Þjóðviljinn - 25.10.1956, Síða 11
Fimmtudagur 25. október 1956 — ÞJÓÐVILJINN — (11 r
23. dagnr
„Af hverju í ósköpunum ertu að gráta, Nell?“ spurði
Milo Buck brúði sína. „Ég sé svei mér þá enga ástæöu
til að fara að brynna músum“. Þau sátu fremst í far-
þegaklefanum og voru þannig næstum alveg út af fyrir
sig, að öðru leyti en því, að maðurinn með stríhærða,
gráa yfirskeggið sat andspænis þeim hinum megin við
ganginn .„Hjálpi mér, Nell .... hef ég sagt eða gert
nokkuð, sem hefur komiö þér til að gráta?“ Eina svar-
ið, sem hann fékk,var að hún saug upp í nefiö og
snökti. Hún minnti hann á einn af gömlu bílunum
hans, þegar hann var að reyna að koma honum í gang
og eitthvað var í ólagi, en hann kaus aö segja henni
það ekki. Maður vissi aldrei, hvernig Nell mundi taka
hlutunum, því að hún var svo ólík öllum öðrum kon-
um. Alveg gjörólík. Hún fór á skíði og synti eins og
karlmaður, eldaði mat eins og móðir liennar, og var
þar á ofan bráðskynsöm. Svo var hún með Ijóst hár,
sem hárgreiðslustofan hafði lítið skipt sér af, og að
undanskildum freknunum, sem fóru Nell undaiiega vel,
var andlit hennar eins og karlmaður gat frekast kosið.
Hún var hræðilega skapstór og fékk stundum svæsin
reiðiköst — en þá var eina ráöið að taka hraustlega
um mjaðmir henni og snúa hana niður á gólfið, eins
og í reglulegri frjálsbragöagiímu. Þetta var stundum dá-
lít.ið erfitt, því aö hún var langt frá því að vera auð-
veld viöureignar með þessar sterklegu axlir, en ár-
angurinn var alltaf undraverður. Eftir nokkrar minútna
viðureign fór hún aö hlæja og baðst að lokum misk-
unnar. Þá var hann bæði lafmóður og æstur, og ef
engínn var nærri var lokaþátturinn alltaf eins. Nell
var fjarri því að vera atlotaköld, og ef hún náði góðu
taki á manni, var hún ekki á því að sleppa. En nú
grenjaöi hún eins og flóðgáttir himinsins hefðu opnazt.
Milo fór yfir atburði síðasta hálfa mánaðarins í hug-
anum, eftir því sem hann mundi. Hann rétt rámaöi í,
bfúðkaupiö í San Francisco; ferðin til Honululu vari
brúðkaupsgjöf frá báðum fjölskyldunum; og kom mjögl
óvænt, og það var svo mikill gauragangur við að ná'
í heppileg föt handa Nell, aö sjálf athöfnin var bara(
eins konar innskot. En þetta skipti engan verulega máli1
nema móður Nellu, því að ef Nell hefði ekki á endan-
um orðiö frú Buck, hefðu menn farið að undrast yfir
hvernig á þessu stæöi. Nú var það allt búið og gert, og'
Nell var hér grátandi í fyrsta skipti frá því hann
kynntist henni, og það kom homim í dálítinn vanda.
Slagsmál, já — það höfðu verið nokkrar smáskærur, en,
þetta sló hann alveg út af laginu, af því það var ekkþ
nokkur ástæða til þess.
„Hlustaðu nú á mig, Nell .... vertu skynsöm. Viö lof-
uðum hvort öðru að dylja ekki neitt, manstu þaðl
ekki? Ef ég hef gert eitthvað rangt, segðu mér það,1
svo að ég geti útskýrt —“ Þetta var mesta vandræða-i
ástand. Ef maðurinn hinum megin við ganginn vaknaðil
og sæi Nell gráta svona, eða flugfreyjan kæmi, eða'
flugmaðurinn — mundu þau halda, að hann hefði veriö'
að úthúöa eiginkonu sinni. Eiginkona! Þaö tók dálítinn'
tíma að venjast því oröi! „Svona, hættu nú, Nell“.
„Ég .... ég er að reyna þaö. Ég bara get þaö ekki’
.... það er allt og sumt“. Milo fékk henni vasaklútinn
sinn, því að hún var byrjuð að snökta aftur. Iiún snýtti,
sér og þurrkaði sér um augun.
