Lögberg-Heimskringla - 09.11.1984, Blaðsíða 5

WINNIPEG, FÖSTUDAGUR 9. NÓVEMBER 1984-5
Hringurinn
Yngri sveinninn, Eldri sveinninn,
Faðirinn, Móðirin.
Greniskógur i óbygð; limið er þakið
snjó; greinarnar hafa hnigið undan
snjóþyngslunum og drúpa; grenstu
trén hafa bognað niður. Djúpur snjór
er á jörð. Þetta er um nótt, snemma
vetrar.
Faðirinn grúfir yfir litlum
sprekakesti og margreynir að kveilkja
á eldspýtum. Eldri sveinninn og yngri
sveinninn standa skamt frá honum.
YNGRI SVEINNINN: Mér finst
skyrtan mín vera að frjósa utan um
mig.
ELDRI SVEINNINN: Pabbi er að
kveikja eld. Þér hlýnar við eldinn.
YNGRI SVEINNINN: Kuldinn er
bitrastur rétt áður en eldurinn
kviknar. Mér er ilt af kulda.
ELDRI SVEINNINN: Þér batnar við
eldinn. — Við getum þítt fötin okkar
og þurkað þau á okkur á meðan við
hvil um okkur. Svo getum við farið
heim þegar birtir.
YNGRI SVEINNINN: Við eigum
ekki vist að rata þangað, sem við
ætlum.
ELDRI SVEINNINN: Það sakar
ekki, ef við getum haldið eldinum
lifandi.
YNGRI SVEINNINN: En við erum
bjargarlausir.
ELDRI SVEINNINN: Mamma hefir
brauð handa okkur, þegar við komun
heim.
YNGRI SVEINNINN: Já, þegar við
komun heim. í hvaða átt er kofinn?
ELDRI SVEINNINN: (horfir til
beggja handa — bendir til hægri): í
þessari átt.
YNGRI SVEINNINN: (bendar til
vinstri): Mér finst þetta vera suður.
ELDRI SVEINNINN: (bendir til
hægri): Mér finst þetta vera suður.
YNGRI SVEINNINN: Úr hvaða átt
komum við?
ELDRI SVEINNINN: (bendir til
vinstri): Úr þessari átt.
YNGRI SVEINNINN: (bendir til
hægri): Nei, við komum úr þessari
átt.
ELDRI SVEINNINN: Við höfum ef
til vill gengið í allar áttir hingað.
FAÐIRINN: (stendur upp): Nú hefi
eg reynt allar eldspýturnar og fleygt
þeim. Þær höfðu vöknað eins og við.
YNGRI SVEINNINN: Ó!
ELDRI SVEINNINN: Við verðum
að ganga okkur til hita.
FAÐIRINN: Við mundum fara
meira afvega.
YNGRI SVEINNINN: Við erum
hungraðir og uppgefnir.
ELDRI SVEINNINN: Ætli að við
séum langt frá stignum, sem liggur
heim að kofanum?
FAÐIRINN: Við erum sjálfsagt ekki
mjög langt frá honum.
YNGRI SVEINNINN: Mundum við
heyra, ef mamma kallaði þaðan?
FAÐIRINN: Okkur mundi verða þa,
á, að halda að við ekki heyrðum,
nema hún væri nær.
YNGRI SVEINNINN: Eg vildi að
rriamma fyndi okkur.
FAÐIRINN: Eg vildi að guð gæfi að
hún færi ekki út frá börnunum. Eg
vildi að henni hugkvæmdist ekki, að
leita að okkur.
YNGRI SVEINNINN: Ef hún fyndi
okkur, þá mundum við komast heim.
FAÐIRINN: Ef hún fyndi okkur, þá
(Það styrmir; hvin i skóginum; eitt
tréð fellur með brestum og braki;
fönn hristist niður af trjánum).
ELDRI SVEINNINN: Er þessi
skógur á stóru svæði?
FAÐIRINN: Eg veit ekki af öðru
rjóði en því, sem er í kringum
kofann.
YNGRI SVEINNINN: Trén geta
fallið á okkur og beinbrotið okkur.
FAÐIRINN: Það er hægt að vara sig,
þau falla undan vindi.
YNGRI SVEINNINN: Hvaðan er
vindurinn?
FAÐIRINN: Hann hefir snúið sér
síðan við fórum af stað.
