Þjóðviljinn - 06.09.1959, Blaðsíða 11

Sunnudagur 6. september 1959 — ÞJÓÐVILJINN — (11
VICKI BAUM:
ER MITT
Allan W. Huysmans svaf ekki þegar einkaritari hans
barði varlega að dyrum til að spyrja hvort hann vildi
taka hraðsamtal. Huysmans gamli hafði vanið sig á að
vaka þau árin, þegar glamrandi firðritinn í svefnher-
berginu hns hafði í sífellu leikið undir drauma hans og
þegar staða hans sem höfðingja í blaðamannaheiminum
var hið eina sem máli skipti fyrir hann. En fyrir þrem
árum — eftir persónulegt áfall og að fyrirmælum lækn-
isins — var firðritarinn tekinn úr sambandi og heimsvið-
burðirnir ekki lengur fluttir samstundis inn á heimili
Huysmans. Huysmans átti enn við óþægilegt svefnleysi
að stríða. Hann gat sofið lítið eitt ef hann fór eftir ýmsum
flóknum fyrirmælum. Heitt bað, dauft svefnlyf, bómull
í eyrun, svartar hlífar yfir augun og gluggatjöldin dregin
þétt fvrir stóra gluggann. En Huysmans vaknaði alltaf
eftir þriggja tíma svefn og var óþægilega glaðvakandi.
Hann var haldinn þeirri óþægilegu, ólæknandi áráttu að
minnast hvers einasta óþægilegs andartaks í lífi sínu,
hverrar skyssu sem hann hafði gert, hvers ósigurs sem
hann hafði beðið, hverrar móðgunar sem hann hafði orðið
fyrir og látið óhefnt. Nótt eftir nótt fylltust stundirnar
fyrir dögun af beizkyrtum bréfum, sem hann hafði aldrei
komið í verk að skrifa, og eitruðum athugasemdum sem
hann hafði aldrei komið í verk að skrifa, og eitruðum
athugasemdum sem hann hafði aldrei fengið tækifæri
til að koma með — og allt var það tilgangslaust, vegna
þess að það gat ekki tekið aftur óorðna hluti. Fyrst og
fremst leiddi allt þetta Huysmans á vit þeirra sárustu j
vonbrigða og hræðilegustu móðgunar sem hann hafði
nokkru sinni orðið að þola: þegar Marylynn sleit trúlofun
• þeirra á svo áberandi og eftirminnilegan hátt.
Nú voru þrjú ár liðin síðan hann hafði ferigið kurteis-
leg en ákveðin skilaboðin frá Marylynn, en samt-ásótti
hún hann á næturnar. Göngulag hennar og hlátur, hend-
ur hennar og hörund, sem leit alltaf út eins og hún
kæmi beint úr baði eða inn úr hrgssandi golu, allt heill-
andi æskufjör hennar, sem hann hafði komizf í snertingu
við en hafði síðan horfið burt frá honum og gengið í
ruddalegt, uppauglýst hjónaband við þennan dægurlaga-
höfund, Luke Jordan. Það var næstum ekkert sem Alan
W. Huysmans hafði óskað sér og hann hafði ekki fengið
— og sú staðreynd að hann hafði þráð Marylynn svo
heitt að hann hafði sigrazt á öllum efasemdum og boðið
henni nafn sitt, vald og auð, en hafði þó ekki fengið
hana, hafði gersamlega komið honum úr jafnvægi.
Hann sat í rúminu, hallandi þungum kroppnum upp
að koddunum og lagði kabal á sængurborðinu. Upp á
síðkastið hafði honum fundizt meiri hvíld í því en að
lesa. En þótt spilin hefðu þann leiða eiginleika að birtast
í annarri röð en hann háfðj kosið, voru þau þó ekki nógu
skemmtileg til að beina hugsunum hans burt frá þessu
eina sem enn hringsnerist án afláts í huga hans. Hugur
hans hafði verið svo fullur af Marylynn §ð fréttirnar sem
Joe Jenkins flutti honum næstum formálalaust, komu
honum eiginlega ekki á óvart, heldur voru þær næstum
lokaþáttur heildar sem hugur hans hafði verið að skapa
undanfívrin ár.
Hann heyrði varla lotningarfulla tillögu ritstjórans.
Sjálfur var hann dugandi blaðamaður, og Joe Jenkins
gat ekki sagt honum neitt sem hann vissi ekki þegar.
Hið eina sem nú komst að í huga hans, var að Marylynn
var dáin. Hann íhugaði ekki þann möguleika að hún lifði
þetta af. Hann efaðist ekki um að hún yrði dáin að
morgni — því að hann óskaði þess. Oft hefði hann getað
myrt hana með eigin höndum, og sem blaðamaður hafði
hann að minnsta kosti drepið hana með því að láta sem
hún væri ekki til. En gleði hans yfir frðttunum var
blandin sárri kvöl. Það var sorglegt ef Marylynn dó, mjög
sorglegt. Þesar Marylynn var dáin gat hann ekki gert
upp reikningang við hana. Hendur hans urðú kaldar, ’
svita sló útum hann og hann fékk suðu fyrir eyrun og
verk undir rifin.
Þegar Jenkins var búinn að segja allt sem segja þurfti
og hafði ekki fleiri röksemdir fram að færa, beið hann
þögull eftir ákvörðun Huysmans. Þögnin í símanum
minnti Huysmans á að hann þurfti að gefa ákveðið svar.
