Verðandi - 01.01.1882, Blaðsíða 77

ALEX. KJELLAND: SAMVIZKAN GÓÐA.
77
legt að greina, en róminn, angun, hendurnar, — það var
eins og hinn litli og loftilli klefi hlyti að springa við
þau eldsumbrot æstra tilfinninga, sem hjer gusu upp.
Frú Warden varð náföl af hræðslu og flýtti sjer að
standa á fætur. Aðkomumaður opnaði dyrnar og höfðu
þau sig bæði sem skjótast út. A leiðinni út göngin
heyrði frúin voðalegan kvennhlátur. Fannst henni sem
það mundi vera konan — konan, sem rjett áður hafði
talað svo blítt' og viðkvæmnislega um blessuð börnin, og
borið svo mikinn kvíðboga fyrir þeim.
Henni varð gramt í geði við manninn, sem hafði
valdið þessum hræðilegu umskiptum; þau urðu reyndar
samferða eptir strætinu um stund, en hún virti hann
varla viðtals og hlýddi á orð hans með fálátum þykkju-
svip.
Smámsaman fór þó svipurinn að breytast; það var
auðsjeð, að hún fór að veita orðum hans meiri eftir-
tekt. Henni fannst vera svo margt sennilegt í því, sem
hann sagði.
Fátækrastjórinn fór mörgum og fögrum orðum um
það, hve mjög það gleddi huga sinn, að sjá, að önnur
eins kona og frú Warden skyldi hafa svo kristilegan
mannkærleika til að bera, vera svo hjartagóð og hugul
við auma fátæklinga. Að þótt það væri grátlegt til þess
að vita, hve oft einmitt sú hjálpin, sem veitt væri af
fúsum og heilum hug, kæmi illa niður og í óverðugar
hendur, þá væri það þó ætíð fagurt ogvekjandi eftirdæmi,
að önnur eins kona og frú Warden —
«En •— er þá ekki fólkið þarna fjarskalega fátækt
og hjálparþurfa» ? sagði frúin. «Mjer fannst á konunni,
sem hún mundi einhvern tíma hafa átt við betri kjör að
búa og að hún, ef til vill, gæti rjett við, ef henni væri
hjálpað í tæka tíð».
«Jeg tek nærri mjer, að verða að segja yður það —
frú mín góð —, að kvennsnift þessi hefur verið alræmd