iðnaðarmaður, embættismaður, kennarí,
fást við verzlun o. s. frv. — alt þetta heflr oft
verið foreldrunum áhyggjuefni. Eftir því vildu
þau haga uppeldinu. Pað voru hinir meðfæddu
hæfileikar drengsins, sem þau tóku tillit til,
þegar ástæðurnar leyfðu það, og venjulega í
samráði við unglinginn sjálfan.
En hvernig hefir því verið háttað með upp-
eldi dætranna?