Þjóðviljinn - 16.07.1972, Blaðsíða 9

8. SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 16. júlí 1972
ship flugvél Flugfélags íslands til
Vagar-flugvallar i Færeyjum.
Flugferðin til Vagar-flugvailar
tók rétt rúmar tvær stundir. A
þeirri leið gerðist ekkert mark-
vert og er þvi ekkert um hana að
segja.
Burtför frá Reykjavikurflug-
velli var samkvæmt áætlun
klukkan 5 siðdegis. Farþegarnir
áttu að vera komnir á flugvöllinn
klukkan 4,30 eða hálftima fyrir
brottför.
Rétt um kiukkan 3.30 var far-
þegum, þeim sem til náðist til-
kynnt simleiðis, að brottför flug-
vélarinnar yrði frestað til klukk-
an 7. Attu farþegar þá að vera
komnir klukkan 6.30.
Frestun brottfarar var sögð
vera af tæknilegum ástæðum án
frekari skýringa. Þó að tilkynn-
ing um frestum burtfarar af
Reykjavikurflugvelli hafi ef til
vill komið nægjanlega fljótt til
farþega frá Islandi, þannig að það
ylli þeim litlum eða engum vand
ræðum, þá verður það sama ekki
sagt um þá sem koma til tslands
frá Vagar-flugvelli i Færeyjum.
Þeir koma flestir frá Þórshöfn og
það tekur þá um tvo klukkutima
að fara þá leið.
Þótt aðstaða til stuttrar dvalar
á veitingahúsinu á Vagar-flug-
velli sé góð, þá er þar engin að-
staða til langrar dvalar.
Klaksvikingar þeir sem komu
til móts við okkur á Vagar-flug-
velli fengu að kenna á biðinni.
Ferðin frá Klaksvik til Vagar-
flugvallar tekur um fjórar
klukkustundir, þeir voru þvi lagð-
ir af stað fyrir hálfri stundu þegar
tilkynning barst til okkar ts-
lendinganna um frestun brottfar-
ar. Það er mjög sennilegt að þessi
sið-tilkynnta seinkun burtfarar
flugvélarinnar af Reykjavikur-
flugvelli hafi kostað Bridge-Felag
Klaksvikur mörg hundruð krónur
færeyskar (danskar) (þúsundir
islenzkra króna). Á þeirra vegum
biðu okkar bilar i þrem stöðum og
tvær ferjur auk strandferðaskips.
Ef til vill væri ekki ástæða til að
minnast hér á þessa töf sem varð
á brottför flugvélarinnar frá
Reykjavik, ef sama sagan hefði
ekki endurtekið sig næsta
fimmtudag á eftir, þann 8. júni.
Þegar bridge-félagar frá Kópa-
vogi fóru frá Þórshöfn klukkan 5
þann dag, var þeim sagt frá flug-
vellinum á Vagar, að Fokker
Friendship flugvélin frá Reykja-
vik mundi verða á Vagar á tilsett-
um tima, klukkan rúmlega 7.
Við komum til Vagar klukkan
tæplega 7, þá var okkur sagt að
FÆREYJARABB
ÞORVALDUR STEINASON
TÓK SAMAN
Ég mun i þessu blaði og
nokkrum blöðum á næstunni
segja litillega frá för til Færeyja
sem farin var á þessu vori. Verð-
ur ekki um samfellda ferðasögu
að ræða, aðeins smá punkta á
stangli.
f byrjun frásagnar þykir mér
hlýða að gera grein fyrir fáeinum
atriðum. öll staðanöfn i Fær-
eyjum eru rituð á færeysku rit-
máli. Ég mun siðar i þessum
punktum endursegja kafla úr
tveim merkum bæklingum sem
mér bárust i hendur i ferð minni.
Þegar vinabæjasamskiptin
voru i uppsiglingu meðal Norður-
landaþjóðanna, var nánast sem
hérnaðarástand rikti i Kópavogi á
Islandi og i Klaksvik i Færeyjum.
