Höfuðstaðurinn - 15.02.1917, Blaðsíða 2

HörUDSTASUKINN
Nýlendubóndinn.
Eftir Charles Garvice,
Gregson var alveg forviöa á þessari ósvífni,
sem hann áleit vera, en gekk þó með Hinton
gegn um gestahópinn út á svalirnar.
»Nú, nú, hvað viljiö þér, herra, — eg man
ekkert hvað þér heitiö* — spuröi hann.
Hinton tók upp pfpu sína og lét í hana
hægt og gætilega. Var hann hinn róiegasti,
en Gregson stóö fyrir framan hann og réði
sér varla.
»Það viidi svo til, herra Gregson, aö eg
heyrði hvað þér sögðuö við fröken Klöru,
þegar við vorum aö fara«.
»Hvern andsk—«, stamaði Gregson.
»Hægan, hægan. Þér eigið við hvað mig
varði um það. Eg kom nú einmitt til þess
að segja yður það. Eg skal segja yöur, að
eg hefi fengið ást á fröken Kiöru sjáifur*.
»l>ér«, kaliaði Gregson og virti Hinton ail-
an fyrir sér, eins og hann gæti ekki trúað sín-
um eigín augum.
»Já«, sagði Hinton. »Eg feldi hug til henn-
ar undireins og eg sá hana, Nú er þaö siður
í okkar iandi, að þegar tveir menn fella hug
til sömu stúlkunnar, þá láta þeir hana sjálfa
velja. En mér ieikur grunur á, að fröken
Klara eigi þess ekki kost. Gerið þér svo vel
aö hafa þolinmæði þangað tii að eg er búinn
að tala út. Eg ætla að segja yður alt eins og
er. Eg hefi komist aö því að Rosleigh lá-
varður er í slæmum kröggum, og hér á þessu
gamla landi virðist það standa á miklu, hvort
maðurinn er vel eða illa efnum búinn. Hjá
okkur er nú ekki litið svo mjög á það«. —
»Sjáið þér nú til — eg veit ekki hvern
fjandann þér meinið með því að vera að
rausa þetta við mig«, tók Gregson framm í.
»Jæja, eg skal reyna að gera yður það
skiljanlegt«, sagði Hinton rólegur. »RosIeigh
lávarður er fátækur og þér eruð ríkur. Eg álít
það nú ekki sjálfsagt að fröken Klara taki
yður af þeim ástæðum, en það er ekki sagt,
að hún geti ráðið því alveg sjálf, en slíkt er
ekki jafntefli, því að hún ætti að vera algjör-
lega sjálfráð og eg líka. Eg verð líka að geta
komist að. Eg sting nú upp á því að þér
minnist ekki á þetta bónorð í mánaöartíma frá
þessum degi að telja*. —
»Eg held að þér séuö ekki með öllum
mjalla«, sagði Gregson, enda datt honum í
hug að þetta kynni að vera vitlaus maöur, er
væri að tala við sig.
»Ekki svipað því«, sagöi Hinton jafnrólega
og áður. »Viljið þér ekki ganga aö þessu.
Það er Ieiðinlegt. Berjist þér nokkurntíma hér
á landi ?«.
»Berjast«.
»Nú, ekki það. Við gerum það í okkar
íandi, og eg er reiðubúinn að berjast við yð-
ur meö eða án vopna, ef þér kjósiö heldur,
nú undireins, eða hvenær sem yður þóknast*.
Gregson leit til gluggans, eins og hann ætlaði
að kalla á hjálp, en Hinton hélt áfram með
sömu róseminni. »Jæja, yður líkar það ekki.
Það er erfitt að gera yður til geðs. En þér
megið til að lofa mér að komast að. Þér
megið ekki gína yfir öllum gróöanum, eins
og við segjum, þó að þér séuð ríkur.«
. »Eg læt fleygja yður út úr húsinu, út úr
landareigninni«, hvæsti Gregson.
»Ekkert liggur á. Eg fer sjálfur jafnskjótt
sem við höfum komið okkur saman um þetta.
