Lögberg-Heimskringla


Lögberg-Heimskringla - 07.07.1989, Qupperneq 8

Lögberg-Heimskringla - 07.07.1989, Qupperneq 8
8-FOSTUDAGUR 7. JULI 1989 Pabbatíminn Framhald úr síðasta blaði Eftir Steinunni Sigurðardóttur Það hefði legið beinast við að gráta einsog barnið, þegar það var lagt hjá henni í rúmið. Hugsa sér að vera fjögurra daga gamall og gráta munaðarlus heilu næturnar. Það va engin leið að fá hann til að drekka. Ljósmóðirin ætlaði að hjálpa til. Miklu betra að sitja með barnið þegar þú gefur því en að liggja svona útaf. Ég get ekki setið. Ljósmóðirin horfði undarlega á hana. Lilla vissi nákvæmlega hvað hún var að hugsa um gjörómögulegar og viðkvæmar sængurkonur. Hann er aldeilis í uppnámi, sagði ljósmóðirin. Ekki beinlínis úthvíldur, sagði Lilla. Ég heyrði í honum vælið í alla nótt. Barnið orgaði enn meira en áður og hafði tútnað út, stækkað um nokkrar vikur. Litarhátturinn var orðinn dularfullt sambland af svörtu, rauðu og fjólubláu. Ljósmóðirin varð samt að þjóta á næstu stofu til að sinna aðkallandi máli. Þá fyrst fór litli umskiptingurinn að róast og saug með tilþrifum. Allt var orðið gott í bili, með þennan fallega strák næstan sér. Eina barnið á staðnum sem lýsingarorðið fallegur átti við um. Sum voru nánast óféti, kolblá og krumpuð, en þessi var bleikur og sléttur engill. Það besta við hann var nú samt að hann lét ekki bera á faðerninu. Gæti verið eingetinn þess vegna —eins og ljósrit af móður sinni, með nokkrum smávægilegum frávikum. Meiraðsegja tærnar voru samskonar. Það var ekki hægt að fullþakka þessum einstaklingi hvað hann hafði hafnað því gjörsamlega að vera kominn í beinan karllegg af Jonna föður sínum. Þar var amman nákvæmlega á sama máli, enda hafði hún aldrei þolað piltinn og verið þeirri stund fegnust þegar hjónaleysin slitu samvistum. Dóttir hennar var þá komin átta mánuði á leið. Og þó fyrr hefði verið, sagði hún meðal annars. Ég hef aldrei skilið hvað þú varst að gaufa með þennan jólasvein upp á arminn, þótt hann barnaði þig. Hvað er eitt barn milli vina? Og svo er hann í vélskólanum. Það var svikinn héri í hádegismat þennan daginn. Lilla húkti skökk á stólnum, lystarlaus og slöpp. Hún reyndi að beina athyglinni frá eigin ástandi að hinum sængurkonunum. Það var skemmtilega misjafnt að sjá hvernig þær settust. Sumar ofurvarlega og rétt tylltu sér á stólbrúnina. Aðrar settust án fyrirvara, beinar í baki allan matartímann eins og verðandi nunnur. Lilla var að þessu leyti verr á sig komin en nokkur hinna. Sumar héldu greinilega að hún væri að ýkja, svona slæmt gæti þetta ekki verið. Systa, stofufélagi Lillu, var ein þeirra, sem þurfti ekki að gæta varúðar í hreyfingum. Þetta var annað barnið hennar, og hafði ekkert þurft að sauma hana frekar en í fyrra skiptið. Lilla hafði hins vegar verið klippt út og suður, og rimpuð saman í hita leiksins. Eins og hver önnur rúllupylsa hlaut að vera, fyrst henni var svona illt. Andskotinn gat þetta verið. Hún rifjaði upp með hryllingi nokkrar eftirfæðingarsögur. Aðalkarakterinn Jónína kom of seint í matinn. Örmjó og smávaxin kona um fertugt, sem gat aldrei verið til friðs. Hún bar þess engin merki að vera nýorðin fimm barna móðir, og stríddi hinum linnulaust á umfangi þeirra. Ertu búna eiga, sagði hún og potaði í magann á þeim. Þessari fyndni var misvel tekið, enda litu þær flestar út einsog kasóléttar manneskjur með stóra kúlu á maganum. Svo sátu þær og tíndu í sig svikinn héra og skiptust á fæðingarsögum og barnasögum og brjóstasögum, þroskaðar konur á fertugsaldri sem geisluðu af velsæld og lifðu dásamlegu lífi í skjóli manna sinna. Það var óvenju fámennt á deildinni þessa daga og Lilla sú eina sem átti ekki opinberan áþreifanlegan föður að barni sínu. Hún var strax farin að kvíða fyrir kvöldinu. Pabbatímanum. Þegar þeir komu þvegnir og greiddir, ljómandi af umhyggju fyrir konunni, sem var svo dásamlega frjósöm að hafa alið þeim barn, sem ekkert vantaði á, hvorki nef né tá né nokkuð það sem til þarf. Svo sátu þeir út heimsóknartímann í öðrum heimi, og horfðu eins og feimnir fermingardrengir á þetta splunkunýja barn sem var vísast hundljótt og líktist þeim. Og konurnar horfðu á mennina aðdáunarfullar yfir að þeir höfðu komið þessu heimsundri á kreik. Lillu hafði gengið illa að þrauka fyrri pabbatímana á þessari stofu, ekki síst af því að þetta voru tilfinninganæmir feður og fundu sárt til þess að á stofunni var ein kona