Dagur - 28.06.1994, Blaðsíða 14

14 - DAGUR - Þriðjudagur 28. júní 1994
MINNINC
^ Sigmundur Guðmundsson
Fæddur 26. janúar 1908 - Dáinn 12. júní 1994
Sigmundur Guðmundsson, síðast
til heimilis á Dvalarheimilinu Hlíð
á Akureyri, fæddist á Melum í Ar-
neshreppi á Ströndum 26. janúar
árið 1908, eitt tólf barna hjónanna
Elísabetar Guðmundsdóttur frá
Ófeigsfirði og Guðmundar Guð-
mundssonar frá Melum. Hann
andaðist á Fjórðungssjúkrahúsinu
á Akureyri að morgni 12. júní.
Sigmundur lauk prófi frá Bænda-
skólanum á Hvanneyri árió 1928
og var bóndi á Melum frá 1939 til
1962. Síðari ár bjó hann á Akur-
eyri. Sigmundur kvæntist árið
1931, Sigrúnu Guðmundsdóttur
frá Ólafsvík, uppeldisdóttur
prestshjónanna Ingibjargar Jónas-
dóttur og Sveins Guðmundssonar.
Sigmundur og Sigrún eignuðust
fjögur börn. Þau eru: Sveinn
Björgvin, f. 1932, Rúnar Heiðar,
f. 1933, Guðmundur Pétur, f.
1934, og Elísabet, f. 1936. Barna-
börn Sigmundar og Sigrúnar eru
11 og barnabarnabörn eru oróin
24 að tölu. Sigmundur var jarð-
sunginn þriðjudaginn 21. júní sl.
frá Bústaðakirkjunni í Reykjavík.
Tárin sem blikaði á í augum
mínum að morgni annars sunnu-
dags í júní, voru blandin gleði.
Gamli maðurinn var fallinn frá.
Þessi sterklegi Strandamaður, sem
lengst af eirði ekki við neitt nema
erfiða vinnu, fékk nú loks skilið
við aðgerðaleysi elliáranna. Hann
gat aftur lagt af stað. Tómlæti
ævikvöldsins fór beinlínis í taug-
arnar á honum. Hann var enda
maður þeirrar kynslóðar sem naut
þess að vinna. Hvíldin var honum
framandi, iójuleysi óþekkt og letin
í hans huga eins og hver önnur
fötlun. Þegar viö bættist konu-
missir, margra ára söknuður, varó
sálin meyr.
Sigmundur ólst upp við þeirra
tíma kröpp kjör í einhverri af-
skekktustu sveit á íslandi, í Árnes-
hreppi á Ströndum. Sú staðreynd
var stolt hans. Þessi afkomandi
meintra galdramanna og magn-
aðra hákarlafangara var ekki hár í
loftinu þegar honum lærðust leik-
reglur lífsins. Innan um tignarleg
Strandafjöllin, ofan í Trékyllisvík-
inni var björgin beggja vegna
fjöru og hún varð aðeins sótt með
einu móti: af krafti og kappi.
Sigmundur og systkini hans
ellefu voru öll innan við tvítugt
þegar þau misstu föður sinn. Það
kom því í hlut hans og annarra
eldri systkina aó vinna fyrir heim-
ilinu og hjálpa móður sinni að rata
fram úr aðsteðjandi vandræðum.
Æskuheimilió var Melar, lítió en
fjarska líflegt. Það átti fyrir Sig-
mundi að liggja aó yrkja þá jörð-
ina þegar tímar liðu fram. Hann
settist á skólabekk í Bændaskólan-
um á Hvanneyri haustið 1926 og
eftir tveggja ára nám tók hann sig
til og gekk einsamall alla heim-
Ieióina noróur í Árneshrepp. Dá-
góður spölur, en dugurinn nægur.
Fyrst um sinn sá hann um búskap
á kirkjujörðinni Ámesi og þar
kynntist hann Sigrúnu, verðandi
eiginkonu sinni. Hlýlegri, traustari
og gáfaðri kona var vandfundin.
Þau gengu í hjónaband árið 1931
og á næstu fimm árum varð þeim
tjögurra frísklegra bama auðið.
