Vísir - 23.06.1961, Blaðsíða 15

Föstudagur 23. júní 1961
V ! S I R
15
persónurnar í tilveru hans.
Eruð þér ekki sammála?
Ég stóðst þá freistingu að
reyna hvemig hún mundi
bregðast við, ef ég færi for-
málalaust að kalla hana Rose-
mary.
Og þá kom Adam. Hann
afsakaði að hafa gert mér ó-
næði, þakkaði mér hæversk-
lega, sá um að ég fengi glas
og bað mig um að fá mér bíl
á firmans kostnað þegar ég
færi heim.
Auðvitað var það ekki
nema í hugsanum sem ég kall-
aði hann Adam, þó að hann
væri fyrir löngu hættur að
kalla mig ungfrú Stephens.
Ég man vel daginn sem
hann réð mig.
Firmað Brett & Fairlie var
eitt af fomstufyrirtækjunum
í raftækja-iðnaði. Einkaritari
Bretts hafði einn góðan veð-
urdag komið með ungan
mann með sér, og sagðist
ætla að giftast honum. Ég
var ein þieirra mörgu, sem
sóttu um stöðuna, og nú átti
ég að ganga fyrir höfuðpaur-
inn.
— Ég krefst ekki mikils,
hafðL.hann sagt. — Ég þarf
manneskju sem hefur greind
og framtak, sem er betri í
réttritun en ég og getur log-
ið fyrir mína hönd, ef með
þarf. Það er kostur ef við-
komandi getur pikkað á rit-
vél, að ég nú ekki tali um
að það væri ágætt ef hún gæti
lesið það sem hún hraðritar.
Svo leit hann á mig og
2
sagði:
— Mér sýnist þér vera af-
ar ung?
Ég barðist við hræðsluna
og svaraði, að það væri galli,
sem tíminn mundi ráða bót
á, og hann hleypti brúnum
og sagði þurrlega: — Mér
sýnist þér hafa möguleika.
Eigum við að segja einn mán-
uð til reynslu, og sjá hvernig
gengur ?
Nú eru sex ár síðan.
Meðan ég sat og var að
hugleiða þetta, tók ég eftir
að hurðin að skrifstofu
Adams féll ekki alveg að
stöfum og að ég gat heyrt
það sem talað var inni.
— Það er ekki nema þrjár
vikur að ræða, sagði Gilbert
Slade ákafur, þá er ég
kominn á réttan kjöl aftur ..
— Ekki fyrir peningana
mína, svaraði Adam með
þjósti. — Hvað hefurðu gert ?
Leigt íbúðir, sem ekki eru til,
og stungið fyrirframgreiðsl-
unni í vasann?
Þetta væru fjársvik af
versta tagi, hugsaði ég með
mér. Adam hafði útvegað
frænda sínum atvinnu hjá
húsamiðlara í West End, eft-
ir að hann hafði orðið að
segja honum upp starfinu,
sem hann hafði hjá Brett &
Fairlie.
— Því miður, Gilbert, en
þú eyðir bæði þínum tíma og
mínum til ónýtis. Mér finnst
ég hafa gert eins mikið fyrir
þig og hægt er að krefjast
af ættingja, og meira en það.
— En heyrðu nú, Adam .. .
Ég verð að f á þessa peninga!
Nú var röddin orðin- klökk.
— Ég segi að ég verð að fá
þá. Ég get ekki leitað til
neins annars manns, ég hef
engan . ..
— Þú mátt ekki búast við
að ég verði upp með mér af
því. Þú verður að afsaka mig,
en ég neyðist til að biðja þig
um að fara.
— Og svo segir fólk að blóð
sé þykkara en vatn! Þitt er
svo þykkt að það mundi ekki
drjúpa þó maður skæri þig
á háls! Reyndu bara, og sann-
aðu til að ég hef rétt fyrir
mér!
Ég stóð upp og heyrði hann
segja: — Og ég geri ráð fyr-
ir að þú ímyndir þér að ung-
frú Rosemary Cope-Smith
giftist þér vegna bláu augn-
anna í þér. Aumingja auðtrúa
bjálfinn!
Ég lokaði dyrunum hægt.
Þegar ég fór inn til hans
skömmu síðar, með tölurnar
sem hann þurfti að fá fyrir
fundinn með Selwyn Locke,
var skrifstofan tóm.