útundan. Eiginkonurnar voru ekki síður meðvitaðar um málið og varla skárra að vera einstæð móðir við þessar kringumstæður en að láta góma sig á koppnum í heimsóknartíma. Blessaðir kallarnir. Þeir höfðu báðir verið viðstaddir fæðinguna, meiraðsegja sköllótti heildsalinn hennar Dísu rauðhærðu. Verði þeim að góðu veslíngunum. Þeir þorðu ekki annað, með almenningsálitið og kellíngarnar á bakinu. Þótt ég hefði átt þrjá menn hefðu þeir ekki fengið að vera yfir mér. Fróðlegt að vita hvort þeir hafa mikla lyst á frúnum eftir þetta. í gær og fyrrakvöld hafði hún þóst sökkva sér niður í bók, en auðvitað ekkert getað lesið. Hún hafði beðið móður sína að líta inn í pabbatímanum þetta kvöldið, svo hún þyrfti ekki aftur að ganga í gegnum þennan fjanda. Þú getur dulbúist sem karlmaður, sagði Lilla. Svo hlógu þær eins og fífl. Mætti halda þær væru fullar. Einsdæmi að heyra fíflahlátra á þessum þrungna stað ástarinnar, móðurástarinnar, já og hjónaástarinnar. Hún gat svosem blómstrað meðan börnin voru ný. En það yrði tildæmis fróðlegt að vita hvort Dísa rauðhærða og sköllótti heildsalinn hennar ættu eftir að endast lengi saman. Hann var svosem nógu viðkunnanlegur greyið, en álíka spennandi og útidyrahurð. Minnst tíu árum eldri en hún. Þau voru tiltölulega nýgift, og þetta var fyrsta barnið. Hann gaf henni ekki einn hring heldur tvo morguninn eftir að hún átti barnið. Með demanti og rúbín. Mátti ekki minna vera en verðlauna þessa frábæru frammistöðu. En hvað sem því hjónabandi kynni að líða eftir nokkra mánuði eða nokkur ár, þá var hitt hjónabandið á stofunni víst til að endat eilíflega. Hún Systa sæta var nú öfundsverð af þessari dýrð, öllu sem einn mann má prýða. Hann ýar laglegur, karlrfiannlegur, kurteis. Með einstakt bros, blíðlegt og drengjalegt. Og konan ágæt, hress og kát, hvað annað átti hún að vera með þetta hnoss sér við hlið í lífsbaráttunni. Gæti vel hugsað mér einn svona. Hagfræðingur. Hvað skyldu þeir hafa fyrir stafni? Og nú var hann kominn, búinn að bjóða viðstöddum gott kvöld með skýru röddinni sinni. Hryllilega kysstust þau lengi. Örugglega gott að kyssa hann. Jesús minn, ætlar fólkið aldrei að hætta? I miðjum kossi skundaði móðir hennar úlpuklædd innum dyrnar, eins og í takt við hergöngumars. Hún settist á rúm Lillu, beint á sköflunginn á henni, og hóf samstundis könnun á hagfræðingshjónunum án þess að kasta kveðju. Þú situr á fætinum á mér mamma, hvíslaði Lilla. Sit ég á fætinum á þér, hrópaði amman með raust sem hefði verið viðeigandi í tilkynningunni: Allir fyrir borð! Lilla bryddaði upp á einhverju aumu umræðuefni, sennilega verðbólgunni, og var svarað með greinargóðri ræðu um meðhöndlun nýfæddra í heimahúsum, fyrstu dagana eftir að komið er heim af fæðingardeild. I miðri ræðu steypti hún sér eldsnöggt yfir Lillu og hvíslaði: Ég hef séð myndir af honum í blöðunum. Núerþað? hvíslaði Lilla. Finnst þér hann ekki sætur? Guðdómlegur, sagði mamma hennar. Verst hvað maður er orðinn gamall og ólekker segðu. Svo hélt hún áfram að skoða þessa dásemd blygðunarlaust og ákveðið eins og foringi í liðskönnun, og var einmitt að því þegar ljósmóðirin kom inn. Einnsjötíuogátta, beinastór, freknótt, með rauðleitan lýjung á efri vör. Hún mátti eiga að hún lækkaði bassaröddina þegar hún tilkynnti þeim mæðgum að kvöldheimsóknartíminn væri ætlaður feðrum eingöngu. Þetta komst þó ekki framhjá neinum, og öllu þessu næma fólki var mjög brugðið. Lilla ákvað fyrst að láta líða yfir sig, en hætti við það af forvitni og vildi frekar sjá hvernig hagfræðingurinn brygðist við. Mikið rétt, hann hafði frosið í miðri setningu og roðnaði meira en orð fá lýst. Hann roðnar Jesús minn það er dásamlegt. Hafgræðingurinn dýfði sér í kaf í vöggu sonar síns og sneri baki í mæðgurnar ólánsömu. Framhald í næsta blaði. Icelandic exercise Mi/£RN/6 L\YVÉY vlJ/j' $0GmÞ$6,KElQ5L- UtMI, RÚNA7 (06 VELVOZ SVÖNA N 'bVAL'T Á coTúHV- OM, VÆM/ YÉV I wouldn't be surprised if it were cold on occasion. Could he worse. V£174 IR 5AM7' 5TRþM6' [ VO, VV/C/ST Bú How do you like it at the trawl- er service, Rúna? Could be I suppose it's difficult some- times though. Could be worse WU BR YALLm ^ ^ V/5AJNAÍ?. VIÚN ALLÁ It's her old man. She compares every- thing to him.

x

Lögberg-Heimskringla

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg-Heimskringla
https://timarit.is/publication/160

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.