Vísir - 05.07.1968, Blaðsíða 12

visnc . rostnaagur a. jhh I9G8.
HR2
ANNE LORRAINE
ALLTAF ÓSAMMÁLA.
— Góðan daginn, sagði Carey
og mundi hafa gengið fram hjá, ef
Mary hefði ekki kallað í hann.
— Doktor Carey, ég verð að
, biðja yður afsökunar, sagði Mary.
i — Ég fékk samvizkubit af því að
ég hefði verið ókurteis við yður I
•' gærkvöldi eftir hátíðina. Ég — ég
1 held, að þér hafið ávarpað mig, og
ég svaraði ekki. Ég var svo utan
1 við mig.
• Hann horfði hugsandi á hana og
, stakk báðum höndum djúpt niður í
■ buxnavasana. Svo settist hann á
bekkinn við hliðina á henni og
; horfði á tæmar á sér.
— Ég var nú alveg búinn að
gleyma því, sagði hann. — Og
það skipti engu máli. Vitanlega sá
ég, að þér áttuð svo annríkt við
að horfa á eftir manninum, sem
fór, að þér höfðuð engan tíma til
að hlusta á það, sem ég sagði.
Fyrst hélt ég að þér hefðuð týnt
einhverju, og það var það, sem
ég spurði yður um. En, svo að
maður víki að öðru: skemmtuð þér
yður vel?
— Býsna vel. Og þér?
Simon Carey einblíndi enn á
tærnar á sér. — Nei.
Mary hnyklaöi brúnirnar, hún
var nú eins og oftar hissa á, hve
YMtSLEGT YMISLEGT
GlSLl
JÓNSSON
Akurgerðt 31
Sitnl 35199
Fjöthæt jarðvtnnsluvél. annast
lóðastandsetningat greí oús
grunna. bolræst o. fl.

304 35
rökum að okkur hvers konat múrbrot
og sprengivinnu t húsgrunnuro og ræs
um. Leigjum út loftpressui og víbrs
sleða Vélaleiga Steindórs Sighvats
-.onat AlfabrekkL við Suðurlands
braut, stmi 30435.
TtKUR ALLS KONAR KLÆÐNINGAR
FLJÓT OG VÖNDUÐ VINNA
aántiK
n BOLSTRUN
1
IJRVAL AF AKLÆÐUM
LAUGAVEO 62 - SlMI 10825 HEIMASlMI 83634
^ stuttur hann var f spuna. Hún
hafði vonað að fá að vera ein,
og nú gramdist henni, að hann
skyldi vera þama.
— Það var leiöinlegt, sagði hún
með hógværð. — Þér hefðuð ekki
þurft að koma, ef þér fellið yður
ekki við svona samkvæmi.
Hann yppti öxlunum þreytulega.
— Maður verður að rækja skyldur
sfnar. Heyrið þér, sáuð þér þenn-
an Martin-dreng, sem slasaðist?
— Martin? Eigið þér við dreng-
inn, sem var svo annt um fótinn á
sér? Já, ég sá hann.
Hún sneri sér að honum, og nú
var áhuginn kominn f hana. — Seg
ið þér mér alveg eins og er —
haldið þér, að nokkur von sé um
hann?
Hann varp öndinni. — Það er
ómögulegt að segja. Það viidi svo
til að ég var viðstaddur, þegar þeir
skám hann. Ég get ekki betur séð
en að það sé aðeins eitt, sem getur
bjargað þessum dreng, og þaö er
alhuga vilji á að lifa. Ég vona, að
þeir sendi hann til mín, ef hann
tórir af uppskurðinn, því aö hann
hefur orðið fyrir taugalosti. Mjög
alvarlegu taugaiosti.
Hún fann herping í kverkunum
á sér og sneri sér undan. — Hald-
ið þér, að hann fái nokkurn
tíma framar tækifæri til að keppa
f knattspyrnunni?
Hann horfði á vangann á henni,
því aö hún sneri undan.
— Eruð þér að gantast að þessu,
spurði hann vingjamlega. — Góði
læknir, þessi drengur leikur sér
aldrei framar, hvorki f knatt-
spvmu eða öðru — að minnsta
kosti ekki að neinu, sem hann
þarf að beita höndum eða fótum
við. Franks gerði þetta. Hann tók
af honum fótinn.
Hún tók hendinni fyrir munninn
til þess aö kæfa niðri í sér ópið. —
Nei! hrópaði hún með kæfðri röddu
og sneri sér að honum og horfði
á hann eins og hún tryði honum
ekki. — Ég þóttist svo viss, og
það var hann líka.
Hann horfði hugsandi á hana, en
hún tók eftir glampa í augunum
á honum. Það var það, sem ég var
hræddur um, sagði hann ofur blátt
áfram. — Ég vissi, að þér höfðuð
talað við hann — hjúkrunarkonan
sagði mér það. Ég veit að þér gerð-
uð þetta í beztu meiningu, doktor
Marland, en í svona tilfellum getur
oft verið hættulegt að gefa sjúkl-
ingnum of miklar vonir, þvf að þá
veröa vonbrigðin enn sárari síðar.
Þér munuð hafa sagt honum, að
hann ætti að biðja guð.
— Ég sagði það ekki beinlínis,
sagði hún dálítið uppvæg. — En
það getur varla verið skaðlegt. Ég
trúi sjálf á bænina af heilum hug.
— Það geri ég líka, sagði hann
rólega en einbeittur. — En ég trúi
VELSKOFLA
til leigu
i minni og stærri verk
t. d. grunna, skurði o. fl.