Stuttu síðar fluttu þau búferlum að
æskujöróinni Melum, þar sem
Guðmundur bróðir Sigmundar
hafði búskap með höndum. Sig-
mundur byggði upp nýbýli og
hafa Melar æ síóan verið myndar-
legt tvíbýli.
Sigrún bjó tjölskyldu sinni af-
skaplega vistlegt heimili, þar sem
iðja, nýtni og listfengi var í fyrir-
rúmi. Sigmundur var krafturinn,
hún var hlýjan. Saman bættu þau
hvort annað upp og gagnkvæm
viróing og ómæld ást skilaði sér
beint til krakkanna. Þau voru
glæsileg hjón.
Búskapurinn átti hug Sigmund-
ar allan. Hann elskaði stritið og
naut þess að finna svitann leka af
sér, þeim mun vissari að vinnan
skilaði árangri. Þeir bræður, Guó-
mundur og Sigmundur, gerðu
Mela að myndarbýli, þar sem allir
voru aufúsugestir og í engu vant-
aði kostinn þegar komið var um
langan veg. Sigmundur fluttist
ásamt konu sinni til Akureyrar ár-
ið 1962. Þá voru bömin farin
hvert í sína áttina. Og hjónin gátu
horft stolt á eftir þeim. Þrátt fyrir
einangrunina heima í Trékyllisvík
höfðu þau komið þeim öllum til
mennta, sem var hvorki auðsótt né
sjálfgefió á þessum tíma.
Sigrún Guðmundsdóttir féll frá
árið 1973. Þar fór ein gáfaðasta og
hlýjasta kona sem ég hef kynnst,
kona sem uppfyllt hafði allar óskir
eiginmanns síns um tryggan föru-
naut. Söknuður afa míns var mest-
ur, og hörð skelin, sem veðrast
hafði um árabil, varð þynnri fyrir
vikið.
Ég kveð ekki aðeins afa minn í
dag, heldur og þessa góðu konu
sem var hans gersemi. I minning-
unni verða þau alltaf saman. Hann
kenndi mér að vinna, hún kenndi
mér að yrkja. Og til samans
kenndu þau mér að virða lífió,
virða fólk. Fullur stolts get ég því
sagst vera gleðimaður, þeirrar
góðu merkingar sem afi minn
lagói í það orð. Hann naut þess aó
gleójast með góðu fólki, jafnan
hrókur alls fagnaöar og hlýtt bros-
ið sem lék um andlit hans var
bráósmitandi. Kostuleg kímnin
var hans annað eóli. Nafni sagði
mér eitt sinn að þrennt væri mikil-
vægast af öllu í lífinu. Þaö væri
iójusemi, bjartsýni og Framsókn-
arflokkurinn. Ég hef reynt að
halda í heiðri tvennt það fyrr-
nefnda, þess fullviss að gamli
maðurinn bar virðingu fyrir sjálf-
stæðri skoðanamyndun minni. Og
sjálfur segi ég þetta að lokum:
Lífinu þakkar maöur foreldrum
•sínum, sem sjálfir eiga svo for-
eldrum sínum allt að þakka. Nafna
á ég margt að þakka og svo er
einnig um ótal marga sem kveðja
hann meó mér í dag. En mest er
um vert að minningin um mætan
mann mun lifa.
Sigmundur Ernir Rúnarsson.
Okkur systurnar langar aó minnast
Sigmundar afa okkar með nokkr-
um orðum. Hann bjó stærstan
hluta ævi sinnar noróur í Árnes-
hreppi á Ströndum en flutti til Ak-
ureyrar árið 1962. Við þær cldri
bjuggum á Noróurfirði fyrstu ár
ævinnar, en vorum þá það ungar
að við munum ekki mikió eftir afa
og ömmu á þessum árum. Okkur
hefur þó verið sagt frá ýmsu sem
liggur hálfgleymt í minningunni
frá þessum tíma en glittir þó í þeg-
ar bctur er að gáó. Þeim mun bet-
ur munum við eftir afa og ömmu
eftir að þau höfóu hætt búskap á
Melum og voru flutt norður á Ák-
ureyri. Þá var það fastur liður að
fara til Akureyrar um hverja páska
og gista hjá þeim meðan amma
lifði. Þessar heimsóknir voru í
huga okkar hverju sinni eins og
önnur jól, slík var ætíð tilhlökkun-
in yllr því að hitta þau og dvclja
hjá þeim nokkra daga.