— Góði Jenkins, sagði hann með ósviknum Huysmans-
hroka í röddinni. Ég fæ ekki séð að þetta sé svo mikilvægt
að þér hafið þurft að vekja mig um miðja nótt. Kabaret-
söngkona og umboðsmaður hennar lenda í iHdeilum og
skoti er hleypt af! Þær hafa sjálfsagt orðið ósáttar um
hluta ungfrú Poker í hagnaðinum. Ef bér viljið endilega
minnast á þetta, þá eru svo sem sex linur á áttundu síðu
yfrið nóg.
Með þessum orðum kvaddi hann ritstjórann og sneri
aftur að snilunum og revndi að gtevma hiartslættinum.
Spilin voru enn óþekk við hann. Hann lagði þau óþolin-
móðlega frá sér og ýtti borðinu burt. Svo kallaði hann á
Don Mvrtle, einkaritarann, og sendi hann burt f sérstök-
um erindagerðum, og svo fór hann að VmUast handa með
vaxandi hraða og einbeitni, eins ng mótnr oem hitaður
hefur Aærið upp og fer að starfa jafnt. og örugglega. Hann
hringdi á sjúkrahúsið og bað um viðtal ,’iuð lækninn sem
stundaðí Marvlynn. Hin fræga rúmstokk^mmVnma Bass-
ingtons læknis náði einnig til símtaL T'-1 UD-íar hann
hafði lokið við að þylja latínuglósur, kem h" ð sV'rt fram
að hann taldi það vonlaust að Marylvrm h'U. Hann
gerði ekki ráð fyrir að hún ætti nema klukkut'ma ólif-
aðan og Huvsmans lauk samtalinu.
Styrkur herra Huysmans var að miklu léyti fólginn
í því að hann reyndi aldrei að kanna eða krvf ja til mergj-
ar hinar raunverulegu orsakir athafna sinna. Einmitt nú
datt honum í bug að prófessor nokkur að nafnj Meredftþ
hefði af kunnáttu og lagni hjálpað honum gegnum erfið
hjartaköst fvrir þrem árum, og án þess að gera sér ljóst
hvers vegna, bað hann um samtal við Rochester. Hann
þurfti ekki að tala lengi við hinn fræga skurðlækni og
hjartasérfræðing til að telja hann á að fljúga til New
York og taka sjúklinginn að sér. Huysmans pantaði far-
seðil og næstu tíu mínúturnar kvnnti hann sér ýmis
persónuleg atriði. Þá var hann reiðubúinn til að tala
aftur við Star Tribune.
— Heyrið mig, Jenkins, sagði hann. Ég hef fengið at-
Elski
Skákþáttur
Framhald af 4. síðu
15. Bd3
Röng peðsfórn eins og U»-
zicker færir glöggar sönuur á.
15. ----Dxc3
16. Bb2 Db3
Óvæntur en nákvæmt reikn-
aður leikur.
17. Bc4 Hxc4
Snotur leikur.
18. Bxc4 Ba6
Hvitur fær ekki losað lepp-
stöðu riddarans, án þess að
bíða tjón.
19. Ha-cl Hf-c8
20. De3 Da2!
Nú eru góð ráð dýr fyrir
hvítan. Unzicker hlýtur að
hafa séð þennan möguleika
fyrir í útreikningum sínúm.
Meistarar nútímans verða
einnig að kunna að flétta
þrátt fyriri alla stöðúbaráttu.
Ilvítt: DONNEK
■is
■ SaWiIii
.
wm. m §§§ fM
mtí.
m, m
9 mim
abcdefgh
Svart: UNZICKER
21. d5 Hxc4
Eyðir síðustu tálvon hvits um
að ná sókn.
22. Bxf6 Rxf6
23. dxe6 Hxcl
24. exf7f Dxf7
25. Hxcl Dd5
Svartur hefur að sjálfsögða
vinningSstöðu með tvo letta
menn á móti hrók.
26. De5
Donnear freistar þess að
bjarga sér í endatafli Hvíta
frípeðið reynist þó hættulaust
og liðsyfirburðir svarts láta
iað lokum til sín taka, hægt
en örugglega.
26.-------
27. fxeð
28 Hc.3
fd T~ ’t
r~ oey
31. Ke3
32. h4
33. Kd2
34. Iíe3
35. Hd3
35. I5b3
37. Kd2
SS. Hg3
39. Kd3
49. Kd4
41. Ke4
42. Kd5
43. á4
44. Kd4
45. Kc4
46. Hc3
47. Hcl
48. Kd4
Dxé5
Rd5
Bb5
Rc7
Kf7
Ke7
Be8
li5
Rb5
Bg6
Rc7
Bf7
g6
Be6
Rb5
Bf5j-
Kd7
Rc7t
Re6t
KcO
a5
Rc5
Kd7
Donner gafst upp.
Skýringar lauslega þýddar
úr „Schach-Echo“, nokkuð
styttar.
Flestallar tízkumyndir eru
teknar af þvengmjóum sýning-
arstúlkum, og það er ekki alltaf
gott að átta sig á því hvernig
sömu flíkur fara á konum sem
eru í sæmilegum holdum. En
myndirnar sem hér fylgja eru
báðar af fremqr lágum óg þrekn-
um konum, enda eru flíkurnar

gerðar fyrir það vaxtarlag.
Kápan er ensk, úr mjúku
tvídi, með stórum kraga og spæl |
í bakið. Þetta er hentug og
þægileg kápa fyrir veturinn.
Dragtarkjóllinn er enskur
líka. Hann er úr smáköflóttu
ullgrefni með mjög látlausu og
einföldu sniði.
Til