BFÖ-blaðið - 01.07.1993, Blaðsíða 5

manna er, svo hrikaleg að heilbrigðisyfirvöld
komast ekki hjá að taka af fullri alvöru á
málum, ef satt er.
Líkur eru á að 33,6% allra karla sem neyta
áfengis greinist einhvern tíma með áfengis-
sýki eða annan vímuefnavanda og 16,1%
kvenna. Með tilliti til hins mikla kostnaðar,
sem fylgir áfengismeðferð, að ekki sé talað
um mannlega þáttinn, verður ekki annað séð
en að hreinlega allt verði að gera til þess að
koma í veg fyrir að þetta ástand skapist, t.d.
með því að taka duglega á í forvarnarstarf-
inu.
Alls námu fjárveitingar ríkisins til með-
ferðarstofnana árið 1991 557 milljónum
króna. Til forvarnarstarfs fór minna en 5%
af þeirri upphæð.
Hve margir af þeim sem ekki neyta
áfengis hafa farið í meðferð?
í könnunum sem Hagvangur gerði í janúar
og maí 1993 fyrir Bindindisfélag ökumanna
og Afengisvarnaráð var spurt hvort viðkom-
andi hefði einhvern tíma farið í áfengismeð-
ferð. Af þeim sem neyta áfengis segjast 1,3%
hafa farið í meðferð en hún augsýnilega mis-
tekist; af þeim sem ekki neyta áfengis hefur
sama hlutfall farið í meðferð og hún þá tek-
ist.
Einnig var spurt hvort viðkomandi hefði
farið í langa eða stutta meðferð. Flestir, sem
sögðust hafa farið í meðferð, fóru í langa
meðferð. Engu máli virtist þó skipta hvort
farið var í langa meðferð eða stutta; árang-
urinn var svipaður, u.þ.b. helmingi hefur tek-
ist að hætta.
Þessar niðurstöður segja okkur að fjöldi
þeirra, sem ekki neyta áfengis, er ekki fyrst
og fremst tilkominn vegna þeirra sem fara í
meðferð og tekst að hætta áfengisnotkun,
heldur vega aðrir þættir þar þyngra. Með
öðrum orðum: Af hverju hundraði fólks sem
ekki neytir áfengis hafa 95 valið sér þann
lífsstíl án afskipta meðferðarstofnana en 5
eftir að hafa farið í meðferð.
Með þessu er ekki verið að kasta rýrð á
það ágæta starf sem unnið er á meðferðar-
stofnunum landsins, langt í frá. Við kom-
umst hins vegar ekki hjá því að velta fyrir
okkur hvort áherslur í viðleitni okkar til
þess að draga úr neyslu áfengis séu þær sem
bestum árangri skili.
Árni Einarsson er framkvæmdastjóri
Fræðslumiðstöðvar í fíknivörnum.
Áfangar í umferðarmálum
1818. Karl von Drais barón fékk einkaleyfi
á hlaupahjóli, svokallaðri „dræsínu“, sem
var fyrirrennari reiðhjólsins. Hann sýndi
hjólið í París síðar sama ár.
1865. Fyrstu hraðatakmörkin voru sett í
Bretlandi. Samkvæmt þeim var hámarks-
hraðinn rúmlega 3 kílómetrar á klukku-
stund. Einungis tveir bílar voru þá til í
Bretlandi.
1874. Englendingurinn H.J. Lawson smíð-
aði fyrsta reiðhjólið sem var með tveimur
jafnstórum hjólum og keðjudrifnu aftur-
hjóli.
1885. Edward J. Claghorn fékk einkaleyfi
á öryggisbeltum í bifreiðum í Bandaríkj-
unum.
1893. Skráningarplötur voru kynntar í
Frakklandi, þær fyrstu í heiminum. Sama
dag gáfu þeir út fyrstu ökuskírteinin.
1896. Bretar seldu fyrstu bílatryggingar
þar í landi. Þess má geta að þær náðu
ekki til skemmda sem hrædd hross gætu
valdið.
1903. Fyrsta bílferðin var farin þvert yfir
Bandaríkin, frá San Fransisco til New
York.
1904. Thomsensbíllinn kom til landsins,
fyrstur allra bíla. Hann var af gerðinni
Cudell, en Ditlev Thomsen hafði fengið
styrk frá Alþingi til kaupa á honum.
1904. Louis Rignolly ók bíl á 103 mílna
hraða á klukkustund (167km/klst.), og
varð fyrstur til að aka hraðar en á 100
mílna hraða.
1906. Charles Rolls og Henry Royce stofn-
uðu Rolls-Royce fyrirtækið.
1907. Heimsins fyrsta kappakstursbraut
var tekin í notkun í Surrey í Bretlandi.
1908. Henry Ford hóf fjöldaframleiðslu á
Ford T. Alls voru um 15 milljónir bíla
framleiddir.
R.J.
5