Vísir - 20.08.1962, Blaðsíða 15

f
Mánudagur 20. ágúr ^62-
VISIR
SAKS^ÁLASAGA
þ EFTIR CHARLES WILLIAMS
FJÁRSJÓÐURINN
33.
ég viljað losna við það. Ósjálf-
rátt fór ég að leita að 5-centa
peningi í vösynum, en fann eng-
an. Og nú blátt áfram lak af
mér svitinn — og það voru ekki
nema þrjár mínútur eftir, þegar
ég sá til hennar og hún nam
staðar á næsta götuhorni til þess
að bíða eftir mér.
Ég ók af stað og renndi upp
að gangstéttinni og hún hoppaði
inn í sætið við hliðina á mér
og var varla setzt er ég spurði:
— Fékkstu þá? Gekk allt eins
og í sögu? Engir. erfiðleikar?
Hún hló.
— Alls engir. Vertu nú ró-
legur, og þegar þú rétt strax
verður að nema staðar við rautt
ljós, skal ég sýna þér dálítið.
Og þegar ég nam staðar var
taugaspennan orðin svo mikil,
að ég rétt gat hvíslað hásum
rómi:
— Lofaðu mér að sjá — opn-
aðu hana!
Hún sat með töskuna í kjölt-
unni og hún opnaði hana nægi-
lega til þess að ég gæti séð
seðlabúntin.
— Sjáðu, Lee!
Það-var dásamleg sjón. Og allt
sem ég h'afði orðið að þola, var
mér gleymt. Búnt á búnt ofan!
Mig langaði til að rífa límbönd-
in utan af og gramsa 1 hrúgunni.
— Sjáðu, sagði hún og
sprengdi límband utan af einu
og rótaði dálítið í seðlunum, en
ég kreppti hnefana svo fast um
stýrishjólið, að hnúarnir hvítn-
uðu.
Hún lokaði töskunni og ég
rétti henni þriðja lykilinn. Hún
tók við honum og þrýsti hönd
mína um leið og sendi mér löng-
unarhýrt tillit.
— Þegar þú ert búin að sækja
það sem eftir er, sagði ég, —
eigum við þá ekki að aka heim
sem snöggvast — vera þar bara
nokkrar mínútur. Susie hefur
víst ekkert á móti því?
Hún horfði á mig blíðlega.
— Það hefur hún áreiðanlega
ekki — í nokkrar mínútur.
Hún lagði töskuna til hliðar
við sig i sætinu og fór að dunda
við að laga til sokkana, og var
ófeimin að sýna fallegu fótlegg-
ina sína, og svo brosti hún til
mín enn einu sinni kærleiksríku
brosi. Það var dásamlegt. Ég
gat rétt aðeins heyrt hvísl henn-
ar:
— Það er víst skammarlegt að
segja það, í glaða sólskini hér
í miðri umferðinni niðri í bæ,
en ég held að það verði eins og
opinberun fyrir okkur bæði,
hvernig Susie er. — Æ, ætlar
aldrei að koma grænt ljós!
Ef hún þagnaði ekki mundi
ég missa stjórn á mér. Svo dá-
samleg var hún. Þótt ég ætti
tuttugu líf fyrir höndum, fannst
mér ég mundi aldrei eiga neitt
slíkt í vændum sem nú. — Hún
hafði leikið á alla og hélt, að
hún hefði líka leikið á mig. En
undir eins og við værum komin
í íbúðina og Susie leikið sínar
listir mundi ég draga mig í hlé
með 120.000 dollara, sem ég ætl
aði ekki að láta neinn annan fá
— ekki einn dollar. — Og allt
mundi þetta ganga að óskum og
hún mundi raunverulega hjálpa
rr\ér til þess — það var allt svo
ævintýralegt, að það var næst-
um óskiljanlegt.
Loks var komið grænt ljós og
ég ók áfram, en það var svo
mikil umferð fyrir utan Kaup-
mannabankann, að ég varð að
aka stóran hring og koma aft-
ur, en þegr ég- kom öðru sinni,
var maður að aka bíl sínum af
bílastæði rétt fyrir framan okk-
ur. Ég brosti yfir heppni minni
og hún ldappaði mér á handar-
bakið.
