Frjáls verslun - 01.03.1946, Blaðsíða 17

Umhverji Tjarnarinnar.
manni. Síðast las Brynjólfur Kúld upp sögu,
sem lieitir „Karl glaðværi“. Er þetta sjálfsagt
20 mínútna lestur, en allan þennan tíma heyrð-
ist aldrei eitt aukatekið orð, nema einu sini:
,,Það var sem fjörutíu", en það var orðtæki
Brynjólfs. — „Aumingja stúlkan, sent lék með
þeim. Henni vorkenndi ég“, sagði maðurinn
minn, þegar við komum út. Hann bauð mér
á þessa eftirminnilegu skemmtun, en það mun
liafa verið áður en við giftumst.
SKUGGA-SVEINN.
Önnur skemmtun var það, sem mönnum varð
tíðrætt um, nokkrum árum síðar. Ég var boðin
þangað með Árna Eiríkssyni og manninum mín-
um, en lagðist þá niður í kvefsótt og gat ekki
farið. Svo var mál með vexti, að Hafnfirðingar
áttu ágætan Skugga-Svein, að allra dómi. Hann
hét Eyjólfur Illugason. Þeir léku því leikritið
oft, af því að þeir voru svo heppnir að aðal-
hlutverkið skyldi vera í svona góðum höndum.
Þeir komu þá stundum á vetrum hingað inn
eftir og léku Skugga-Svein. En einu sinni tókst
illa til hjá þeim.
Maðurinn, sem lék Harald, gat ekki aðstaðið,
nerna fyrst í leiknum. Héldu áhorfendur að
ltann hefði drukkið sig út úr. En svo var ekki.
Aumingja maðurinn hafði dottið á svellbunka
bak við leiksviðið og rófubrotnað. Það þarf
varla að geta þess, að þetta var í Fjalakettinum.
Nú voru góð ráð dýr. Var þá maður sá, sem
lék Sigurð í Dal, látinn taka við hlutverki Har-
alds. En nokkru síðar áttu þeir að vera saman
inni á sviðinu, og þá varð aftur að skipta um
og varð nú „soufflörinn" að koma upp úr gat-
inu og leika Harald. Voru þeir þannig þrír sarna
kvöldið. Ég man eftir, að þeir Árni og maður-
FRJÁLS VERZLUN
inn minn voru alveg máttlausir af hlátri, þegar
þeir komu heim. En mér þótti heldur súrt í
broti, að hafa legið heima í rúmi og orðið af
þessari skemmtun. Eftir þetta man ég ekki til,
að Hafnfirðingar hafi leikið hér í bænum.
ÞETTA ER LÖNGU LIÐIÐ.
Þegar þetta skeði, sem ég hefi skýrt frá, var
Reykjavík lítill bær, með grænum túnum, skógi
af skútumöstrum á höfninni, kýrtrossunni á
götunum á sumrin og heybandslestunum á
haustin, Sæfinni og gamla skrítna fólkinu við
póstinn, sem masaði svo að undir tók í öllum
bæjarhlutanum.
Allt þetta er horfið núna, og bærinn okkar
orðinn stórborg. Svipur hennar hefur breytzt,
en ennþá er hún hin sarna í okkar augum. Að-
komufólkið liefur jafnað margt við jörðu, sem
okkur var kært, og breytt ýmsu, sem okkur
fannst vel mega vera, og að minnsta kosti hefur
það, sem kom í staðinn, ekki alltaf verið betra
en það gamla. Þeir hafa tekið burtu Lækinn,
Batteríið og Skólavörðuna á holtinu, og við höf-
um þolað það þegjandi. Nú býr hér þriðjungur
landsmanna, og er eðlilegt að margt hafi breytzt
og ekki allt til bóta. Þessir aðkomumenn finna
okkur margt til foráttu og rneðal annars það,
að við höfum ekki átthagaást á við aðra lands-
menn. En það er rangt, og því til sönnunar
ætla ég bara að segja eitt: Við tollum þó að
minnsta kosti í átthögum okkar.
Eitt hefur breytzt til verulegra bóta frá því
á yngri árum mínum, og það er efnahagur al-
mennings, og er ekki liægt að þakka það, sem
vert er. Við fáum auðvitað að borga og það ríf-
lega, en lielzt megum við ekki fá almennilegan
mat í staðinn. Við þolum þetta allt hljóðalítið,
því að eitt höfðum við, gömlu Reykvíkingarnir,
fram yfir flesta aðra landsmenn, en það var hátt-
vísi. Þó að Reykjavík beri nokkuð annan svip,
en þegar við vorum ung, þá stendur hún enn í
sarna umhverfinu. Við liorfum á sömu fjöllin,
og enn dynur sama blessuð rigningin á okkur,
eins og á æskudögum.
Og fyrir það, bæði blítt og strítt, elskum við
hana og minnumst þess alltaf, alla daga, að:
„Hún er rnóðir vor kær“.
Hefi ég nú lokið máli' mínu og þakka þeim,
sem hlýddu.
Eufemia Waage.
65