Lítið þér nú á. Látið þér þetta afskiftalaust í
mánaðartíma, og aö þeim tíma liönum skal
yður vera frjálst mín vegna að reyna að koma
yður inn undir hjá fröken Kiöru. Finst yður
það ekki vel boðiö ? Það væri að minsta
kosti álitið svo þar sem eg á heima«.
Það er ekki óhugsanlegt að Gregson hafi
ekki skilið þessa uppástungu til fulls, enda
kom þetta alveg flatt upp á hann. Hann gat
að eins stunið upp:
»Eg set þvert nei fyrir það aö hafa nokkur
mök við yður, Farið þér til fjandans.*
»Sem yöur sýnist«, sagði Hiníon. »Eg þyk-
ist sjá, að eg verði að beita yöur þeim vopn-
um, sem yður eru tömust,5 og munið þér eftir
því, að hvorki veröa grið gefin né þeirra beö-
ist. Verið þér nú sælir.*
Hann snéri aftur heimleiðis* jafnrólega og
hann hafði komið, og hvernig sem á því síóö
þá þótti honum ekkert kynlegt að sjá hvít-
klædda stúlku sitja á bekknum á grasflötinni
fyrir framan húsiö. Það var ekki orðiö mjög
áliðið kvölds. Stjörnurnar blikuðu í kvöldblíð-
unni og næturgalinn kvakaði í álmviðnum yzt
í garðinum.
»Funduð þér hanzkann yðar?« spurði Klara
þegar hann kom til hennar,
»Hanskann minn? Jú, þakka yður fyrir. Má
eg setjast hjá yður?«
Klara rýmdi til á bekknum og hann settist
niður og greip hönd hennar, Hún brá sér
hvergi og furðaði sig ekki einu sinni á þessu,
því aö konur ganga þess ekki duldar þegar
karlmenn fella hug til þeirra, eins og áður er
sagí, og það þegar frá fyrstu byrjun.
»Já«, sagði hann eins og hann væri að
svara einhverju, sem hún hefði sagt. »Eg
elska yður og ann yður mjög heitt. Eg bjóst
ekki við að segja yður það í kvöid, eins og
þér munuð vita, þá heyrði eg þegar Gregson
fór að biðja yðar. Nú — auðvitað vil eg nú
ekki, að þér játist honum, jafnvel þótt að þér
kyrmuö að neita mér, því að eg álít hann
ekki nógu góðan handa yður og eg ætla nú
að færa yður heim sanninn um það.«
Hann lyfti hönd hennar að vörum sér um
Ieið og hann sagði þetta. Það var nú fulldjarft,
en Innn gerði það með allri hæversku hinna
gömlu riddara og Klöru hitnaði um hjarta-
rætur þegar varir hans snertu hönd hennar.
»Það er ein ástæða til þess, að eg ætti að
taka herra Gregson«, sagði hún !ágt og fann
að hún varð að vera jafn einlæg við manti-
inn, sem sat hjá henni, og hann var gagnvart
henni.
»Eg veit það«, sagði hann. »Það er íit,
að hafa ekki nóga peningana og eg sé það,
að eg má ekki biðja yður að giftast mér. Eg
þarf ekki að spyrja yður, hvort þér elskið
mig, því að þér hefðuð ekki ieyft mér að
kyssa hönd yðar ef svo væri ekki«. Klara brá
litum og horfðust þau í augu eitt augnabiik
með ósegjanlegri blíðu.
»Eg var að reyna áður að komast inn á
samninga viö Gregson«, sagði Hinton. »Eg
bað hann að bíða í mánuð«.
Klara leit undrandi á bann og dáðist jafn-
framt að honum. Þetta var sannarlegur mað-
ur, einbeittur, einlægur og hugdjarlur.
»Hann neitaði mér, en það gerið þér ekki,
því að eg ann yður — og þér unnið mér.
Viljið þér lofa mér því að játast honum ekki
fyr en — hvaða mánaðardagur er í dag?
Tutíugasti og annar! — jæja! Fyr en tuttug-
asta og fyrsta næsta mánaðar. Satt að segja
geri eg ráð fyrir, að Gregson verði alfarinn
héðan innan þess líma«.
»Eg skal Iofa yður því«, sagði Klara hæg-
látlega.
