Verkamaðurinn - 18.10.1963, Blaðsíða 4

I STRAKOFANUM
Útsýn frá Cetalu. Fremst á myndinni sjóst nokkrir strókofanna.
Hvernig myndi ykkur lítast á
að búa í strákofa?
Margar frumstæðar þjóðir ala
aldur sinn í slíkum híbýlum, en
í allri menningunni hér í Norð-
urálfu eru þau löngu úr sögunni.
Þó ekki alveg.
Dreifð um strendur Miðjarð-
arhafsins eru að minnsta kosti
fjórtán þorp, og sum stór, sem
samanstanda nær eingöngu af
strákofum. Þetta eru að vísu að-
eins sumarbústaðir, og öll þorp-
in eru í eigu sama félagsskapar-
ins: „Club Mediterranée“, Mið-
j arðarhafsklúbbsins.
Þessi ágæti félagsskapur mun
vera lítt þekktur á landi hér, og
er mér nær að halda að við
hjónin séum fyrstu og einu með-
limir íslenzkir.
Eftir sérlega ánægjulega
þriggja vikna dvöl í strákofa,
þykir mér ekki fráleitt að kynna
ofurlítið þetta skemmtilega líf-
erni.
Það er bezt að byrj a ferðalag-
ið í París, því þar á klúbburinn
heimili og aðalstöðvar.
Laugardaginn 31. ágúst 1963
er hellirigning í París. Við kom-
um hingað í gærkvöldi og erum
að leggja af stað, ásamt öðrum
meðlimum „Club Mediterranéé“,
til Cefalu. Sá staður er á norður-
strönd Sikileyjar, um það bil
70 km. frá Palermo. Þar er eitt
af stærstu strákofaþorpum
klúbbsins.
Mótsstaðurinn er kaffihús
eitt, rétt hjá j árnbrautarstöð-
inni Gare de Lyon. Við erum
komin þangað á tilsettum tíma,
kl. 10,45. Þar er nú mikið um
að vera. Fólk drífur að úr öll-
um áttum, með farangur sinn,
og allir reyna að troða sér inn
til að verða ekki holdvotir í
rigningunni. Þrátt fyrir alian
gauraganginn finnum við fljót-
lega rétta aðila, og fáum far-
seðlana. Svo er að drífa sig yfir
götuna og inn í stöðina. Við einn
pallinn stendur heljarmikil lest,
skýrt og skilmerkilega merkt:
„Club Mediterranée, Train
special, Cefalu“. Svona er þetta
stórt fyrirtæki, að það hefur
sínar einkalestir, og þessi mun
rúma svona sex til sjö hundruð
manns.
KI. 12.58 er ekið af stað. Við
erum svo heppin að vera aðeins
þrjú í klefa, en þeir eru annars
ætlaðir fimm, og eru víst flestir
fullsetnir. Þetta á nú að vera
4) Verkamaðurinn
heimili okkar í nærri því tvo
sólarhringa, á meðan við ferð-
umst yfir nær þvert Frakkland,
eftir endilöngum þeim langa
skaga Ítalíu og góðan spöl á
Sikiley.
A bekkjunum eru ágæt hvílu-
rúm, en aðeins fyrir tvo. Hinir
verða að sofa í segldúkskoj um
uppi um alla veggi. En það er
nú ekki kominn háttatími, og
hugsum ekki meira um kojurnar
í bili.
Lestin skröltir áfram, suðaust-
ur yfir Frakkland. Landið er
fagurt og frítt, eða að minnsta
kosti það, sem við sjáum af því,
en rigningin hindrar nokkuð
víðsýni. Farþegar eru allir í há-
tíðaskapi, því nú eru þeir á leið-
inni í sólskinið. Mest er þetta
fólk á ungum aldri, en þó má
sjá fólk á öllum aldri, jafnvel
öldunga. Það er alls staðar söng-
ur og gleði.