ELDRI SVEINNINN: Vindurinn
blæs úr öllum áttum. — En ef við
reyndum að rekja sporin okkar aftur
til baka?
YNGRI SVEINNINN: Það er svo
langt, langt. Eg er svo þreyttur að eg
kæmist ekki til baka. Eg kæmist
heim, ef mamma fyndi okkur.
FAÐIRINN: Vindurinn hefir hrist
fönnina niður af trjánum í sporin
okkar, þau eru alstaðar horfin nema
hér. Það er eins og við hefðum hvergi
verið nema hér. Það er eins og við
hefðum orðið til hér.
ELDRI SVEINNINN: En ef mamma
kæmi, gætum við það er eins og við
hefðum orðið til hér.
ELDRI SVEINNINN: En ef mamma
kæmi, gætum við þá ekki rakið
sporin hennar heim?
FAÐIRINN: Það fyllast öll spor og
hverfa.
YNGRI SVEINNINN: Eg heyri
eitthvað langt úti í skógi. Það er
einhver að leita að okkur.
FAÐIRINN: Þú heyrir trén leggjast
til hvíldar niður í snjóinn.
ELDRI SVEINNINN: Ungu trén
falla í storminum.
FADIRINN: Það eru stöðugar
jarðarfarir í skóginum.
(Vindurinn hristir fönn af trjáuum.)
ELDRI SVEINNINN: Trén, sem
standa, leggja til líkblæjurnar fyrir
þau, sem eru fallin.
FAÐIRINN: Þðu fúna þar sem þau
falla.
YNGRI SVEINNINN: Heyrið þi
þetta? Það er einhver að blása í lúður
langt úti í skógi. Það er einhver að
leita að okkur.
FAÐIRINN: í hvassviðri hefir
skógurinn hljóð allra hljóðfæra.
YNGRI SVEINNINN: Heyrið þið
ekki glym úti í skógi, glym eins og í
dimmum klukkum?
ELDRI SVEINNINN: Þð heyrist
drungalegt glamur þegar elgsdýrin slá
hornunum við trén.
YNGRI SVEINNINN: Nei, eg heyri
klukknahljóð.
FAÐIRINN: Það er oft hringt við
jarðarfarir.
ELDRI SVEINNINN: Við heyrum
tómar villiraddir. Við skulum ekki
hlusta.
FAÐIRINN: Við heyrum til okkar
eigin sálar.
YNGRI SVEINNINN: Eg heyri
bresti úti í skógi, eins og sprek séu
brotin óviljandi.
ELDRI SVEINNINN: Það eru ef til
vill elgsdýrin að mölva feyskna anga
með hornunum.
YNGRI SVEINNINN: Það er
eitthvað að læðast að okkur gegnum
skóginn.
FAÐIRINN: Það er frostið, að læðast
að okkur í snjónum.
YNGRI SVEINNINN: (með
hryllingi): Ó, það kom eitthvað mjúkt
við mig og stakk mig.
ELDRI SVEINNINN: Hann er að
dreyma. Við verðum að gera eitthvað
til að halda okkur vakandi.
FAÐIRINN: Nú mundi eg láta lífið
fyrir eina þurra eldspýtu, ef þess væri
nokkur kostur að láta líf fyrir líf.
ELDRI SVEINNINN: Okkur kólnar
meira ef við stöndum kyrrir. Við
verðum að ganga okkur til hita.
YNGRI SVEINNINN: Eg get ekki
gengið, fötin eru frosin við mig. Ó,
það er alt af að kólna.
FAÐIRINN: Það kvað vera unt að
kveikja eld með því að núa saman
trjábútum.
(Faðirinn og eldri sveinninn sækja
trjábúta — tvo fyrir hvern; þeir taka
að núa þeim saman.
ELDRI SVEINNINN: Það er sökum
hlyindanna, sem eru um garð gengin,
að við erum að deyja úr kulda.
FAÐIRINN: Enginn getur kveikt sér
nýtt lif á blautri eldspýtu.
(Það hvessir meira; fönn hristist af
trjánum; margbreytileg hljóð heyrast
í skóginum, eins og væri verið að
stilla saman hljóðfæri í ehilu
symfóniu-orkestri.
YNGRI SVEINNINN: Eg heyri
hljóð langt úti í fjarlægð.
FAÐIRINN: Trén eru að bera upp
kveinstafi sína. Þau eru að kalla til
ættingja sem eru í fjarlægð. Þau vilja
nálgast hvert annað í dauðanum.
