Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1950, Síða 123

NOKKUR ORÐ UM ÍSLENZKT SKRIFLETUR
123
7. mynd JarSnrgjöj Kristínar Björnsdóttur 1451. Ejtir PA 11 nr. 43. SmœkkaS.
Þat giorir eg kristín bíorns dottir godum monntím vitnrlígt med þessu mínu opnu brefí atb eg
gefur olafí jonsssyní / j sín þíonustu laun er hann hefnr míg þeínt uel ok dygiligga vpp áá x vetur.
jordina alla reykiar fíord / er ligur j Arnar firdi j ottra dals þingum. med aullum þeím gögnum
ok gædum hlutum ok hlunindum Bekum / ok aullum þei'm nytium sem jordunne hefur fylgt at
fornu ok nyíu ok eg vord fremst eigandí ath. kan / þat ad verda at fyr nefndr olafur eigi aunguan
skilgetinn erfingia eptir sinn dag. þa skil eg fyrr / nefnda jord aptr vndir mína erfíngia. epter hans
dag. hefur eg full laun ok aull vpp borit fyrir / fyrr nefnda jord suo míg vel anægir. þuí sko/
þesse fyr nefnd iord æfínlíg eígn olafs jonsssonar ok hans erf / ingia kuítt ok áá kæru laus fyrir
mer ok aullum mínum Rettum eptir komíndum. bidr eg vm mín börn / ath þua se fyrr nefndom
olafí til hialp ok goda vm huat er kann med þurfa síerlíga bíorn ok eínar. / war eg þa heil at
samuíte enn vsuík j buk er eg gíordi þenna giomíng. Ok til sanninda her / vm setta eg mítt jnsíglí
fyrir þetta href er skrifat war j æd ey j jsa firdí. miduiku dagin / næsta fyrir gudmundar dag
biskups. þa lidit war fra híngat burd uors herra iesu christi þushund cccc ok / fímtígír ok eitt aR-
það, sem hana táknar, stendur ávallt eitt sér. í íslenzkum handritum finnst hún bundin
á fimm vegu, síðan á 14. öld oftast með bókstafnum z, en öll þau hönd tákna upphaf-
lega latnesku samtenginguna et, sem er sömu merkingar, enda er gotnesk z aftan við
orð stundum höfð til að tákna endinguna et (ið). Það er einnig talið til banda, þegar
skammstafanir latneskra smáorða eru notaðar til þess að tákna íslenzk smáorð
sörnn merkingar, t. d. n = non (eigi), p — post (eftir). Stundum er ekki um það
hirt. að latneska orðið sé sömu merkingar og hið íslenzka orð, er tákna skal, svo
sem þegar orðið lieldur í sambandinu kona heldur kná er táknað með s — sed, sem
að vísu getur merkt heldur, en einungis þegar urn gagnstæðilega merkingu er að
ræða. Náskyldur böndum er sá háttur skammstafana, sem einnig er tekinn eftir
latínumönnum, að stafur er skrifaður uppi yfir línu til þess að tákna það, að
óritaður sé stafur, sem á undan honum ætti að fara, og stafurinn yfir línunni
verður þá ígildi tveggja stafa: a skrifað uppi yfir línu táknar va, e táknar re eða