Dagblaðið Vísir - DV


Dagblaðið Vísir - DV - 19.10.2002, Qupperneq 11

Dagblaðið Vísir - DV - 19.10.2002, Qupperneq 11
 LAUGARDAGUR 19. OKTÓBER 2002 11 Tvífari Gunnars á Hlíðarenda Jónas t*' Haraldsson aðstoöarritstjóri Laugardagspistill „Bíddu nú aðeins, mín kæra, ef hann er ekki að lýsa þínum heittelskaða þá veit ég ekki hvað.“ Við hjónin sátum saman á fjórtánda bekk Borgarleikhússins og hlýddum á þann mikla meistara Jón Böðvars- son fræða okkur um Njálu, söguna mögnuðu og helstu persónur. Við vorum þar meðal rúmlega fimm hundruð dolfallinna áheyrenda sem fylltu stóra salinn í Borgarleikhús- inu. Námskeið Jóns um Brennu- Njáls sögu dregur fleiri að en bestu leiksýningar. Fræðaþulurinn var í miðri mannlýsingu þegar ég hvisl- aði að frúnni. Hún sussaði á mig, vildi njóta stundarinnar og koma um leið í veg fýrir að ég truflaði aðra nemendur, fólk á öllum aldri og úr öllum þjóðfélagsstéttum. Fólk- ið allt í kringum okkur var komið til að fræðast og upplifa. Margir glósuðu, punktuðu fróðleiksmola hjá sér, ýmist á rissblöð eða spássi- ur hinna ýmsu útgáfa Brennu-Njáls sögu. Engu gleymt Lengi höfum við ætlað á slíkt námskeið. Jón hefur frætt almenn- ing um Njálu á nokkurra ára fresti hin síðari ár við mjög vaxandi vin- sældir en tekið fyrir aðrar íslend- ingasögur þess á milli. Við létum drauminn loks rætast í haust og var ekki seinna vænna því þetta er í síð- asta sinn sem Jón kennir Njálu með þessu hætti. Fleiri hugsuðu eins. Sagnameistarinn er einn á stóra sviði Borgarleikhússins og fer létt með að sprengja utan af sér þann stóra sal. Færri komust á námskeiö- ið en vildu. Biðröð var út á götu fyrsta kennslukvöldið en Jón hefur þann hátt á að kenna Njálu tvær kennslustundir á hverju mánudags- kvöldi í vetur. Þar höfum við hjóna- komin setið sem dáleidd þrjú und- anfarin mánudagskvöld og getum vart beðið hins næsta. Þetta loka- námskeið Jóns um Njálu varðveitist í minningu þeirra sem á hlýða en jafnframt með varanlegri hætti því það er tekið upp á myndband. Fleiri munu þvi njóta í framtíðinni. Jóns Böðvarssonar hef ég notið sem kennara áður. Hann kenndi mér og skólafélögum í Menntaskól- anum við Hamrahlíð forðum daga. Að öðrum ágætum lærifeðrum og mæðrum ólöstuðum er Jón eftir- minnilegastur. Brennu-Njáls saga lifnaði í meðförum hans. Hann gekk um kennslustofuna, sagði frá og lék í senn. Honum tókst það sem aðeins kennurum af guðs náð tekst, að halda athygli unglinga óskiptri frá upphafi tima til enda. Ljóslifandi voru í stofunni konur sögualdar jafnt sem karlar, höfðingjar og hetj- ur, vígamenn, þrælar og skúrkar. Meistari Jón er enn uppáhald hóps- ins sem sést best á því að á þrjátíu ára stúdentsafmæli okkar á liðnu vori fengum við hann með til sögu- slóða á Þingvöllum. Kennarinn hafði engu gleymt. Hann náði sömu tökum á okkur og forðum daga. Jón hefur líka þessi tök á nemendum sínum í Borgarleikhúsinu, jafnvel þótt þeir séu fnnm hundruð, miklu fleiri en við í gamla MH-árgangn- um. Kunnugleg lýsing „Hlustaðu," hélt ég áfram og sætti mig ekki við suss konunnar. Jón hafði í fyrstu tímum sínum lokið yf- irferð tveggja forleikja Brennu- Njáls sögu, kynnt til sögunnar Mörð gigju, Unni Marðardóttur, bræð- uma Hrút og Höskuld og fríðleiks- konuna Hallgerði, dóttur Höskulds, auk tveggja eiginmanna hennar, Þorvald og Glúm. Þeir létu að vísu „Takið eftir“ héltjón áfram, „hann var Ijós yf- irlitum. sem fegurst þótti á þessum tíma, og nefið var uppbrett. Fegurð er að vísu afstœð en svona var þetta þá, nefið upp- brett, endurtók hann, og hárið gult, gott ef ekki Ijósrautt. “ Það var á þessum tímapunkti sem ég gaf konunni olnboga- skot á miðjum fjórtánda bekknum. ekkert nema lífið og voru úr sög- unni. Nú var komið að aðal frásögn- inni og helstu söguhetjum. Jón Böðvarsson lyfti höndum og lýsti magnaðasta kappa sögunnar. Sá var vænn að yfirliti og ljóslitaður, rétt nefiö og hafið upp í framanvert, blá- eygur og snareygur og rjóður í kinnum, hárið mikið og gult, og fór vel. Manna var hann kurteisastur, harðger í öllu, ráðhollur og góð- gjam, mildur og stilltur vel, vinfast- ur og vinavandur. „Takið eftir,“ hélt Jón áfram, „hann var ljós yfirlitum, sem