Lögrétta - 22.01.1930, Side 2

2
LöGRJETT a'
LÖGRJSTTA
8
Il—------—-----— ------------—-fi
LÖGRJETTA
Útgeíandi og ritatjóri:
}>orstelns filslaita
pingholtsstræti 17. Sími 178.
lanhslmta oa algniMi
í Lmkjargöts 2. Sími 186l ,
------------------—--------------ú
ingarnar hafa einnig nýlega ver-
ið teknar til rækilegrar rannsókn-
ar af prófessor Yerkes og konu
hans í miklu riti (The GreaL
Apes) og er niðurstaðan þar sú,
að hugarstarfsemin sje ekki eins
náskyld hugarstarfsemi mannsins
hjá nokkurri skepnu eins og hjá
hinum stóru mannöpum.
Síðustu frjettir.
Miklir kuldar hafa að undan-
förnu verið í Bandaríkjum Norð-
ur-Ameríku, einkum víða í mið-
ríkjunum, og er talið að yfir 20
manns hafi frosið í hel. Óeirðir
hafa verið í Jóhannesborg í Suð-
ur-Afríku, við námur þar og
fjellu 14 innfæddir menn í bar-
daga, en margir særðust. Stór
farþegaflugvjel brotnaði í lend-
ingu í Kalífomíu og fórust 16
farþegar. Fult samkomulag hefur
nú náðst í Haag milli Banda-
manna og Þjóðverja um fram-
kvæmd Youngsamþyktarinnar.
Einnig hefur náðst samkomulag
um, að aðsetur alþjóðabankans
verði í Bazel. Það er nú sagt, að
um 6 miljónir Kínverja hafi orð-
ið hungurmorða á tveimur síðastl.
árum og hætta á að sömu örlög
bíða álíka fjölda á þessu nýbyrj-
aða ári. Norska stjómin hefur í
undirbúningi lagafrumvarp um
að veita konum aðgang að öllum
embættum, þar með Valimsendi-
hei-raembætti, liðsforingjaem-
bætti og prestsembætti. Mætir
þetta mótstöðu og þó það eink-
um, að þær fái aðgang að prests-
embættunum. Þingmenn Niðaróss
bera fram frumvarp um að Nið-
aróssnafnið skuli lagt niður og
aftur tekið upp Þrándheimsnafn-
ið á bænum. Við Noreg vestan-
verðan hefur verið óvenjulega
mikill síldarafli nú að undan •
förnu, svo að verðmæti hans
nemur daglega miljónum króna.
---o---
Að Borg.
Nýja gistihúsið, margumtalaða
og iangþráða, Hótel Borg, er nú
tekið til starfa að nokkru leyti.
Veitingasalir þess og samkvæmis-
salir voru fyrst notaðir 18. þ.
m. og var þar dansleikur 300
manna og borðhald 180 manna þá
um kvöldið og síðan er sú deild
gistihússins opin almenningi. En
áður en opnað var á laugardag-
inn bauð eigandinn, Jóhannes
Jósefsson, ýmsum gestum til að
skoða húsakynnin, ráðherrunum,
borgarstjóra, bankastjórum, rit-
í stjórum o. fl. J. Jós. bauð gest-
ina velkomna með fáum orðum og
forsætisráðherra árnaði eigandan-
um og fyrirtækinu heilla og síð-
an flutti borgarstjóri ræðu og
þakkaði fyrir bæjarins hönd fyrir
gistihúsið og dugnað og ráðdeild
J. Jós. við bygginguna. Einnig
talaði dr. Guðm. Finnbogason og
mintist þess hversu Reykjavík
hefði áður verið illa á vegi stödd
um gott gistihús og samkvæmis-
stað, en nú væri mjög glæsilega
bætt úr þessu. Sig. Eggerz mint-
ist konu J. Jós. og þáttar henn-
ar í gistihúsmálinu og sagði að j
landinu öllu væri sómi að þessu
veglega húsi.
Reykvíkingar hafa fylgt smíð!
| Borgar með athygli og áhuga fra
' upphafi, því margir hafa fundið
til þarfarinnar á nýtísku gisti-
húsi. Og síðan veitingasalimar
voru opnaðir, hefur verið þangað
mikill fólksstraumur og ljúka
menn upp einum munni um það,
að mjög haganlega og smekklega
I sje frá öllu gengið og eru húsa-
i kynni öll hin vönduðustu og vist-
legustu. Óþarfur íburður og glys
er þar ekki, en þó fagurlega frá
öllu gengið og af listfengi, og
búnaður allur vandaður og sam-
kvæmt fylstu kröfum nútímans.