„Langar þig í vatnssopa, Nell?“
„Nei .... nei, þakka þér fyrir. Þaö .... það er bara
allt saman búið“.
„Hvaö er búið?“
„Hveitibrauðsdagarnir okkar .... er þér alveg sama
um það?“
„Auövitaö er mér ekki sama .... en þeir eru í raun-
inni ekki búnir fyrr en eftir tólf klukkutíma eða þar
um bil .... og þeir þurfa heldur ekki að vera búnir þá
.... eða það finnst mér“.
„Ó, Milo —“
Hann hefði ekki átt að segja neitt. Nú hafði hann
talaö fallega til hennar og það kom henni aftur til aö
gráta. Jæja, Nell litla — nú þegi ég.
„Milo .... ég er hrædd. Þetta er í fyrsta skipti sem
ég hef haft ráörúm til aö hugsa um það“.
Hann ákvaö að þegja ekki lengur. „Hættu að hugsa
um það. Við hvað ertu eiginlega hrædd? Við eigum allt
lífið fram undan!“
„Það er bara.—“ Hún greip andann á lofti.
„Hvað? Þú talar meira rósamál en nokkur kona, sem
ég þekki“. Þegar Milo var aö velta fyrir sér, hvernig
aörar konur höfðu talað, varð hann furðu lostinn yfir
því að geta ekki munaö eftir nema tveimur. Það var
Nancy, þegar hann var sautján ára og Ginger, þegar
hann var átján — eftir það, eða síðast liðið hálft fimmta
ár, hafði þaö bara verið Nell. „Já, það var nú það bezta
viö giftingu okkar, að við þurftum ekki að kynnast
hvort öðru! Viö vissum bókstaflega allt um hvort annað
fyrir fram, og þess vegna varð þetta allt svo skynsam-
legt .... aö minnsta kosti komum viö okkur saman um
það, var það ekki?“
„Ó, Milo .... við vorum bara svo ung og .... eins
og þú segir, allt lífið fram undan .... og ég er svo
hrædd að horfast í augu við það allt saman“.
„En drottinn minn dýri! Þú ert þó ekki að hrína út
af því?“
„Það er nægilegt ....“
„Ég er tuttugu og tveggja. Viö höfum íbúö og eigum
fimmtíu dollara 1 bankanum. Er nokkur þörf á að gráta
út af því?“
Milo fórnaöi höndum 1 sýndarörvæntingu. „Atvinnu!
Hvað er atvinna! Ég get fengið fleiri störf en ég kemst
yfir! “
„Hvernig ....?“
„Spyrjast fyrir, auðvitað. Ég fer á fætur eldsnemma
einn morguninn, hitti að máli einhvern af stórköllunum
og segi sem svo: Vantar þig ekki mann eins og Milo
Buck í fyrirtækið?“
„O, jæja . ...“
Samvizkulipur ritstjóri
Framhald af 4. síðu.
þjóðareining í Alþýðublaðinu.
Og þegar þessum hreystiyrð-
um lýkur gerir ritstjórinn sér
hægt um vik og blandar Stal-
ín, Gomulka, Tító og Rokoss-
ovskí í málið! Þannig er hægt
að fylla dálka, þannig er hægt
að ,,verja“ hvaða málstað cem
er, en hver er nokkru bætt-
ari ?
'k Þess verður vart að rit-
stjórinn blygðist sín stundum.
Þá birtir hann forustugreinar
í blaði sínu um nauðsyn heið-
arlegrar blaðamennsku og
málefnalegra umræðna, líkt
og þegar sannkristnir menn
skira sál sína með sjálfs-
hirtingu. Skyldi ekki vera von
á slíkum leiðara senn?
PÓLLANÐ
Framhald af 5. síðu.
Hann bætti því við, að það
væri nú algérlega undir Fól-
verjom sjálfum komið hve le '.gi
hinar sovézku hersveitir dveld-
ust í Iandi þeirra. Mikil fagnað-
arlæti urðu þegar hann skýrði
frá því, að sovézkú hersveit-
irnar í Póllandi myndu allar
verða aftur í herbúðum sínum
innan tveggja daga.
Nokkur átök urðu milli lög-
reglu, sem vopnuð var kylfum,
og fjölmenns hóps unglinga
sem sáfnaðist saman fyrir
framan sendiráð Ungverjalands
í Varsjá í gærkvöld. Nokkur
mannfjöldi safnaðist einnig
saman fyrir framan sovét-
sendiráðið í borginni, en þar
fór allt fram með spekt.
