Vísir - 13.10.1962, Qupperneq 15
V í S I R . Laugardagur 13. október 1962.
15
TNE SF'ANIAKP'S EYES
PLASNE7. "ANP NOW
I K.ILL VOU!" HE
V ÍELLOWEK */--
rv PKANCISCO
|k-\ F'IZAKRO!"
sy 1-9-575 Z
litr by Unlted Fc«ture Svndicate. inc
JUAN, UNCANNILY ALEK.TV
STRENSTHENEF IN MAPNESS,
SLOWLY APPKOACHEP TARZAN.
Þegar allir páfagaukarnir byrj-
uðu að garga í kór, gerði Kalli
og Jack Tar sér ljóst með hverj-
um páfagaukarnir héldu. —
Hættið þessu gargi, hrópaði Kalli
þið gerðuð nóg þegar þið létuð
þessa sjóræningjaræfla finna fjár
sjóðinn. Hvað þá, sagði Jack Tar
tortrygginn, hafið ÞÉR þá heldur
ekki fundið fjársjóðinn?. ,,Heldur
ekki? svaraði Kalli, ég hélt að
þér hefðuð fundið hann“ Jack
hristi höfðið. „Þessir páfagaukar
hafa aldeilis gabbað okkur. Ég
hef enn ekkj fundið fjársjóðinn
hans afa míns“. „Var Jemes Tar
virkilega afi þinn, sagði Kalli og
rétti fram höndina. Ég vildi að ég
hefði kynnzt yður miklu fyrr“,
— „Til hægri, beint niður, þrjú
tré, niður í holurnar, vældu fugl
arnir“. Þetta gátu mennirnir ekki
staðizt, þeir þutu á eftir páfa-
gaukunum, sem hófu sig til flugs
og stefndu til strandarinnar.
Nýkomnar
krepsokkabuxur
uðeins kr 95,00
lri@dri€h Piirrenmafi
©©
tCALLfi
inn
9 græm
pófss-
pukur-
ið þér svo, lögreglufulltrúi? Án
þess að við séum spurð leyfis
er okkur hrúgað niður á
spíungna akurjörð og við vitum
ekki til hvers. Svo störum við
út í geiminn, út í hræðilegan
tómleika, og jafnhræðilegar alls
nægtir, óskiljanleg, einskis nýt
sóun. Síðan berumst við með
straumnum nær fossinum í fjar-
lægð, sem eitt sinn hlýtur að
soga okkur til sín. Það er það
eina, sem við vitum með fullri
vissu. Þannig lifum við til þess
eins að deyja. Þannig drögum
við andann, tölum við, og elsk-
um við. Við eigum börn og
barnabörn til þess eins að breyt
ast í duft eitt og ösku meðal
þeirra, sem við elskum, til þess
að leysast upp i sömu dauðu
fiumefnin, sem við erum sett
saman úr. Teningunum er kast-
að og við getum við ekkert ráð-
ið. Þannig er lífið. Og þar sem
þessi skítuga og ískalda jörð er
það eina, sem við eigum, ríg-
höldum við okkur í hana, og
vonum að líf okkar, þetta líf,
sem er eins og örfáar mínútur
andspænis regnboganum mikla,
sém 'breíSfr sig yfir móðu hyl-
dýpisins, — já, við vonum, að
þetta líf verði hamingjusamt líf_
Við vonum, að okkur verði veitt
af gnægtum jarðarinnar þennan
stutta tíma, sem hún megnar að
bera okkur. En það er bara ekki
þannig og verður aldrei þannig.
Og glæpurinn er ekki fólginn i i
eymdinni og örbirgðinni, heldur!
mismuninum á fátækum og rík-1
um. í skipinu, sem við að lokum
munum farast með, eru sér ká-
etur fyrir hina voldugu og ríku !
við hlið fjöldabústaða hinna fá-1
tæku. Svo segja menn, að þetta
skipti engu máli, því að öll mun-
um við eitt sinn deyja. Deyja
er að deyja. Ó — þessi hlægi-
lega stærðfræði. Dauði hinna
j fátæku er eitt, og dauði hinna
ríku og voldugu annað, og á
milli er heill heimur. í þeim ger-
ist hinn grátbroslegi bardagi
milli hinna veiku og hinna vold-
ugu. Hinn fátæki deyr á sama
hátt og hann hefur lifað. Á poka
í kjallaranum eða, ef kjörin eru
eilítið betri, á gauðrifinni dýnu.,
Ef til vill deyr hann á blóðugum
akri heiðursins. En hinn ríki,
hann deyr öðruvísi. Hann hefur
lifað í munaði, og vill nú einnig
deyja í munaði. Hann kann sig
vel, og í dauðanum klappar
hann saman lófunum: Klappið
þið, kæru vinir. Leiksýningin
er á enda. Lífið var einn sjón-
leikur_ Dauðinn aðeins orðtak.
