Fréttir - 24.06.1918, Blaðsíða 2

2
FRÉTTIR
Um Hindenburg-.
Líf hans og störf.
(Frh.)
XII.
Hindenbnrg og þýzka þjóftin.
Fagnaðarstraumur íór um þýzku þjóðina,
er sigrarnir við Tannenberg og Masúrisku-
vötnin urðu kunnir. Hvert þýzkt hjarta fann
til þess að Hindenburg var orðinn að þjóð-
hetju, líkt og Bliicher, Moltke og aðrir; þjóðin
þráir stórmenni, er beri nafn þýzku þjóðar-
innar út um víða veröld. Þessar óskir þjóð-
arinnar hafa nú ræzt. Guðmóður greip alla,
og hugir þeirra stefndu til aðal-herbúðanna
austanmegin, þar sem Hindenburg dvaldi.
En öll þessi ástúð, sem Hindenburg er sýnd,
er ekki altaf til blessunar. Járnbrautirnar þýzku
hafa nú annað að gera en að flytja gjafir og
fánýt bréf. Þýzki rithöfundurinn Fedor von
Zobeltitz dvaldi um hríð hjá Hindenburg, og
hefur hann lýst afleiðingunum af ást þjóðar-
innar á honum. Hann ritar meðal annars:
»Lýðhylli er góð, en hún getur orðið til byrði.
Nýjárs-óskirnar handa Hindenburg fyltu marga
þvotta-stampa. Aðstoðarmönnum hans draup
sviti af enni, þrátt fyrir 4 stiga kulda, er þeir
voru að fara yfir þessi bréf. Heill hópur af
barnabréfum, flest eflaust samin af hégómleg-
um mæðrum eða móðursjúkum kenzlukon-
um! Og skáldskapurinn eftir því«.
»Eg get skilið«, sagði einn aðstoðarmanna
Hindenburgs, »að lýðhylli getur orðið hrein-
asta kvalræði.
Liðsforingjar hafa annað að gera, en að
lesa daglega 1687 bréf, er öll hljóða nærri eins«.
En fleiri sækja að Hindenburg en þessir
bréfa-skrifendur. Fleiri borgir berjast um nafn
hans, eins og um Hómer í gamla daga. Stafir
hans standa á kökum, og andlit hans er steypt
í Vanille-is; mynd hans skartar á magabelt-
um vindla. Piparkökur bera skjaldarmerki
hans, — ullarnærföt, pennasköft, tóbakspípur
— alt vill bera nafnið Hindenburg, og er
hann í hvert skifti spurður leyfis.
En Hindenburg brosir góðlátlega og segir,
að dálætið muni dofna.
fað er varla sú vara til, er ekki ber nafnið
Hindenburg.
Til eru Hindenburg-vindlar og Hindenburg-
bjór, Hindenburg-tannburstar og Hindenburg-
cognak, Hindenburg-sápa og Hindenburg-skór.
Maturinn breytir um nöfn, rússneskt salat
heitir nú Hindenburg-salat, og rússnesk egg
Hindenburg-egg o. s. frv.
Hindenburg var eitt sinn gefin vindlinga-
askja, er áður hafði verið í eign keisara-
Qölskyldunnar rússnesku. Stórfurstafrú ein
rússnesk hafði eitt sinn gefið hana þýzkum
konungssyni, en er stríðið skall á, afsöluðu
þýzkir höfðingjar sér rússneskum orðum og
minnisgjöfum. Og eins fór um vindlinga-
öskjuna. Sá sem keypti hana, gaf hana
Hindenburg, sigurvegara Rússa.
»Hindenburg-gjöf« er nafnið á samskot-
um, er hafin voru undir nafni Hindenburgs,
og námu tveim miljónum marka. Samskota
þessara var leitað í ýmsum borgum, og ein-
göngu handa hermönnum Hindenburgs á
austurvígstöðvunum. Hermannalífið er nefni-
lega miklu erfiðara vegna kuldans. En
»Hindenburg-gjöfin« átti að ráða bót á þessu.