Stendur Borg jafnfætis fyrsta
flokks gistihúsum erlendra stór-
borga og má vel jafna henni við
bestu gistihús annara norrænna
höfuðstaða, þótt stærri sjeu þau
sum.
Það af húsinu, sem þegar hef-
ur verið opnað, er veitingasalur,
12X12 m. að stærð og danssal-
ur innar af honum 10X14 m. og
innar af honum annar minni saJ-
ur og þar innar af og til beggja
handa 3 smærri salir, dyngja,
reykhús og svo 4 snyrtingaskálar.
móttökuskáli o. fl. Sömuleiðis
verður þar lesstofa og málstofa
og rúmgóð og smekklega búin
anddyri eru þar og símaherbergi
o.sl. Á neðstu hæð eru einnig 3 eld-
hús, búr og búrklefar, en í kjall-
ara eru geymslur,.. hitunartæki,
kælitæki o. fl. Húsið er hitað með
heitu lofti frá miðstöð í kjallara
og er því dælt um sali og her-
bergi með rafmagnsvjel, en ofn-
ar eru engir, og út er því svo
dælt á öðrum stöðum. Er þannig
! hægt að endurnýja loftið í sam-
I kvæmissölum oft á hverri klukku-
stund ef þurfa þykir og hafa þar
heitt eða svalt eftir óskum. Ljós-
útbúnaður er einnig mikill og
með nýtískusniði og smekklega
frá honum gengið. Meðfram öll-
um húsveggjum úti er þjett smá-
ljósaröð á kvöldin. Á efri hæðum
hússins þremur verða 46 gesta-
herbergi og 14 með einkaböðum,
en auk þess mörg böð í göng-
um og sími í hverju herbergi. En
vinnu er ekki lokið á þessum hæð-
um. Guðjón Samúelsson hefur
teiknað húsið. Skreytingu innan
húss hafa annast Hamborgari
einn, Grosser og Ágúst Lárusson
og eru málaðar á veggi danssals-
ins ýmsar myndir, en landslags-
myndir á veggi í öðrum sal.
Eigandinn, Jóhannes Jósefsson,
er sjálfur ráðsmaður Borgar og
bryti, en Jónas Lárusson, áður á
„GuIlfossi“ er eftirlitsmaður veit-
ingasalanna, en yfirmatreiðslu-
maður er danskur, var áður á
Hótel d’Angleterre í Kaupmanna-
höfn. Allmargt starfsmanna er að
sjálfsögðu við fyrirtækið og eru
þar nú 8 þjónar, 16 stúlkur, 3
hlj óðfæraleikarar, dyravörður,
næturvörður, sendlar, sölustúlkur
o. fl. Þjónar, dyravörður og
sendlar eru einkennisbúnir, eins
og títter á hótelum, í brúnum föt-
um með gyltum borðum.
Hefur það verið mikið verk að
koma húsinu upp og er það
bæjarprýði og bæjamauðsyn og á
sjálfsagt oft eftir að verða þar
gestkvæmt og góður fagnaður og
vegnar fyrirtækinu vonandi vel.
Þessar vísur voru gerðar kvöld-
ið sem hótelið var opnað:
Heill þjer fylgi, Hotel Borg,
há í lofti, fögur sýnum,
vel þú skreytir Vallar-torg
veggjaprúð með ljósum þínum.
►
EicLndsspátaliitii.
Spnrst fyrir um starfsfólk.
Búist er við að Landsspítalinn taki til starfa næsta
haust.
Þeir, sem hafa hug á að leita sér atvinnu í spítalan-
urn, eru beðnir að gefa sig fram við starfrækslunefnd spítal-
ans fyrir 1. apríl. Er hér átt við þetta starfsfólk:
1. Hjúkrunarkonur, þar af 2 yfirhjúkrunarkonur, 1 skurð-
stofuhjúkrunarkona og 1 í Röntgendeild.
2. Yfirljósmóðir.
3. Matráðskona.
4. Þvottaráðskona.
5. Vélamaður.
Starfrækslunefnd Landsspítalans.
Reykjavík 15. janúar 1930.
G-. Björnson
form.
Guðmundur Thoroddsen
ritari
Helgi Tómusson
l»orbjörg Arnadóttir
Gskir þær frá okkai’ bæ
á þjer lengi munu hrína:
gæfa, lán- og gleði æ
gisti fagra sali þína.