Klaksvikingar voru i harðri
deilu við „stór-dönsk” stjórn
völd, sem vildu svipta þá vin
sælum lækni, sem innbyggjar
vildu hafa áfram. Kópavogsbúar
voru einnig um sömu murtdir i
þörðum deilum við „stór-islenzk”
stjórnvöld./kópavogsbúar viídu
sjálfir ráða sinum innri málum,
en lentu þá i andstööu við þá hina
„stóru” sem sögðu: Hjá okkur er
valdið.
Bæði Kópavogsbúar og Klaks-
vikingar töpuðu sinum styrjöld-
um sem von var, þar sem við
stórveldi var að eiga.
Það var á þeim árum er ófrið-
urinn geisaði sem harðast, að
Helgi Sæmundsson birti sinn
landsfræga botn, er hljóðar svo:
„Klaksvik yrði Kópavogi /
kærleiksrikur vinabær.”
F'yrstu samskipti millum vina-
bæjanna Klaksvikur og Kópavogs
voru þau> að árið 1968 bauð
Bridge-félag Kópavogs, Klaks-
vikar-Bridge-Felag heim til
spilamennsku og annarra kynna.
Klaksvikingar þágu boðið, og
að þvi heimboði buðu þeir Bridge-
félagi Kópavogs heim til Klaks-
vikur árið 1969. Árið 1970
voru engin heimboð milli félag
anna, en 1971 komu Klaksvik-
ingar i heimsókn til Kópavogs. 1
vor var komið að Kópavogsbúum
að fara til Klaksvikur. Þótt hér sé
aðeins rætt um heimsóknir
bridge-félaganna i Klaksvik og
Kópavogi, þá hafa þó orðið
nokkur meiri samskipti á millum
vinabæjanna, og vonandi verður
svo i rikara mæli á komandi tim-
um.
Hinn 1. júni siðastliðinn lagði 29
manna hópur á vegum Bridge-
félags Kópavogs af stað i Klaks-
vikurför.
Farið var með Fokker Friend-
vélinni mundi seinka litillega.
Klukkan varð 8, þá kom frétt um
það, að nú væri vélin lögð af stað
frá Islandi þrem klukkustundum
eftir áætlaðan brottfarartima
frá Reykjavik. Astæðan til seink-
unar var einnig i þetta sinn sögð
vera af tæknilegum ástæðum.
Það orðspor hefur komizt á, með
réttu eða röngu, að litt sé að
treysta áætluðum brottfarartima
islenzku flugvélanna. En nóg um
það að sinni; áfram með ferða-
söguna.
Að lokinni tollskoðun á Vagar-
flugvelli, sem gekk mjög fljótt
yfir, bridge-spilararnir þurftu að-
eins að svara tveim spurningum
játandi: Islendingur? eða Bridge-
spilari? Þá var þeim opin leið út
af tollstöðinni, til móts við Klaks-
vikinga sem höfðu beðið þeirra
frá klukkan 7 um kvöldið til kl.
nærfellt 10 með bila til að flytja
spilarana fyrsta áfangann, til
Eyrargjóv á Vagar. Þangað er
um það bil 15 minútna akstur.
Vegurinn sem tengir jarðgöngin.tvö. Fremst til vinstri eru göngin til
Nordepil, en þau eru 2 km á lengd. Til hægri sést op jarðgangnanna frá
Ánum viö Klaksvfk. — Biilinn á myndinni kemur frá Arnafirði.
1 Eyrargjóv var stigið úr biln-
um og farið með ferju til Vest-
manna á Streymoy. 1 Vestmanna
var aftur setzt i bila sem fluttu
okkur til Hvalvik á Streymoy, það
var um þaö bil einnar klukku-
stundar akstur. Enn var farið i
ferju sem flutti okkur til Selatrað
á Eysturoy. Og enn var setzt i bila
sem fluttu okkur til Fuglafjörður,
þangað var nokkuð á annarrar
klukkustundar akstur. 1 Fugla-
fjörð beið okkar strandferðabátur
sem flutti okkur á leiðarenda til
Klaksvikur, þá var klukkan rúm
lega 3 um nóttina.
