Þjóðviljinn - 11.12.1943, Qupperneq 7

Þjóðviljinn - 11.12.1943, Qupperneq 7
Laugardagur 11. desember 1!>43 ÞJÓÐVILJINN 7 RISINN, SEM EKKI KUNNI AÐ LESA Ll og ROAR -$C SAGA EFTIR NORS'KU SKÁLDKONUNA NINI ROLL ANKER. (Lauslega þýtt). Einu sinni var risi, sem bjó aleinn inni í háu fjalli. Það var þéttur skógur kringum fjallið á alla vegu. Ris- anum leiddist ákaflega, því að hann hafði engin tröll til að tala við. Það vantaði ekki tröll á þessum slóðum hér áður fyrr. Þá bjuggu þau í hæðum og hólum allstaðar í kring, en tröllakóngurinn bjó sjálfur í fjallinu og stjórnaði öllu- Það ríkti friður og farsæld meðal tröllanna og þau höfðu nög að bíta og brenna. En svo komu menn og settust að í nágrenninu. Þeir voru svo hávaðasamir, að tröllin fóru að verða tauga- veikluð og þoldu ekki þessi læti til lengdar. Þau fluttu búferlum, hvert á fætur öðru, og settust að í rólegri lands hluta. Tröllakóngurinn var þolinmóðastur. En seinast flutti hann, eins og allir aðrir, og hafði með sér konu sína og börn. Hann fór með mest öll auðæfi sín, en þó urðu eftir fáeinir pokar af gulli. Hann hafði svo mikið að flytja. Verra var það, að hann flýtti sér svo mikið, að hann gleymdi galdrabókinni sinni. En verst af öllu þótti hon- um þó, að hann gleymdi einum krakkanum. Annríkið og óðagotið var svo mikið, þegar hann fór. Krakkinn hafði sofið úti í horni og enginn tók eftir honum. Þegar tröllakóngurinn loksins sá, að einn krakkann vantaði, var hann kominn svo langt, að vont var að snúa við. Hann sagði þá við sjálfan sig, að hann ætti mörg börn samt og hélt áfram. ÞETTA ÚR SKARÐSARANNÁL 1616 Það bar til vestur í Gufu- dal, aö þrír menn þar deyó’u í bólu og sýndust vera á ferli og sáust almennilega. Þaó voru tvær konur og höíöa þær heitast hvo- við aöra. Þriöji var einn ungur maöu:, sem hét Steindór. Hann hafði haft leik og glens viö stúlku eina þar þá lifði. AÖ hermi sótti hann. Allir þessir spilltu verki og vefnaöi meö skrækjum og skellum og ýmislegum látum, stóöu aö messu og lestri bæöi úti og inni. ÞaÖ tíökaöist á fimmtándu öld, að hver hefðarkona þótt ist því betur klædd sem hún bar lengri kjólslóöa. En eiu- hvers staöar varö samkeppn- in aö ná hámarki. í Saxlandi skárust yfii-völdin í leikinn og leyföu engri konu aö draga lengri slóöa en tvær álnir. Víöar í Evrópu létu löggjaf- amir þetta mál til sín taku í borg einni í Italíu var tíi frekari leiðbeiningar reist á aöaltorginu standmynd af konu. Bar myndastyttan slóöa af þeirri lengd, sem lög mæltu fyrir. ★ Þess eru mörg dæmi frá miööldunum, aö auömenn hafi kunnaö sér lítt hóf í klæöaburði. Það er sagt, áö þegar Karl djarfi, hertogi fra Burgund, fór til fundar viö Friðrik keisara í Prier, hafi hann haft átta þúsund manna fylgdarlið, og bar hver stríðsmaður silkikápu utan yfir herklæðunum. Þess er og getiö um hertogann sjálfan að hann hafi flutt með sér hundraö’ gullsaumaðar skykkj ur til bardagans við Granson. ★ Þegar Katrín II. var viö- stödd hersýningu, er klæðn- aöi hennar lýst þannig: Hún reiö arabiskum hesti. Beizliö var skreytt