Jóhannes, sem jötnum fyr
jarðvarpaði’ og barði’ á tröllum,
er nú laus við stríð og styr,
stiltur, gæfur, Ijúfur öllum.
Út um heiminn fyr hann fór
fyltur ægilegum þrótti.
Orðstír hans var orðinn stór.
Auð og frægð hann þangað sótti.
Þótt til fjár og frama hann
fjær í löndum róstur háði,
alt það, sem hinn vaski vann,
vildi’ hann eigna feðra láði.
Borgin hans er þjóðar þörf.
Þar er gildu verki’ að sinna,
og hann fær nú friðsöm störf
fyrir landið sitt að vinna.
Iljón, sem verjið heiður þess
hýra ranns, sem nú vjer lofum,
blessist vistir, vín og sess,
voð og sæng í ykkar stofum.
----o----
Sjötugsafmæli E. H. Kvarans í
Vestman naeyjum. Þaðan er Lög-
rjettu skrifað, að E. H. K. hafi
verið minst í Vestmannaeyjum á
afmælisdaginn með flutningi
þriggja erinda opinberlega. Var
það fjelagið „Árblik“, sem gekst
fyrir þessu, en Hallgrímur Jón-
asson kennari er formaður þess.
Ræður fluttu: Jóh. Þ. Jósefssón
alþm., um skáldið E. H. Kvaran,
og las upp kaflann „Glampinn“
úr Sálin vaknar; Kr. Linnet
bæjarfógeti, um E. H. Kvaran og
upphaf spíritismans á Islandi,
og formaður fjelagsins, um sálar-
rannsóknimar úti í heimi í sam-
bandi við forgöngumenn þeirra
hjer. Töluðu þeir, hver um sig,
nálægt hálftíma. Hallgrímur Jón-
asson sagði m. a. í niðurlagi ræðu
sinnar: ,,. .. svo víðtæk ítök og
djúp á hann í hugum lands-
manna, bæði sem skáld og rithöf-
j undur, að engan núlifandi sam-
tíðarmann hans veit jeg, sem
þjóðinni stæði nær að minnast á
athugaverðum tímamótum í æfi
hans. Okkur,, meðlimum „Ár-
bliks“, sem hann mest allra
manna hefur vakið til athugunar
og áhuga á mikilvægum lífssann-
indum, var það einkarkær skylda,
að reyna, þótt í stuttu máli væn
og ófullkomnu, að gefa eitthvert
yfirlit um nokkur þau efn:, sem
honum hafa verið hugstæðust í
skáldskap og ritstörfum ... Það
er skoðun andahyggjumanna, að
máttur hugsananna sje mikill,
jafnvel um óra-fjarlægðir. Jeg
veit, að frá þeim streymir í dag
j magnmikil flóðbylgja hjartarileg-
ustu þakka og ástúðaróska til
brautryðjandans, sem fremstur
allra íslenskra manna hefur með
lífsstörfum sínum og list leitt
þá til skilnings og athugunar á
nokkrum mikilvægusu meginefn-
um tilverunnar“.
Fljótsdalshjeraði 12. des. 1929:
Sumarið síðasta var mjög hag-
stætt; þó hefur verið óstöðug tíð
síðan í ágústlok, en engin stór-
veður fyr en nú síðast í nóv.
vóru stórviðri, sjerstaklega regn.
Gerði þó ekki verulegar skemdir
nema nokkrar á vegum og líklega
meiri fyrir það, að vegirnir vóru
Gunnlaugur Claessen
varaform.
Jón H. Sigurðsson
Túnræktinni fer stöðugt fram og
fóðrun fjenaðarins um leið, enda
heyrist varla getið að kind fari
úr fári. Á mörgum bæjum er
sagt að dilkaskrokkar hafi vegið
að meðaltali 30—34 pund. Fjórir
skrokkar höfðu verið vegnir í
kaupfjelaginu á Reyðarfirði, er
vógu 48 pund hver.
Grein Gunnlaugs læknis Ein-
ferðalögum um fjórðungana, held-
ur og sameina hina bestu menn.
IJjer er mikill friður í „mann-
fólkinu“, eins og jafnan hefur
verið frá elstu tíð og það má bú-
ast við því, að svo verði í næstu
tíð. Menn minnast því varla á
þetta, sem nefnt er pólitík, og
þar af leiðandi dreg jeg dám af
mínum meðbræðrum og segi því
ekki orð um þá tegund mála. •
Runólfr Bjarnason.
