Alþýðublaðið - 01.03.1961, Blaðsíða 15

það leið ekki á löngu unz
ég frétti hvernig gekk þar.
Ég hitti Jonathan þegar ég
kom úr lagningu.
Hann viirtist vera undr-
andi en seinna sannfærðist
ég um að hann hefði leitað
mig uppi. Hann vissi að ég
fór alltaf í lagningu á sama
tíma á mánudagsmorgnum.
Mig kenndi til í hjarta-
stað þegar ég sá hann. Hann
var berfhöfðaður í sólskininu,
drengjalegt andlit hans var
markað óvissu og hræðslu
við hvernig ég tæki því að
sjá hann aftur. Ég vissi að
mér yrði aldrei sama um
Jonathan, eitt sinn hefði
mér þótt mjög vænt um
hann.
„Kay! En hvað það er
gaman að sjá þig . . . þú lít
ur vel út . . . svo fögur . .“
„Takk Jonathan. Sama
hér“.
,,Er ég fagur líka?“
Ég hló og öll óvissa hvarf.
„Eigum við ekki heldur að
segja karlmannlegur?“
„Ég get víst ekki heimt
að meira“. Hann leit á arm
bandsúr sitt. „Máttu vera
að því að drekka eitt
sherryglas með mér?“
Mig langaði ekki til þess,
mig langaði ekki til að tala
. við hann en ég gat ekki sagt
nei. Hann skildi að ég hik-
aði og leit b:ðjandi á mig.
„Gerðu það Kay vináttu
okkar vegna“.
„AUt í lagi“.
Við ræddum hversdags-
lega hluti meðan við geng
um eftir götunni. Það var
ekki fyrr en við vorum setzt
með sfcerryglösin fyrir fram
an okkur sem hann minn-
ist á frú Blaney og Maeve.
„Mér finnst það leitt að
ég skyldi verða til að eyði-
leggja boðið fyrir þér um
daginn •—■ en ég hefði á-
hyggjur af mömmu. Hún
var frá sér á taugum og ekk
. ert okkar gat gert neitt fyr
ir hana. Hún vildi bara fá
Maeve“.
„Það var lsitt að það varð
þannig, þstta eyðilagði allt“,
sagði ég kuldalega.
Jonathan leit rannsakandi
á mig. „Vissirðu að þetta
var sama daginn og Ronnie
dó þegar þú bauðst þeim
Kay?“
„Nei, e,n mér finnst það
ekki skipta neinu máli. Mér
finnst ekki hægt að binda
Maeve alltaf við fortíðina.
Hún er nægilega ung til að
eiga sér framtfð. Hún þarf
að forðast fortíðina ekki að
grafa sip í henni“.
Hann fór hjá sér en samt
varði hann móður sína. „Ég
fceld að þú skiljir þetta
ekki — arnma vill að Maeve
minnist þessa. Henni finnst
það skortu,- á virðingu fyr
ir hinum látan að gera það
ekki. Ég geri ráð fyrir að
þér veitist erfitt að skilja
tilfinningar mtnnar en . . “
„Ég skil hana mjög vel
Jonathan. Hún vill að
Maeve minnist allra þessara
daga — þwí ekki eru þeir fá
ir — til þess eins að binda
fcana sér fastari böndum,
Það er ástæðan. Hún elskar
ykkur öll heitt ég efast ekki
iun það, en hún vill einnig
ráða yfir liífum ykkar. Guði
sé lof að Lindsay slapp í
tíma!’’
Hann roðnaði. „Ég get
ekki leyft þér að tala þann
ig um mömmu“.
Ég tók töskuna mína og
fcanzkana. „Það er auðvelt
að lagfæra það. Ég verð að
tala eins og samvizkan bíð-
ur mér Jonathan. Vertu sæll'
og þakka þér fyrir“.
Hann tók um handlegg
mér. „Kay þú getur ekki
skilið þannig við mig — við
skulum ekki rífast. Ég við-
urkenni fúslega að það get
ur virst sem mamma sé eig-
„Áttu við að mamma sé
ekki eina ástæðan?“
„Hún er engin ástæða.
Mér þykir mjög vænt um
þig en ekki nægilega vænt
til að giftast þér“.
