Dagblaðið - 30.04.1977, Blaðsíða 2

DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 30. APRÍL 1977.
BOGGISKRIFAR:
„AÐ SLÆSA, HUKKA OG SJANKA”
Loksins, loksins gafst mér
tækifæri til að reyna mig í því
fína sporti, golfi. Eg sem hélt að
það væri bara fína fðlkið sem
fengi að nálgast völlinn, hvað
þá sjálft klúbbhúsið, að ekki sé
minnzt á að fá að slá litlu hvítu
kúluna, eða reyna það að
minnsta kosti.
Það var Kápé sjálfur sem
bauð mér uppá hring, eins og
hann orðaði það. Og stundin
var runnin upp! Við stóðum á
teig á fyrstu braut. Mér fannst
hún ógnarlöng að sjá en Kápé
fræddi mig á því að hún væri
par fjórir, þ.e.a.s. gert væri ráð
fyrir að það tæki mann fjögur
högg að koma hvítu kúlunni í
holuna sem var á hinum enda
brautarinnar. Kápé sló á undan
og þvílík tilþrif! Það tók hann
að vísu nokkra stund að ná mið-
inu. Síðan sveiflaði hann kylf-
unni í rúmlega hálfhring aftur-
fyrir sig og þvínæst í heilhring
(sýndist mér), framfyrir sig og
einhvern veginn fór hann að
því að hitta kúluna í leiðinni og
þarna þaut hún sem ör af boga,
langleiðina eftir brautinni.
,,Nú skalt þú slá,“ sagði Kápé
og ég reyndi að setja mig í
svipaðar stellingar og hann
hafði gert. „Bara rólega aftur,“
sagði Kápé. Og ég sveiflaði kylf-
unni rólega aftur og sló svo af
lífs og sálarkröftum. Glæsileg
tilþrif en litla hvíta kúlan var
kyrr á sínum stað. „Bara
rólegur,“ sagði Kápé. „Reyndu
aftur og hafðu jafnan hraða í
sveiflunni." Ég reyndi aftur og
hafði jafnan hraða í sveiflunni
og kúlan þaut af stað, þessa tíu
metra. „Þetta er allt í áttina,"
sagði Kápé í huggunartóni.
Það er óþarfi að orðlengja
það að Kápé þurfti ekki nema
þessi áætluðu fjögur högg til að
koma kúlunni í holuna en ég
þurfti aftur á móti 12. „Þetta
kemur,“ sagði Kápé, „þetta
kemur,“ en það kom bara ekki.
„Það gengur betur næst,“ sagði
Kápé.
Ekki vil ég þreyta lesandann
með því að telja upp og útskýra
hvert högg sem ég sló í þessum
hring, sem var níu holur, enda
ekkert pláss fyrir það á þessari
síðu þó vísnaþættinum væri
sleppt og jafnvel lesendabréf-
unum, hérna við hliðina, líka.
En það má geta þess til gamans
að mér tókst að „slæsa“ og
„húkka“, „sjanka" og „toppa“
og jafnvel þetta allt í einu og
sama högginu. Skást tókst mér
upp í púttinu, komst meira að
segja niður í að tvípútta. Ekki
hafði ég týnt nema þrem bolt-
um þegar við komum á tjarnar-
brautina. Á þeirri braut hefði
það komið sér betur að hafa
kúlur með flotholti, eða þá að
hafa spotta í kúlunni, eins og
mér er sagt að skotar geri, til að
týna ekki kúlunni. Þar fóru
fjórar til viðbótar en sú fimmta
var svo elskuleg að fleyta kerl-
ingar og lenda uppi á bakkan-
um hinum megin við tjörnina.
Sem betur fer fann ég þessar
þrjár kúlur, sem ég setti út af á
síðustu brautinni, og var satt að
segja dauðfeginn þegar síðasta
kúlan var komin tryggilega
ofan í níundu og síðustu holuna
í þessum hring.
Á morgun fer ég aftur út á
völl, þó ekki með Kápé. Þegar
ég hringdi til hans áðan sagðist
hann því miður ekki mega vera
að því að fara með mér út á völl
en útvegaði mér mann í staðinn
sem hann. sagði að væri með
hæstu forgjöf, eins og ég.

„Glæsileg tilþrif en litla hvíta kúlan var kyrr á sínum stað.'
Svíkur hann
Bakkus marga
Vísur og
vísnaspjall
Jön Gunnar Jónsson
Árni Pálsson prófessor og Theodora
Thoroddsen skáldkona voru kunningjar.
Til eru vísur sem bæði ortu um Bakkus
konung. Líklega hefur Árni ort sitt
kvæði á undan. Varla er þó hægt að
skoða vísur frú Theodoru sem svar við
erindum Árna, þó er ekki gott að vita.
Þetta hafði Árni að segja.
Enn þá gerist gaman nýtt,
gnótt er í kjallaranum.
Þá er geðið glatt og hlýtt
hjá gamla svallaranum.