Minningarrit um 50 ára land-
nám Islendinga í Norður-Dakóta
er nýkomið út þar vestra, en
svolítið frosnir. Annars gerði | arssonar, um að sameina Aust-
frost snemma vart við sig, svo ! firðina við aðra landsfjórðunga
vart varð skorið ofan af eftir i með akvegi um Fjöllin, þykja
23. helgi. Tún vóru í besta lagi j vera orð í tíma töluð. Mjmdi það
vaxin og útengi vel í meðallagi. ! ekki einungis greiða fyrir öllum
DOSTOJEVSKIJ: Glæpur og refsing.
eins og það er áreiðanlegt, að þegar þangað kernur sjáum
við undir eins hvað til bragðs á að taka. Þar að auki er
tími til þess kominn .. . hvað er að tarna, klukkan er orð-
in tíu, sagði hún um leið og hún leit á hið fagurbúna
gullúr sitt, sem hjekk í langri og fínni Feneyjafesti og
stakk mjög í stúf við annan búnað hennar. „Gjöf frá
brúðgumanum", hugsaði Rasumikin.
— Ó,við verðum að flýta okkur, Dúnja, við verðum
að flýta okkur,sagði móðir hennar og þaut upp — hann
heldur að við sjeum reiðar við hann síðan í gær, fyrst við
komum svona seint. Guð minn góður. Um leið og hún
sagði þetta, sveipaði hún sm sig skykkju sinni og setti
upp hattinn. Og Dúnja tígjaði sig líka. Rasumikin sá að
hanskar hennar voru ekki einungis slitnir, en líka rifnir.
En þessi fátæklegi klæðnaður gerði konurnar samt
virðulegar eins og altaf á sjer stað um fólk, sem kann
að bera fátækleg föt.
Rasumikin horfði á Dúnju með djúpri lotningu og var
hreykinn af því að mega fylgja henni. „Drotningin“, hugs-
aði hann, „sem stoppaði sokkana sína í fangelsinu var
sjálfsagt á að sjá eins og sönn drotning meðan hún gerði
það og var meira að segja máske enn tígulegri en þegar
hún sat í hásæti sínu í dýrðlegúm veislum.
— Guð minn góður, sagði Pulkeria Alexándrovna,
aldrei hafði jeg hugsað mjer það að hitta son minn aft-
ur, hann Rodja minn, elsku hjartans drenginn minn með
kvíða og skelfing í hjarta mjer. Jeg er hrædd við hann,
sagði hún og horfði óttaslegin á Rasumikin.
— Verið þjer ekki hræddar, mamma, sagði Dúnja og
kysti hana, trúið heldur á hann.
— Já, guð minn góður jeg trúi líka á hann, en jeg
hef ekki sofnað dúr í alla nótt, sagði vesalings konan.
Þau gengu út á götuna.
— Veistu það, Dúnja, að þegar jeg sofnaði undii'
morguninn, brá henni Mostu sálugu Petrovnu alt í einu
fyrir mig. Hún var alveg hvít, hún kom til mín, tók í
hönd mína og hristi höfuðið svo alvarlega eins og hún
fordæmdi mig. Skyldi þetta þýða nokkuð gott? Æ, það er
satt, þjer vitið það ekki, Martha Petrovna er dáin.
— Nei, það veit jeg ekki, hvaða Martha Petrovna?
— Það varð snögt um hana og hugsið þjer yður . . .
— Seinna, seinna mamma, sagði Dúnja; hann veit
ekkert um það ennþá hver Martha Metrovna var.
Æ, þjer vitið það ekki. Jeg hjelt, að þjer vissuð
þetta altsaman. Já, þjer verðið að fyrirgefa mjer, Dmitri
Prokofiitsj, jeg er alveg að missa vitið þessa dagana. Jeg
álít sannarlega, að þjer sjeuð forsjón okkar og hjelt því
sjálfsagt, að þjer vissuð alt um okkur. Jeg lít á yður eins
og ættingja. Verið þjer ekki reiður þó jeg tali svona. En
hvað er að yður í hægri hendinni, hafið þjer meitt yður?
— Jeg meiddi mig ögn, tautaði Rasufnikin hinjin-
lifandi.
