Birkibeinar - 01.07.1912, Blaðsíða 6

54
BIRKIBEINAR
þekkist, þegar þær eru nógu alþýðlegar. Ég veit t.
d. ekki hvort allir hafa tekið eftir að eg var að hafa
yfir v'su áðan.
Það er hægt að hafa yfir heilar bögur,
án þess rímið þekkist, þegar
þær eru nógu alþýðlegar.
Ef svo er, að ekki hafi allir heyrt, þá sýnir það
að rímið getur verið víðar en varir. Þegar vel er
að gáð, þá sést hvar það hefir verið sett óviljandi
Það eru sem sé á því ýms auðkenni, sem koma upp
um það. Ég skal nú nefna nokkur af þessum auð-
kennum og reyna að skýra þau með dæmum:
Framh.
Listir og bókmentir.
Mörgum mönnum er sá styrkur þyrnir í augum,
sem listamenn hafa notið, en fáum mun hann þó
þungbærari en þeim mönnum, er stunda af al-
hug brauðlausa list og verða stundum að gera
sér að góðu hungursstyrk með eftirtölum. Ollum
væri þvi kærara og hollara að landið verði nokk-
uru fé árlega til þess að kanpa verk Ustarnanna
vorra. — Eigi er það ætlanda að vér viljurn gerast
skrælingjaþjóð nú, úr því vér urðum það eigi i ein-
okunarfaðmlaginu danska. En nærri stappar að svo
verði, ef vér eignumst eigi neitt safn af verkum vorra
eigin listamanna. Hvað liggur þá nær en að sam-
eina þeirra þörf og þjóðarinnar og kaupa verk þeirra
jafnóðum? Ekkert liggur nær og ætti alþjóð manna
að vera þetta áhugamál.
Skógræktarrit, Guðm. Davíðsson, 8 blbr.
64 bls., gefið út at sambandi U. m. f. í. Rvík. 1912.
Síðasta þing skar svo við nögl sér alla þá hluti,
sem að skógrækt lúta, að vér megum verða allshug-
ar fegnir er áhugamenn taka á sig alþjóðar byrði af
eigin hvötum í þessu máli. En það hefir einmitt höf.
og útgefendur gert. Bæklingur þeSsi er vel ritaður
og við alþýðuhæfi.
Hvert einasta heimili á landinu þarf að eiga
hahn.
Timarit kaupfélaga og samvinnufélaga VI. ár
I. hefti, Akureyri 1912. Ritstjóri Sigurður Jónsson.
Fróðlegt, skemtilegt og eigulegt, hefti. Einkum
ritgjörð Jakohs Hálfdánarsonar um aðdragandann að
stofnun kaupfélags Þingeyinga, og ritgjörð Sigurðar
Jónssonar um gamlar kaupfélagsskoðanir. Þar eru
ýmsar skýrslur allmerkilegar.
J. C. Poestion, Steingrimur Thorsteinsson,
ein islándischer Dichter und Kulturbringer, 8 blbr. 152
bls., Munchen und Leipzig bei Georg Múller.
Bók þessi er rituð með sömu snild og samúð
sem aðrar bækur hans um íslenzk efni. „Hún er
ekki aðeins rituð skóldsnillingnum til lofs, heldur og
öllum nútima bókmenntum Islands og er auk þess
innilegt þakklæti“ fyrir þá viðurkenning, sem ísland
hefir veitt höfundi. Hún kemur út ári siðdr en vera
átti og er það útgefandans sök, þvi að hann dró höf.
á útgáfunni. Og höf. varð að ábyrgjast sölu á 400
eintökum til þess að fá hana gefna út. Nú býst hann
eigi við að geta selt meira en 200 et. og ef svo fer
þá verður hann að greiða fullar 1000 — þúsund —
krónur i meðgjöf með henni og fer auk þess á mis
við alla borgun fyrir mikið og ágætt verk. Hverjir
Islendingar mundu leggja slíkt í sölurnar fyrir bók-
mentir vorar? Þeir yrðu fáir, „En hvað lætur sann-
ur íslandsvinur ógjört fyrir sína ástfólgnu Fjallkonu?“
Ekki væri það ófært ýmsum félögum hér ó landi
að kaupa þassi 200 et. sem eftir verða til verðlauna
handa duglegum útsölumönnum bóka og blaða, til
verðlauna fyrir vel unnin félagsstörf, fyrir dugnað við
nám og íþróttir og því um líkt. Bókin er meira en
þess verð og landsmenn ætti i svo litlu að sýna við-
urkenníng sína fyrir svo mikla rcektarsemi, sem
Poestion erlendr maður, hefir sýnt og sýnir íslenzkum
bókmentum og íslenzkri menning. Nefni eg til þess
bókmenntafélagið, þjóðvinafélagið, útgefendur bóka
og blaða og skóla-
Bólu-Hjálmars-saga. Efni til hennar
safnaði Símon Dalaskáld Ritað hef-
ir og ankið Brynjólfur Jónsson frá
Minnanúpi Eyrarhakka 1911. 208 bls.
Það var þarfaverk, að safna sögum úr æfi Bólu-
Hjálmars meðan ekki er lengra Iiðið frá því, að hann
var uppi og einhverjir eru á lifi, sem frá kunna að
segja.
Hitt er annað mál, hvort Símon Dalaskáld hefir
verið heppilegastur maður til að safna slíku saman
einn svo að segje, en það er víðast hvar auðséð, að
efnið er Símonar en orðfærið Brynjólfs. Fyrst og fremst
var Símon fjandmaður Hjálmars og því af þeirri
ástæðu einni illa fallinnn til að fást einn við þessa
söfnun. Hann hlýtur því að verða hlutdrægur, enda
kennir þess víða í bókinni. Meira er þar sagt frá