Óðinn - 01.07.1934, Blaðsíða 43

Ó Ð I N N
91
framt smíðaði hann bæði trje og járn í þarfir
heimilisins.
Nú var heilsan orðin allgóð, en eigur engar,
og 5 börnum að forða frá sveit. Það tókst.
Fjekk Sigurður næga smíðavinnu á sumrum en
bjó til hnakka og söðla á velrum. Þannig gekk
í 3 ár. Þá hjelt hann til Reykjavíkur. Fjekk hann
þar sveinbrjef i trjesmíði á óvenjulega skömm-
um tima, stundaði smiðar og gerði við úr,
klukkur og saumavjelar.
En stöðugt harðnaði í ári. Loks var lilla sem
enga vinnu að fá, hvorki í Reykjavík nje til
til sveita, og þá enn örðugra að innheimta vinnu-
laun sín. Sá Sigurður að barna sinna vegna mátti
eigi lengur við svo búið standa. Kaus hann þá
að reyna gæfuna í Vesturheimi. Seldi hann reið-
hest sinn á götum Reykjavíkur og sendi and-
virðið til meðlags með börnum sínum. Renni-
bekk sinn, og fjölda annara smiðatóla, skildi
hann eftir í Reykjavik óseld — því að ferðina
bar brátt að — og hefur aldrei sjeð eyrisvirði
fyrir þau. Gamall kunningi, Hinrik Jónsson, á
leið til Ameríku, nú gildur bóndi í Melita-bygð,
Manitoba, hitti hann af hendingu og bauð honum
lán í fargjaldið, og þá hann það. Skipið kom.
Sigurður skundaði um borð, með 2 krónu pening
í vasanum, umfram fargjald. Og Island hvarf úr
augsýn, vafið sólskini og sumarblíðu.
í Reykjavík hafði Sigurður kynst ýmsum
mætum mönnum, og aflað sjer þekkingar á
ýmsa lund. Las hann af kappi í frístundum
sinum, og þá enn sem fyr lækningabækur
hómopata, öðru fremur. Hafði þó aldrei í huga
að leggja fyrir sig lækningar; til þess áleit hann
sig skorta mentun. En fáeinar meðalategundir
hafði hann með sjer til skips, ef svo kynni að
fara að hann og aðrir þyrftu þeirra með á leið-
inni. Um 500 Islendingar voru þar á vesturleið.
Margir veiktust, ungir og gamlir. Var Sigurðar
mikið vitjað, og þótti takast vel.
Sigurður komst heilu og höldnu til Winnipeg.
Fjekk hann þar strax smíðavinnu og hjelt henni
til hausts. Gat hann þá endurgreitt fargjaldslánið,
og sent tveim börnum sínum fargjald og meðlag
til hinna. Þeim sendi hann svo fargjald árið
eftir. Keypti hann sjer hús og tvær lóðir á góð-
um stað í bænum, eftir 3 ár. Hópurinn hans
var stór, og stækkaði hann húsið. Gjörðist hon-
um nú leitt og örðugt einlifið. Þann 12. mars
1888 kvæntist hann Guðrúnu Davíðsdóttur frá
Lágarkoti í Lágarplássi í Eyrarsveit. Þekti hann
hana af orðspori heima á Fróni og trúði engri
konu betur en henni fyrir börnum sínum.
Reyndist hún honum ágæt kona og börnum
sínum og stjúpbörnum hin besta móðir, enda
talin valkvendi af öllum, sem kynnast henni.
Hún er fædd 19. des. árið 1855. Davíð faðir
hennar var Bjarnason, Jónssonar fróða Egils-
sonar á Vatnshorni í Haukadal. Móðir Davíðs
var Guðfinna, dóttir sjera Jóns Hjaltalíns að
Breiðabólstað á Skógarströnd. Kona Davíðs,
móðir Guðrúnar, var Margrjet, dóttir Þorsteins
og Dagbjartar yfirsetukonu að Kjalveg undir
Jökli. Guðrún flultist til Ameríku 1881.
Brátt tekur líf Sigurðar nýja stefnu. Fyrir
hjálpsemi sína og hepni við sjúka á leiðinni
yfir hafið gat hann sjer alment orð og traust
landa sinni. Þeir hjeldu því áfram uppteknum
hælti, að vitja hans. Fyrirætlan Sigurðar var sú,
að stunda handverk sitt eingöngu, svo og að ná
sem fyrst tökum á enskri tungu, og tók hann
þegar að ganga í kvöldskóla í því skyni. Hins-
vegar var honum óljúft að synja beiðnum
manna; leit á liðsinni við þá sem góðverk, því
að flestir voru þeir framan af gjörsnauðir, og
eigi fyrir gjaldi að gangast. En er aðsóknin óx
stöðugt, varð hann loks að velja á milli hand-
verks síns og lækningastarfsins. Kaus hann hið
síðara, vitandi það, að eigi yrði hvort sem var
komist hjá kröfum almennings. Þar eð kringum-
stæður landans voru þá sjerlega bágbornar, sem
enginn fengi betur lýst en hann.
Læknisstörfum gegndi Sigurður allan sinn
dvalartima í Winnipeg, 20 ár og 3 mánuði. Var
hann löngum, nætur og daga, hjá sjúkum og
sængurkonum, og fjekk ekki öðrum störfum
sint. Sigurður neitaði aldrei um liðsinni. Var
hann aldrei svo þreyttur og svefnlaus, að hann
eigi brigði við, er kallið kom. Var þó ósjaldan
til hans leitað í grimdarveðrum um hánætur,
er aðrir læknar neituðu að ómaka sig, eigi síst
er umkomulausir fátæklingar áttu í hlut. Sú varð
og raunin á, að Sigurður bar fjárhagslega lítið
úr býtum fyrir starf sitt, enda gekk hann aldrei
eftir endurgjaldi. Þakkar hann það mest frábærri
hússtjórn konu sinnar að heimilið fjekk haldist
við, þrált fyrir rýrar tekjur og þrotlausa gesta-
nauð. Svo fór þó að lokum að lifnaðarhættir
þessir urðu háðum hjónunum ofraun. Svefnleysi
og hrakningar í næturfrostum og illviðrum tóku