Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 24.10.1965, Blaðsíða 3

ÞRIÐJI HLUTI
Ilaraldur Jónsson sá er
hér segir æskuminningar
sínar cr prentari að at*
vinnu. Margir eldri Reyk-
víkingar munu l>ekkja
hann og er hann þeim
mönnum er hafa kynnzt
honum að góðu kunnur.
Þannig var Reykjavík á öldinni sem leið. Mestur hluti fiskiflotans var áraskip — og þannig
var aðstaðan til að verka aflann.
Á sunnudaginn var sagði
Haraldur Jónsson prentari
okkur frá því er hann var í
Miðbæjarskólanum um síðustu
aldamót og einn kennarinn
kom í veg fyrir það að hann,
„bláfátækur ræfill í bættum
fötum“, væri settur í sama
bekk og „öll heldri manna
börnin“.
Þessi hundgamli kvilli: að
meta manngildið eftir pening-
um, fasteignum og stöðu hefur
lengstum verið landlægur í
Reykjavík. Að vísu gætti hans
lítið um skeið, þó nokkru eft-
ir að bærinn hætti að vera
hálfdanskt kaupmannaþorp, en
er á góðri leið með að verða
farsótt á þessum peningadýrk-
unardögum sem við nú lifum
á, eins og bezt hefur mátt sjá
á barnalegum tilburðum alls-
konar menningarlegra bola-
kálfa sem hafa slysazt til að
græða á náunganum með húsa-
braski, vöruprangi eða annarri
álíka þjóðnýtri athafna-
mennsku.
í dag bregður hann upp
fyrir okkur nokkrum smá-
myndum af fæðingarsveit
sinni, Vesturbænum og segir
frá „drukknun“, ómerkilegum
ðraugum, sýnum, óbrigðulu
, ráði til að verða fiskinn, stál-
biki og hundasúrum, þegar
Breti átti Elliðaárnar og loks
þegar hann stal hrossinu.
— Einhverjum ævintýrum
hlýtur þú nú að hafa lent í
þegar þú varst strákur, — vor-
uð þið strákarnir í Vestur-
bænum ekki oft að sullast í
fjörunni og bátum, meðan hún
var leikvöllur, komstu aldrei í
hann krappan þá?
— Nei, ég komst aldrei í
hann krappann í leik í fjör-
unni, — en einu sinni var ég
þó nærri drukknaður.
— Blessaður segðu mér frá
því.
— Já. Og þegar mér hefur
dottið þetta gamla ævintýri í
hug hef ég furðað mig á því
hvernig það hefur verið með
mig: ég hef aldrei verið ró-
legri en einmitt þegar ég hef
komizt í lífsházka. Það var
ekki sjálfrátt, Það var eitt-
hvað á bak við það.
Ég var 7 ára gamall þegar
þetta gerðist. Mamma sendi
mig með kaffi í þriggja pela
flösku sem ég bar í sokkbol
á öxlinni. Þá var pabbi að
vinna um borð í einhverju
skipi. ,
AUÐVELT OLNBOGASKOT
Ég gekk niður Geirsbryggju
til þess að reyna að komast
með einhverjum bátnum úti í
skipið. Öðrumegin við bryggj-
una var stór uppskipunarbát-
ur og ég geng þangað niður
eftir til að vita hvort bátur-
inn fari ekki út að skipinu
sem pabbi var að vinna I.
Þar stend ég stundarkorn,
þangað til mér skilst að ekki
þýði að bíða þar og ætla ég
þá að fara á aðra bryggju. Á
leiðnni upp bryggjuna koma
tveir menn á móti mér og
báru þeir á milli sín eitthvert
drasl tilheyrandi skútum, en
sá sem var nær mér var skip-
stjóri á skútu sem Geir gerði
út. Ég taldi mig geta komizt
fram hjá honum á bryggjunni,
en um leið og við mætumst
rekur hann alnbogann í mig
svo ég skutlast út í sjó. í ein-
hverju fáti dreg ég strax að
mér hendurnar — svo ég flýt
uppi. Mennirnir fara svo aftur
upp bryggjuna og sækja eitt-
hvað meira, en ég mara þarna
í sjónum.
Mér líður vel sem ég mara
þarna í sjónum og er að hugsa
um að fara úr jakkanum og
geri tvisvar tilraun til þess, en
þegar ég rétti hendurnar frá
síðunum ætla ég að sökkva,
svo ég hætti við það. ,
Mennirnir fara þriðju ferð-
ina upp bryggjuna til aðsækja
eittbvað, — en skipta sér ekk-
er af mér.
Þá kemur maður götuna
niður undan Geirsbúð, horfir
fyrst niður eftir bryggjunni,
hleypur svo niður hana og
kallar til fyrrnefndra manna:
— Eruð þið vitlausir, eða
morðingjar! Horfið á barnið
sem er að drukkna og hreyfið
ykkur ekki!
Um leið stekkur hann út a£
bryggjunni, heldur sér í hana
með annarri hendi en seilist
með hinni til mín, nær í mig
og- réttir mig upp á bryggjuna.
,í þessu kom Geir gamli niður
bryggjuna og sagði:
— Hö! Farðu heim til henn-
ar mömmu þinnar, góði minn,
og segðu henni að hátta þig
niður í rúm og gefa þér eitt-
hvað heitt svo þér verði ekki
kalt.
Ég heimtaði kaffiflöskuna
mína.
— Ég fer ekkert fyrr en ég
fæ flöskuna! maldaði ég í mó-
inn.
— Ég skal láta ná í hana
fyrir þig þegar fellur út, sagði
Geir. _
— Ég trúi þér ekki, sagði ég.
— Þér er óhætt að trúa
mér; ég hef engan svikið og
skal ekki svíkja þig, sagði
Geir.
Hann sendi flöskuna heim
til okkar strax og náðist í
hana á útfallinu.
Maðurinn sem bjargaði mér
þarna frá drukknun var Helgi
á Eiði á Seltjarnarnési, faðir
sr. Eiríks prests í Bjarnanesi.
SUNNUDAGUR — 279