Lögberg-Heimskringla - 16.02.1967, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 16. FEBRÚAR 1967
Una Friðný Pólsson
30. oklóber 1831 — 16. desember 1966.
Kveðjumál, fluil að Geysis-kirkju 20. desember 1966.
„Ég heyrði rödd af himni, sem sagði: Sælir eru þeir, sem
í Drottni deyja, þeir skulu fá hvíld frá erfiði sínu, — verk
þeirra fylgja þeim.“ Opinb. 13:14.
Kæru kristnu vinir!
Vér eigum hér samfund til
þess að veita þessari látnu
systur, Unu Friðný Pálsson,
hina síðustu þjónustu, sem
kristin kirkja getur veitt, að
kveðja hana, þakka henni fyr-
ir dagsverkið, og flytja síðan
lík hennar til legstaðarins,
hinzta geymslustaðar dauð-
legra leifa framliðinna, þar
sem allur mannamunur, met-
orð og miskliður er að engu
orðinn, þar sem friður og ró-
semi hvíla yfir moldum Guðs
barna. Þessi athöfn fyllir hugi
vora viðkvæmni og helgri al-
vöru. Þess vegna hefi ég valið
mér að umtalsefni orð úr
helgri bók, sem tala huggunar-
orð til vor á reynslustund.
Ég heyrði rödd, segir hinn
helgi höfundur í tilfærðum
texta. Það heyrast vissulega
margar raddir á vorum dög-
um. Eitt af því, sem einkennir
þessa samtíð, er mikill hávaði
og orðaflaumur úr ýmsum átt-
um. Hagsmunaraddirnar eru
háværastar. Alltaf er verið að
auglýsa í blöðum, útvarpi og
sjónvarpi. Menn hrópa hástöf-
um: Kauptu mínar vörur.
Gakktu í minn flokk. En í dag
. stendur öðruvísi á. Þær radd-
ir, sem berast oss í dag, eru
ekki að hrópa um markaðs-
vöru. Þær raddir, sem við
heyrum í dag á þessum stað,
er samstilli rödd samferða-
manna hinnar látnu, samstillt
í söknuði og einlægri þökk.
Hér á við hin alkunna ljóð-
lína: Margs er hér að minnast,
margt er hér að þakka, Guði
sé lof fyrir liðna tíð. . . . Það
er heldur ekki undarlegt. Þessi
kona ól allan sinn aldur í
þessari sveit. Hún fæddist hér,
hún ólst hér upp, hún giftist
hér, hér fæddi hún börn sín
og ól þau upp, hér háði hún
baráttu frumherjans við hlið
eiginmannsins með þeim ár-
angri, sem yður er öllum
kunnur.
Hennar er getið í landnáms-
sögu þessarar sveitar fyrir 32
árum sem tengdadóttur Páls
Halldórssonar, og er þar sagt
um hana, að hún sé „hin
mesta ágætiskona". Það virð-
ist Ijóst af hinum mikla mann-
fjölda, sem hér er saman kom-
inn til að votta hinni fram-
liðnu virðingu sína, að þessi
orðrómur hafi ekki breytzt
umliðin þrjátíu ár; að dómi
samferðamanna sinna er hún
enn hin mesta ágætiskona,
sem byggðin öll kveður nú
með virðingu og þökk fyrir líf
hennar og starf.
Rödd endurminninganna tal-
ar einnig til vor í dag. Eins og
að líkum lætur, er sú rödd
einna skýrust í hug og hjarta
eiginmannsins, Jóns Pálsson-
ar, sem nú kveður eiginkonu
sína eftir fimmtíu og þriggja
ára sambúð og samstarf. Þau
voru gift 8. maí 1913. Hálf öld
virðist langur tími, þegar
horft er fram á veginn. Þau
hafa starfað mikið á þessu
tímabili, og oft hefir vindur-
inn verið í fangið. Þau hafa
átt sameiginlegar sorgir og
sigra. Mér er tjáð, að sambúð
þeirra hafi verið ástrík og
innileg. Hefi ég ekki oft heyrt
annan vitnisburð fegurri en
þann, sem Jón gaf konu sinni
heima hjá mér fyrir nokkrum
dögum, er við áttum tal saman
um þessa athöfn, sem nú er
að fara hér fram. Hann sagði
um hana: „Hún var frábær
kona og móðir, dugleg, reglu-
söm og orðheldin." Mun hann
telja það mestu giftu ævi sinn-
ar að hafa átt tryggð svo
traustrar konu. Þá er rödd
minninganna mjög ákveðin í
hjörtum barna hinnar látnu.