Éftir því sem árin lióu þá
breyttust aðstæður og heimsókn-
irnar urðu strjálli. Afi dvaldi sein-
ustu ár ævinnar á dvalarheimilinu
Hlíð og átti þar góóa daga. Við
minnumst hans seinustu árin sem
myndarlegs cldri manns, sem bar
aldurinn vel og lét skoóanir sínar
umbúöalaust í Ijós á því sem hon-
um þótti ástæóa til.
Bestu þakkir fyrir allt bæði fyrr
og síðar.
Blessuð sé minning þín.
Legg ég nú bœði lífog önd
Ijúfi Jesús, í þína hönd
síðast þegar ég sofnafer
sitji guðs englar yfir mér.
Lára, Sigrún og Katrín.
'Tj* Dýdeif Friðriksdóttir
Fædd 14. október 1906 - Dáin 18. júní 1994
Hún Dýrleif í Árgerói er dáin.
„Góða hvíthærða konan í hvíta
húsinu vió ána", eins og börnin
Magnús Sigurjónsson
Fæddur 21. janúar 1898 - Dáinn 8. maí 1994
Hinn 8. maí síóastliðinn andaóist
hér á Akureyri sá maóur sem um
langa ævi hafði vcrió þátttakandi í
sönglífi þessa bæjar og við söng-
bræóur hans hljótum að minnast
með söknuði, virðingu og þökk.
Hér er átt við bassasöngvarann
rnikla Magnús Sigurjónsson.
Hann var fæddur að Holti í
Hrafnagilshreppi hinn 21. janúar
árió 1898 og var því á 97. aldurs-
ári þegar hann kvaddi þetta líf.
Foreldrar Magnúsar voru hjónin
Guðbjörg Jónsdóttir og Sigurjón
Þorkelsson, ábúcndur að Holti.
Kona Magnúsar var Guðrún Þ.
Jónsdóttir, frá Grund. Þau gengu í
hjónaband 24. desember árió 1927
og stofnuðu þá sitt heimili hér á
Akureyri og áttu heima hér í bæ æ
síðan, síóustu 60 árin í Ægisgötu
1. Guðrún er nú látin fyrir all-
mörgum árum. Magnús og Guó-
rún eignuðust eina dóttur, Lilju.
Hennar maður er Birgir Sveinars-
son. Heimili þeirra er í Ægisgötu
1.
Magnús Sigurjónsson lærði
söðlasmíði hjá Ingimari Jónssyni,
söðlasmið á Akureyri, en hann
stundaði þá iðn ekki lengi, enda
ekki hægt að hafa lifibrauð af
slíku handverki, nema að fleira
kæmi til. Hann hóf því nám í hús-
gagnabólstrun, líklega einnig hjá
Ingimari og gerði þá iðn að ævi-
starfi.
Hann stofnaði sitt eigió verk-
stæði í húsgagnabólstrun, hafði oft
marga menn í vinnu og útskrifaði
nemendur í þessari iðngrein.
Magnús var mjög góður hand-
verksmaður og allt sem hann lét
frá sér fara, var frábærlega vandað
og snyrtilega frágengið svo þar
þurfti ekki um að bæta. Þó Magn-
ús væri ekki þeirrar gerðar að
hann vildi trana sér fram, eða
sækjast eftir vegtyllum, þá var
samt eftir honum tekiö, vegna
mannkosta hans og meðfæddra
hæfileika. Fljótt á litið virtist
manni Magnús vera hægur og ró-
legur maður, en þcgar betur var að
gáð, var stutt í gamansemina,
gleðibros og glampandi hlátur. Sá
sem hér heldur á því amboði, scm
penni nefnist, kynntist Magnúsi
allvel, bæöi í gegnum hans hand-
verk og þó öllu fremur í sambandi
við sönginn.
Við sungum oft saman viö
jaróarfarir, einnig í Kirkjukór Ak-
ureyrarkirkju, Kantötukór Björg-
vins Guðmundssonar, Samkór Ró-
berts Abrahams og í Karlakórnum
Geysi þegar hann fór í söngför til
Norðurlanda vorið 1952. Magnús
tók einnig þátt í söngför með
Geysi til Vestmannaeyja nokkrum
árum síðar. Lengst söng Magnús
meó Karlakór Akureyrar og var ef
mig misminnir ekki einn af stofn-
endum hans. En þekktastur vítt
um land er hann þó fyrir söng sinn
meö hinum ágæta kvartett, Smára-
kvartettinum.