Ég horfði á eftir henni, á æs-
andi göngulagið, og ég hugsaði
eitthvað á þá leið, að enginn
sjómaður hefði séð jafn girni-
lega konu, ekki e.inu sinni í
draumi.
Eftir svo sem tvær mínútur
yrði biðinni lokið.
Ég reyndi að kveikja mér í
sígarettu, en var svo skjálfhent-
ur, að ég gat það ekki. Og allt
í einu kom lögregluþjónn og fór
að athugá stöðumælana og mér
rann kalt vatn milli skinns og
hörunds. Hann hélt áfram án
þess að horfa á mig og ég dró
andann léttara.
Ég setti spegilinn þannig, að
ég gæti séð, er hún kom, án
þess að snúa mér. Svo greip ég
báðum höndum í sætið og hélt
j í það dauðahaldi.
Mig hefði aldrei getað órað
i fyrir, að seinustu mínúturnar
yrðu svona hræðilegar. Ég hugs-
aði um peningana. Ég hugsaði
um svefnherbergið heima, um
gluggatjöldin, um Susie. Svo
reyndi ég að hrinda þessum
hugsunum frá mér, en gat það
ekki.
Hve margar mínútur hafði
hún verið fjarverandi? Ég vissi
það ekki, Mér fannst allt, allt í
heiminum halda niðri í sér and-
anum í skelfilegri bið.
Og svo kom ég auga á hana.
Hún kom út úr bankanum og
gekk niður tröppurnar-og á ská
1 í áttina til bílsins. Það leið eins
og andvai-p frá brjósti mínu.
Nú var þetta búið. Nú var að-
eins eftir ökuferðin heim í íbúð-
ina. Ég setti hreyfilinn í gang
og ópnaði dyrnar brosandi. Hún
, sá brosið og hreyfinguna — og
; brosti sjálf.
En hún nam ekki staðar.
Hún gekk fram hjá bílnum.
Hún hélt á töskurmi í vinstri
hendi og ég sá greinilega merk-
ið sem hún gaf með þremur
fingrum, um leið og hún fór
fram hjá ...
Það var kveðjumerki...
?
A
R
2
A
N
...LATEK, IN TH5 7AKK OP M'GHT, TAKZAN
WAS KOUSEI7 BY HÖKZI8LS 9CZBM\6. PRAMTlC
VILLAGEKS STUM3LEP’ AN? FELL— TKYIMG
TO ESCAFE A FK.EAFFUL TEKKOZ'
AFTEK 5EIMG L0CKEF
IM A CELL, THE AFE-
A\AN FONFEKEF OVE8
THE STKANGE
}, ZUA\5LINS SOUNR
OF COUZSE! HE HAF 9EEN
SFAKEF 5Y A FKEAK'SH ACT
OF NATUZE— AVT. LUNYA
MUST 5E VOLCANIC!
VMÍllUj.-
jeM
CiiAKíO
Þiúr* b‘ý*llniu4 rSTtuw Srvd’lMu'
Eftir að þafa verið lokaður inni | um. j vera eldfjall, . ópum.
í fangaklefa, velti Tarzan vöng-1 Auðvitað. Hann hafði fengið vís-1 Seinna um nóttina var Tarzan j Óðir þorpsbúar riðuðu og féllu
um yfir hinum einkennilegu drun-' bendingu — Mt. Lunya hlaut að vakinn af hræðilegum, skerandi ' og reyndu að flýja borgina.

0
Barnasagan '
KALLI
®g græm
pófa-
goukur-
C.O». MAITIN TOONOtl
Þegar stýrimaðurinn kom til
baka, stóð Kalli við boorðstokk-
inn og augu hans skutu gneist-
um.
Ég skipaði þér að vera kyrr
um borð og gæta skipsins. Og
hvaða fugl er þetta?