Það gilti einu þó að þau væri
fyrir löngu komin af barns-
aldri, og sjálf gift og foreldr-
ar; þau voru samt börnin
hennar og hún lét sér ekkert
óviðkomandi, sem þau snerti.
Og þau endurguldu kærleik
hennar með umhyggjusemi og
ástúð. Bömin eru Lilja, Mrs.
Martin að Hnausa, Man.; Sig-
rún í Winnipeg, og synirnir,
Jóhannes, Páll og Valdimar
að Geysi, Man. Einnig lætur
hún eftir sig tvær systur:
Rúnu Jónasson og Mrs. Ruby
Jóhannson; einn bróðir, Valda
Jónasson, og þrettán barna-
börn og eitt barna-barna-
barn. Nú á síðari árum hefir
börnum Unu vafalaust oft ver-
ið innanbrjósts eins og skáld-
inu, sem kvað um lasburða
móður sína:
Mamma ætlar að sofna,
mamma er svo þreytt,
— sumir eiga sorgir,
sem svefninn getur eytt.
Sumir eiga sorgir
og sumir eiga þrá,
sem aðeins í draumheimum
uppfyllast má.
Er ættbálkur þessarar látnu
konu minnist hennar nú,renna
að sjálfsögðu fjölmargar mynd
ir upp á tjald hugans, flestar
Ijúfar, sumar sárar. Sáru
minningarnar munu einkum
standa í sambandi við hnign-
andi heilsu hennar, og mann-
legan vanmátt til að stemma
stigu fyrir hrörnun líkamans.
En Guð hefir búið þessi örlög
öllu holdi, og hvernig ættum
vér að rísa gegn ákvörðun
hins hæsta. En allir munu
ástvinir hennar fegins hugar
vilja taka undir bæn skálds-
ins, er hann segir:
Guð blessi þig, móðir,
í gleði og þraut,
og geislar frá himinsins
stjörnubraut,
þér lýsi um ókomnu árin.
Og sál þín gleðjist við hjarta
hans,
vors hjartkæra góða
frelsarans,
sem skilur bezt tregann
og tárin.
Ég heyrði rödd af himni . . .
Það er vissulega mikils um
vert fyrir fjölskylduna, sem
hér á hlut að máli, og oss öll,
að hlusta á samstilltar raddir
byggðarfólksins hér í dag, og
rifja upp raddir endurminn-
inganna, en sú rödd, sem oss
ber þó helzt að leggja eyrun
við, er röddin, sem kemur af
himni, röddin af hæðum, sem
færir oss fréttir af framliðn-
um. Hver er sá, sem ekki vill
fá fréttir af framliðnum? Slík-
ar fréttir eru oss ávallt kær-
komnar, bæði vegna sjálfra
vor og einnig vegna þeirra,
sem á undan oss eru gengnir
yfir móðuna miklu. Vér vitum
það eitt með vissu um fram-
tíðina, að vér hljótum öll að
enda skeiðið á einn veg, að
vér verðum öll að ganga inn
um þetta hlið. Hvers er þá að
vænta? Hvað tekur þá við?
Ekki neitt, segja sumir. Allt
er þá búið, segja aðrir. Eilífur
svefn, tilveruleysi, segja enn
aðrir. Röddin af himnum, sem
oss berst í orði Drottins í dag,
tekur af skarið í þessu efni og
gefur eins Ijóst og jákvætt
svar og hugsazt getur. Hér eru
tekin af öll tvímæli um fram-
hald lífsins út yfir gröf og
dauða.