Magnús hafði mikla og fagra
bassarödd og raddsviðið var meira
en almennt gerist með þá tegund
raddar. Þessi aldni söngbróðir hcf-
ur nú flust til nýrri heimkynna.
„En þar bíóa vinir í varpa, sem
von er á gesti". Hann var kvaddur
hinstu kveðju frá Akureyrarkirkju
hinn 17. maí síðastliðinn, gamlir
söngfélagar önnuðust söng við þá
athöfn og séra Birgir Snæbjörns-
son jarðsöng.
Guðmundur Gunnarsson.
mín nefndu hana. Þar ríkti hún yf-
ir þessu fallega húsi með jurta-
garói og trjám, þar sem Svarlaóar-
dalur speglast í vatnsíletinum hjá
víðihólmunum í ánni.
Ég þekkti Dýrleifu sem roskna
konu og síðast gamla konu og oft
þjáða til líkamans. En þessi gamla
kona varðveitti vel sinn lífseld til
hinstu stundar í trássi við hnignun
líkamans. Það átti hún sammerkt
með manni sínum, Daníel, sem
lifir hana og er kapítuli út af fyrir
sig. Frískleiki hennar og lífsfjör
skein í gegn. Augun voru alltaf
jafn kvik og full af lífi og svip-
brigðin i andlitinu jafnmikil og
hláturinn dillandi. Að hún hafi
verið ung í anda eru ekki fcgrandi
skilnaðarorð heldur var raunveru-
lega eins og aldur hcnnar biti ekk-
ert á sálina. Þetta sást til dæmis á
því aó hún hafði alla tíð mikinn
áhuga á þjóðmálum og fylgdist
meö af athygli. Hún var sósíalisti.
Sú afstaóa virtist liggja í blóðinu.
Skoðanir sínar á mönnum og mál-
efnum líðandi stundar, jafnt sam-
úð sem andúð, sagói hún oft meó
áherslum líkum því að hana verkj-
aði í hjartað. Ekkert síður nú síó-
ast cn þegar ég kynntist hcnni
fyrst almennilega, sumarið 1970.
Annað sem sýndi síungan and-
ann var hvernig hún umgekkst
æskufólk, t.d. barnabörn sín. Hún
var félagi þeirra, eins konar leik-
félagi oft og tíðum. Henni var al-
veg cólilegt að deila við þau geði
á jafnréttisgrunni, cnda sóttust þau
mjög í félagsskap hennar.
Dýrlcif var vinmörg og átti vini
á öllum aldri. Það var einfaldlega
af því hvað hún var skcmmtilcg
kona. Viðmótið var svo hlýtt, hún
var full af áhuga í öllum samræð-
um og skopskynið var alveg sér-
stakt. Hún var orðheppin og
skellti fram safaríkum og bcin-
skeyttum athugasemdum.
Skemmtilcgast var þegar hún fór
aó scgja frá, mcð auðugu orðfær-
inu scm lék hcnni á tungu, fjörugu
andlitinu og smitandi hlátri. Bók-
mcnntir Danícls og munnmcnntir
Dýrlcifar stuðluðu jafnt aö því að
gcra Árgcrði aó þcim andlcga
hrcssingarstað scm það hefur vcr-
ið mér um langt árabil. Að skiln-
aði þakka ég Dýrleifu innilega
fyrir mig.
Þórarinn Hjartarson.
Birting afmælis- og minningargreina
Athygli lesenda cr vakin á því að Dagur birtir afmælis- og
minningargreinar án endurgjalds.
Greinamar þurfa aó berast blaðinu niinnst tveimur virkum
dögum fyrir birtingardag. Þannig þarf grein sem birtast á í
þriójudagsblaði að berast blaóinu fyrir hádegi föstudag, grcin í
miðvikudagsblað fyrir hádegi mánudag, o.s.frv. Skilyrði er að
handrit séu vélrituð.
Dagur birtir cinnig frumort afmælis- og minningarljóð og gilda
sömu reglur um þau og greinamar.
______________________________________ Ritstj.