— Stundum er jeg svo opinská, að Dúnja verður að
taka í taumana ... Drottinn minn dýri hvaða greni er
þetta, sem hann býr í. Haldið þjer, að hann sje vaknað-
ur? Og þessi kona, húsmóðir hans, kallar þetta herbergi.
Þjer segið, að honum sje ekki um það að láta í ljós til-
finningar sínar. Ef til vill er hann leiður á mjer og öllum
mínum göllum. Getið þjer ekki sagt mjer, hvemig jeg á
að koma fram við hana. Jeg veit ekki mitt rjúkandi ráð.
— Þjer eigið ekki að spyrja hana of mikið. Þegar
þjer sjáið, að hann fer að gretta sig, verðið þjer að hætta.
Og umfram alt, spyrjið þjer hana ekki of mikið um heilsu-
far hans. Það þolir hann ekki.
— Æ, það er svo erfitt að vera móðir... En þaraa
er stigi, óskaplegur stigi.
— Mamma, þjer eruð náfölar. Verið þjer nú rólegar,
elsku mamma, sagði Dúnja ástúðlega. Honum hlýtur að
þykja mjög vænt um að sjá yður; en þjer þjáist, sagði
hún og augu hennar tindruðu.
—- Dokið þið við, jeg ætla að fara á undan og sjá
hvort hann er vaknaður, sagði Rasumikin og flýtti sjer
upp stigafin. Konurnar fóru hægt á eftir honum. Þegar
þær gengu fram hjá dyrum húsmóðurinnar á fjórðu hæð,
tóku þær eftir því, að dyrn&r voru opnaðar hægt í hálfa
gátt _og tvö sindrandi, svöi*t augu litu snögt á þær. En
um leið og augu þeirra msettust, var hurðinni skeit svo
hastarlega í lás, að Pulkeria Alexándovna var að því kom
in að hljóða.
III.
— Hann er frískur, hann er frískur, kailaði Sossimof
á móti þeim, sem inn komu- Hann var korninn fyrir tíu
mínútum og sat nú á legubeKkshorninu eins og dagimr áð-
ur. Raskolnikof sat á hinu horninu alklæddur, meira að
segja vandlega þveginn og greiddur, en það hafði hann
ekki verið lengi. Herbergið fyltist undir eins, en samt
tókst Nastasju að smjúga ffln. Raskolnikof var sannar-
lega næstum því heill heilsU, en hann var dálítið fölur,
utan við sig og þungbúinn. Á svipinn var hann eins og
særður maður eða einhver, sem þolir miklar líkamlegar
þjáningar. Brýraar voru dregnar saman. Vörunum þrýst
saman. Augnai-áðið ofsalegt. Hann talaði lítið og var ófús
á það, eða eins og hann talaði af beiskri skyldurækni, Ein-
stöku sinnum kom einhver órói fram í fasi hans Ef hann
hefði haft hvítan linda um haödlegginn eða band um hend-
urnar, þá hefði hann verið ÖÚUngis eins og handleggsbrot-
inn eða ajvarlega lemstraður maður. Samt var eins og
ljósi brigði fyrir eitt andarták í þessu föla andliti þegar
mæðgurnar komu inn, svo ferðist þjáningasvipurinn aft-
ur yfir það! Sossimoff, sem athugaði sjúkling sinn með
vakandi áhuga ungs læknis, tók eftir því sjer til undrunar,
að ekki sáust á honum nein rnerki þess, að hann gleddist
við komu ættingja sinna. Honum tókst. þvert á móti með
erfiðismurium að fá sjálfan ^ig til þess að þola nokkurra
stundfe óhjákvæmilegir píslir- Svo tók hann eftiv því, að
hjerumbil hvert orð, sem sagt var á eftir snart einhvern
veikan blett á sjúklingi hans og varð honum tíl kvalar.
En jafnframt varð hann að dáðst að því þreki, sem hann
sýndi í því að hafa hemil á tdfinningum sínum, hvernig
hann stjómaði og duldi æsingu sína, hann, sem í gær fór
í blossa af hverju orði.
— Jeg finn, að jeg er næstum því frísku'' sagði
Raskolnikof og kysti móður sína og svstur vingjarnlega
og af því varð móðir hans undir eins ákaflega glöð. Og
jeg skal ekki tala eins og í gær, sagði hann við Rasumikin
og tók í hönd hans.