„Sælir eru þeir, sem í
Drottni deyja.
Það er engin sæla fólgin
í því að sofa meðvitundar-
lausum dauðasvefni. Það er
engin sæla fólgin í því að vera
þurrkaður út úr tilverunni,
eins og maður hafi aldrei ver-
ið til. Kenningunni um sálar-
leysi og sálarsvefn er vísað út
um vizkunnar dyr. Guð lætur
ekki að sér hæða. Hann hefir
leitt í ljós lífið og ódauðleik-
ann, og hann gefur fyrirheit
um eilífa sælu, og gefur um
leið til kynna í hverju hún er
fólgin.
„Þeir skulu fá hvíld frá erf-
iði sínu." — Allir þeir, sem
staðið hafa við stritvinnu,
sumarlangan daginn, vita, að
verkamaðurinn verður kvöld-
inu feginn. Hiti og þungi dags-
ins hafa verið lamandi, en loks
Iækkar sól, og skuggarnir
lengjast. Dagur líður að kvöldi
og verkamaðurinn snýr heim
á leið. — Það var fyrir löngu
ljóst, að þessi kona var hvíld-
ar þurfi. Hún hafði lagt sig
alla fram, fórnað öllu í þágu
heimilis síns og sveitarfélags.
Það var því kominn tími til
fyrir hana að taka á sig náðir.
Dauði, hversu kært er kall
þitt, þeim sem á bágt og brest-
ur þrótt, þeim er örvæntir og
finnst fokið í skjólin. Herra
víngarðsins kvaddi hana heim,
að loknu lofsverðu dagsverki.
„ . . . verk þeirra fylgja
þeim." Ekki ber að skilja það
svo, að verkin ein verði oss til
rétftlætingar fyrir guði. En
samt eru þau nauðsynleg og
ómissandi siem vitnisburður
um, og ávöxtur af, trú krist-
ins manns. En það er meðvit-
undin um að hafa starfað
samkvæmt Guðs vilja og ver-
ið köllun sinni trúr, sem fylg-
ir oss út yfir gröf og dauða,
svo að vér getum mætt eilífð-
inni með góðri samvizku. —
Hverjum þeim, sem í heimi
dvelur, eru gefnir vissir hæfi-
leikar, tími og tækifæri til
þess að vinna sjálfum sér
til gagns, samferðamönnunum
til blessunar og Guði til dýrð-
ar. Minningin um það, hvern-
ig vér höfum farið með lífið,
fer með oss yfir í eilífðina.
Verk þessarar konu lifa ekki
aðeins í minningu hennar
sjálfrar og ættmenna hennar;
þau lifa einnig í endurminn-
ingum þessa sveitarfélags. —
Hún starfaði lengi og dyggi-
lega í kvenfélagi safnaðarins
hér, einkum fyrr á árum. —
Stuðlaði sá félagsskapur
dyggilega að því að byggja og
borga fyrir þessa kirkju. Það
fer því einkar vel á því, að
Edmonton. 16. ágúst.
Ég sé að ég hefi endað síð-
asta bréf á mánudag, en þann
dag fóru Sumarlidason’s hjón
með mig að skoða borgina; m.
a. ráðhúsið, það er nýlegt, og
er allmikil útsýn yfir borgina
af þaki þess. Við komum líka
á skemmtistað fyrir börn,
heitir það „Storyland“. Daginn
eftir fórum við til „Alberta
Game Farm“; það er dýragarð
ur skammt frá borginni. Þar
sá ég margar dýrategundir,
sem ég hafði ekki séð áður, og
sumar sjaldgæfar, t. d. hesta-
tegund frá Asíu, sem er ó-
mögulegt að temja. — Mér
fannst mest til um tígrisdýr-
in, af þeim dýrum sem ég sá.
Páfuglarnir voru að fella
fjaðrir og vildu ekki breiða út
stélin sín.
Islenzk kona, Mrs. Thora
Orr, var með okkur í þessari
ferð, og hjá henni borðuðum
við. Maður hennar er dáinn.