„Ætlarðu að giftast öðr-
um?“
„Nei, ég mun aldrei gift
ast neinum öðrum.“
Hann Ijómaði. „Þá er enn
von fyrir mig?“
„Það er ekki til neins
Jonathan. Gleymdu mér . .“
„Þú getur ekki fcannað
mér að vona“. Hann var
mjög glaðlegur núna. Hann
skildi við mig og sagði um
leið að hann hringdi fljót-
lega til mlín. Ég held að
fcann hafi álitið að það væri
aðeins tímaspursmáll að ég
segði já og ég er einnig sann
færð um að hann áleit að
það væri aðeins tímaspurs-
mál að mér færi að þykja
vænt um frú Blaney.
Þegar ég kom aftur heim
til mín eftir fundinn við
Jonathan var ég sannfærð
um að enginn hefði verið
jafn óhamingjusamur og ein
mana og ég. Ég henti mér í
rúmið Og grét eins og
fcjarta mitt ætlaði að
springa. Það leið smá stund
áður en ég skildi að síminn
fcringdi og fcringdi. Mér
kom fyrst til hugar að láta
fcann eiga sig en löks fór
hringingarhljóðið í taug-
arnar á mér og ég tók sím-
77
Ég varð að komast upp úr
því annars liði ég sem leik
kona.
Ég geri ráð fyrir að hann
hafi verið skemmdur af
dekrr kvenna og aðdáun
fólks en hann var skemmti
legur, aðlaðandi og glaðvær.
Það leiddist engum væri
Drake nálægur oe ég hitti
fcann oft. Og slúðurdálkar
dagfclaðanna minntust oft á
okkur og spumingar leik-
arafclaðanna ihljóðúðu svo:
„Hringja brúðarklukkurnar
brátt fyrir Kay og Drake?“
Mig langaði til að neita
því en Max leytfði mér það
ekki. Hann sagði að þetta
væri góð auglýsing og ég
þorði ekkert að gera.
Ég hefði ekki verið kven-
leg ef allur áhuginn sem
Drake sýndi mér hefði ekki
glatt mig. Hann var óvenju
lega laglegur maður, hann
var gáfður og hann hafði
kímnigáfu í fcezta lagi. Hann
hafði ekki verið „uppgötvað
ur“ skyndilega í Holly-
wood, hann hafði unnið mik
ið til að verða frægur og
ég vissi að hann myndi ná
/
HAMINGJUNNI
ingjörn á okkur. Eg geri
ráð fyrir að þú kunnir ekki
við hana og hafir ekki lært
að elska hana eins og ég
vcnaði að færi. Var það á-
stæðan fyrir að þú sleist trú
lofunni? Raunverulega aðal
ástæðan? Var það vegna
þess að þú vissir að við yrð
um aldrei sammála um móð
ur mína?“
Nei, það var ekki ástæð-
an. Hefði ég elskað Jona-
than fcefði ég reynt að
sætta mig við frú Blandey
en ég fcafði ekki elskað
hann nægilega fceitt ekki
eins og ég nú elskaði Chris.
Ég þráði Chris. svo ákaft að
ég titraði og ég gat ekki
komið upp orði. Jonathan
tók þögn mina sem sam-
þykki og tók um hönd mér.
„Getum við ekki reynt aft
ur Kay — við getum samið
um það — við þurfum ekki
að búa á Fairfiold, ég skal
ekki heimta að þú heim-
sækir mömmu með mér.
Kay . .'.?“
Ég hristi fcöfuðið. „Það
gengur ekki vinur minn, ég
veit það“.
ann af. Það var ef til vill
það bezta sem fyrir mig gat
komið að Drake Mercer
hringdi til mfn þá.
„Halló Kay? Hvernig hef
ur augasteinninn minn það?
Ég er nýkominn frá Ame-
ríku?“
„Halló Drake, ég átti ekki
von á þér fyrr en um jól-
in“.
„'Svo þú hefur þá saknað
mín? Ég hef saknað þín Key
og því gerði ég allt til að
komast hingað aftur sem
fyrst. Ég ætla að horfa á
þig í kvöld og svo skaltu
fara í þín beztu föt því þú
átt að borða með mér á
eftir“.
„í kvöld Drake?“ spurði
ég ringluð.
„Vitanlega“.