Iilóðblettir
Blóðblettum má riá ur hvít-
urn þvötti með því að dýfa
þeim í .volgt sailtvatn (Y2 te-
skeið á móti 1 dl af vatni). Ef
blettirnir fara ekki við þettá,
má ná þeim .með natríumtíosui-
fati, 1 tesk. móti 1 dl af vatni.
Ekki rná nota blævatn nema
í ýtrustu nauðsýn við hör eða
bómull, aldrei við ull, nælon,
Því miður dugir ekki ætið að irnir þvegnir úr soðnu, volgu’ perlon, orlon, dakron eða dynel.
nota sápu og vatn þegar blett-j vatni og síðan má strjúka efnið Blóðblettum á lituðum efnum
ir koma í föt, oft þarf ýms önn-1 með heitu járni þar til það er má ná með þvi að núa ]rá eða
ur efni ef bletturinn á að nást. orðið þurrt. Sama aðferð er
En sum a-f þeim efnum verður hc.fð við súkkulaði-, ávaxta-,
að nota með ýtrustu varkárni, kaffi-, klórófvl-, lýsis-, rauð-;
einkum hin eldfimu efni, benz- víns- og tebletti, og bletti af
ín, acetone og tetraklór. Gras-j ósætri saft. Þegar búið er að
blettum má ná úr með glyser-j nema burt lýsisblett.i, þarf þój
að þvo efnið úr sápuvátni til
að taka burt lyktina.
Ryð og blek
Ryðblettum, sem eru alveg
nýir, má ná með miklu vatni
úr flestum efnum, cn séu blett-
irnir gamlir, efnið viðkvæmt og
litirnir larisir skal núa blettina
úr blöndu af vínsýru og vatni
(tvær ma.tskeiðar af vínsýru í
1 dl vatns). Aðferðin er hini Bletúr eru ,,sognir“ af lituð-
sama. og áður var sagý. Ef illa j um efnum einungis. Til þess að
gengur að ná blettunum, má komá í veg fyrir að litirnir
íni. Efnið, sem bletturinn er í, dýfa þeim í vökvann og e.t.v. j renni til þegar verið er að ná
er breitt út og eitthvað haft bleikja þá, cn aðeins e.f um j blettinum er hafður ólitaður
undir, sem getur drukkið mikið bómull er að ræða, hvíta eða þerripappír, vættur í því efni
' í sig, en glyseríninu er hellt í mislita, og litirnir eru ósviknir.; sem. nota skal til að ná honumt
hreina, þurra skál. Svo er efnið Efnið er skolað og strokið á úr. Þerriblaðið er fært til eftiú
Blettir í fötr
sjúga með volgu saltvatni, (Yi
dl á móti 1 dl vatns). Oft. er
ilhnögúíégt að ná gömlum blóð-
bléttum.
Maðurinn minn og faðir okkar.
PÉTUR HANSSON,
verkstjóri, andaðist í Landspítalanum aðfaranótt 24.
þ.m. Jarðarförin ákveðin síðar.
Guðríður Jónsdóttír og börnin.
núið vandlega með glyserini, og ranghverfunni. Rauðu og grænu
1 þannig, að það blotni í gegn. bleki má ná með spritti.
' Að 10 mín. liðnum eru blett-
þörfum, og er því þrýst fast a<S
blettinum, unz ekki kemutí
meira úr efninu.
Útgefandi: Sameiningarflokkur alþýðu — Sósíalistaflokkurinn. — RitstJórar: Masnús KjartanssoÐ
(áb.), Sigurður Gviðmundsson. — Fróttaritst.ióri: Jón BJarnason. — Blað'amenn: Ásmundur Sigur*
AmriÝcincrocMAt.1. * i -^jjsson. Bcnediktsson. OuÖmundur Vigfússon, ívar H. Jónsson, Magnús Torfi Ólafsson. —
Augls. ingastJóri. Jonsteinn Haraldsson. — Ritstjórn, afgreiðsla, augJýsingar, prentsmiðja: Skólavöröustíg 19. — Sími 7500 f9
Þjóövilj" AskrfIftarve.rö kr* 25 á mánuðf 1 Reykjavlk og nágrenni; kr. 22 annjirsstaðar. — LausasÖluvcrð kr. 1. — PrentsmtðJa