Óðinn - 01.01.1928, Blaðsíða 36

36
ó Ð I N N
mjer til í dönskum stíl, mjög skemtilegum manni. Jeg
man ekki hvað jeg hafði til að veita, mig minnir að
við hefðum ofurlítið romm foddy og sátum mjög glað-
ir saman. Qarðbúinn kom ekki fyr en kl. var 11 og
var hann þá talsvert kendur, og er gestirnir ætluðu
að fara, þá stakk hann upp á því, að við skyldum
koma niður í bæ og drekka kaffi að skilnaði, og
bauð hann okkur öllum; við þágum boðið og fórum
með honum niður á Riiséscafé; enginn af okkur vissi
þá hverskonar kaffistaður það var. Við fórum þar
inn, var þá klukkan um 12, hann pantaði kaffi handa
okkur og líkör með. Svo, er við vorum að bíða eftir
kaffinu, þurfti hann að bregða sjer frá, og áður en
hann kom inn, kom kaffið. Við vildum ekki fara að
drekka fyr en hann kæmi, og biðum og biðum, og
kl. varð eitt, og okkur fór að hitna og kaffið að
kólna. Við kunnum heldur ekki sem best við okkur
þar inni, okkur -sýndist þar heldur sukksamt. Svo
sendum við einn út að svipast að honum. En hann
sá hann hvergi. Svo sagði jeg þeim að bíða mín og
þaut af stað og hljóp beina leið upp á Garð og inn
á herbergi Garðbúans. Þar lá hann á gólfinu stein-
sofandi. Mig langaði innilega til að sparka í hann,
því þetta var versta öngþveiti. Hefðum við haft nokkra
peninga, einhver af okkur, þá hefði það ekkert gert
til, en þegar við höfðum talið saman okkar peninga-
eign allir 4, höfðum við ekki fulla krónu allir til sam-
ans. Þetta gat því orðið „skandali“ og jeg bar ábyrgð-
ina. ]eg vildi engan vekja upp af kunningjum mínum.
Svo bað jeg Henriksen gamla næturvörð að lána
mjer 2 krónur og gerði hann það, er jeg hafði gefið
honum drengskaparloforð um að borga þær með 4
krónum. Svo fjekk jeg 2 krónurnar og þaut niður á
kaffistaðinn og inn. Það var rjett fyrir kl. 2, lokunar-
tíma; þeir höfðu ekki átt stundirnar sælar, því þeir
sátu eins og á nálum, og okkar »kompagní« var farið
að vekja eftirtekt. Svo slokuðum við í okkur kaffið
og jeg kallaði á þjóninn og borgaði. Það voru ná-
kvæmlega 2 krónur, og drykkjupeninga fjekk hann af
sameiginlegum sjóði Svo sluppum við með angistina,
og vorum fegnari en frá megi segja.
Þegar jeg kom heim á Garð fór jeg inn til kunn-
ingjans, og togaði hann upp á legubekkinn, en grimd
var mjer í huga. Næsta dag kom hann til mín, að
vita hvernig farið hefði. Hann mundi ekkert frá því
er hann kom út úr kaffistaðnum og þangað til hann
vaknaði um morguninn. — Þegar hann heyrði alla
söguna, varð hann mjög aumur og það var ekki
nærri öðru komandi, en að hann borgaði næturverði.
— Þetta var versta æfintýrið sem jeg Ienti í á Hafn-
arárum mínum. —
Þetta var í janúarmánuði og var Eyvind þá að
fara til Kristjaníu, en hafði dvalið svona lengi af því
að hann var að kynna sjer einhvern kennaraskóla.
Löngu áður en þetta gerðist, það var í nóvember-
mánuði, fjekk jeg tilboð um að veita tilsögn í íslensku
og færeyisku höfuðsmanni í mælingadeild hersins.
Hann hjet Koefod-]ensen. Það kom svo til, að mig
minnir, að Árni Thorsteinsson var einhverstaðar með
guðfræðikandidat, sem hjet Christian Hansen, og
spurði hann hvort hann vissi nokkurn íslending, sem
kynni færeyisku, og tilnefndi hann mig. Svo kom
kandídatinn til mín og sagði mjer, að höfuðsmaðurinn
hefði von um að verða sendur upp til íslands eða
Færeyja til að mæla, og vildi hann því fá ofurlitla
undirstöðu í þessum málum, svo hann gæti bygt ofan
á hana, ef hann kæmi þangað. ]eg fór svo með með-
mæli frá Chr. Hansen út á Vesturbrúargötu 99 og
hitti þar höfuðsmanninn. Hann tók mjer tveim hönd-
um, og kvaðst vilja hafa tíma tvisvar í viku, á kvöldin.
Svo samdist með okkur, að jeg kæmi þangað þriðju-
dagskvöld og föstudags kl. 7, borðaði fyrst kvöldmat
og svo hefðum við tíma á eftir, og fengi jeg svo 10
krónur um mánuðinn. Þetta var afarstór fengur fyrir
mig, og komst jeg þar í kynni við mjög göfugt fólk.
Höfuðsmaðurinn var stórmentaður maður og eftir því
mikið Ijúfmenni. Frúin hafði bæði mikil og fögur hljóð
og Ijek á píanó. Það var mjer mikil mentun að kynn-
ast þessu fólki, og þessi kvöld urðu hátíðakvöld fyrir
mig. Ágætis kvöldverður og svo söngur og músik dá-
litla stund og síðan kenslutíminn til kl. 9. Svo var
okkur höfuðsmanninum fært lítið glas af mildu romm-
toddy, og sátum við að því og reyktum vindil og
töluðum saman um ýms efni til kl. 10. Höfuðsmað-
urinn var svo skemtilegur og fræðandi, og einnig
áfjáður í að vita sem mest um Island, að jeg var
utan við mig af gleði í hvert sinn er jeg fór þaðan.
Höfuðsmaðurinn átti 4 börn, tvær stúlkur, 8 og 7 ára
gamlar, og tvo drengi, 5 og 2ja ára. Hjet eldri dreng-
urinn Mogens og sá yngri Eugen. ]eg sá fyrst lengi
vel ekki drengina, því þeir voru háttaðir er jeg kom.
Einu sinni bað frúin mig að koma kl. 6V2, því
Mogens Iitla langaði svo til að sjá þennan »Islænder«,
sem væri að kenna pabba hans. Hjá móðurbróður
sínum hefði hann sjeð tvo íslenska hesta, sem kall-
aðir væru »Islænder«, og hjeldi því að þetta væri
hestur, og væri alt af að spyrja, hvernig hann gæti
kent pabba, og hvort hann hefði munnpoka 0. s. frv.