Eimreiðin - 01.07.1895, Qupperneq 20

100
Lifnaðarhættir og atvinnuvegir eru sörnu sem manna.
(íslendinga sjálfra). Alfar hafa hunda, kýr og kindur, naut og
hesta, fjöruga og fallega, og allt er það föngulegra og gerðarlegra.
en hjá mönnum. Af þessu leiðir, að þeir þurfa alla heyvinnu,
þeir slá og raka, hirða og binda og safna í hlöður. Mjólkur-
tilbúningur fer þar fram, og opt heyrist strokkhljóð úr klettum..
Þeir hafa ullarvinnu, kemba, spinna og prjóna. Þeir sem búa
nálægt sjó, fara í verið og róa til fiskjar og eru að hvalskurðif
þeim hepnast ætíð vel og þeim hlekkist aldrei á. Þeir sem búa
upp til sveita þar sem silungsvötn eru, róa og veiða silung. Þegar
talað er um mat í hólum hjá álfum — en það er sjaldan —, er
nefndur steiktur silungur (og má af því nokkuð marka, að sú saga.
sje til orðin í sveit) og þess utan brauð og grjónagrautur; brauðs-
og grautar-efnið má ráða í hvaðan komið sje, sem síðar skal á.
minnzt. Þ.ó er ekki laust við, að mönnum sýnist ekki maturinn
í hólum girnilegur (stundum maðkaður eða allur rauður). Þess.
skal enn fremur getið, að álfar fara á berjamó og tína ber.
Yfir höfuð er það allt velmegandi og auðugt fólk, sem áður
segir. Þó er til fátækt fólk meðal álfa, og er stundum hart í búi
hjá því; ber þá við, að krakkarnir þeirra korna til manna og sníkja.
mat eða mjólk í nóann sinn; askarnir eru hvítir með rauðum
gjörðum (það hafa þótt laglegir askar, er svo vóru gerðir).
Alfar halda fardaga og flytjast búferlúm, og er það kunnugra.
en frá þurfi að segja; þeir flytjast þá stundum á kerrurn — sem
sýnast steinar eða eru. Almennasta fardagatíðin er nýjársnótt. Um
jólin og nýjársleytið hafa þeir gaman af gleði, söng og dansi, og
kemur það ekki í bága við, að álfar annars sje mjög alvarlegt fólk.
Menntaðir eru álfar mjög vel, enda hafa þeir sálarhæfileg-
leika á æðra stigi en menn; þeir kunna á sjerstök grös til lækn-
inga; geta látið hvali hlaupa á land með kyngi sinni, og er þá.
ekki furða, þótt huldumaður eigi krapta- og kyngisbók (galdra-
kver); álög þeirra verða að áhrinsorðum (»vertu þá aldrei óstel-
andi«). •— Alfar kunna að skrifa; að minsta kosti er látinn skrifaður
miði með barni í vöggu. Þeir hafa jafnvel prentsmiðju og prenta
bækur, og er talað um sálmakver með mjög fínum stíl, er fundizt
hafi við bæ einn; það var svo ólíkt öllu öðru, að það hlaut að
vera komið frá álfum (álfgjöf); og til eru brot af álfa-sálmum.
Að álfar myndi eina þjóðríkisheild, er víst, og eiga þeir
sjer álfaþing, og hafa lög — Huldumannalög—, en aðeins eitt.