ELDRI SVEINNINN: Þau eiga sér
djúpar rætur, þar sem þau hafa vaxið
upp og orðið stór.
FAÐIRINN: Eftir þv- sem trén vaxa
og verða stærri, reynir meira á
ræturnar.
ELDRI SVEINNINN: Þegar
ræturnar slitna, færast trén úr stað
eða falla.
FAÐIRINN: Slitnum rótum veitir
ekki hægt að festast í nýjum jarðvegi.
(Þeir núa saman trjábútunum og
þegja.)
YNGRI SVEINNINN: Nú heyrði eg
hljóðið aftur. Það var nær. (Þeir
hlusta).
FAÐIRINN: Ég heyri óminn af
hljóðfæraslætti skógarins!
(Hljóð heyrist i fjarska.)
YNGRI SVEINNINN: Það er
mamma. Guði sé lof!
FAÐIRINN: Nei, takið þið ekki
undir við hana. Ánzið þið henni ekki.
Eg vil ekki að hún komi hingað, nema
hún sé vilt.
YNGRI SVEINNINN: Ó, pabbi!
(Hljóðið heyrist).
FAÐIRINN: Guð hjálpi okkur
öllum! Takið þið ekki undir við hana;
munið það.
(Hljóðið heyrist — það er
örvæntingarfult og borið ofurliði af
hávaða skógarins. — Þögn.)
YNGRI SVEINNINN: (tekur að
gráta): Ó, pabbi, hún er hætt að kalla.
ELDRI SVEINNINN: Hún hefir
snúið aftur, af því enginn tók undir
við hana. Það er ekki víst að hún finni
aftur stíginn, sem liggur heim að
kofanum. (Hljóðið heyrist. — Það er
fjær en áður og mjög ógiögt). Pabbi,
nú er ef til vill síðasta tækifærið að
taka undir við hana.
YNGRI SVEINNINN: Hún er að
fjarlægjast okkur. Ó, mamma, hvert
ertu að fara?
FAÐIRINN: (kallar): Ó-ho!
(Þögn).
ELDRI SVEINNINN: Nú heyrir
hún ekki.
YNGRI SVEINNINN: Hún er farin
of langt.
FAÐIRINN: (kallar hærra en áður):
Ó-ho! (Þögn). Guð hjálpi okkur!
Hvaðan kom hljóðið?
ELDRI SVEINNINN: (bendir til
hægri): Úr þessari átt.
YNGRI SVEINNINN: (bendir til
vinstri); Úr þessari átt.
FAÐIRINN: Við skulum allir kalla.
(Þeir kalla. — Það lygnir. — Hljóðið
heyrist nær).
YNGRI SVEINNINN: Elsku
mamma.
ELDRI SVEINNINN: Eigum við
ekki að fara á móti henni?
FAÐIRINN: Nei, því við vitum ekki
hvaðan húm kemur.
(Peir kalla aftur og aftur og bljóðið
heyrist nær og nær, unz þeir og
móðirin hafa eftir nokkuð langa
stund kallað sig saman. Móðirin
kemur frá vinstri.
YNGRI SVEINNINN: Ó, elsku
mamma.
MÓÐIRIN: (kyssir hann): Guði sé
loí, eg hef fundið ykkur. (Faðirinn og
eldri sveinninn faðma hana, en eru
daprir í bragði). Ó, hvi eruð þi ekki
glaðir eins og sá yngsti? Ó, verið þið
glaðir. Ó, hvað eg var heppin. Eg hélt
áðan að eg væri að villast. — Eg veit
þi eruð óttalega þreyttir. Eg er sjálf
orðin þreytt, eg hef kafað snjóinn svo
lengi, lengi, lengi.
FAÐIRINN: (hikandi): Komstu með
eldspýtur?
MÓÐIRIN: Ó, nei, nei, — Það var
vel lifandi í leirhlóðunum heima. Eg
sagði börnunum að eg ætlaði að verða
fljót. Þau voru svo góð og róleg — þau
vissu að eg ætlaði að sækja ykkur.
FAÐIRINN: Þau gráta lengi og verða
aíiur róleg.
MÓÐIRIN: Ó, ykkur er kalt.
ELDRI SVEINNINN: Við ætluðum
að kveikja eld, okkur hlýnaði af því.
Framh. á bls. 6