Það er komið kvöld, þegar
við komum að Alpafjöllum,
og fegurð náttúrunnar hulin
myrkri og regni. Þegar líður á
kvöldið halla konurnar sér á
bekkina, en ég skríð upp í striga-
koju. Hún er dálítið hörð, og
auk þess fj aðurmögnuð, svo
stundum hendist ég í háa loft.
En þetta er allt í bezta lagi, brátt
er maður farinn að hrjóta.
Næsta morgun er komið glaða
sólskin og hiti. Alparnir eru
langt að baki. Við höfum farið
í gegnum eitthvert gat í nótt, en
þau eru mörg í gegnum fjöllin á
þessum slóðum. Við erum kom-
in góðan spöl suður eftir Italíu,
og höfum á aðra hönd Miðjarð-
arhafið himinblátt.
Um hádegisbil erum við í
Rómaborg, eða réttara sagt ein-
hvers staðar í úthverfi þeirrar
frægu borgar. Tæplega hálftíma
dvöl, og rétt tími til að verzla
ofurlítið við karlana á stöðvar-
pallinum, en þeir falbjóða vöru
sína, svaladrykki og ís, með
ítalskri mælsku.
En sé það rétt, að allir vegir
liggi til Rómaborgar, þá liggja
þeir líka þaðan aftur, og áfram
höldum við suður á bóginn.
Síðari hluta dags komum við
til Napólí. Ég ætla ekki að fara
að lýsa landslagi á Ítalíu, það
hafa svo margir aðrir gert. En
það er fallegt við Napólíflóann,
og þar sem landi hallar hér mjög
í sjó fram er Napólí ein þeirra
fáu meiri háttar borga, sem sést
að talsverðu leyti út um lestar-
glugga. Rétt hjá okkur rís Vesúv-
íus ósköp friðsamlegur í sólskin-
inu, og hinum megin við flóann
hyllir undir Kaprí.
Og enn höldum við áfram,
suður eftir Kalabríuskaga. Þessi
landshluti er sólbrunninn og
fremur hrjóstrugur. Mest fjöll.
Fólk er sagt hér það fátækasta
á Ítalíu, utan Sikileyjar.
Sólin sest, og máninn kemur
upp. Fullur. Landið er næsta
æfintýralegt í tunglsljósinu.
Hátt uppi á fjallatindum blika
ljós ótal þorpa, og maður veit
naumast hvað eru stjörnur og
hvað ljós jarðarbúa.
Svo förum við aftur að sofa.
Einhvern tíma um nóttina kom-
um við að Messinasundi. Þar er
lestin tekin í sundur, sett út í
ferju og flutt yfir til Sikileyjar.
Þessi flutningur hefur í för með
sér allmikið skurk og hávaða.
Svo byrjar hið háttbundna
skrölt á ný, og klukkan hálfsjö
erum við i Cefalu.
Þorpsbúar eru jafnan snemma
á fótum á mánudagsmorgnum,
en þá kemur lestin með nýjan
farm sumargesta. Stöðvarpallur-
inn er þakinn fólki, og sömu-
leiðis veggurinn, sem markar
landamæri þessarar nýlendu.
Flestir eru klæddir sundfötum,
en sumir hafa vafið um sig
„Phareo“ að hætti íbúa Suður-
hafseyja. Það er mikið sungið,
hrópað og kallað. Að sjálfsögðu
er forstjóri þorpsins mættur til
að bjóða okkur velkomin, og
auk þess sérstök viðhafnarhljóm-
sveit. Leikur hún á lúðra svo
fornfálega, að trúlega hafa þeir
fundizt á sorphaug. Vandlátum
músíköntum kynni að þykja tón-
list þeirra dálítið fölsk, enda
leika þeir ekki ævinlega allir
sama lagið, en stemningin er í
bezta lagi, og músíkin fellur í
góðan jarðveg. Tónlistarmenn
þessir eru klæddir á ýmsa lund,
og sé ég t. d. ekki betur en að
einn sé í afdankaðri kvenkápu.
Foringi þeirra er glaðvær og
rösklegur ísraelsmaður. Hann
er skrýddur virðulegri presta-
kápu og blæs pósthorn.