'opl. í símum: 8 28 32 og
8 29 51 í hádeginu og
eftir kl. 7 á kvöldin.
GRÖFULEIGAN HF.
W.V.V.V.W.V.V.V//.V/.VAV.V.V.W.V.WAVAVJV
í PIRA-SYSTEM
;. Tvímælalaust hagkvæmustu og fjölbreyttustu hiílu- J»
I; húsgögnin á markaðnum. Höfum lakkaðar PIRA-hQlur, ;!
I; teak, á mjög hagstæðu verði.
I; Lftið í SÝNINGARGLUGGANN, Laugavegi 178.
!■ STÁLSTOÐ s/f, Laugavegi 178 (v/Bolholt), sími 31260
ÁV.V.V.V.V.V/.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V
ekki á bænina, þegar hún er not-
uð sem múta, og þegar á allt er
litið, eru flestar bænir mútur. Þér
skiljið, hvað ég meina — „gerðu
þetta fyrir mig, þá skal ég gera
þetta fyrir þig“, eða „ég hef aldrei
gert neitt illt, góði guð, hjálpaðu
mér þá núna. Gerðu mig að betri
manni — gefðu mér þetta — láttu
mig fá það — gefðu mér heilsuna
— léttu mér kvalirnar." Við biðj-
um alltaf um það, sem við höldum,
að sé réttast og bezt. Ég trúi á
bænina um auðmýkingu og hug-
rekki. Lofum sjúklingnum að
biðja — fyrir alla lifandi muni —
en væri ekki betra, að hann bæði
um meira þor og vilja til að lifa?
Hún hlustaði þegjandi á hann
og hafði andúð á að fallast á þessa
skoðun. Hver var tilgangurinn —
ef það versta kæmi fyrir, þrátt fyr-
ir bænipa?
Hún fann, að hann studdi hend-
inni á handlegginn á henni, og leit
forviða á hann.
Hann brosti vorkennandi. — Þér
eigið mikið ólært ennþá um það,
sem gerir okkur fæ'rt að starfa,
sagði hann í ertnitón. — Eitt af þvf
mikilsveröasta er kannski það, aö
hafa gát á, að tilfinningarnar fái
ekki yfirhöndina, þegar sjúklingarn
ir eru annars vegar. Þér verðið að
læra að vera fjarlæg og hlutlaus —
að lfta á sjúklingana sem marg-
brotið og brothætt guðsverk, sem
yöur hafi verið falið — en sem
þér getið ekki skapáð að nýju. Það
er þetta, sem svo margir okkar
reyna að gera — ekki aðeins í
lækningum og sálarfræöi — en líka
„Ég kem í friðsamlegum tilgangi - hættið!"
í fjölskylduiffinu á heimilinu. Við
erum að reyna að kenna guði,
hvemig hann eigi að vinna, og
reyna að lappa upp á hans handa-
verk, þegar þau bila.
Hún sneri sér undan, óþolin. —
Ég skil ekki, hvemig þetta á aö
heimfærast upp á þetta tilfelli,
sagði hún dálitið önug. — Drengur-
inn á sér aðeins eina ósk: að verða
knattspymumaður. Voruð þér á
móti því, að ég hughreysti hann
og segði við hann, að hann mundi
ná þvf marki einhvem tfma?
— Nei, ég átti ekki við það.
Það er of mikil móðurhneigð í yð-
ur til þess að standast freisting-
una og styrkja hann f trúmri á
það, sem hann óskar að trúa. Það
er hættan, sem ég er að táte nm.
Hún léit við og horfði kuldalega
á hann. — Jæja, þér eruð þá eáos
og allir hinir, sagði hún beisk. —
Þér hafið andúð á starfi mhm
héma, ekki vegna þess, að ég ræári
ekki starfið, heldur eingöngu af
þessari þröngsýnis-firru, a8 kven-
fólk geti aldrei orðið eins duglegir
læknar og karlmennimir em. Ég
hélt, að þér væmð skynsamari en
svo!
— Það hélt ég lfka, sagði bann
þurrlega. — Ég er viss um, að ég
er það. Ég sagði yður, þegar við
hittumst í fyrsta skipti og töluð-
um saman, að ég dáðist að
hugboði kvenna, og ég held sann-
ast að segja, að kona geti að ýmsu
leyti verið glöggari læknir og sál-
fræðingur en karlmaður. En aðeins
með því skilyrði, að hún standist
þá freistingu að líða með sjúklingn
um, taka á sig kvöl hans, hugsýk-
ina og vonleysið. Mððir gerir þetta
ósjálfrátt fyrir bamið sitt — en
læknirinn má ekki gera það, því
að ef hann gerir það, gefur bann
svo mikið af sjálfum sér, að ekk-
ert verður eftir handa hinum sjúkl
ingunum. Þér gætuð orðið af-
bragðs læknir — að minni hyggju
— ef þér hefðuð gát á þessu!
Mary stóð upp, hún gat ekki
talað við hann lengur. Gagnrýni
hans hafði sært hana, og trú hans
á, að hún gæti orðið góður læknir,
með ákveðnum skilyrðum, minnti
hana á viðlíka orðagjálfur, sem
stundum er notað við framgjörn
börn.
— Nú verð ég að fara, sagði
hún. — Ég þarf að skrifa bréf.
OGREIDDIRI
REIKNINGAR *
LÁTIÐ OKKUR INNHEIMTA...
Það sparat ydur t'ima og óbægindi
INNHEIMT USKRIFSTOFAN
Tjarnargötu 10 — 111 hæö — Vonarstrætismegin — Simi 13175 (3linur)