Fyrir andvirði samskotanna voru keypt hlý
föt handa hermönnunum, einkum loðfeldir
og loðvesti. (Frhr)
íslenzku símamennirnir.
Eftir
H. de Vere Stacpoole.
(Frh.)
Par voru nokkrir teistu-ungar á sundi Og
voru þeir svo léttir á sjónum, að þeir voru
likastir fljótandi korktöppum. Geta þeir synt
og kafað eftir æti, löngu áður en þeir eru
orðnir fleygir. Eirikur horfði á teistu, sem
kom kjagandi með unga sinn á bakinu og
stakk sér undir eins og hún var komin á
flot, en unginn flaut af henni. Par með var
þeirri sundkenslu lokið.
Eiríkur var þarna sem kominn i nýjan
heim, þar sein engin vanaleg störf eða dag-
legar áhyggjur kölluðu að, og gat hann þvi
fylgt hverju smá-atviki með fullri eftirtekt.
Hann var staddur þarna á eyðikletti til þess
að fela sig og eymd sína, algerlega einangr-
aður frá samfélagi annara manna, og þó var
hann ekki einn.
Rétt hjá honum lá teistu-egg á berum
klettinum, en þó að vindurinn feykti því til,
þá gat það aldrei oltið út af klettinum, því
að það snerist altaf um mjórri endann. Væri
teistan fyrir löngu undir lok liðin, ef egg
hennar hefðu ekki fengið einmitt þessa lög-
un fyrir miljónum ára, því að hún verpir
þeim að eins á beran klettinn, en gerir þeim
ekkert hreiður.
Eiríkur klifraði upp á klettinn aftur, og
því næst ofan í fjöruna, og gekk inn í hell-
inn þar sem forði hans var. Honum var ekki
enn þá orðið full-ljóst hve skelfilega tilveru
hann hafði kosið sér, að vera einn á eyði-
kletti, og það er ekki ósennilegt, að honum
hefði haldið við örvinglan fyrst í stað, ef
hann hefði ekki haft fuglana til að horfa á,
og farið að koma dóti sínu fyrir í hellinum,
en nú snerist hugur hans um þetta eitt, eins
og teistu-eggið um enda sinn, og verndaði
hann frá vitfirringu og glötun.
Ekki hafði Magnús gleymt tóbaki fremur
en öðru, og fékk Eiríkur sér í pípu, þegar
hann fann það. Þá fann hann líka færi, og
fór að koma þeim í lag.
Vestan á klettinum var staður, þar sem
gott var að renna færi, en ekki var hægt að
komast að honum nema með hálf-föllnu,
enda ætlaði Eiríkur sér ekki að reyna það
undir eins, heldur geyma það til seinni tíma.
Hann lagði færin frá sér þegar hann hafði
aðgætt þáu, og fór að reykja og hugsa um
afturkomu Magnúsar, og var það skelfilegt
ástand, að þurfa að binda hugann jafnt sem
líkamann eingöngu við þennan klett, því að
umheimurinn og alt hans umstang var hon-
um nú óviðkomandi. Fanginn í hegningar-
húsinu getur rent huganum til heimsins fyrir
utan, og lifir í voninni um að hverfa þangað
aftur, en enga slíka von gat Eiríkur gert sér.
Hann reyndi í svip að hugsa sér Svölu, þar
sem hún gekk eftir götunni með Hlenna á
hælum sér, eða þar sem hún svaf á mosa-
breiðunni, eða sigldi með honum út að hafís-
jakanum, en það var eins og eitthvað ennþá
meira en tími og rúm skildi á milli þeirra,
og hún var honum alveg horfm.