smarögðum og rúbínsteinum. Söðuláklæöiö var alsett gimsteinum. Reiö- föt drottningar voru perlu- skreytt. Hún hafði rauöa slæöu á herðum, og var hún næld saman með stjörnu, gerðri úr demöntum. mat og vín. Hún lagði af staö á undan honum og hjálpaöi þernunni til aö bera á borö. Þernan var syfjuð. Þær komu hvor á eftir annari eftir þröngum ganginum og inn í borðsalinn með rétti og vín. Hjónin settust til borðs. „Skál fyrir framtíð okkar'1, sagði Elí og lyfti glasi sínu. Framtíðin var svo voldug og svo nálæg, að varla var hægt að láta hugann ná út yfir hana. Hann átti að fá um fangsmikið starf, vísindastyrk frá Ameríku --- þvi ekki það? Og svo yrði hann doktor einn góöan veöurdag. Hann var auövitaö orðinn æði gamall j — fljótt á litið. En ungur var | hann samt, hugsaði Elí. Og | þegar Litli er kominn á legg, verður gaman aö fara til Par- ísar! Öll þrjú, og búa á Mort- marte. Sjá aftur fornar stöðv- ar! Róar Liegaard hallaöi sér aftur á bak í stólnum. „Mér Hefur fundizt þessa daga, aö ekkert vont geti gert mér mein framar".. Hann klökknaöi en hló til að leyna því. Elí tæmdi glasið og hugs- aöi meö sér: Það er ekkert illt í aösigi. Þegar viö komum heim, bíða Ingrid og Sverre á bryggjunni — og allt hitt var bara vondur draumur og hug- arburður. -----En Ingrid var ekki á bryggjunni. Aftur á móti voru ýmsir aörir mættir: Pryser yf- irlæknir, lögi'eglustjórinn og Sturland kaupmáöur. Þeir sögðust vera komnir til að óska Liegaard til hamingju Hann hafði gert garðinn fræg an, sagði Sturland. Albrecht konsúll mætti líka. Hann haföi, sem sjúklingur, ekki brugöizt Liegaard og hann geröi þaö ekki heldur sem vinur. Albrecht konsúll lét ekki hrekja sig af hólmi meö títuprjónum. Hann leit svo á, að nóg böl væri það fyrir Lie- gaard lækni, að vera giftur kvenskassi, þó að vinir hans yfirgæfu hann ekki. Þess vegna beiö Albrecht konsúll á bryggjunni til aö fagna Liegaard. Sverre reyndi að halda jafn vægi á festarstólpa á bryggj- unni. Hann horfði stööugt á frakkakraga pabba síns og spuröi strax og þau lögöu af stáö heim: „Fékkstu ekki heiö ursmerkið, pabbi?“ „Jú, víst fékk ég þaö, dreng j ur“. „Hvers vegna nælirðu það ekki á brjóstið?“ „Hún er hér“. Róar leitaöi áö heiðurspeningnum í vest- isvasa sínum og rétti Sverre. „Svona stór og fallegur. Og svona þungur. Er þaö gull?“ „Skírt gull, drengur“. Elí gekk þegjandi viö hliö Róars. Sverre hafði sagt, aó Ingi'id lægi í rúminu. Meira vissi hann ekki. ------Um kvöldið gekk Ró- ar í annað sinn inn til dóttuv sinnar og lokaði dyrunum. Hún horfði á föður sinn stórum, starandi augum og svaraði-spurningum hans ým- ist með „já“ eða „nei“. Þegar hann snerti hana fór um hana skjálfti. „Finnurðu til?“ „Nei“. „En finnst þér þú vera veik?“ „Já“. „Geturðu risiö upp?“ „Nei“. „Svimar þig?“ „Já“. Róar stóð framan viö rúm- ið, athugull og hugsandi Hann spuröi og spurði en varð engu nær. Hún lá á bak- inu meö hendurnar ofan á sænginni. Það bar mikiö á augunum í veiklulegu andlit- inu. Hún hafði ekkert á móti því, að hann hlustaöi hana. Hann færöi hlustarpípima til og frá um líkama hennar. Þaö færðist roði í andlit hon- um. Hann beygði sig enn nið- ur að henni, hlustaði einu sinni enn. Svo breiddi hann sængina ofan á hana og staröi þegjandi á hana. „Hváð er þaö pabbi?