Á þessum sex árum hafði
ég eignast tryggan tilbeið-
anda. Að minnsta kosti héldu
flestir að við værum harðtrú-
lofuð, en það var sjaldgæft
SKYTTURNAR ÞRJÁR 15
Og eftir allt saman heppnaðist
de Treville að lýsa hinum algjöra
sigri skyttuliðanna yfir hirðmönn-
um kardinálans, að konungurinn
lét sannfærast um að hirðmenn-
irnir hefðu átt sökina og hefðu
þvi aðeins fengið verðskuldaða
útreið. Til allrar óhamingju tók
d’Artagnan aftur þátt i ólöglegu
einvígi, sem þarfnaðist nýrrar
kurteislegrar útskýringar af
hálfu de Trevilie. Við það kallaði
konungurinn d’Artagnan á sinn
fund, hrósaði hinum unga manni
og gaf honum að lokum 24 gull-
peninga fyrir hreysti hans og
tryggð.
Á þessum timum var það ekki
niðurlægjandi fyrir aðalsmann að
taka við peningum. D’Artagnan
skipti peningunum milli féiaga
sinna og farið eftir þeirrn ráð-
um: Borða góðan mat, fá sér fal-
lega stúlku og tryggan þjón. Hann
réði sér strax mann að nafni
Planchet, sem laðaðist af pening-
um húsbónda sins og dáðist að
skyttuliðabúning hans.
Þjónn Porthos hét Mousqueton,
var frá Normandi, og þegar hús-
bóndi hans ásamt vinum sinum
gekk Coiumbus götuna, birtist
hann alltaf í glugga, sem snéri út
að götunni, og hrópaði upp: Hér
bý ég. Engum var þó nokkru
sinni boðið inn, og vissi þar af
leiðandi ekki hvernig húsakynni
voru bak við hina skrautlegu
framhlið þessa húss.
að okkur finndist það sjálf-
um.
Mike Treherne var efna-
fræðingur en jafnframt lang-
aði hann til að verða skáld.
Það kom stundum fyrir að
við töluðum saman um hitt og
þetta, sem við skyldum gera
þegar við værum gift, en
hinsvegar töluðum við aldrei
um hvenær við ætluðum að
giftast. Við vorum alltaf að
bíða eftir einhverju. Ýmist
þurfti Mike að bíða eftir
kauphækkun eða koma skáld-
sögunni sinni í peninga. —
Því að ég vil ekki eiga konu,
sem hefur meiri tekjur en ég,
sagði hann. Og þá kom fyrir
að ég svaraði: — Þá er ekki
annar vandinn en að ég segi
upp stöðunni. En -sannast
sagt gat ég ekki hugsað mér
þá tilveru, sem Adam Brett
væri ekki miðdepillinn í.
Mike gat hlaupið illilega
upp á nef sér þegar við höfð-
um aftalað að hittast til að
fara í kvikmyndahús eða því-
líkt, og ég varð að síma til
hans og segja að það gæti
ekki orðið af því vegna þess
að Adam þyrfti á mér að
halda. — Hversvegna getur
hann ekki haft ákveðinn
vínnutíma, eins og annað
fólk? sagði Mike þá.
Og svo spannst venjulega
þetta samtal upp úr því:
— Mér finnst þú ættir að
spyrja hann að því, sagði ég.
— Ekki ræð ég skrifstofutím-
anum hjá honum.
HðZZf ‘Stí'rr<kC
K V
— Hann má gjaman vinna
til klukkan þrjú á morgnana
fyrir mér. En hann hefur
engan rétt til að kref jast þess
af þér.
— Ég fæ mjög gott kaup,
sagði ég hæg, — og ástæðan
til þess er sú, að ég verð að
vera til taks þegar þörf er á.
Síðast þegar við áttum
svona samtal hafði hann bætt
við:
— Ég skil þig ekki, Kata.
Ég hélt að þú yrðir manna
síðust til að sætta þig við
að vera fótaþurrka annara.
— Ég íhugaði þessi orð
vegna þess að ég varð hissa
á þeim. Fram að þessu hafði
ég aldrei litið á mig sem fóta-
þurrku. Vas hugsanlegt að
ég væri orðin fótaþurrka?
Þetta kvöld varð ég
snemma laus og við gerðum
okkur dagamun. Mike hafði
selt smásögu fyrir sæmilega
borgun og við fórum og borð-
uðum á uppáhalds veitinga-
staðnum okkar í Frith
Street og drukkum hálfa
rauðvínsflösku með, í tilefni
af sögunni.
— Ég hélt að þú yrðir him-
inlifandi, en þú virðist ekki
hafa neinn áhuga fyrir þessu,
sagði Mike.
— Víst varð ég glöð, væni
minn, sagði ég og brosti. —
Mér finnst þetta vel af sér
vikið. Það fer að greiðast úr
fyrir þér. Heyrðu, Mike ...
Ég hafði ætlað að segja:
heyrðu, Mike, nú skulum við

—Auðvitað elska ég þig ennþá, getur þú ekki komið
því inn í þinn heimska haus.
— Auðvitað megið þér giftast dóttur minni. Hvern
ta\a. p.sr við?