Farangurinn er handlangaður
út um gluggana og skilinn eftir í
einni bendu innan við hliðið, og
okkur er fylgt til morgunverðar.
Sem við höfum satt okkur, koma
leiðbeinendur og leiða okkur í
allan sannleika um fyrirkomu-
lag og lifnaðarhætti í þessari
ágætu nýlendu. Síðan förum við
að huga að hafurtaski okkar, og
hefur þá öllu verið raðað snyrti-
lega upp á aðalgötunni. Hver
finnur sitt dót og sinn kofa. Allt
í þessu líka fína lagi. Skipulagið
er með þeim ágætum, að ekki
hefur það tekið hálftíma að
koma öllum mannskapnum fyrir.
Hér eigum við nú að búa næstu
þrjár vikurnar. í strákofa með
moldargólfi, eins og hreinrækt-
aðir villimenn. Það er sveimér
skemmtileg tilbreyting.
Hvað er svo „Club Mediter-
' tí O
ranee :
Klúbburinn er franskt fyrir-
tæki, og aðalmiðstöð hans er í
París, en umboðsmenn hefir
hann í Belgíu, Englandi, Sviss,
Ítalíu, Grikklandi og víðar. Yf-
irgnæfandi meirihluti meðlima
eru Fransmenn, en allra landa
fólk sést þarna, hvítt og brúnt
og svart.
Hann hóf starfsemi sína árið
1950 í litlum tjaldbúðum á Mal-
jorka. Nú mun meðlimatalan
vera komin hátt á annað hundr-
að þúsund, og á hann fjórtán
sumardvalarþorp á ströndum
Miðjarðarhafs, í ýmsum lönd-
um. Auk þess hefir hann níu
vetrardvalarstaði í Alpafjöllum
og þrjá sumardvalarstaði í sömu
fjöllum.
Tilgangur klúbbsins er að
gefa fólki kost á því, á sem ó-
dýrastan hátt, að eyða sumar-
leyfum sínum í umhverfi sem
gerólíkustu því hversdagslega.
Þorpunum við Miðjarðarhaf-
ið eru valdir staðir í sem feg-
urstu umhverfi, venjulega langt
frá troðnum túristaslóðum.
Ég hefi að vísu ekki dvalið
í nema einu þessara þorpa, en
mér er tjáð, að þau séu hvert
öðru lík. Ég taldi ekki kofana í
Cefalu, en fljótt á litið munu
þeir alls rúma hátt á annað þús-
und manns. Á milli strákofanna
eru mestmegnis olívu- og sítrónu
tré, auk allskonar runnagróðurs,
sem ég kann ekki að nefna. 1
hverjum kofa búa ein hjón eða
þrír einhleypingar.
í útjaðri þorpsins er gömul
höll. Þar eru skrifstofur og bú-
staðir starfsfólks. Framan við
höllina er stórt opið svæði, með
miklum pálmagróðri. Þar er mat
ast, á daginn undir sólhlífum
og á kvöldin undir pálmakrón-
unum og stjörnunum. Átta
manns sitja við hvert borð, og
geta um fjögur hundruð matast
í einu. Það er hreinasta tilvilj-
un ef maður situr til borðs með
sama fólkinu oftar en einu sinni.
Matur er mikill og góður, vínið
óskammtað og máltíðir sérlega
fjörugar athafnir.
Skammt frá höllinni er mið-
depill þorpsins, barinn og dans-
pallurinn. í barnum fást hinar
fjölbreyttustu veitingar, kaffb
öl, ís, ávaxtasafi, viski, koníak,
svo eitthvað sé talið. Men11
drekka mikið af ávaxtasafa og
kaffi. Það er gott í hitanum-
Og svo fá menn sér vitanlega
einn léttan við og við. Þess ma
geta, að ekki sjást menn drukkn-
ir hér um slóðir.
Föstudagur 18. október 1963
EF'I'IK SlbTltlbU HELCiASUN, Kl l.l.Snilt