Eimreiðin - 01.05.1911, Qupperneq 43

ríkum mæli til þess, að endurgjalda öllum þeim, sem eftir grafa á
réttan og hagfeldan hátt, — að sýna, að enn þá er óhætt að leggja
rækt við gamla ísland og treysta því fyrir framtíð barna sinna.
Til að standa fyrir slíku búi þarf stjórnin að fá sér ábyggilegan
og reyndan mann, sem kann að akuryrkju, segjum Vestur-íslending,
og borga honum fastákveðið kaup, — og þótt ég geti ekki búist við,
að hún gæti borgað slíkum manni eins hátt kaup og bændur hér bera
úr býtum, þeir er góðar bújarðir eiga, vænti ég þess, að hægt væri að
fá vel hæfan Vestur-íslending til slíks starfa, sérstaklega ef hann væri
sannfærður um, að hann með því gæti unnið ættjörð sinni gagn, því
að margir eru þeir hér, sem gjarnan vildu verða til þess.
Um peningalegu hliðina á þessu máli skal ég vera stuttorður að
þessu sinni, aðeins segja, að útgjöldin við að stofna eitt slíkt bú til
reynslu eru nálega hverfandi í samanburði við það hagræði, sem það
gæti gert. Og ef það kæmi í ljós við reynslu þessarar búnaðarað-
ferðar, að jarðrækt gæti ekki borið sig úti á Islandi, þá væri eins gott
fyrir þjóðina að vita það strax og taka út sinn dóm. En ef aftur á
hinn bóginn það sannaðist (sem nú reyndar er þegar sannað af gróðrar-
stöðvum landsins), að jarðrækt í þessari mynd ekki einasta borgaði sig,
heldur væri arðsöm, þá ætti það að vera hveijum manni ljóst, að til
annars væri ekki hægt að verja fé landsins betur, en til þess að efla
hana sem mest.
Um grein Jóns Bíldfells.
Grein þessi hefir áður verið prentuð í »Lögbergi«, en höf.
hefir líka sent oss hana sérstaklega og mælst til, að hún yrði at-
huguð í Eimr. Og oss er ánægja að verða við þeim tilmælum
og jafnframt að flytja lesendum vorum greinina sjálfa í heilu lagi.
Hún er rituð af svo góðum hug, af svo skynsamlegu viti og ræðir
um svo þýðingarmikið mál, að hún á skilið, að henni sé gaumur
gefinn og henni ekki fleygt jafnharðan í ruslakistuna, eins og tíð-
ast mun um blaðagreinar.
Eað er enginn vafi á því, að landbúnaðurinn er sú af atvinnu-
greinum vorum, sem framtíð vor verður að byggjast á fremur
öllum öðrum. fetta er engin ný kenning, heldur í fullu samræmi
við hið fornkveðna: bóndi er bústólpi og bú er landstólþi. Aðrar
atvinnugreinar (t. d. sjósókn) geta verið uppgripameiri í svip, en
til langframa verður landbúnaðurinn vissastur og farsælastur, bæði