A bryggjunni i Klaksvik biðu
þeir af gestgjöfum okkar sem
Sunnudagur 16. júli 1972 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 9.
Það má með sanni tala um hrikalega fegurð á færeysku sundunum.
ekki höfðu komið til móts við okk-
ur i Vagar.
Nú dreifðist hópur bridge-
spilaranna um sinn. Þeir skiptust
niður á heimili, einn, tveir eða
þrir á hvert; viðast voru tveir á
sama heimili.
Höfundi þessara punkta og Þor-
leifi Jónssyni var búin dvöl á
heimili frú Petrinu og Róberts
Jóansens bæjarritara i Klaksvik
Frú Petrina er einn harðasti spil-
ari Klaksvikar-Bridge-Felag, en
maður hennar Robert Jóansen
spilar ekki bridge, hann segir sitt
„Hobb” vera sagn og fornfræði.
Róbert Jóansen hefur samið og
gefið út 8 sagnfræðibækur auk
margra ritgerða i blöðum og
timaritum sagnfræðilegs eðlis.
Hann hefur átt bréfaskipti við
islenzka sagn- og fornfræðinga, á
islenzkri tungu, en talar ekki
islenzku.
A heimili gestgjafa okkar beið
veizlumatur á borðum sem við
gerðum góð skil, og þótt herberg-
in biðu okkar tilbúin til svefns var
ekki gengið til náða fyrr en klukk-
an að ganga sex.
Samræður okkar Þorleifs við
þau hjónin, gestgjafana, gengu að
vonum vel þótt við töluðum
islenzku en þau færeysku.
Veizla i Nordepil.
Að aflokinni Viðoyarför var
okkur boðið til veizlu i Nordepil.
Þegar gengið var i veitingasalinn
þar stóð Petersen veitingamaður
þar i dyrum með vinflösku i ann-
ari hendi en staup i hinni. Ekki
var veitandinn ánægður ef hann
þurfti að sleppa inn Islendingi
þurrbrjósta.
Þegar allir höfðu gengið frá
yfirhöfnum sinum og voru komnir
i sæti kom annar veitari með vin
og staup. Vart var þeirri umferö
með flöskuna lokið þegar á borð
var borin kjúklingasteik með öllu
tilheyrandi, þar með öl sterkt eöa
veikt að ósk hvers og eins neyt-
enda. Ekki var setið lengi undir
borðum, þvi sökum stuttrar dval-
ar á Viðareiði var afráðið að spila
i Klaksvikar-Klub um kvöldið.
Um leið og gengið var úr veit-
ingasal var enn minnst við inni-
hald flöskunnar góðu, þetta var
raunar þriðja eða fjórða flaskan.
Þessu og þvilikar voru viðtökur
Færeyinganna hvar sem við kom-
um. Enginn hörgull virtist á vin-
föngum i Færeyjum þó engin vin-
sala sé i landinu. Afengiskaup
Færeyinga eru bundin vissum
skilyrðum, þeim að þeir borgi
skatta.
„Þeir sem ekki nenna að vinna,
þeir eiga engan mat að fá”, var
sagt á tslandi áöur fyrri (og er ef
til vill sagt enn). En Danir segja
við Færeyinga: „Þeir sem ekki
borga skatta, þeir skulu ekki
drekka áfengi”. Sinn er siður i
landi hvoru.
Þegar Færeyingar hafa staðið
skil á skattgreiðslum sinum,
mega þeir fá póstsendan ákveð-
inn skammt af áfengi ársfjórð-
ungslega. Bjór og öl af þeim
styrkleika, að veikt telst (Það
mundi þó kallaður sterkur bjór á
Islandi) er seldur hverjum sem
hafa vill i veitingahúsum og mat-
vöruverziunum, enda brugga þeir
sjálfir slikan bjór.