Hann var systursonur Hnausa
bræðra í Nýja-íslandi. Seinna
um daginn sýndi Mrs. Sumar-
lidason mér Northern Alberta
Jubilee Auditorium, en það er
hljómleikahús rétt hjá há-
skólahverfinu. Er það hið ágæt
asta hús og tekur 3000 áheyr-
endur í sæti, að mig minnir.
Edmontonbúar hafa verið svo
heppnir að fá til sín frægan
enskan hljómsveitarstjóra. Er
hann nú að byggja upp ágæta
simfóníuhljómsveit. — Einnig
koma þarna frægir listamenn
úr flestum löndum heims.
Um kvöldið buðu okkur
heim Mr. Walter Arason og
kona hans Beulah. Þau hjón
þessi kveðjuathöfn fari hér
fram, einmitt í þessu musteri,
sem vér vonum að muni lengi
standa sem óbrotlegur minnis-
varði um trúmennsku henn-
ar, sem hér er kvödd, og ann-
arra kristinna kvenna, sem
starfað hafa í anda Jesú Krists
á þessum slóðum.
,Ég heyrði rödd af himni,
sem sagði . .
Að lokum leyfi ég mér að
minna yður, syrgjandi vinir,
og aðra viðstadda, á orð
Drottins Jesú, sem lesin voru
frá altarinu við upphaf þess-
arar athafnar. Hann bregzt
aldrei, og orð hans eru ávallt
sönn. Hann segir nú við yður:
Hjarta yðar skelfist ekki. í
húsi föður míns eru mörg hí-
býli; ég fer og bý yður stað.
Ég lifi og þér munuð lifa. Ver-
ið óhræddir. Sjá, ég boða yður
mikinn fögnuð. Vér felum ást-
vini vora, lífs og liðna, forsjá
hans; hann helgar mannlegt
líf með áhrifum sínum og
anda, og hann leiðir í ljós
þann dásamlega sannleika, að
lífið allt er í hendi Guðs, og
að það er í innsta eðli sínu
sigur og guðleg náð, að það
er einmitt í dauðanum að vér
göngum fram til lífsins.
— Valdimar J. Eylands.
Birt skv. tilmælum fjölskyldunnar
eru mjög alúðleg og gott að
vera í návist þeirra. Mr. Ara-
son er forseti „Norðurljóss“.
Þangað komu einnig Mr. Leif-
ur T. Oddson, fyrrv. forseti,
glaðvær maður og flugmælsk-
ur, og hin fagra Lucille, kona
hans, frönsk í föðurætt, en á
sænska móður. Báðar þessar
konur virðast hafa sagt við
menn sína: „Þín þjóð er mín
þjóð,“ því að þær vinna af
miklum dugnaði að málefnum
þjóðræknisdeildarinnar.
Á miðvikudaginn höfðu Mr.
og Mrs. Alex Mitchell (hún
íslenzk, en hann skozkur) boð-
ið okkur í mat í einhverju
fínu veitingahúsi utan við
borgina, en þá var ég orðin
lasin og gat ekki farið. Lá í
rúminu á miðvikudag og
fimmtudag, en á föstudag fór
Mrs. Sumarlidason með mig
til læknis. Hann lét mig hafa
penicillin, sem reyndist gagns-
laust. Á laugardag skoðaði ég
samkomuhús, sem Norður-
landabúar eiga hér, „Scandi-
navian Centre“. Er umsjónar-
maður þess danskur, en Norð-
menn eru þarna fjölmennast-
ir. Herbergi Norðmanna og
Dana eru fullbúin, en ekki það
íslenzka. Um það sænska og
finnska vissi ég ekki. Þetta er
prýðilegasta hús, en að sjálf-
sögðu í allmikilli skuld enn-
þá.
Síðdegis á sunnudag fóru
þau gestgjafar mínir með mig
í skemmtigarð einn við North-
Saskatchewan-River. Þar er
elzta hús borgarinnar, byggt
1874, að sjálfsögðu bjálkahús.
Framhald á hls. 3,
Ferðasaga Solveigar Guðmundsdóttur