feg- urst þótti á þessum tíma, og nefið var uppbrett. Fegurð er að vísu af- stæð en svona var þetta þá, nefið uppbrett, endurtók hann, og hárið gult, gott ef ekki ljósrautt." Það var á þessum tímapunkti sem ég gaf konunni olnbogaskot á miðjum fjórtánda bekknum. „Þú sérð þaö, elskan," sagði ég svo hátt að fólk á tveimur bekkjum framan við okkur sneri sér við, „að þetta gæti allt eins átt við mig. Ég er með uppbrett nef, það þarf ég ekki að segja þér, og eft- ir að ég tapaði háralitnum og grán- aöi svo fagurlega verður ekki annað sagt en ég sé ljós yfirlitum. Um það má deila hvort augun séu blá eða grá en það er bita munur en ekki fjár. Varla neitarðu því að þinn ást- kæri eiginmaður sé mairna kurt- eisastur, ráðhollur og góðgjarn, mildur og stilltur vel?“ Þrjú sverð á lofti? Konan horföi á mig í forundran, leit bæði á nefið í prófíl og hárið grátt en sagði ekkert um stund. Fólkið á fremri bekkjunum sneri sér fram og beindi athyglinni á ný að fyrirlesaranum. „Ertu,“ hvíslaði konan þegar hún hafði jafnað sig, „í alvörunni að líkja þér við Gunnar á Hlíðarenda, mesta og glæsilegasta kappa Islandssögunnar?" „Ja,“ sagði ég á lægri nótunum, „ég hlustaði bara á það sem kennar- inn sagöi. Miðað við það gat hann allt eins verið að lýsa mér. Hárið er kannski ekki gult en það fer vel auk þess sem ég má fullyrða að ég sé manna kurteisastur, góðgjam, mild- ur og stilltur." „Það er með þig eins og venju- lega, góði minn,“ hvíslaði konan, „að þú heyrir bara það sem þú vilt heyra. Ég hlustaði líka á kennarann og heyrði hann lýsa Gunnari Há- mundarsyni. Það mætti kannski, og í allri vinsemd, spyrja þig hvort öll lýsingin eigi við þig. Ég tók nefni- lega eftir því að Jón sagði að Gunn- ar hefði verið mikill maður vexti og sterkur og allra manna best vígur. Hann hjó báðum höndum og skaut ef hann vildi og vó svo skjótt með sverði að þrjú þóttu á lofti að sjá. Hann skaut manna best af boga og hæfði allt það sem hann skaut til. Þekkir þú sjálfan þig, minn kæri, af þessari lýsingu eða man ég það rétt að þú hafir ekki einu sinni getað snúið líflitla dúfu úr hálsliðnum þegar krakkamir báru hana heim. Vóru þá þrjú sverð á lofti?" Frekar lundarfarið „Þetta verður á engan hátt borið saman,“ sagði ég og hallaði mér að konunni í bekknum. „Þjóðfélagsað- stæður era allar aðrar en þá. Nú þarf hvorki að vega mann né annan né drepa dýr og fugla nema sér til skemmtunar á fjöllum uppi.“ Konan glotti þegar hún horfði út undan sér á mann sinn. „Var hann ekki sterk- ur?“ spuröi hún og átti við Gunnar. Um leið greip hún um upphandlegg minn. „Heldurðu ekki að Hallgerð- ur hafi gripið í eitthvað stæltara?" Þótt ég kreppti vöðvann fann ég að konan náði að kalla utan um hann. Hún er handsmá. „Líkingin á kannski frekar við lundarfarið," sagði ég og bakkað ör- lítið út úr kappahlutverkinu. „Ertu þá framsóknarmaður? Hélt Guðni ráðherra því ekki fram í sumar að Gunnar á Hlíðarenda heföi verið fyrsti framsóknarmaðurinn?" Það tísti svo í konunni að fólkið á fremri bekkjunum sneri sér enn við, hvasst á svip. Hún sleppti upp- haldleggsvöðva hins meinta tvífara Gunnars á Hlíðarenda. Atgeirinn næst „Getið þið landnámshjónin ekki verið úti?“ spurði maður beint fyrir framan okkur, svipljótur nokkuð. Hann hafði greinilega heyrt slitrur úr hvíslingum okkar og lét sér illa líka. Ég varð þegar sem Gunnar í framan, snareygur og rjóður í kinn- um og bað hann hafa sig hægan. Mildin og kurteisin var gleymd. „Þá er við finnumst næst skalt þú sjá at- geirinn," hvæsti ég og vitnaði beint í Gunnar. Svipljóti maðurinn leit undan. Kannski mundi hann örlög Otkels. Konan horfði á mig. Svipurinn var breyttur. „Hetjan min,“ hvislaði hún og greip um mig aftur, „þú lést mannfýluna heyra það.“ Ég leit til hennar bláum (eða gráum) augum og strauk uppbrett nefið. „Margt er líkt með skyldum, elskan mín, með skyldum, sjáðu til.“
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64
Qupperneq 65
Qupperneq 66
Qupperneq 67
Qupperneq 68
Qupperneq 69
Qupperneq 70
Qupperneq 71
Qupperneq 72
Qupperneq 73
Qupperneq 74
Qupperneq 75
Qupperneq 76

x

Dagblaðið Vísir - DV

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.