Greftrunin, auglýst og allt einn
stór peningur. C’est ca. Ef ég
gæti lcitt yður um þetta sjúkra-
hús, lögreglufulltrúi, um þetta
sjúkrahús, sem hefur gert mig
að því, sem ég er, hvorki
kona né maður, heldur aðeins
hold, sem stöðugt þarfnast
meira morfíns, þá gæti ég sýnt
yður hvernig hinir ríku deyja
Ég mundi sýna yður hin furði
legu sjúkraherbergi, ýmist c.
smekkleg eða glæsileg, þar sei
þeir rotna niður þessir fangar
losta og kvala, gjörræðis og
glæpa.
Barlach þagði. Hann lá þarna
sjúkur og hreyfingarlaus og
sneri andlitinu frá lækninum
Hún beygði sig yfir hann.
„Ég gæti,“ hélt hún áfram
miskunnarlaust, „sagt yður nöfn
þeirra, sem hafa tortímzt og eru
að tortímast. Nöfn stjórnmála-
manna, bankástjóra, iðjuhölda,
hjákvenna og ekkna, sem deyja
í þessu sjúkrahúsi. Ýmist tala
þeir um dauða sinn með kald-
hæðni, sem nálgast guðlast, eða
þeir gera uppreisn og bölva á
báða bóga yfir að eiga allt, sem
glampar af gulli og silki, og
jarma sömu bænina um að þurfa
ekki að skipta á hinni jarðn-
esku sælu fyrir hina himnesku.
Emmenberger lætur þeim allt í
té og þeir eru óseðjandi og
hs si;ai segja ykkur að rc.i síendur alveg hjartanlega á sama urr
hvort hann er kossekta eða ekki— — — .
þiggja allt, sem hann býður
þeirn, en þeir þarfnast meira.
Þeir þarfnast vonarinnar, og
hana veitir hann þeim einnig.
En trúin, sem hann gefur þeim
er reyndar trúin á djöfulinn, og
vonin, sem hann gefur þeim,
er einmitt helvítið. Þeir hafa
yfirgefið guð, og fundið nýjan
guð. Af frjálsum vilja ganga
sjúklingarnir í kvalirnar til þess
að þurfa ekki að skilja strax við
það, sem þeir elska meira en
himinn og helvíti, meira en sæl-
una og útskúfunina, þ. e. a s.
jörðina, sem veitti þeim valdið.
Hér sker yfirlæknirinn einnig
án deyfingar. Allt sem Emmen-
bergar gerði í fangabúðunum í
Stutthof við Danzig, gerir hann
einnig hér inni í miðju Sviss
inni í miðri Zúrich, án afskipte
lögreglunnar eða laganna, já
HE SLASHEI7 WILFLYi BUT TNE AFE-MAN SIFESTEF’f’E?
ANF THE NAKEFSTEEL SWISHEÞ FAST HIS KlBSl
Augu Spánverjans skutu gneist
um. „Nú ætla ég að drepa þig,
öskraði hann, ég Francisco Piz-
arro.
Juan sem var orðin óður og
virtist því sterkari en áður, færði
sig nær Tarzan.
Hann hjó með sverðinu, en
apamaðurinn vék sér til hliðar,
svo að sverðið þaut fram hjá
honum.
■arnasagan
í
| jafnvel í nafni vísindanna og
mannúðarinnar. — Hann gefui
mönnunum óhindrað, það sen
þeir óska: Kvalir, ekkert nema
kvalir.“
„Nei,“ hrópaði Bárlach. „Nei,
við verðum að hafna slíkum
mönnum.“
„Þá verðið þér einnig að
hafna sjálfu lífinu,“ svaraði
hún.
Hann hrópaði hvací'CfíEÞattin-
að í örvæntingu og Teisuipþf-ltteð
erfiðismunum.
„Nei, nei,“ heyrðísTÞ'ffahCÖr-
um hans. Hann .gatTúí aðein f
hvíslað. ,
Þá hreyfði aðstoðarlæknirinr.
kæruleysislega við öxl hans, og
hann féll bjargarlaus aftur á
bak.
„Nei, _ nei,“ snökkti hann í
koddann.
„Þér eruð heimskingi," sagði
konan og hló. „Hvað haldið þét
að þér megnið með þessu nei-i
l yðar_ Heima í svörtu kolahér-
uðunum átti ég einnig mitt nei
gegn örbirgð og illsku heimsins
og ég hóf baráttuna fyrir nýjum
og betri heim. Ég gekk í flokk-
inn og las í kvöldskólum og
seinna í háskólanum. Ég varð
stöðugt þverúðarfyllri og ein-
beittari í flokknum. En núna,
lögreglufulltrúi, núna, þegar ég
stend hér frammi fyrir yður f
lækniskyrtlinum, veit ég, að
þetta „nei“ er fásinna. Jörðin
er of gömul til að geta verið
fullkomin. Hið góða og hið illa