Hann verður okkur til gæfu,
stamaði stýrimaðurinn, hann hef-
ur gert það i hundrað ár, og ég
keypti hann fyrir tuttugu og fimm
silfurpeninga.
25 silfurpeninga fyrir þetta
hruma dýr.
En, sagði stýrimaðurinn, þetta
er gamall sjómannssiður. Náung-
inn sagði það.
Heimskingi, öskraði Kalli. Þfeir
vilja láta sjómennina halda að
Rauða hafið sé úr berjasaft, þessir
landkrabbar. —í Við förum í dag,
farðu til þinnar vinnu, og þú ge^-
ur tekið þennan arga fugl með
þér.
Aumingi! æpti páfagaukurinn.
15
Komið þér sælir, eruð þér
ljónatemjarinn?
Ég var í þann veginn að henda
mér út úr bílnum og hlaupa á
eftir henni, en ég hætti við það
snögglega, — blákaldur sannleik
urinn rann allt í einu upp fyrir
hugskotssjónum mínum og
hafði þau áhrif á mig, að ég
lamaðist og gat ekki hrært legg
né lið nokkur augnablik. — Ég
heyrði eins og veikt bergmál af
neyðarópi, sem kom úr innstu
fylgsnum sálarinnar. En það
heyrðist ekkert hljóð nema frá
umferðinni allt í kringum mig. -
Hún gekk hægt eftir gangstétt
inni og vaggaði mjöðmunum.
Nú vissi ég vart lengur hvað
ég gerði. Ég ók út af bílastæð-
inu og var slíkt óðagot á mér,
að við lá að bíl væri ekið á mig.
Sá, er honum ók, varð að nema
staðar snögglega, rak hausinn út
um bílgluggann og hellti sér yf-
ir mig.
En ég ók út í umferðina og
þetta var sem illur draumur. Ég
ók meðfram gangstéttinni, þar
sem hún hélt rólega áfram, en
hún hélt áfram eins og hún sæi
mig ekki. En aðrir veittu mér
athygli og ég reyndi að láta fara
sem minnst fyrir mér. Ég ók á-
fram á gönguhraða og þeir, sem
eftir mér voru, blésu í ákafa í
bílaflautur sínar, því að þeir
voru orðnir óþolinmóðir yfir að
verða að sniglast þannig áfram.
Nú voru gatnamót framundan
og nú kom rautt Ijós og hún
nam staðar á gangstéttinni eins
og aðrir og beið eftir grænu
Ijósi og ég gaf henni veikt merki
með flautunni, en hún sneri sér
við hægt og horfði á mlg, eins
og hún hefði aldrei séð mig
' fyrr. Ég reyndi að myn’da orð
; með vörunum: Vertu svók vin
1 samleg að — — ■**•:■*,
I
En hún hætti að horfa S-jnig.
Það kom grænt ljós og hún
gekk yfir götuna, fylgdist með
straumnum, en svo sneri hún
við allt í einu og fór inn í hlið-
argötu, og ég var kominn of
langt til þess að taka beygjuna!
til þess að fara *. eftir henni.j
en ég gerði það samt. — Mér!
fannst ég vera í heimi, þar senv
allir voru orðnir brjálaðir. Alltj
var dimmt og stormur geisaðil
og ég kastaðist til og frá í fjár-
. viðri. Þannig fannst mér þaðl
: vera. Ég straukst við bfl, sem
hafði stanzað við rautt ljós f
i hliðargötunni. Blásið var í flautu
en ég hélt áfram og rakst á
bíl, og nú var blásið í ótal bíl-
flautur og allt var ein kös og
lögreglumaður kom hlaupandi.
Öll umferð hafði stöðvazt og f
nokkurri fjarlægð hélt hún á-
fram göngu sinni eins og ekkert
óvænt hefði komið fyrir og allt
væri í bezta gangi. Ég opnaði
bílhurðina í skyndi og hljóp á
eftir hgnni og ótal hendur
reyndu að stöðva mig, þeirra
... i ( (•
I. j * I l I í" I ,