Frækorn - 31.12.1908, Blaðsíða 2

234
FRÆKORN
starfi til andlegrar velferðar ungum
mönnum, stúlkum og börnum.
Biblíutextar: i. Sam. i, 27., 28; 3,
8., 10., 19 — 21; Ef. 6,1—4; 2. Tim. 3
M-17; 4T—5-
Laugard.9. jan,— Heimaírúboðog Gyð-
ingar.
Bcen fyrir öllu heimatrúboði og
starfsmönnum þess;— fyrir læknum og
öllum, sem stunda sjúka og deyjandi,
fyrir útbreiðslu kristilegra rita og um-
ferða-prédikurum, — fyrir bráðri heim-
komu Gyðingaþjóðarinnar og afturhvarfi
hennar. — fyrir öllu kristniboði hjá
Gyðingum.
Biblíutextar: Esaj. 63, 1—7; Sak.
10, 8-12.; 13, 1., 2; 14, 8-9; 20., 21.
Róm. 11, 25-36; Opínb. 22, 20., 21.
jróbann Scbastiti Bacb
spilar fyrir birðina.
Pað var haust-kvöld, kaldur
októberdagur, sem minti átakan-
lega á, að veturinn færi í hönd.
Þung þoka lá yfir öllu, og hínn
kaldi vindur sveiflaði marglitum
blöðum trjánna fyrir fætur veg-
farandans. Rað var eins og
rödd frá hinu íjarlæga talaði um
þunga ókominna daga; la.igar,
myrkar nætur, ís og snjó. í
bænum þar sem húsin voru
þéttast saman, var léttara yfir;
þar höfðu menn hitt úti veður
og vind, en söfnuðust nú sam-
an í hinar heitu stofur, hvar vin-
arleg ljósbirta skein út frá.
Það var árið 1732 í Leipzig,
í heimkynnum organistans, í
hinum æruverðugaTómasarskóla.
Rétt við Leipzig dómkirkju skinu
ljósin á hinum áðurnefnda októ
berdegi, óvanalega fagurt, marg-
ar glaðar raddir sungu.
Ein fjölskylda sem elskaðist
innbyrðis, bjó þar saman í hjart-
ans einingu. Við hið sterka eik-
arborð, með hinurn stóra dökka
skáp sem mest prýddi stofuna,
sat maður í viðhafnarlausum
dökkum fötum. Andlit hans var
sterklegt, en góðlegur svipur
skein út úr því. Ennið var hátt
og fagurt, hin tindrandi svörtu
augu hans höfðu ósegjanlega
mikinn kraft, það vald, sem fáum
varð létt að slíta sig frá, ogþeg-
ar menn til lengdar horfðu í þessi
töfrandi augu, var sem úr þeim
mætti lesa yfirnáttúrlega hluti.
Þetta varjóhann Sebastian Bach,
sá maður, sem við nú viljum
segja frá. Hann var þá frægur
yfir alla borgina fyrir sitt aðdá-
anlega orgelspil. Menn sögðu
hann væri frábær, og gátu alls
ekki yfirgefið kirkjuna, meðan
hann spilaði. Þeir áhrifamiklu
tónar, sem læstu sig gegnum
kirkjuna, eins og múrarnir ætl-
uðu að springa, fyltu hjörtu til-
heyrendanna tneð aðdáun. Við
hliðína á hr. Sebastian sat kona
hans, virðuleg húsfreyja, með
blíðleg augu og sakleysislegan
svip, snoturlega klædd. Hún hélt
á kné sér yngsta syni sínum
Kristófer, efnilegum 3 mánaða
gömlum dreng. Fleiri hraustleg
börn voru umhverfis hana, og
léku við litla bróður sinn og
hvert við annað; skiftu með sér
eplum og öðru sælgæti. Elsti
sonur Bachs, Freidemann, hár,
vel vaxinn drengur, mjög áþekk-
ur föður sínum, en vantaði hans
milda svip, stóð nálægt ofninum
og horfði áhyggjufullur á hinn
glaða ieik systkina sinna. Asamt
Bach og frú hans sat ungur hár
maður við borðið, hann var ann-
ar sonur hjónanna, Philip Eman-
úel; hafði heimsótt foreldra sína
frá Frankfmt. Hann var einmitt
að tala um þá vísindalegu söng-
list þar, í því hann tók nótna-
blað upp úr vasa sínum, lagði
það fram fyrir föður sinn, og
roðnaði um leið og hann sagði
þessi orð: »Kæri faðir, sjáðu,
hvort þetta dugir!« Það var lítið
fjörugt sönglag. Hinn gamli
horfði á það mjög ánægjulega
tneð léttum fingrahreyfingum og
sagði: »Það getur þó einusinni
með guðs hjálp orðið nokkuð
fyrir þig, sonur minn! Einung-
is iðinn, áframb Freidemann
gjörir það líka gott, hann spil-
ar vel! Ef guð lofar hef eg
ánægju af ykkurb Báðir synirn-
ir hlustuðu glaðir og brosandi
á tal föður síns, og þrýstu hönd
hans í þakklætisskyní. Þá heyrð-
ist skyndilegur hófdynur, og eitt
voðalegt högg á útidyrahurðina.
Alt varð ókyrt. Báðir eldri syn-
irnir hlupu út úr stofunni, börn-
in gleymdu leikjum sínum og
móðirin fölnaði; einungis Sebas-
tian var rólegur og sagði: »Hví
skyldum við hræðast? Hcfum
við ekki góða samvizku ? Látum
það koma sem koma vill!«
Eftir nokkrar mínútur stóð
einn póstsveinn frá þeim mikla
höfuðstað Dresden, óhreinn og
illa útlítandi, inni í stofunni.
Hann óskaði eftir að tala við
organistann Sebastian Bach. Rétti
honum bréf frá hinum volduga
stjórnarherra greifa Brúhl. Hr.
Sebastian færði sig nær lamp-
anum, brá hönd fyrir auga og
las:
»Minn kæri Bach!
Vor náðugasti kjörfursti og
herra ÁgúsL af Sachsen og Po-
len, óskar eftir að heyra yðar
hina víðfrægu og viðurkendq