Alþýðublaðið - 07.10.1970, Blaðsíða 6

3 Miðvikudlagur 7. október 1970
■ — ....* v
BFTIR að Byron lávarður
sjöundi !hafði komið til Gala-
pagos-eyjanna árið 1&25, lýsir
hann áhrifum þeirra möð svo-
íelldum orðum:
—• Þetta er nýr heimur.
•Fuglar og dýr hreyfa sig ekki
úc stað er við göngum um.
P'dlikanar og sæijón horfia bsint
í æugu manns, eins og þau vilji
stígja: Hvað eru þið að vilja
inn ■ á okkar yfirráðasvaeði?
Smáfuglarnir eru svo gæfir
áð þ!eir setjast á axlir okkar.
Charles Darvin, sem tíu ár-
urri síðar kom til eyjanna á
sighngu sinni umhvetrfis jörð-
ina, undrast jafnmikið yfir
þeissari Paradís, en svo nefnir
hann G !alapagosey j a rn'ar. Hið
sama hafa allir, gert er þang-
að hafa komið.
SoLf Blomberg safn'ar Ijós-
»riyndum‘' fyria sælnskia1, ná’tt-
úrufræðisafnið í Stokkhólmi.
Hann sigldi fyrst til. Galapagos
fyrir þrjátíu og fimm árum og
ki>m þá til eyjarinnar Barring-
ton.
Honum segist svo. frá: ,
— Þegar ég í fyrsta Skipti
kpm ti'l Barrington haifði ég
vinsamleg samskipti við sæ-
Ijónin, sem ég vildi nú gjarn-
an heimsækja aftur og mynda.
Ég taiaði við Edvaird Staim-
pa, norskan fiskimann, bús'ett-
an á Santa Cruis, og samdi við
hann og vin hans, Gordon
Wold að ferja mig yfir til
Ban’ington.
í því að við vorum að leggja:
á stað, kcm Starnpa allt í einu
eitthvað í hug.
— Það er þriðjuda.gur j dág,
■ sagði hann. — Það boðar ógæfu
að byrja á eiinhverju mikil-
vægu á þriðjudegi og 13. degi'
mánaðarins að ■ auki. Getum
við dkki beðið til morguns?
— Þvæla og vitleysa, sagði
ég,- Vertu nú ekki svona and-
skoti hjátrúarfullux. Komum
okkur af stað.
— Hm. — ÍManstu ekki hvað
kom fyrir Nuggrud? sagði
Stampa. — Hann lagði á stað
á þriðjudegi.
Nuggrud var Norðmaður
sem ég hafði hitt á fyrstu ferð
minni til Skialdböku'eyja, B-át-
inn hans hafði rekið með
stlerkum straumum til norð-
lægra eyja, þar s'em hann hafði
niáð íándi — enidáið úr þorata.
Eftir mi'kið þóf f-ram og aftur,
gaf Stampa eftir, — við sett-
um upp< segl og tókum stefnu
til Baa'rington.
— Eftii’ sjö klukkutíma sigl-
ingu á hafi, sem var fullti af
hákörlum og öðrum ófögnuði,
léttum við akkerum á flóan-
um við Barrington. Við gátum
þegar séð óteljandi mórgð af
sæljónum sém lágu á klöppun-
um og hvitum sandinum.
En þeir lágu merkilega kyrr-
ilr. Þegar við komum í land
sáum við - dkkur ti'l mikillar
undrunar og hryllings að þeir
voru allir dauðir.
— Fiskimerm frá nágranna-
eyjunni San Christohal höfðu
v'erið hér að. Verid og unnið
þessi illvirki á sæljónunum. Á
öðrum stað lágu huncli’uð
þorskhausa, þar sem þeir höfðu
g'ert að afla sdnum, og skammt
þar fi'á, var litlum tréfleygum
stungið niður í sæidinn, þar
höfðu þeir spýtt skinnin af sæ-
Ijónunum.