Pað var nú komið undir kvöld, og gekk
hann enn einu sinni upp á klettinn og fram
á brúnina, sem í vestur sneri. Sólin var að
síga í haf, og franski fiskiflotinn var á sömu
stöðvum sem áður, og sást greinilega þar
sem hann bar við hafsbrúnina. Hann þurfti
ekki að óttast, að nokkur bátur frá Skarðs-
stöð færi hjá klettinuin, því að fiskgangan
hagaði sér nú þannig, að bátarnir leituðu
allir lengra til norðurs. Þarna sat hann og
reykti og kastaði smásteinum ofan í sjóinn
við og við, og þá varð hann alt í einu sér þess
meðvitandi, að Svala var hjá honum, ósýni-
leg að vísu, en þó hjá honum — hún var í
loftinu í kringum hann, og hann varð gagn-
tekinn af nærveru hennar. Þetta voru engin
dularfull fyrirbrigði, eins og þau sem anda-
trúarmenn þykjast verða varir við, en sál
hans hafði vaknað til meðvitundar og varð
þess vör, að hún faðmaði eitthvað að sér,
eitthvað sem rauf einveruna og færði honum
hugsvölun. Það var eitthvað, sem ekki gat
glatast; sjálfur mundi hann ekki auðsýna
neinum eða neinu nokkra ást framar, en alt
um það var ástin sjálf lifandi með honum
og verkandi í honum.
Eiríkur setti sér þetta ekki fyrir sjónir eins
og reynt hefur verið að lýsa því hér, og var
ekki heldur að hugsa um neina ást. Hann
fann það að eins, að mitt í eymd sinni og
hugarangist, fann sál hans sér hvíldarstað,
eins og dúfan á Ararat, og að hér í einver-
unni var eitthvað hjá honum, sem hann í
fyrsta sinni á ævinni hafði orðið var við
þegar hann fór að komast í kynni við Svölu.
Hann átti margan misverknað og mörg
afglöp að baki sér. En honum hafði þó
auðnast að eiga þátt í einu dásemdarverki:
Honum hafði auðnast að elska af alhuga og
allri sálu sinni, og þó að Svala væri honum
týnd og töpuð, þá mundi ástin þó aldrei
yfirgefa hann, en dvelja með honum alt til
hinztu stundar.
VII.
Útskúfaður.
Máfaklettur ómaði af ótal hljómum. Það
var um hann eins og hafísjakann, að hann
sýndist þéttari í sér en hann var í raun og
veru, og enginn vissi um alla þá hella og
holur, sem leyndust við rætur hans. Hljómar
þessir tóku ýmsum breytingum, eftir því sem
sjórinn féll út eða að, og eftir vindstöðu.
Voru það sem hörpuhljómar, þegar vindur
stóð af vissri átt, en í hafróti og hvassviðri
heyrðust þungar drunur og háir skellir.
í hellinum, sem Eiríkur lá i, heyrði hann
óminn frá hellum þeim sem næstir voru.
Kletturinn stundi og andvarpaði, eins og ein-
hver heljar-risi væri að berjast við dauðann,
en brimsúgurinn á skerjum og boðum tók
undir.
Brimlöðrið á Nótó-ströndinni hafði mint
Eirík á drauma hans í barnæsku, þegar
hvítu ófreskjurnar ásóttu hann, og ef til vill
var það nú brimhljóðið, sem olli því, að
hann dreymdi aftur sama drauminn. Honum
þótti ófreskjurnar ætla að troða sig undir
fólum og ásækja sig á allar hliðar, alt þang-
að til að þær urðu að freyðandi löðri, sem
skolaði honum fram hjá eyju einni, en þar
stóð ung stúlka og breiddi faðminn á móti
honum — og stúlkan var Svala.
Þá vaknaði hann.
Honum fanst hann ekki hafa sofið nema
fáein augnablik, en það lilaut að hafa verið
miklu lengri timi, því að sólin var komin
hátt á loft, og hann sá í fjarlægð Skarð-
stöðvar-bátana, þar sem þeir voru að fara í
róður.
Hann gekk að einstiginu, sem lá upp á
klettinn, en sneri aftur til hellisins, eins og
hann áttaði sig á einhverju.
(Frh.)