—-'Jeg er meira að segja alveg hissa á horum í dag,
sagði Sossimoff og þótti vænt um gestkomuna, því hann
hafði alveg strandað í viðræðum sínum við Raskolnikof
þær fáu mínútur, sem hann hafði setið hjá honum — ef
þessu heldur svona áfiam, verður alt komið i sitt gamla
lag eftir tvo eða þrjá daga. Það er að segja, þá verður
það eins og það var fyrir tveimur eða máske þremur mán-
uðum. Þetta hefur verið svo lengi, að búa um sig. Jæja,
viljið þjer svo ekki viðurkenna, að það hafi að einhverju
leyti verið sjálfum yður að kenna, sagði hann og brosti
varlega eins og hann væri hræddur um að hafa æst hann.
— Getur meir en vel verið, sagði Raskolnikof kulda-
lega.
— Jeg segi það einungis vegna þess, mælti Sossimoff,
að fullkominn bati yðar er nú að mestu undir sjálfum yð-
ur kominn. Nú þegar hægt er að tala við yður, vil jeg
gera yður það ljóst, hversu nauðsynlegt það er að eyða
þeim orsökum, sem komu sjúkleik yðar af stað! Þá náið
þjer yður fljótt, annars getur vður hrakað mn meira.
Þessar orsakir þekki jeg ekki, en þjer hljótið að þekkja
þær sjálfur. Þjer eruð skynsamur maður og hafið sjálf-
sagt athugað sjálfan yður. Mjer virðist sjúkdómur yðar
hafa byrjað um sama leyti og þjer fóruð úr háskólanum.
Þjer eigið ekki að vera aðgerðalaus, ákveðin vinna og fast
takmark mun reynast yður best af öllu.
— Já, sjálfsagt, þjer hafið rjett fyrir vður, jeg fer
undir eins aftur í háskólann og þá gengur alt eins og í
sögu.
Sossimoff, sem hafði byrjað á hinum góðu ráðum
sínum meðfram til þess að hafa góð áhrif á mæðgurnar,
varð nokkuð vandræðalegur, þegar hann tók eftir nístandi
hæðnissvip á andliti sjúklings síns, en aðeins andartak.
Pulkeria Alexándrovna fór undir eins að þakka Sossimoff,
einkum fyrir heimsókn hans um nóttina.
— Hvað er að tarna, kom hann til ykkar í nótt,
spurði Raskolnikof undrandi og órólegur, svo þið hafið
heldur ekki getað sofið eftir ferðina.
Æ, Rodja, klukkan var ekki nema tvö. Við Dúnja fór-
um aldrei fyr að hátta þegar við vorum heima.
— Jeg veit heldui' ekki hvernig jeg á að þakka hon-
um, sagði Raskolnikof og varð ált í einu þungbúinn og
niðurlútur. Ilvað sem borguninni líður, þjer fyrirgefið
þó jeg minnist á það, sagði hann og sneri sjer beint að
Sossimoff, þá veit jeg ekki hvernig jeg á skilið þessa
sjerstöku umhyggju yðar, jeg veit það blátt áfram ekki
og jeg er meira að segja dálítið áhyggjufullur út af því,
af því að það er óskiljanlegt. Jeg segi yður það hreint og
beint.
— Verið þjer rólegur, sagði Sossimoff og hló. Hugsið
þjer yður, að þjer sjeuð fyrsti sjúklingurinn minn, og
þegar við erum að byrja starfið, fáum rfð ást á fyrstu
sjúklingunum eins og bömum okkar og ennþá hef jeg ekki
marga sjúklinga.
— Jeg tala nú ekki um þennan þarna, sagði Raskolni-
kof og benti á Rasumikin. Hann hefur ekKi orðið fyrir
öðru frá mjer en móðgunum og vandræðum.
— Nei, nú lýgur þú, þú ert svo hrærður í dag, sagði
Rasumikin. Ef hann hefði verið dálítið skarpskygnari,
hefði hcinn sjeð, að Raskolnikof var ekki hrærður, heldur
þvert á móti, en Dúnja tók eftir því og virti bróður sinn
fyrir sjer með skörpu og sorgmæddu augnaráði.
— Jeg þori ekki að tala um þig, móðir mín, hjelt
hann áfram, og þuldi orðin eins og hann hefði lært þau
utan að. Nú fyrst í dag get jeg nokkurn veginn sjeð og
skilið, hvað þjer hafið hlotið að taka út meðan þjer sátuð
hjer í gær og biðuð þess, að jeg kæmi heim.
Svo þagnaði hann, og alt í einu rjetti hann þegjandi