Oft um marga ögurstund
á andann fellur héla,
en hitt er rart, hve hýrnar lund,
er heyrist gutla í pela.
Það er eins og leysist lönd
úr læðing margra ára,
þegar hnígur heim að strönd
höfug vinsins bára.
Og Theodora kvað.
Bakkus kóngur kann það iag,
ef köld og myrk er lundin,
að breyta nótt i bjartan dag
og brúa dýpstu sundin.
Bjart er skúraskinið þá,
skjólin mjúk og fögur,
en skelfing vill hann skella á,
þá skroppinn er uppi lögur.
Augun gerast vot og veik,
vitinu sumir farga.
Svona eftir sælan leik
svíkur hann Bakkus marga.
★
Hér kemur þriðji skammlur af vísum
eftir Jónas Jónasson frá Hofdölum á
tiltölulega stuttum tíma, þarf ekki að
biðja afsökunar á því. Hann var eins og
menn sjá ágætlega hagmæltur, en gaf
ekki út bók. Hér hafa aðeins verið birtar
stökur eða samhendur. Nokkur hátíð-
legri kvæði birtust eftir hann í Skag-
firskum ljóðum sem út komu 1957.
Frostið herðir heljartök,
hrími litar skjáinn.
En andinn heldur auðri vök
út í draumabláinn.
Jónas lenti í orðasennu við frelsaðan
mann.
Þó að mælskan frá þér f!æð'.
fellir ’ún ekki hreysið mitt.
Þú hefur drottins-hundaæði.
Ég held ég þekki bitið þitl.
Um prest, sem talinn var vífinn.
Prestar leita ávalt upp
á æðri sviðin.
En bjóddu þeim, vinur, heldur hupp
en hryggjarliðinn.
Stjórnmálamaður sór fyrir æskusynd-
ir sínar.
Stendur nú við þrifaþvott —
þótti heldur mórauð æran.
Allt, sem fyrr hann gjörði gott
grandvarlega af sér þvær hann.
Jónas ritaði ljóð sín í syrpu og hafði
þennan formála.
Sólin heiðum himni frá
hellir geisla flóði.
Bókin mín skal byrja á
björtu sólskinsljóði.
Ljóssins guð, ég leita þín,
líttu á nauðþurft mína.
Yfir litlu ljóðin min
leggðu blessun þína.
★
Veturinn 1940 flutti Bjarni Ásgeirs-
son, alþingismaður, síðar ráðherra,
vísnaþátt í útvarpið, mest þingvísur.
Sumt af þeim birtist svo i Útvarpstíð-
indum. Hér tek ég orðrétt:
Þegar Hannes Hafstein varð ráðherra
í síðara skiptið, voru nokkur umbrot í
landsmálum og þóttu ýmsum þær breyt-
ingar á þingi og stjórn koma nokkuð á
óvart. Þá var kveðið:
Hér var allt með öðrum svip
fyrir ári um þetta leyti.
En alltaf má fá annað skip
og annað föruneyti.
Þegar ísafold birti mynd af Hannesi
Hafstein í fyrsta sinn, eftir að hafa verið
i margra ára andstöðu við hann og henni
lengst af mjög harðri, var þessi vísa
gjörð:
Hér er það hið gamla goð,
— gustur fer um vikina —
málað upp á ísuroð:
undarlegt með tíkina.
Ekki getur Bjarni höfunda. Veit
nokkur um þá? Isafold var oft á þeim
árum kölluð tsa. Bjarni segir svo frá
nýortum vísum. Þeir, sem þar koma við
sögu, voru báðir meðal kunnustu hagyrð-
inga þingsins.
Skúli Guðmundsson alþingismaður
hafði dvalið á milli þinga norður í kjör-
dæmi sínu, Vestur-Húnavatnssýslu.
Þegar hann kom til baka var hann
byrjaður að safna skeggi á efri vör og
kunnu þingmenn þeirri breytingu ekki
sem best fyrst í stað, en berhöfðaður
gekk hann eftir sem áður. Þá var kveðið:
Skúli yrði alþjóð hjá
í æði háu mati:
ef hann skipti í skyndi á
skeggi og höfuðfati.
Þessi vísa fæddi af sér aðra og er hún
svona:
Bjarni af ýmsum öðrum ber,
en illa líkar konum
þessi galli, að það er
ekkert skegg á honum.
★
Þrjár vísur úr kvæðinu Ástarímynd
eftir Steingrím Thorsteinsson.
Á lífið gjörvalt ljóma ber
af ljósinu ástar þinnar.
Dauðans breytir dimma sér
í dagsbrún vonarinnar.
Helgast það sem horfir á
þitt himinfagra auga.
Synd í lindum sjóna blá
sig mætti hreina lauga.
Döggin hreina og himinlind
hugarlíking sýna,
eins og rósar morgunmynd
minnir á fegurð þina.
Jón Gunnar Jónsson
S. 41046.
■N