En takmarkanir eru á innflutn-
ingi og sölu á sterkum bjór. Hann
fæst aöeins frá Danmörku, Carls
berg og Tuborg. Einhverjar
undanþágur fá félagasamtök fyr-
ir áfengiskaupum, þó þau greiði
ekki skatta.
Þegar brottfararskál hafði ver-
ið drukkin i Nordepil, var sezt i
bilana og haldið til spilamennsku
i Klakksvikar-Klub. Spilaður var
tvimenningur, blandað lið, það er
Færeyingur og Islendingur
mynduðu par.
Spilamennsku var lokið um
miðnætti og munu yfirleitt flestir
Islendingar hafa gengið snemma
til náða þetta kvöld.
Kl. 7 á þriðjudagskvöld hófst
tvimennings-keppni á millum
Bridge-félags Kópavogs og
Bridge-félags Klaksvikar. Keppt
var i tveim riðlum. Verölaun voru
veitt efsta pari i hverjum riðli.
Verðlaun hlutu i A. riðli Kári
Jónasson og Armann Lárusson en
i B. riðli Tryggvi Gislason og
Gunnar Sigurbjörnsson. Keppni
lauk upp úr miðnætti, en verðlaun
voru afhent i kveöjuhófi kvöldið
eftir.
A miðvikudaginn var veður
milt, þó nokkur stormur væri af
suðri. Þetta var siöasti dagurinn
okkar i Klaksvik.
Ég hafði enn sem komið var
ekki lagt leið mina i verzlanir i
Færeyjum, og þó erindi mitt
þangað væri alls ekki búðarrand,
fannst mér tilhlýðilegt að lita
eitthvaö i kring um mig i verzlun-
um, eða þó ekki væri nema að lita
i búðarglugga.
Um enga stórverzlun varö þó að
ræða hjá mér i Klaksvik; eftir þvi
sem mér virtist af kaupum og at-
hugun á verðmiöum i búöar-
gluggum er verö á vefnaðarvöru
og fatnaði mjög ámóta þar og hér
á landi. Sumt heldur dýrara en
annað ódýrara. Til dæmis keypti
ég hvitan vasaklút i einni Kjölbro
verzluninni i Klaksvik, þar kost-
aði hann jafngildi 30 islenzkra
króna; nokkrum dögum siðar
keypti ég samskonar vasaklút hjá
Guðsteini á Laugavegi 34 fyrir 28
krónur. Þar virðist vera um alveg
sambærilega vöru að ræða, að
minnsta kosti verða þeir ekki
þekktir sundur eftir einn þvott.
Að þvi er mér virtist þá eru
flestar matvörur ódyrari i Klaks-
vik en á Islandi. Þó eru tröllasög-
ur þær sem til tslands hafa borizt
af hinu lága verði á islenzku
dilkakjöti i Færeyjum nokkuð
langt frá veruleika. Sannleikur-
inn mun vera sá, að þó verð á is-
lenzku dilkakjöti i Færeyjum sé
nokkru lægra en á Islandi þá er
munurinn litill ef um sambærilegt
kjöt er að ræða.
Auglýsingar i blöðum og útstill-
ingum i búöargluggum um is-
lenzkt saltkjöt á 9 krónur pr. kg.
er mjög villandi. Þar er um að
ræða bringur og slður, það er
alveg vöðvalaust kjöt, eintóm
feiti. Þetta kjöt er i sér verð-
flokki, og viröist ganga treglega
út. A Islandi mundi slikt kjöt vera
óseljanlegt með öllu, svona eitt
sér.
Vinnulaun i Færeyjum eru all-
miklu hærri en á Islandi. Þvi er
örugglega mun meiri kaupmáttur
iauna i Færeyjum en hér.
Yfirleitt virtist manni rikja
bjartsýni og velmegun hjá Fær-
eyingum; þar varð maöur ekki
var við þann bölmóð sem stjórn-
arandstaðan islenzka breiðir yfir
landsbyggðir.