„Allt í lagi.“ Drake var
rétti maðurinn, hann gat
dregið mig upp úr því
sjálfsmeðaumkvunar díki
sem ég hafði sökkt mér í.
langt. Hann hafði ldraei gift
sig þó hann hefði oft verið
bendlaðuj- við allskyns fagr
ar konur. Hann sagði mér
hreinskilnislega frá þeim
og ég vissi að það liði ekki
á löngu unz hann bæð mín.^
Þó undarlegt megi vii'ð-
ast var ég ekki viss hVerju
svara skyldi. Chris hafði ég
misst að eilífu og með hon-
xxm alla von um fullkomna
ást. En ég var ung, ég þarfn
aðist ástar. Ég varð að lifa
mínn lifí, ég þráði að vera
eiginkona, húsmóðir og móð
ir. Ekki kona Jonaíhans, það
gat ég aldrei orðið en ef til
vil gæti ég orðið tiltölulega
fcamingjusöm með Drake.
Það gladdi mig að hann beið
með að biðja mín — ég
þurfti að hugsa mig um.
Ég heyrði af og til af
Ohris. ég hafði ekki séð
fcann síðan á frumsýning-
unni forðum. Maeve minnt
PHILLIS MANNIN
ist stundum á fcann og í
fcvert sinn sló íhjarta mitt
hraðar og þau orð hennar
voru greipt eldletri í huga
mér. En ég gat ekki séð
hann og ég vissi að meðan
ég héldi mér við leikhúsið
og Ohris við sjónvarpið var
óTíklegt að við hittumgt.
Maeve sagði mér að Fleur
væri svo til alltaf á Fair-
field 0g að Ohris kæmi þang
að þegar tilefni gæfist.
Fleur var vön að vera í
London um helgar en hún
fór alltaf beint til Fairfield
á mánudagsmorgun. Það
sagði Maeve mér og henni
leist vel á þetta.
„Ohris er mjög skilnings-
ríkur. Hann veit að Fleur
yrði of mikið einn í íbúð-
inni og að það er betra fyr
ir hana að vera á Fairfield
hjá okkur“.
„Það er einmanlegt fyrir
Chris", sagði ég og sá hann
fyrir mér.
„Ég fceld að Ohris sé
aldrei einmana“, sagði
Maeve. „Hann hefur of mik
ið að gera til þess. Hittir þú
hann oft Kay?“
„Nei, aldrei. Við vinnum
ekkj við það sama“.
„Ég skil það. Hann spyr
oft um þig“.
Eg fór að tala um annað.
Ég skammaði Maeve fyrir
að ég sá hana svo sjaldan.
„Ég hef l'íka saknað þín
Kay en eftir að mamma
fékk áfallið hefur mér fund
ist það skylda mín að fara
beint fceim úr vinnunni.
Mamma er svo háð mér“.
Ég gat ekki stillt mig um
að benda henni á að hún
hefði Stellu og Dorian Fle-
ur og Jonathan.
„Ég veit það, en ég !er-
elzt. Hún treystir mér mest.
Stella er ágæt en það „er
ekkert leyndax-mál og hún
er voðalega löt‘, sagði Maeve
án þess að kvarta.
„Og Fleur hugsar ekki um
annað en barixið sem koma
skal. Mamma er farin að eld
ast svo mikið . . .
„Hvað segir læknirinn?”
„Það er ekkert ákveðið
að henni Við höfum ekki
sótt neinn lækni ennþá. Hún
er bara ekki nxeð sjaLfri
sér. Hún er orðin sextíu og
fimm ára Kay os hún hefxxr
ekki fcaft það létt. Það
minnsta sem við getum er
að hugsa vel um hana þeg
ar hún er heilsuveil.
Gat það virfcilega verið
að ég væri eina manneskj-
an sem sá frú Blaney f
gegn? Nei, henni hefði senni
iluega ekki liðið vel þegar
fcún vissi af Maeve heima
hjá mér. hún hafði fuxxdið
fcættuna á sér. Hún varð að
tengja Maeve betur við sig
og hvað var áfcrifameira en
að þykjast vera veik? Maeve
myndi aldrei vanrækja
sjúka móður sínar. Það fór
ekki hiá því að ég dáðist að
frú Blanev. Hún hlaut að
vera ánægð núna. Stella og
Dorian væru varla frá Fair
Alþýðublaðið — 1. marz 1961