“ spuröi hún lágt. „Svo þú veizt það ekki Ing- rid?“ Hún svaraði engu en augu hennar störöu á hann í þög- ulli angist. Faðir hennar byrgöi andlitið í höndunum. Þau heyrðu Sverre blístra frammi á ganginum. Róar Liegaard settist á rúm stokkinn. „Hvers vegna sagðirðu ekki frá þessu fyrr?“ Hún svaraði engu. „Barnið hlýtur aö vera þriggja mánáða. Þaö er svo stórt“. Ingrid greip í hand- legg hans 1 ofboöi og settist upp i rúminu, og hljóöaði: „Þaö getur ekki veriö. Það getur ekki veriö. Þáö getuv ekki verið'“. Svo fleygöi hún sér á koddann aftur. Róar Liegaard hreyföi sig ekki. Hann gat ekkert hugsaö. Þaö hringdi fyrir eyrum hon- um. Hann ætlaði að rísa á fæt- ur, en þá greip Ingrid enn í handlegg hans og hélt honum kyri'xim. „Pabbi, hjálpáöu mér. Hjálp aðu mér. Hjálpaðu mér“. Hann tók hana í faðm sér og hún strauk andlit hans. Hann gxét. Pabbi grét. Hún vaggaði höföinu á ýmsa vegu. Síöast hallaöi hún sér mátt- vana aö brjósti hans. Hann reyndi áó tala, hvísl- aöi niður áö ljósa, úfna hár- inu: „Ingrid. Er þaó Thore Tofte?“ Hann kreppti hnef- ana. Hann varö aó beygja höfuðiö enn dýpra til aö heyra svariö: Og það var nei. „Hver er það?“ „Adolf Andersen“. ,,Óþokkinn!“ Róar Liegaard varö dökkrauöur 1 framan. „Hjálpaðu mér, pabb>. Hjálpaóu mér“, veinaöi hún. Hann strauk hendinni niö- ur bakiö á henni nokkrum sinnum og vissi hvorki í þenn an heim né annan. Loksins lagði hann hana niöur á koddann og breiddi vel ofan á hána. „Eg ætla að gefa þér veronal, svo aö þú getir sofnáð. Viö tölum > sam- an á morgun“. „Geturöu hjálpaö mér, pabbi ?“ Hann þoldi ekki lengur að mæta augnaráöi hennar. „Eg skal hugsa um þaö til morguns“. Það fór skjálfti um stúls- una í rúminu. Hún snéri sér til veggjar og lokaöi augun- um. Elí. sat við stofugluggann, bein í baki með knýttar hend ur. Taugar nennar slöknuöu, þegar hún loksins heyrði dyrnar opnast. Hún snéri sér viö og leit á Róar. Hann gekk þegjandi inn í skrifstofuna. „Komdu“, sagói hann og sneri sér við í dyrunum. Hann staönæmdist á miöju gólfi. Hann leit ekki a Elí. Augu hans hvíldu á pálman- um í hornglugganum. Blöðin voru visin og rifin í toppinn, en niðri við rótina voru ljós- græn blöó aö gægjast upp úr moldinnj. Pálminn stóö á van skapaðri dóriskri súlu. Róar hafði ekki viljað, aö Elí fleygói honum, því aö hann hafði komiö á heimiliö daginn, sem Ingrid fæddist. ,,Róar“, hvíslaöi hún. Hann sneri sér aó henni. Þá brá hún ósjálfrátt höndun um fyrir augun. Andlit hans var á svipstundu oröiö elii- legt. „Hún geng-ur meö barn ‘, sagöi hann. Hann gekk aö skrifboröinu, settist og byrgöi andlitiö í höndunum. Elí stóö í sömu sporum. Hún horfði úrræöalaus á herö ar hans, sem kipptust til, og heyröi niöru’bældan ekka. Hún fann hjartslátt sinn og hjart-

x

Þjóðviljinn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.