Klara !á vakandi mestalla nóttina og var
ýmist sæl eða sorgbitin. Hún unni Hinton
en óttaðist að hún mundi verða neydd til aö
taka Gregson. Engin nsk stúlka mun víla
tyrir sér aö fórna sjálfri sér fyrir sakir föður
síns, meðan honum er nokkurrar viðreisnar von.
Hún roönaði þegar Hinton kom ofan til
morgunverðar daglnn eftir, en hann lét sem
ekkert væri, en var þó öllu þýðari og inni-
Iegri í viðmóti sínu við hana. Hann hegðaði
sér ekki eins og elskhugar eru varir að gera,
en þrátt fyrir það vissi hún vel um ást hans
og ást hennar óx og dafnaðí dag frá degi og
með hverri stundu.
Eitt kvöldið komu þau heim af veiðum og
kallaði þá faðir hennar hana til sín inn í
Iestrarstofuna.
»Heytðu, Klara mín«, sagði hann með mikl-
um áhyggjusvip. »Gregson kom hérna áöan
í þeirn erindum aö biðja þín. Sjáöu nú til,
góða mín. Guð veit að eg vil ekki þröngva
þér, og hann veit líka að eg hugsa aðeins um
þig og að mér liggur framtíð þín mjög á
hjarta. Eg hefi miklar áhyggjur þín vegna,
og við erum illa stödd*.
»Eg veit það, góði«, sagöi hún, iagði hand-
legginn um háls honum og grúfði sig ofan
að honum. »En gefðu mér dálítinn umhugs-
unartíma. Eg skal svara honum eftir mánuð«.
Hún talaði ekki meira um þetta og gekk
aftur til Hintons, sem var að koma veiði-
stöngunum í samt lag.
»Gregson hafði verið hérna«, sagði hún al-
varlega. »Eg átti von á því«.
»Var hann að nefna bónoröið viö föður
yðar? Hvað sögðuð þér?« spurði hann stilli-
lega.
»Hafið þér gleymt loforði mínu?« spurði
hún næstum stygglega.
Hann fleygði stönginni og ætlaði að grípa
hönd hennar en hætti við það.
»Eg veit, að þér efnið það«, sagði hann,
»eins og eg skal efna mitt og nú skal eg
einskis spyrja yður framar fyr en þann tutt-
ugasta og fyrsta. Við skulum nú ekki hugsa
meira um þetta og iátið þér það ekki fá á yöur.
Eg get borið mótlæti ekki síður en hver ann-
ar, en eg gæti ekki borið það að vita yður
ógæfusama. Nú skulum viö koma og vigta
fiskana. Þér hafið fengið þá þyngstu eins og
vant er.«
Þó að Klara væri mjög angurvær og kvíöa-
full þá var henni órnögulegt annað en að
hughreystast af þessum óbilandi kjarki og
sjálfstrausti. Kom nú annað heimboð frá Skóg-
arhúsinu en ekki náði það nema til feðgin-
anna. Klara vildi helzt hvergi fara, en Hinton
eggjaði hana á það.
»Hann verður líka að komast að«, sagði
hann. »Eg stend svo miklu betur að vígi núna
þar sem eg er með yður öllum stundum, svo
að það er ekki nema sanngjamt að hann eigi
líka leik á borði,«
»Eg hélt að það væri heppilegra að eg færi
• ekkifyrstað þér viljið unna honum þess«, sagði
Klara brosandi. En hún fór samt og kom
heim aftur nieð hálfu meira ógeði en áður á
Skógarhúsinu og eiganda þess og öllum þeim
félagsskap sem þar var.
Dagarnir liðu mi hver af öðrum og fanst
Klöru hún ganga eins og í draumi, og kveið
fyrir að vakna af honum. Að morgni hins
átjánda voru þau Hinton á heimleið og mættu
* þá Gregson í ferðavagni sínum, Hann var
þreytulegu og virtist vera í sérlega illu skapi.
Leit hann reiðulega til Hintons, en reyndi að
brosa til Klöru og sagði henni að hann væri
á leið til Lundúna í áríðandi erindum, en
mundi koma aftur innan skamms.