Mér fannst þetta mikið á-
fall. Fjrrir tveimur árum haíði
óg gengið um þessa sti-önd,
búið þar afl.einri í heila viku,
fundizt ég vera hálfgerður
RúbinsoRs Krúsoe. Tipplað miMi
sæljónanna, katfað og synt með
þeirn í flóanum. Allt sem nú
vaa- eftir af þessum vinum min-
Paradísarheimur
um voru háflfúldnlr. skrokkar..
Manneskjan er ófreskja!
Meðan Wold kveikti bál og
ég sótti faira'ngurinn í bátinn,
fór Statnpa að veiða: humar.
Fimmtán mínútum síðar kom
hann til baka með þrjá stóra
humra, en draghaltur.
—• Var þetta eíkki sem ég
sagði, svaraði hann, þegar ég
spurði hvað hefði komið fyrir.
— Ðyrja á þriöjudegi; ég
stakk stærðar fiskbeini í gegn-
um löppina.
— Það er ekki sök þriðju-
dagsins, sagði ég. Þessir bann-
settir óþokkar frá San Ghri-
stobel hafa stráS fiskbeinum
um allt.
Ég tók að mér að matreiða
humarinn. AUt gekk sóma-
samlega þar til kom að siðasta
humrinum. Um leið og ég ætl-
aði að setja haixn ofan í pott-
inn, sló hann um sig með bal-
anum og sjóðheitt vatnið
skvettist yfir magann á mér
og fæturna. Ég var ber að of-
an og byrjaði strax að dansa
stríðsdans af sársauka. Wolde
kom þjótandi með flösku af
skjaldbökuolíu o'g bar á
brenndu staðina. Svolítið
minnkaði sviðinn við það.
Stampa sat og horfði .á mig
vorkunnar augum, en lika dá-
lítið sigri hrósandi, og ég gat
alveg ímyndað mér hvað hann
hugsaði.
Áður en kvöld var komið
hafði Wolde næstum höggið atf
sór eina tána og nú vorum við
allir búnir að í'á. okkar skerf
af óhöppum.
Nóttin leið án þess að okk-
ur kæmi dúr á . áuga.. Roítúr
leyjarinnar höfðu bersýnilega
tekið sig saman um, aið
skemmta okkur með nærveru
sinni — eða það sem senni-
Jegra var, að lyktin, af sæ-
ljónsskrokknunum og þorsk-
'höfðunum, freistaði þeirra um
MYNDIR
* Tii vinstri: Risaskjaldbaka
sem á spænsku heitir „gaiapagos"
en eyjarnar bera nafn af þeim.
* Tif hægri: Rolf Blomberg
fekur upp liljóS vi3 pelikanahreiff-
ur.
* AS neSan: ESIurnar á Gala-
pagos eru yfirleitt friSsamar, en
þessar tvær eru í blóSugum á-
flogum.
of. Þegar ég leit út í tungl-
skinsbjarta nóttina, sá ég þús-
undir af rottum á ströndinni
og á runnum og trjáimúskum
sátu ughrrnar mettar ,og á-
nægðar.
Næsta dag fórum við af stað
til hálendari hluta eyjunnar,
að mynda eðlurnar. Það var
grátbrosleg sjón, þessi þrenn-
ing sem gekk af stað. Wolde
og .Stampa höltruðu í takt, en
•sjálfur hreyfði ég mig var-
lega, svo fötin kæmu sem
minnst við brunasáxin.
Fyrsta eðlan sem við sáum
gerði okkur hissa. Hún lá
þarna stór og mikil — alveg
róleg og hreyfði sig ekki —
.vanalega slá þær til höfðinii
•i 'reiði ■ og-flýja síðan í ein-
hvejia 'hóluna.
Wold gekk nær til að athuga
hana.
— Hver fjandinn, öskraði
hann.
— Það eru fiskimennirnir
frá Si
ir s
Þeir
inn é
hana
skjóts
SíS
Joks í
að nt
mynd
svifal
blædc
Sól:
næstu
véiin
aði o
og ég
EÓÍiin
siðar
Géi
skreic
inn ai
suðuri
sitt ti
Næ
enn